Ο αντιπρόεδρος της Βουλής και βουλευτής της Ν.∆., Νικήτας Κακλαµάνης, µιλάει για όλους και για όλα στην «Αλλη όψη» της «Κυριακάτικης Απογευµατινής». Σχολιάζει τις πολυσυζητηµένες τοποθετήσεις Σαµαρά - Καραµανλή, αναφέρεται στη «µετάλλαξη» της παράταξης και στους εξωκοινοβουλευτικούς υπουργούς, ενώ παράλληλα ανοίγει την καρδιά του και µιλάει για τη ζωή του, το βιβλίο που ετοιµάζει και τις µεγάλες προσωπικότητες που έχει συναντήσει µέχρι σήµερα.


Εχετε ασκήσει έντονη κριτική για την πορεία της Νέας ∆ηµοκρατίας. Θεωρείτε ότι το κόµµα έχει µεταλλαχθεί;

Βρίσκοµαι στη Νέα ∆ηµοκρατία από την πρώτη µέρα ίδρυσής της. Πιο πριν ακόµη, από τη νεολαία της ΕΡΕ. Μικρό παιδάκι ήµουν... Εχουν περάσει, δηλαδή, κοντά 60 χρόνια. Είναι δυνατόν να µη λέω τη γνώµη µου ως ο παλαιότερος κοινοβουλευτικός στην παράταξή µας; Είναι δυνατόν να µην ασκώ καλόπιστη κριτική, αν βλέπω ότι κάτι γίνεται λάθος; Και ξέρετε γιατί το κάνω; Επειδή είµαι «σαρξ εκ της σαρκός» της Ν.∆. Είµαι ένα κοµµάτι από τον απλό, λαϊκό κόσµο, που στηρίζει πέντε δεκαετίες τώρα τη Ν.∆. και νιώθω κάθε του αγωνία, κάθε λύπη του, κάθε χαρά του. Οταν κατηγορούµαι από κάποιους «χθεσινούς» και ορισµένους «ενοικιαστές» στη σηµερινή παράταξή µας πως ασκώ έντονη κριτική, τους απαντώ πως αν είχα ακουστεί πριν από τις ευρωεκλογές η Ν.∆. δεν θα περνούσε πολύ κάτω από τον πήχυ του 33%, που είχε θέσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός.

Με ρωτάτε, λοιπόν, αν η Ν.∆. έχει µεταλλαχθεί. Εκείνο που θεωρώ είναι ότι η Ν.∆. έχει δεχθεί στους κόλπους της υπέρµετρη «µετάγγιση» από πρόσωπα που χαρακτηρίζονται «κεντρώοι». Τέτοιους, που πρώτοι θα εγκαταλείψουν το πλοίο, όταν µπάσει νερά, όχι, δεν τους χρειαζόµαστε. Αντίθετα, η Ν.∆. έχει ανοιχτές τις πόρτες για όσους ασπάζονται την κεντρική ιδέα της Ιδρυτικής ∆ιακήρυξής της, που φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραµανλή και όπως είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Κ.Ο. της Νέας ∆ηµοκρατίας εξακολουθεί και είναι απολύτως επίκαιρη.


Η Νέα ∆ηµοκρατία τα τελευταία χρόνια έστριψε προς το Κέντρο. Ηρθε µήπως η ώρα να στρίψει πάλι προς τα δεξιά;

Κατ’ αρχάς θα ήθελα να ξεκαθαρίσουµε κάτι: Ποιο είναι αυτό το περιβόητο Κέντρο, που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και εξελίσσεται στον πλέον καθοριστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη; Εκείνοι που το αποτελούν γιατί δεν σχηµατίζουν έναν πολιτικό φορέα και να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί; Μήπως είναι αυτοί που στη Γαλλία έφεραν τον «µεταρρυθµιστή» Μακρόν στην εξουσία και σήµερα θα πανηγυρίζει η... Λεπέν; Μήπως είναι οι ίδιοι που οδήγησαν την Ιταλία στην αγκαλιά της Μελόνι; Ή τους φιλοναζιστές στο 15% στη Γερµανία;

Με δυο κουβέντες, µήπως είναι αυτοί που ευθύνονται για το ότι η κοινωνική Ευρώπη πνέει τα λοίσθια και πανηγυρίζουν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες; Η επιστροφή στις ρίζες µας σηµαίνει στροφή στις αξίες της Ιδρυτικής µας ∆ιακήρυξης. Οσοι τις ασπάζονται είναι καλοδεχούµενοι, αλλά δεν µπορούν να µπουν κατευθείαν στο ιερό του ναού, υπάρχει και ο πρόναος...


