Ο ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Στέλιος Κυμπουρόπουλος παίρνει θέση στα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» σχετικά με το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που καταδίκασε την Ελλάδα για το κράτος Δικαίου και την ελευθερία του Τύπου. Παράλληλα, σε μια πιο χαλαρή συζήτηση, μας μιλάει για το αγαπημένο του τραγούδι, τη γυναίκα που έχει ως πρότυπο, αλλά και τα χόμπι του.

 

Το Ευρωκοινοβούλιο καταδίκασε την Ελλάδα με ψήφισμα για το κράτος Δικαίου και την ελευθερία του Τύπου. Ήσασταν παρών στην ψηφοφορία;

Πώς νιώσατε; Κατ’ αρχάς, για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται περί καταδίκης, μιας και το Ευρωκοινοβούλιο δεν αποτελεί δικαστικό όργανο. Και δεν μπορώ παρά να θλίβομαι, γιατί κάποιοι από τους ευρωβουλευτές που το υπερψήφισαν είναι Ελληνες συνάδελφοι, οι οποίοι έχουν ψηφιστεί από τον ελληνικό λαό για να προωθούν τις ελληνικές θέσεις! Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα έωλο ψήφισμα, χωρίς βάση, αλλά και για μια εμμονική προσπάθεια κάποιων, συγκεκριμένων ευρωβουλευτών να πλήξουν την Ελλάδα για λόγους εθνικής μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Κι αυτό προσπάθησα να διατρανώσω με τις παρεμβάσεις μου και στη σχετική συζήτηση στην Ολομέλεια, αλλά και στα μέσα ενημέρωσης. Είναι ενδεικτικό ότι οι ευρωβουλευτές-ενορχηστρωτές του ψηφίσματος παραβλέπουν όλα τα κείμενα στα οποία σημειώνεται η σημαντική πρόοδος της Ελλάδας στους συγκεκριμένους τομείς. Κείμενα όπως η τελευταία Έκθεση της Κομισιόν για το κράτος Δικαίου, η οποία αποτυπώνει τα σημαντικά βήματα της Ελλάδας προς αυτή την κατεθυνση. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ένας και μόνο ένας: Κάποιοι δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η Ελλάδα έχει σταθερή κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, η οποία καθημερινά, με πράξεις, αποκαθιστά την αξιοπιστία της χώρας. Κι αν θέλετε να σταθούμε και στην ουσία του ζητήματος, έχει μια κυβέρνηση η οποία αυστηροποίησε τη νομοθεσία της, απαγορεύοντας τη χρήση λογισμικών παρακολούθησης, μεταρρύθμισε τον έλεγχο των υπηρεσιών ασφαλείας και έχει παραδοσιακά δείξει την προσήλωσή της στην υπεράσπιση των ευρωπαϊκών αξιών και του κράτους Δικαίου.

  

Ολοκληρώνετε μια τετραετία στην Ευρωβουλή. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Θα το επαναλάβετε;

Ήταν μια πολύ παραγωγική θητεία και συγκεκριμένα σε αριθμούς έχω κάνει 1.063 τροπολογίες, γύρω στις 100 κοινοβουλευτικές ερωτήσεις και πάνω από 80 παρεμβάσεις-ομιλίες στην Ολομέλεια. Συνάμα, δεν σας κρύβω ότι θα ήταν μεγάλη μου χαρά και τιμή να συνεχίσω να υπηρετώ τους συμπολίτες μου από τα έδρανα της Ευρωβουλής, καθώς υπάρχει σημαντικό έργο που πρέπει να γίνει. Αυτό όμως είναι μια απόφαση που πρωταρχικά ανήκει στον πρόεδρο και στα όργανα του κόμματός μου και, όταν έρθει η ώρα, θα γίνουν οι απαραίτητες ανακοινώσεις.

