Σε μία απολυταρχία ο ηγεμών αποφασίζει, διατάζει και οι "Αρχές" εκτελούν εις το διηνεκές, χωρίς περιορισμούς κι αντιρρήσεις. Σε καμία περίπτωση, πάντως, και ασφαλώς ο ηγεμών δεν λογοδοτεί. Η δημοκρατία, από την άλλη, είναι πιο περίπλοκη υπόθεση. Ναι μεν ο λαός εξουσιοδοτεί με την ψήφο του πρόσωπα να τον κυβερνούν, σε καμία περίπτωση όμως άνευ λογοδοσίας. Γι’ αυτό και οι τρεις εξουσίες- νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική- είναι διακριτές και δεν ασκούνται από ένα και μόνο πρόσωπο και τη στενή του ομάδα. Γι’ αυτό και στη δημοκρατία όλοι μπορούμε να κρίνουμε κι όλοι υποχρεούμαστε να αποδεχόμαστε την κριτική. Κι αν κάποιος διαπράττει ή συγκαλύπτει αδικήματα οφείλει να είναι έτοιμος να υποστεί την ανάλογη τιμωρία αλλά εν τέλει και την λαϊκή απονομιμοποίηση. Αλίμονο, άλλωστε, και για τη δημοκρατία αν τα θύματα μένουν αδικαίωτα, σκάνδαλα και οικονομικές ατασθαλίες ανεξέλεχτες και η εξουσία στο απυρόβλητο.

Οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν με την ψήφο του λαού αλλά συχνά αναγκάζονται να παραιτηθούν υπό το βάρος σκανδάλων, εγκλημάτων ή κατάχρησης εξουσίας.

Σ' αυτήν την περίπτωση η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία είναι μονόδρομος. Το ελληνικό ιστορικό παράδειγμα, εξάλλου, μας υπενθυμίζει πως όσες κυβερνήσεις διέπραξαν ή συγκάλυψαν εγκλήματα έχασαν τη λαϊκή εμπιστοσύνη και πολύ γρήγορα μάλιστα. Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα. Κι αν για τις υποκλοπές και το Predator κατάφερε να περάσει το ψευδοαφήγημα πως «όλοι τα ίδια κάνουν», στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών ο θάνατος των 57 νεκρών αποδεικνύεται πολύ δυνατή ανάμνηση για να καταφέρει ο πρωθυπουργός και οι ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι του να την διαγράψουν (ποιον απασχολούν αυτά τώρα κατά τους λόγους κορυφαίου Υπουργού)

Είναι φανερό ότι ο κ. Μητσοτάκης κάνει ό,τι μπορεί για να μην συναντήσει ο Κώστας Αχ. Καραμανλής τον φυσικό του δικαστή. Δεν γνωρίζω αν ισχύει κάτι σαν το «μεταξύ τζακιών ομερτά» ή ο πρώην υπουργός κρατάει με κάποιον άλλο τρόπο τον πρωθυπουργό. Αυτό, άλλωστε, ουδόλως ενδιαφέρει τους γενναίους συγγενείς των θυμάτων που ο δικός τους αγώνας υποχρεώνει κάθε Έλληνα με στοιχειώδη ενσυναίσθηση να τους συμπαρασταθεί και να ενώσει τη φωνή του μαζί τους ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οι συγγενείς, εξάλλου, και όλοι εμείς που ενώνουμε τις φωνές μας με τις δικές τους δεν απαιτούμε καταδίκες από λαϊκά δικαστήρια αλλά διαλεύκανση της υπόθεσης και φώς. Απαιτούμε να δικαστούν οι εμπλεκόμενοι και να λογοδοτήσουν χωρίς προσκόμματα, ασυλίες και αμνηστεύσεις. Τι πιο λογικό και δίκαιο;

Επιμένω: Οι κυβερνήσεις στις δημοκρατίες πέφτουν όταν συγκαλύπτουν σκάνδαλα κι εγκλήματα. Στην περίπτωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν θα της φταίει σε μία τέτοια περίπτωση ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία ούτε η ελληνική δικαιοσύνη ούτε η Ευρωπαία Εισαγγελέας, ακριβώς όπως στην περίπτωση ενός φυσικού προσώπου που έχει εγκληματήσει δεν μπορεί να του φταίει ο αστυνομικός που τον συλλαμβάνει ή ο εισαγγελέας που προτείνει την καταδίκη του. Γιατί όπως λέει και ο σαιξπηρικός Κάσσιος στον Βρούτο, «το λάθος δεν είναι στα αστέρια αλλά μέσα μας».

* Ο Νικόλας Φαραντούρης είναι Καθηγητής Ευρωπαϊκού Δικαίου & Δικαίου Ενέργειας στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Κάτοχος της Ευρωπαϊκής Έδρας Jean Monnet και Διευθυντής Μεταπτυχιακών στη Στρατηγική, Δίκαιο & Οικονομικά της Ενέργειας. Είναι Σύμβουλος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Υποψήφιος για το Ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.