Το πιο πρόσφατο δείγμα ήταν η επιχείρηση τύπου «άμεσης δράσης» του Νίκου Χαρδαλιά για την εξυγίανση των υγειονομικών υπηρεσιών της Περιφέρειας Αττικής, ύστερα από την εξάρθρωση μιας κανονικής σπείρας εκβιαστών. Είχε προηγηθεί παρόμοια έφοδος, από τον Περιφερειάρχη αυτοπροσώπως, σε ένα... μνημείο διαφθοράς, τη Διεύθυνση Μεταφορών. Και κάπου ενδιάμεσα, πολλά και διάφορα «ντου», που θυμίζουν τους κινηματογραφικούς «Αδιάφθορους» του Μπράιαν ντε Πάλμα, σε θύλακες παρασίτων της δημόσιας ζωής. Σε εστίες κακοδιαχείρισης ή ακόμη και απροκάλυπτης παρανομίας, σε χρονίζουσες και ανοιχτές πληγές, που καταλήγουν όλες να κάνουν επώδυνη την καθημερινότητα όλων μας.

Είτε πρόκειται για παρεμβάσεις που τυγχάνουν ευρύτερης προβολής, όπως π.χ. η υπόθεση των εκβιαστών από τους υγειονομικούς υπαλλήλους, είτε για εγχειρήματα με μια πιο μακρόπνοη και στρατηγική προοπτική, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την εκ βάθρων αναδιάρθρωση της Εκτελεστικής Επιτροπής του Ειδικού Διαβαθμιδικού Συνδέσμου Νομού Αττικής (ΕΔΣΝΑ) ή την προώθηση της μητροπολιτικότητας ως master plan, το καταλυτικό στοιχείο σε όλες τις πρωτοβουλίες είναι κοινό: Η νοοτροπία, το «δόγμα» αν προτιμά κανείς, Χαρδαλιά.

Διότι, αφού ολοκληρώθηκε το πρώτο εξάμηνο από τη θητεία του στη διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, πλέον η μέθοδος του Νίκου Χαρδαλιά δεν αναγνωρίζεται από την όποια δημοσιότητα προσελκύεται κάθε φορά, αλλά από την εκάστοτε αποστολή που αναθέτει στον εαυτό του και τη φέρει εις πέρας. Σε βαθμό που, αφ' ενός ο Περιφερειάρχης συχνά εκθέτει τη δυσκαμψία του κεντρικού κρατικού μηχανισμού, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι, ναι, ένας δημόσιος φορέας μπορεί να είναι ευέλικτος, μπορεί να είναι δυναμικός και να μην έχει αντανακλαστικά ληθαργικού ελέφαντα, ένας οργανισμός σαν την Περιφέρεια Αττικής μπορεί να δρα ακαριαία και αποτελεσματικά. Αφ' ετέρου, στη συλλογική αντίληψη, η μορφή του ίδιου του Χαρδαλιά τείνει να ταυτιστεί με κάθε δράση η οποία στοχεύει απευθείας στο επίκεντρο του προβλήματος. Με κάθε ενέργεια που αναλαμβάνει ένας αιρετός λειτουργός, ο οποίος δεν χρονοτριβεί, δεν τηρεί τα προσχήματα, δεν καταλαβαίνει από τη «μπακαλική» του πολιτικού κόστους κ.λπ, αλλά απλώς εκτελεί το καθήκον του ως αυτοδιοικητική αρχή, προς όφελος των ανθρώπων που ζουν στην περιοχή της ευθύνης του.

Έχει, άραγε, ο Χαρδαλιάς κάποιο σύνδρομο «Ρομπέν των Δασών», «Δικαστή Ντρεντ» ή οτιδήποτε παρόμοιο, το οποίο τον ωθεί στη δράση; Μάλλον όχι. Απλώς ο Νίκος Χαρδαλιάς είναι ο τύπος διοικούντος που έχει δυσανεξία στο να βλέπει το ίδιο χαρτί πάνω από δυο-τρεις μέρες πάνω στο γραφείο του. Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτό το «χαρτί» αφορά σε ένα όνειδος, ένα απόστημα, όπως η αθλιότητα των εκβιασμών από τους υγειονομικούς, το οποίο εξ ορισμού απαιτεί τη θεραπεία του «σοκ».

Από αυτή την άποψη, τόσο της μεθοδολογίας, όσο και της μηδενικής ανοχής στην παρανομία και την ανηθικότητα, το «δόγμα Χαρδαλιά» μοιάζει να αποτελεί πιστή εφαρμογή της φιλοσοφίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, η οποία για κάποιο ανεξήγητο λόγο παρέμεινε αδημοσίευτη από το 1981 έως πριν από λίγο καιρό, ο Καραμανλής υποστηρίζει ότι «στην πολιτική μου εγώ παίρνω ταχύτατες αποφάσεις και τις εφαρμόζω αμέσως. Στην Ελλάδα οποιαδήποτε απόφαση, εάν παραμείνει επί μακρόν εκκρεμής, σαπίζει. Στην Ελλάδα, ό,τι κάνεις πρέπει να το κάνεις γρήγορα».

Στην ίδια συνέντευξη, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τονίζει επίσης την πρωταρχική σημασία της βαθιάς κατανόησης των προβλημάτων με τη βοήθεια των κατάλληλων συνεργατών, αλλά και της βούλησης να γίνει αμέσως πράξη η απόφαση που έχει κριθεί ως η ορθότερη μεταξύ των διαθέσιμων εναλλακτικών επιλογών.

Τελικά, το εγχειρίδιο ηγεσίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή δεν είχε χαθεί. Μάλλον είναι το μόνο «έγγραφο» που, ακόμη και εάν δεν φαίνεται, βρίσκεται μόνιμα πάνω στο γραφείο του Νίκου Χαρδαλιά.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά»