∆ηµήτρης Τσιόδρας στην Απογευματινή: Από το ∆ηµοτικό ήθελα να γίνω δηµοσιογράφος

Ο ∆ηµήτρης Τσιόδρας είναι από εκείνους τους ανθρώπους που από την πρώτη κουβέντα που ανταλλάσσεις µαζί τους σου βγάζουν καλοσύνη και ζεστασιά. Συναντηθήκαµε στο γραφείο του στο Μαξίµου και συζητήσαµε για όλα: τα παιδικά του χρόνια, την πορεία του και το νέο του βιβλίο που παρουσιάζεται παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτή είναι η «άλλη όψη» του διευθυντή του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού.

Από πού κατάγεστε;

Γεννήθηκα στο Μάναρι Αρκαδίας, εκεί τελείωσα το ∆ηµοτικό Σχολείο και για να φοιτήσω στο Γυµνάσιο πήγα στην Τρίπολη, γιατί στο χωριό δεν υπήρχε, ενώ οι δικοί µου παρέµειναν στο χωριό. Το ίδιο βέβαια ίσχυε για όλα τα παιδιά από τα γειτονικά χωριά. Μας νοίκιαζαν ένα δωµάτιο οι δικοί µας και µέναµε µόνοι µας από 13 χρόνων.

Από 13 χρόνων δηλαδή µένετε µόνος σας;

Ναι! Γυρνούσα το Σαββατοκύριακο στο χωριό να δω τους γονείς µου και ∆ευτέρα πρωί ξανά πίσω στο σχολείο.



Πώς είναι για ένα παιδί που από τα 13 του αναγκάζεται να µείνει µόνο του;

∆ύσκολα είναι, αλλά τότε θεωρούσαµε πως αυτή είναι η πραγµατικότητα. Και είναι δύσκολο, γιατί πέραν του ότι δεν έχεις κάποιον να συµβουλευθείς αν γίνει κάτι, δεν υπήρχε και το σύνηθες για ένα παιδί που γυρίζει από το σχολείο. ∆ηλαδή να βρει ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. ∆εν υπήρχε, έπρεπε το φαγητό να το φτιάξεις µόνος σου.

Αρα η ενηλικίωση ήρθε από πολύ νωρίς...

Ναι, αλλά και για όλα τα παιδιά εκείνης της εποχής που έµεναν σε ένα χωριό. Από την άλλη, το να έχεις να διαχειριστείς από τόσο µικρός τόσα πράγµατα µόνος σου, σου δίνει και πολύ µεγάλη αυτοπεποίθηση και µαθαίνεις να διαχειρίζεσαι δύσκολες καταστάσεις. Επίσης, ήταν και ένα επιπλέον κίνητρο να θέλεις να κάνεις κάτι καλύτερο, γιατί ο άλλος δρόµος ήταν να επιστρέψεις και να κάνεις µια δύσκολη ζωή, όπως έκαναν οι γονείς µου. Ο πατέρας µου ήταν εργάτης, η µητέρα µου αγρότισσα και η έγνοια τους ήταν να βρούµε εγώ και ο αδερφός µου µια δουλειά γραφείου, να έχουµε ωράριο και να µη µας τρώει το κρύο.


Και η δική σας φιλοδοξία τότε ποια ήταν; Τι σκεφτόσασταν για το µέλλον σας;

Αυτό που ήθελα από το ∆ηµοτικό, ακόµα, ήταν να γίνω δηµοσιογράφος! Συµµαθητές µου από το ∆ηµοτικό µού λένε τώρα πως τους φαίνεται τρελό ότι τους έλεγα από πιτσιρίκος πως θέλω να γίνω δηµοσιογράφος, σε µία εποχή που το χωριό δεν είχε ρεύµα, δεν είχε τηλεόραση και οι εφηµερίδες έφταναν δύσκολα και σπάνια. Ερχόταν όµως ένας θείος µου και έφερνε περιοδικά και εφηµερίδες. Εµένα από µικρός µου άρεσε πολύ να διαβάζω και να γράφω. Τότε, λοιπόν, σε αυτά τα περιοδικά έβλεπα ότι οι δηµοσιογράφοι ταξιδεύουν, συναντούν ανθρώπους ενδιαφέροντες και έλεγα: «Αυτό θέλω να κάνω κι εγώ. Να γίνω δηµοσιογράφος, να ταξιδέψω, να γνωρίσω τον κόσµο». Ηταν το κίνητρό µου. Τότε δηµοσιογραφικές σχολές δεν υπήρχαν, ήταν ή το Πολιτικό της Νοµικής ή η Πάντειος. Εγώ φοίτησα στο Πολιτικό της Νοµικής.