Στον τελευταίο ανασχηµατισµό δεν είδαµε µετακινήσεις των εξωκοινοβουλευτικών υπουργών. Πιστεύετε ότι υπάγονται σε καθεστώς πολιτικής ασυλίας; 

∆εν είναι µόνο ο τελευταίος ανασχηµατισµός, αλλά και όλοι όσοι προηγήθηκαν, όπου πλην ελαχίστων περιπτώσεων ανασχηµατίζονται µόνο τα κοινοβουλευτικά στελέχη, όλοι δηλαδή αυτοί που τρέχουν και κάνουν τη Νέα ∆ηµοκρατία κυβέρνηση. Αυτό πρέπει να σταµατήσει.


Πώς σας φάνηκαν οι οµιλίες Σαµαρά και Καραµανλή;

∆εν συµφωνώ µε όλα όσα ακούστηκαν, αλλά ήταν δύο οµιλίες µε µεγάλο θετικό αντίκτυπο στην πατριωτική, λαϊκή βάση της παράταξής µας. Κάποιοι «κονδυλοφόροι» κρατικοδίαιτοι προσπαθούν να την απαξιώσουν, αλλά ο λαός έχει τη δική του άποψη...


Πιστεύετε ότι απαξιώθηκαν από τη σηµερινή ηγεσία; Θα έπρεπε να έχουν περισσότερο λόγο οι δύο πρώην πρωθυπουργοί;

Είναι λάθος που η σηµερινή ηγεσία δεν συζητά µαζί τους. Ο κ. Μητσοτάκης µόνο ωφεληµένος ως αρχηγός και πρωθυπουργός θα έβγαινε από την εµπειρία των προκατόχων του.
 

Ποιο πρόσωπο συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο επόµενος Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας και ποια είναι αυτά;

Ως παραδοσιακός κοινοβουλευτικός σέβοµαι τους θεσµούς και τα πρόσωπα που τους εκπροσωπούν, ακόµη και αν διαφωνώ µε αυτά. Κάθε πράγµα στον καιρό του, όπου και θα τοποθετηθώ καθαρά και δηµόσια. Η Κοινοβουλευτική Οµάδα του κόµµατος αυτή τη φορά θα έχει καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του προσώπου που θα εκφράσει τον κορυφαίο θεσµό της ∆ηµοκρατίας.
 

Εκείνοι που αποτελούν το λεγόμενο Κέντρο γιατί δεν σχηματίζουν έναν πολιτικό φορέα και να διεκδικήσουν ό,τι τους αναλογεί;

Νιώθετε έτοιµος να εγκαταλείψετε την πολιτική; Κάνατε φίλους στην πολιτική;

Κατ’ αρχάς να σας πω πως την πολιτική µπορεί να την ερωτεύτηκα, αλλά δεν την παντρεύτηκα ποτέ. Εννοώ ότι ποτέ δεν γαντζώθηκα πάνω της για να λάβω προσωπική ικανοποίηση. Αυτό που πραγµατικά µε καθόρισε στη ζωή ήταν το λειτούργηµά µου ως γιατρός. Γι’ αυτό θεωρώ πως όσο είµαι απαραίτητος στους ανθρώπους που µε στηρίζουν τόσα χρόνια θα παραµείνω ενεργός. Αν αύριο αυτή η σχέση κάνει τον κύκλο της, ευχαρίστως θα πάω σπίτι µου για να ασχοληθώ επιτέλους και µε τον Νικήτα. Στο δεύτερο ερώτηµά σας, θα σας έλεγα πως η πολιτική µε προίκισε µε πολύτιµες σχέσεις και εµπειρίες. Ωστόσο επειδή η λέξη «φιλία» έχει για µένα ένα άλλο ειδικό βάρος, θα σας πω ότι οι σταθεροί, οι στενοί φίλοι µου είναι µια «επένδυση» που έχω κάνει εδώ και δεκαετίες, ήδη από τα νεανικά µου χρόνια.

 

Εχετε αποκαλύψει ότι θα βγάλετε βιβλίο όταν εγκαταλείψετε την πολιτική. Εχετε σκεφτεί πρόσωπα και καταστάσεις για τα οποία θα γράψετε;

Το βιβλίο, που ήδη γράφω και το παλεύω όταν µου µένει χρόνος, δεν έχει καµία σχέση µε αυτό που ίσως φαντάζεστε. Πρόκειται για µια συλλογή εµπειριών και στιγµών από την ιατρική µου σταδιοδροµία. Μέσα στα νοσοκοµεία και κυρίως εξαιτίας της ευαίσθητης ειδικότητας που ακολούθησα, είχα το προνόµιο να βρεθώ κοντά σε υπέροχους ανθρώπους, που πάλεψαν τον καρκίνο µε γενναιότητα. Οι πρωταγωνιστές του βιβλίου είναι φαινοµενικά διαφορετικοί, αλλά επί της ουσίας είναι όλοι ίσοι απέναντι στην αρρώστια: από το δεκαεφτάχρονο παιδί και τη µάνα-βιοπαλαίστρια, µέχρι και τη Μελίνα Μερκούρη...

