Ο Μιχάλης Κατρίνης γεννήθηκε στην Ηλεία δύο ηµέρες πριν από την 3η του Σεπτέµβρη. Μεγάλωσε σε µια δηµοκρατική οικογένεια, µε γονείς εκπαιδευτικούς, σε µια εποχή χωρίς κινητά και social και δηλώνει ΠΑΣΟΚ από παιδί. Από τα φοιτητικά του χρόνια µπήκε στην ενεργό πολιτική δράση και γρήγορα χτυπήθηκε από τα βέλη του έρωτα για τη σύζυγό του, Γιάννα. Ο ίδιος εξηγεί απλά τους λόγους που τον ώθησαν να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και µιλά για την επόµενη ηµέρα.

Ενας βουλευτής από την περιφέρεια υποψήφιος για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ...

Καιρός ήταν. Πιστεύω ότι µόνο κάποιος που γνωρίζει τα προβλήµατα της περιφέρειας µπορεί να αντιληφθεί έννοιες όπως το ∆ηµογραφικό, η περιφερειακή ανάπτυξη, η διατροφική επάρκεια της χώρας µε επένδυση στον πρωτογενή τοµέα. Ολα αυτά µπορεί για κάποιους να είναι «κινέζικα», αλλά αυτά θα καθορίσουν το µέλλον της χώρας τα επόµενα χρόνια.

Για τον Μιχάλη Κατρίνη η πολιτική είναι το πιο σηµαντικό πράγµα στη ζωή του;

Είναι ένα πολύ σηµαντικό κοµµάτι της ζωής µου, αλλά όχι το πιο σηµαντικό. Το πιο σηµαντικό είναι η οικογένειά µου, η γυναίκα µου και τα παιδιά µου.

Και η πολιτική τι είναι;

Το πεδίο όπου µέσα από τη δραστηριότητα που αναπτύσσεις µπορείς να βελτιώσεις τη ζωή των συνανθρώπων σου, να υπερασπίζεσαι τη χώρα σου, να ταυτίζεις το πέρασµά σου από αυτόν τον χώρο µε µεγάλες αλλαγές και δράσεις, που θα αποτελούν κοινωνική κατάκτηση. Η πολιτική σε κάνει, σίγουρα, καλύτερο άνθρωπο. Εχετε δύο γιους. Για τη γυναίκα σας πόσο δύσκολο είναι να διαχειρίζεται µια οικογένεια µε τρεις άντρες; Είναι τόσο ικανή, που µπορεί να αντεπεξέλθει στα πάντα. Αισθάνοµαι πολύ τυχερός που έχω στήριγµά µου τη Γιάννα όλα αυτά τα χρόνια.

Πόσα χρόνια είστε µαζί;

Από τα φοιτητικά µας χρόνια, 20 και πλέον χρόνια. Είναι µια σχέση ζωής, που ήταν ξεκάθαρο και στους δυο µας ότι θα εξελισσόταν έτσι, από την πρώτη στιγµή της γνωριµίας µας.

Μια σχέση ετών, όπως την περιγράφετε, τι χρειάζεται για να διατηρηθεί µέσα στον χρόνο;

Αγάπη, αλληλοσεβασµό, κατανόηση. Και δύο δυνατούς συνδετικούς κρίκους, όπως είναι τα δύο αγόρια µας. Οι γονείς σας ήταν εκπαιδευτικοί, όµως τόσο εσείς µε την Οδοντιατρική όσο και ο αδελφός σας µε την Ιατρική δεν ακολουθήσατε τον δικό τους δρόµο. Οι γονείς µου ποτέ δεν µας επέβαλαν να ακολουθήσουµε τον δικό τους δρόµο. Είχα την τύχη να µεγαλώσω σε ένα δηµοκρατικό σπίτι, κυριολεκτικά και µεταφορικά. 

Πώς θυµάστε τον εαυτό σας ως παιδί;

Πέρασα όµορφα παιδικά χρόνια και οι φιλίες που έχω από τότε, ευτυχώς, κρατάνε ακόµα. Αισθάνοµαι ευτυχής που µεγάλωσα σε χωριό σε µια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά και social media!