Καταλαβαίνω πως είχατε κάπως εξιδανικευµένη στο µυαλό σας τη δηµοσιογραφία. Εχει όµως και αρκετές δυσκολίες το επάγγελµα.

Οντως, όταν είσαι µικρός και δεν ξέρεις, εξιδανικεύεις κάποια πράγµατα. Οµως µέσα από όλη τη διαδροµή κρατάω τα καλά. Και ταξίδια έκανα και ανθρώπους γνώρισα και φίλους έκανα. Προσπάθησα να ασκώ τη δηµοσιογραφία µε συνέπεια και σοβαρότητα. Να ψάχνω την είδηση και να εµβαθύνω όσο µπορούσα. Οπότε νιώθω πως αυτό που ήθελα να κάνω πιτσιρίκος το έκανα τελικά.


Λέτε ότι κρατάτε τα καλά. Είστε γενικά έτσι στη ζωή σας; Βλέπετε την αισιόδοξη πλευρά των πραγµάτων;

Υπάρχει µια ρήση που λέει «να µη στενοχωριέσαι για δύο πράγµατα: για εκείνα που διορθώνονται και για εκείνα που δεν διορθώνονται». Επειδή από µικρός έτυχε να διαχειρίζοµαι δύσκολες καταστάσεις, προσπαθώ να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγµάτων και να λέω δύο λέξεις µόνο: τούτων δοθέντων. Και κρατώ και δύο προτάσεις από την «Τετραφάρµακο» του Επίκουρου: Να χαίρεσαι και µε απλά πράγµατα και όταν σου τύχει κάτι δύσκολο να προσπαθήσεις να το διαχειριστείς. Αυτό κάνω και στη διάρκεια της διαχείρισης κρίσεων και έτσι πορεύοµαι και σε πολιτικό επίπεδο.

Στην πορεία όλων αυτών των χρόνων ήρθαν και οι σπουδές στην Αµερική. Το είχε στο µυαλό του αυτό ο 13χρονος ∆ηµήτρης, που έµενε µόνος του;

Οταν πήρα το µάστερ από το Tufts το θεώρησα, από όσα έχω κάνει στη ζωή µου, εκτός βέβαια από τα παιδιά µου, το πιο σηµαντικό από οποιαδήποτε δηµοσιογραφική ή πολιτική επιτυχία. Κάνεις µία διαδροµή από ένα φτωχό χωριό της Αρκαδίας και καταφέρνεις να πάρεις ένα πτυχίο από ένα από τα σηµαντικότερα αµερικανικά Πανεπιστήµια. Πιστεύω, να ξέρετε, στη διά βίου µάθηση και στο να βελτιώνεις συνέχεια τον εαυτό σου και αυτό προσπαθώ συνέχεια να το κάνω. Εχω πάει για παράδειγµα για 2 µήνες στο Columbia για να κάνω ΜΜΕ και λαϊκή κουλτούρα. Επίσης πήγα στην Ιρλανδία ένα 15ήµερο για να κάνω Αγγλο-ιρλανδική Λογοτεχνία. Θέλω συνέχεια να βελτιώνοµαι και έχω πράγµατα και τώρα στο µυαλό µου που θέλω να κάνω. Οχι µόνο στα διεθνή µε τα οποία ασχολούµαι.

Στα 13 πήγα για Γυμνάσιο στην Τρίπολη και έμενα εκεί, ενώ οι δικοί μου παρέμειναν στο χωριό

Το περάσατε αυτό και στα παιδιά σας;

Τα παιδιά µας πλέον έχουν τραβήξει τον δρόµο τους, όµως πάντα µε τη γυναίκα µου, µε την οποία είµαστε από τα φοιτητικά µας χρόνια, προσπαθούσαµε να τους εξηγήσουµε πως πάντα πρέπει να βελτιώνουν τον εαυτό τους και ότι πρέπει να έχουν αξίες στη ζωή τους.

Εχετε αδυναµία στην κόρη ή τον γιο σας;

Εχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Εζησα περισσότερο τον γιο µου, γιατί τον κάναµε 10 χρόνια µετά τη γέννηση της κόρης µας. Οταν γεννήθηκε η κόρη µου ήµουν 32 και πάνω στην τρεχάλα τη δηµοσιογραφική από το πρωί µέχρι το βράδυ. ∆εν είχα πολύ χρόνο να τη βλέπω. Με τον γιο µου είχα περισσότερο χρόνο. Βέβαια στα χαρακτηριστικά µού µοιάζει η κόρη µου. Λέω ότι είναι η θηλυκή πλευρά του εαυτού µου.