 

Μία από τις σηµαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από τη ζωή σας ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Ποια είναι η στιγµή που ξεχωρίζετε µαζί του;

Ξέρετε, επειδή τώρα τελευταία ορισµένοι επιχειρούν να παρουσιαστούν ως πολιτικοί «απόγονοι» του Ευάγγελου Αβέρωφ, επιλέγω πλέον να κρατάω κάποια πράγµατα για µένα. Εξάλλου οι εκλεκτικές πολιτικές συγγένειες δεν πρέπει να διαφηµίζονται, γιατί ευτελίζονται έτσι. Το µόνο που θα σας πω είναι ότι η τυχαία εκείνη συνάντηση ενός νεαρού γιατρού µε τον φτασµένο πολιτικό, κάποτε στη λίµνη των Ιωαννίνων, µέτρησε τελικά δεκαετίες και χιλιόµετρα, για να καταλήξει µια µέρα πριν από τον θάνατό του σε µια γραπτή πνευµατική διαθήκη, την οποία κρατάω µέχρι σήµερα σαν φυλαχτό...

 

Αλλες εµβληµατικές προσωπικότητες, που είχατε την τύχη να γνωρίσετε, ήταν και η Σωτηρία Μπέλλου και η Μελίνα Μερκούρη. Τι έχετε κρατήσει από αυτές τις δύο γυναίκες;

Τόσο η Μελίνα όσο και η Σωτηρία ήταν δύο γυναίκες µε αυθεντική µαγκιά. Στη Μελίνα η µαγκιά πήγαζε από τον αυθορµητισµό και την αντισυµβατικότητα, ενώ στη Σωτηρία ήταν συνυφασµένη µε τα πάθη και τη ρεµπέτικη φύση της. Αυτό που κράτησα και από τις δύο ήταν η σχεδόν παιδική καρδιά τους, την οποία δεν µπορούσες να διακρίνεις µε την πρώτη µατιά. Ηταν οι φόβοι, οι ελπίδες και οι αδυναµίες τους που µε τον καιρό ξεδιπλώθηκαν µπροστά µου και τις έκαναν τόσο γήινες και τρωτές.

 

Πώς θα περιγράφατε τη ζωή σας; Είστε ικανοποιηµένος από όσα έχετε κάνει;

Η ζωή µού φέρθηκε καλά. Αλλά κι εγώ δεν κάθισα µε σταυρωµένα τα χέρια. Ξεκίνησα από ένα µικρό νησί και ήρθα µόνος, µισή µερίδα άνθρωπος, στην πρωτεύουσα για να βρω ένα καλύτερο µέλλον... Και πάλεψα και σπούδασα και δούλεψα. Πάντα µε αγάπη γι’ αυτό που έκανα, αλλά και για τους ανθρώπους γύρω µου. Βέβαια, οµολογώ πως ευνοήθηκα από την τύχη, γιατί τα χρόνια που εγώ µεγάλωνα ήταν πιο εύκολα για όσους έπιαναν τη ζωή από τα µαλλιά. Αντιθέτως, σήµερα βλέπεις παιδιά να αγωνίζονται, να έχουν όνειρα και φιλοδοξίες, αλλά να δυσκολεύονται αφάνταστα να βρουν τον δικό τους δρόµο. Και γι’ αυτό φταίµε εµείς και οι πολιτικές µας επιλογές τα τελευταία πενήντα χρόνια...

 

Φταίμε εμείς και οι πολιτικές μας επιλογές τα τελευταία πενήντα χρόνια για τα σημερινά παιδιά που δυσκολεύονται να βρουν τον δικό τους δρόμο

Σας λείπει η οικογένεια που δεν δηµιουργήσατε; Ο µικρός Νικήτας, που µεγάλωσε στην Ανδρο, ήταν ένα ατίθασο αγόρι. Παρέµεινε έτσι στην πορεία των ετών; Αυτό το ατίθασο νιάτο κρύβεται ακόµα µέσα σας;