  

Ποια η διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Βρυξέλλες στο πώς αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία, τόσο ο κόσμος όσο και η Πολιτεία;

Οι Βρυξέλλες δεν είναι ένα καλό παράδειγμα για να δούμε τις διαφορές, γιατί η προσβασιμότητά της είναι κακή, όπως και οι κρατικές παροχές. Ομως, η περιοχή του Ευρωκοινοβουλίου είναι πιο σύγχρονη και προσβάσιμη και φιλοξενεί για επαγγελματικούς κυρίως λόγους ανάπηρα άτομα από διάφορα κράτη-μέλη, που βρίσκονται εκεί ως ισότιμοι εργαζόμενοι πολίτες και όχι ως κάτοικοι εγκλωβισμένοι στο σπίτι τους, που μπορεί στην Ελλάδα να τους δεις κάποια στιγμή έξω και να τους αντιμετωπίσεις ως ένα σπάνιο θέαμα. Η εξοικείωση της ευρύτερης κοινωνίας είναι μεγαλύτερη, αλλά και η θέση και δράση των αναπήρων είναι πιο ισότιμη. Η σχέση τους με την Πολιτεία είναι προβληματική, με πολλούς να περιμένουν για χρόνια σε λίστες για να δικαιούνται προσωπικούς βοηθούς.

 

Ποιο είναι το αγαπημένο σας τραγούδι και γιατί;

Το «My way» - οι λόγοι είναι προφανείς. Πέρα από την όμορφη μελωδία, κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του τρόπο να πορεύεται στη ζωή του και πιστεύω πως ο δικός μου τρόπος είναι λίγο πιο διαφοροποιημένος. Επιπλέον, αγαπώ τον τρόπο που αυτοί οι στίχοι αγκαλιάζουν την αυτοεικόνα μας, με τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μας, και δίνουν θετικό πρόσημο στη ζωή.

 

Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Κάποιο βιβλίο Ψυχιατρικής για το διδακτορικό μου. Δυστυχώς, η παντελής έλλειψη ελεύθερου χρόνου δεν μου επιτρέπει να διαβάσω λογοτεχνία. Αν δεν κάνω λάθος, το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν η «Πτώση» του Αλμπέρ Καμί, ενός από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, με τους ήρωές του να φέρουν πάντα μια πλούσια ψυχοσύνθεση, που τη βρίσκω ενδιαφέρουσα τόσο ως αναγνώστης όσο και ως ψυχίατρος.

 

Έχετε κάποιον άνδρα πρότυπο στη ζωή σας;

Υποθέτω, η ερώτηση είναι αν έχω κάποιον άνθρωπο πρότυπο. Δύσκολη επιλογή, αλλά η λέξη «άνδρας» μού θύμισε την ύπαρξη σπουδαίων γυναικών, γι’ αυτό θα πω την Τζούντι Χιούμαν, που απεβίωσε πρόσφατα. Η Χιούμαν ήταν ανάπηρη ακτιβίστρια στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του ’80 και λίγο έως πολύ σε αυτήν οφείλουμε παγκοσμίως τα ανθρώπινα δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα τα ανάπηρα άτομα.

  

Έχετε κάποιο χόμπι;

Μου θυμίσατε σήμερα όσα έχω αφήσει στην άκρη τα τελευταία χρόνια. Ασχολιόμουν με το θέατρο, όμως πια το μόνο που προλαβαίνω να κάνω είναι να δω κάποια ταινία ή να βγω με φίλους.

 Ποια είναι η αγαπημένη σας ταινία;

Το «District 9». Ενώ είναι επιστημονικής φαντασίας, η σκηνοθεσία της είναι μεταξύ ταινίας και ντοκιμαντέρ και ουσιαστικά μιλάει για τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετωπίζει καθετί διαφορετικό και ξένο και πώς αυτή η περιθωριοποίηση ωθεί αυτές τις εκ φύσεως ειρηνικές κοινωνικές ομάδες στην εγκληματικότητα, μέσω μιας φανταστικής αλληγορίας κάθε εμποδιζόμενης κοινωνικής ομάδας με ένα είδος εξωγήινων.