Ο Κ. Μητσοτάκης βλέπει τη μεγάλη εικόνα και είναι απαιτητικός από τους συνεργάτες του

Είναι και τα βιβλία σας παιδιά σας;

Σαφώς, και για να γεννηθούν θέλουν και κόπο και φροντίδα. Στη συγγραφή πρέπει να βυθιστείς σε σκέψεις, βιβλία, πηγές, προκειµένου να συνθέσεις κάτι δικό σου. ∆εν είµαι κατ’ επάγγελµα συγγραφέας και δεν είναι εύκολο. ∆εν έχω ποτέ τον χρόνο να το κάνω, γράφω στο περιθώριο των άλλων υποχρεώσεων, αλλά τελικά όταν το κάνω νιώθω πως ξεφεύγω από τα τρέχοντα. Τώρα θα κυκλοφορήσει το δεύτερο βιβλίο µου σχετικά µε τα ευρωπαϊκά.

Μπλέξατε µε την πολιτική και αναλάβατε κρίσιµα πόστα στα «πέτρινα» χρόνια της χώρας. Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγµή σας;

Πιστεύω πως η δεκαετία της κρίσης ήταν ο πόλεµος της δικής µας γενιάς. Πίστευα ότι στον πόλεµο αυτό πρέπει να είσαι στην πρώτη γραµµή και στην ώρα του απολογισµού να πεις ότι «στα δύσκολα ήµουν εκεί». Και ήµουν -θεωρώ- στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η κυβέρνηση Παπαδήµου ήταν µια κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ - Ν.∆. - ΛΑΟΣ και νοµίζω ότι έβαλε κάποιες βάσεις για να προχωρήσουµε στο επόµενο βήµα. Με την κυβέρνηση Σαµαρά - Βενιζέλου είχαµε αρχίσει να αφήνουµε πίσω µας την κρίση, πράγµα το οποίο ανακόπηκε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και του λαϊκισµού. Εγώ ήµουν απέναντι είτε µέσα από τη δηµοσιογραφική µου ιδιότητα, αφού επέστρεψα στον Σκάι και την «Καθηµερινή», είτε µέσα από το Ποτάµι, που ήταν στο µπλοκ των φιλοευρωπαϊκών δυνάµεων. Από τη στιγµή της εκλογής του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.∆. πίστευα ότι το Ποτάµι θα έπρεπε να συνεργαστεί µε τη Ν.∆., αφού στο κόµµα χωρούσαν δυνάµεις από τον ευρύτερο χώρο, πράγµα το οποίο έκανε πράξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ν.∆. πήγε στο 39% και νοµίζω ότι στην κυβερνητική της θητεία έδειξε πολλά θετικά και γι’ αυτό επιβραβεύτηκε από τον κόσµο. ∆ύσκολες στιγµές υπήρχαν πολλές. Το θέµα, για παράδειγµα, της εξόδου από το ευρώ ήταν γνωστό από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήµου. Το είχε αναφέρει ο Ευάγγελος Βενιζέλος ότι το είχε προτείνει ο Σόιµπλε. Μην κάνει ότι το έµαθε το 2015 ο κύριος Τσίπρας. Τα ήξερε, του τα είχαν πει. Και στη διάρκεια της θητείας του Κυριάκου Μητσοτάκη είχαµε πολλές και διαφορετικού τύπου δυσκολίες, όπως για παράδειγµα η πανδηµία και η τραγωδία των Τεµπών.

Το θέμα της εξόδου από το ευρώ ήταν γνωστό από την εποχή της κυβέρνησης Παπαδήμου

Τι µάθατε δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Πολλά! Είναι ένας άνθρωπος που βλέπει τη µεγάλη εικόνα. Επίσης είναι απαιτητικός από τους συνεργάτες του. Μπορείς να συζητήσεις ελεύθερα αυτό που σκέφτεσαι, ακόµα κι αν ξέρεις ότι δεν θα συµφωνήσει. Ακούει εύκολα µια γνώµη διαφορετική.

Κι αν αποφασίσει να σας συµπεριλάβει στο «γαλάζιο» ευρωψηφοδέλτιο;

Εγώ, όπως σας είπα, ασχολούµαι µε ευρωπαϊκά θέµατα. Πάντα θέλεις να κάνεις ένα επόµενο βήµα και καινούργια πράγµατα. Προφανώς και µε ενδιαφέρει ο χώρος που λέγεται Ευρώπη, αλλά από εκεί και πέρα την όποια απόφαση θα την πάρει ο πρωθυπουργός και θα την ακολουθήσω.

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή της Κυριακής»