Είναι δυνατόν να µη µου λείπει η οικογένεια; Ωρες ώρες είναι αφόρητη η ησυχία όταν βάζεις το κλειδί στην πόρτα του σπιτιού. Βέβαια, πρέπει να σας πω ότι έχω εξισορροπήσει αυτή την έλλειψη µε δύο καταπληκτικούς ανιψιούς, ενώ ταυτόχρονα εκτελώ «χρέη µπαµπά» στα παιδιά των πολύ δικών µου ανθρώπων. Αυτό το χαίροµαι πολύ, γιατί είµαι συχνά η παρέα τους και ενίοτε το «ειρηνευτικό σώµα», που µπαίνει στη µέση όταν έχουν θέµατα µε τους δικούς τους. Ο «µικρός Νικήτας», που αναφέρατε, ήταν πάντα ένα ζιζάνιο. Ισως γι’ αυτό έχω τέτοια σύνδεση µε τις µικρότερες ηλικίες. Νοµίζω πως η φυσική περιέργεια, η αµφισβήτηση, ο αυθορµητισµός και η ενεργητικότητα είναι χαρακτηριστικά που άµα τα έχεις από µικρός σε συνοδεύουν για όλη σου τη ζωή. Κάπως έτσι πρέπει να µου βγήκε το όνοµα «ο αναρχικός της ∆εξιάς». Αν ακολουθούσα πιστά τα «πρέπει» και τους κανόνες δεν θα ήµουν αυτός που είµαι σήµερα...

 

Εσείς θέλατε να γίνετε ναυτικός. Πώς καταλήξατε γιατρός και έπειτα πολιτικός;

Στην πραγµατικότητα δεν ήθελα. Νόµιζα ότι ήθελα! Στο πρώτο µεγάλο ταξίδι µε καπετάνιο τον πατέρα µου, γύρω στα 15, κατάλαβα ότι ήταν αδύνατο να γίνω ναυτικός. Η ναυτοσύνη απαιτεί άλλα προσόντα. Εγώ από παιδί συνδεόµουν σταθερά µε τους ανθρώπους και µε τα πόδια στυλωµένα γερά στη γη. Αργότερα, στην εφηβεία, τα ερεθίσµατά µου µε κατηύθυναν προς την Ιατρική. Είχα πάντα την τάση να προσφέρω, να θεραπεύω, να διορθώνω όπου µπορούσα. Πιστεύω πως όλα αυτά συνέτειναν στην απόφαση να σπουδάσω και να ασκήσω το συγκεκριµένο λειτούργηµα. Και αργότερα, οι ίδιοι αυτοί λόγοι µε οδήγησαν να ασχοληθώ και µε την πολιτική, χάρη βέβαια στην επιµονή του Αβέρωφ.


Ποια είναι η πιο δυνατή στιγµή που σας έχει µείνει χαραγµένη σε όλα αυτά τα χρόνια που ασκείτε το λειτούργηµα της Ιατρικής;

Είναι πάρα πολλές, όπως σας προείπα. Γι’ αυτό εξάλλου αποφάσισα να τις αποτυπώσω στο βιβλίο. Ξέρετε, η δική µου ειδικότητα, που είναι συνυφασµένη µε τον καρκίνο, είναι ταυτόχρονα και του ύψους και του βάθους... ∆ίνει πολλές λύπες αλλά και µεγάλες χαρές. Γι’ αυτό δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε το παιδί που πέθανε στα χέρια µου, αλλά ούτε και τη γυναίκα που την πήρα από το χέρι για να την παραδώσω υγιή στα παιδιά της και στον άντρα της, στην πόρτα της κλινικής.

 

Με τον θάνατο έχετε συµφιλιωθεί; 

Οπως καταλαβαίνετε, η δουλειά µε έχει αναγκάσει να συµφιλιωθώ µε τον θάνατο από νωρίς. Αυτό που φοβάµαι δεν είναι ο θάνατος, αλλά η ανηµποριά πριν από το τέλος. Γι’ αυτό πιστεύω πως είναι πραγµατική ευλογία να φεύγεις όρθιος από αυτή τη ζωή.

 

Θέλετε να ζείτε και το τελευταίο λεπτό µέσα στην ηµέρα;

Θέλω - δεν θέλω πια, αυτή είναι η καθηµερινότητα που επέλεξα. ∆εν έχω ούτε το περιθώριο ούτε την πολυτέλεια να στρογγυλοκάθοµαι. Ετσι έχω µάθει και έτσι λειτουργεί το βιολογικό µου ρολόι εδώ και χρόνια.

 

Εχετε προγραµµατίσει κάποιες διακοπές για το καλοκαίρι;

Ενώ κάθε χρόνο κάνω σχέδια, σχεδόν πάντα καταλήγω να ξεκουράζοµαι µόνο για λίγες µέρες στην Εύβοια ή στο πατρικό µου στην Ανδρο. Ελπίζω από την επόµενη χρονιά να το πάρω απόφαση και να ξεφύγω έστω και λίγο από τα καθιερωµένα...


Δημοσιεύθηκε στην «Κυριακάτικη Απογευματινή»