Ένα δυνατό μήνυμα προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρο του κόμματος, Στέφανο Κασσελάκη, στέλνει ο αρθρογράφος της «Αυγής», Θανάσης Καρτερός, στην τελική ευθεία για τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου.

Ο Θανάσης Καρτερός κάνει λόγο για «αντιπαθούντες» τον πρόεδρο που παραμένουν «συμπαθούντες» το κόμμα, σημειώνοντας πως «δεν αρκούν, δυστυχώς, οι "παροτρύνσεις" να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, παραμερίζοντας αντιρρήσεις».

Ο γνωστός αρθογράφος στο άρθρο του στην τελευταία σελίδα της «Αυγής» με χαρακτηριστικό τίτλο «Συμπαθούν, αντιπαθούν, ψάχνονται...» αναφέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελευταία έχει δεχτεί πλήγματα στα μάτια κάποιων «παραδοσιακών» ψηφοφόρων από πρωτοβουλίες και δηλώσεις του προέδρου. Και όπως τονίζει «μιλάμε για ανθρώπους που αγαπούν το κόμμα, το στήριξαν, λόγω Τσίπρα και όχι μόνο, στα πάνω και τα κάτω του, του έδωσαν σχεδόν 24% στις τελευταίες ευρωεκλογές, 20% τον Μάιο και 18% τον Ιούνιο του '23. Σε συνθήκες προδιαγεγραμμένης ήττας και κατάθλιψης».

Και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου κάνοντας αναφορά στις δημοσκοπήσεις, που όπως λέει δείχνει ότι αυτοί οι ψηφοφόροι «μετακινούνται σε άλλα κόμματα, ιδίως στη Νέα Αριστερά», ενώ πολλοί συμμετέχουν στον στρατό των αναποφάσιστων.

Και τονίζει ο Θανάσης Καρτερός ότι αυτοί οι ψηφοφόροι -που στήριξαν το κόμμα λόγω Τσίπρα και όχι μόνο- προβληματίζονται και αναρωτιούνται τι να κάνουν, καθώς συμπαθούν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αντιπαθούν τον πρόεδρο, Στέφανο Κασσελάκη. 

Σχολιάζει, δε, τις «τροχοδεικτικές» γιατί δεν βγαίνει ο Αλέξης Τσίπρας μαζί του, υποστηρίζοντας τον πρώην πρόεδρο του κόμαμτος που «αποφάσισε, όπως είχε δικαίωμα, να υπηρετεί την Αριστερά και τις ιδέες του με τον δικό του τρόπο».

Όπως τονίζει ο Θανάσης Καρτερός «ευθύνη του Κασσελάκη -και της συλλογικής ηγεσίας, βέβαια- είναι να προσπαθήσει να τους πείσει, έστω στα παρά πέντε. Να τους καταλάβει, να τους μιλήσει - ξέρουν να ακούν». 

Και κατααλήγει στέλνοντας σαφές μήνυμα: «Τα "νέα κοινά" είναι ευπρόσδεκτα και απαραίτητα. Αλλά τα "παλιά" -και δεν μιλάμε εδώ για ηλικίες- είναι η πέτρα της επιμονής. Και όποια θεμέλια δίχως αυτά είναι σαθρά...».


Ολόκληρο το άρθρο του Θανάση Καρτερού 

Καταλογίζουν στον Κασσελάκη ότι πήγε στην Παλαιστίνη για προεκλογικούς λόγους. Για να πείσει «αριστερόστροφους» ψηφοφόρους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχασε την ταυτότητά του. Αυτό το λες βέβαια και δίκη προθέσεων. Που επιμένοντας στα κίνητρα κρύβει ότι τελικά πρόκειται για σωστή κίνηση, που κάτι προσφέρει στη δίκαιη υπόθεση της Παλαιστίνης.

Πόσοι Δυτικοί έκαναν, αλήθεια, κάτι τέτοιο; Και με όλες τις ενστάσεις, που δεν είναι πάντα καλόπιστες, κάτι προσφέρει και στην εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ. Που τελευταία έχει δεχτεί πλήγματα, στα μάτια κάποιων «παραδοσιακών» ψηφοφόρων τουλάχιστον, από πρωτοβουλίες και δηλώσεις του προέδρου.

Σε κάθε περίπτωση, πλησιάζοντας στις εκλογές, όλοι έχουμε συναντηθεί με το ερώτημα της αγωνίας των τελευταίων: Τι να κάνουμε; Μιλάμε για ανθρώπους που αγαπούν το κόμμα, το στήριξαν, λόγω Τσίπρα και όχι μόνο, στα πάνω και τα κάτω του, του έδωσαν σχεδόν 24% στις τελευταίες ευρωεκλογές, 20% τον Μάιο και 18% τον Ιούνιο του '23. Σε συνθήκες προδιαγεγραμμένης ήττας και κατάθλιψης.

Κάποιες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ένα μέρος τους, το μικρότερο, μετακινείται σε άλλα κόμματα, ιδίως στη Νέα Αριστερά. Οι πολλοί, όμως, αν πιστέψουμε τα ευρήματα, συμμετέχουν στον στρατό των αναποφάσιστων.

Προβληματίζονται και αναρωτιούνται. Τι να κάνουν; «Αντιπαθούντες» τον πρόεδρο παραμένουν «συμπαθούντες» το κόμμα. Και δεν αρκούν, δυστυχώς, οι «παροτρύνσεις» να το ψηφίσουν, παραμερίζοντας αντιρρήσεις.

Ενώ οι «τροχοδεικτικές» -γιατί δεν βγαίνει ο Αλέξης μαζί σου;- είναι εκ του πονηρού. Να υποδυθεί δηλαδή ο Τσίπρας τον... συλλέκτη μιας κατηγορίας ψηφοφόρων που ξέρουν ότι είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι στηρίζει τη μάχη του ΣΥΡΙΖΑ; Ότι συμμετείχε στην παρουσίαση υποψηφίων; Και αποφάσισε, όπως είχε δικαίωμα, να υπηρετεί την Αριστερά και τις ιδέες του με τον δικό του τρόπο.

Αν δεν τους αρκούν όλα αυτά, θα πειστούν με μια ακόμα προεκλογική του φωτογραφία;

Ευθύνη του Κασσελάκη -και της συλλογικής ηγεσίας, βέβαια- είναι να προσπαθήσει να τους πείσει, έστω στα παρά πέντε. Να τους καταλάβει, να τους μιλήσει - ξέρουν να ακούν. Να δείξει ότι υπολογίζει τις ευαισθησίες τους.

Τα «νέα κοινά» είναι ευπρόσδεκτα και απαραίτητα. Αλλά τα «παλιά» -και δεν μιλάμε εδώ για ηλικίες- είναι η πέτρα της επιμονής. Και όποια θεμέλια δίχως αυτά είναι σαθρά... 
artho_karterou