Ησασταν καλός µαθητής;

Με γονείς εκπαιδευτικούς, θα ήταν πολύ δύσκολο να µην είµαι. Αρκετά επιµελής και µεθοδικός, διάβαζα πολύ και µου άρεσε να ξεχωρίζω στην τάξη. Ισως το παράκανα, τώρα που το σκέφτοµαι. Με βοηθά, όµως, ακόµα και τώρα στον τρόπο οργάνωσης της δουλειάς µου. Ευτυχώς, έπαιζα πολύ µπάσκετ και ισορροπούσα κάπως.

Εσείς, ως πατέρας, είστε αυστηρός;

Προσπαθώ να κάνω ό,τι έκαναν και µαζί µου οι δικοί µου γονείς. Αυτός, όµως, που θέτει τους κανόνες δεν είµαι εγώ, αλλά η Γιάννα. Αυτή κρατάει την οικογένειά µας ενωµένη και σε αυτήν οφείλουµε πολλά και εγώ και τα παιδιά µας.

Το µικρόβιο της πολιτικής µπήκε µέσα σας στα φοιτητικά σας χρόνια;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου υπήρχε ενδιαφέρον για όλα όσα συνέβαιναν γύρω µας. Και συζητούσαµε για αυτά. Ενεργοποιήθηκα ήδη από τα µαθητικά µου χρόνια και παρακολουθούσα τις εξελίξεις γύρω µου σε µια φορτισµένη περίοδο (εποχή 1989). Οταν πέρασα στο πανεπιστήµιο, ήµουν έτοιµος να διεκδικήσω πιο ενεργό ρόλο. Αν και οι εποχές έχουν αλλάξει, εσείς µιλάτε για επιστροφή της πραγµατικής πολιτικής.

Τι σηµαίνει αυτό;

Σηµαίνει πρόταση, δράση που στοχεύει στην επίλυση των πραγµατικών προβληµάτων. Σηµαίνει να µιλάς για αυτά που πραγµατικά απασχολούν τον κόσµο, να είσαι ξεκάθαρος και να σε καταλαβαίνουν. Σηµαίνει ανθρωπιά και βούληση.

Τι σας ανησυχεί πιο πολύ;

Με ανησυχεί η εδραιωµένη πεποίθηση που υπάρχει σε πολλούς νέους ανθρώπους ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Αυτή η απαισιόδοξη άποψη λειτουργεί διαλυτικά, δηµιουργεί παραιτηµένους ανθρώπους, παράγει απελπισία. Καµία χώρα δεν µπορεί να προχωρήσει µπροστά µε πολίτες που δεν πιστεύουν, δεν ελπίζουν, δεν αγωνίζονται.

Ως επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Οµάδας του ΠΑΣΟΚ, σταθήκατε απέναντι στον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και στον Αλέξη Τσίπρα. Ηταν µια «πρόβα» για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ η παρουσία σας σε αυτόν τον ρόλο;

Οταν ανέλαβα τον συγκεκριµένο ρόλο, δεν µου είχε περάσει από το µυαλό ότι τρία χρόνια µετά θα ήµουν υποψήφιος για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Για µένα, το διάστηµα που ήµουν επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής µας Οµάδας ήταν µεγάλο σχολείο. Πιστεύω ότι τους αντιµετώπισα και τους δύο στα ίσια, ήµουν πάντα τεκµηριωµένος, είχα συγκροτηµένη παρουσία και κράτησα ψηλά τη σηµαία του ΠΑΣΟΚ.

Αντιµετωπίσατε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη Βουλή. Πώς τον αξιολογείτε ως αντίπαλο;

Η πολιτική που ασκεί έχει φτάσει στα όριά της και το αφήγηµά του δεν περνάει, πλέον, στον κόσµο. Ο ίδιος αντιµετωπίζει τη διαχείριση της εικόνας του µε µεγάλο επαγγελµατισµό. Στην πολιτική, όµως, και κυρίως στα δύσκολα, χρειάζεται το συναίσθηµα, η γείωση µε την πραγµατικότητα, η έµπνευση και η τόλµη.

* Δημοσιεύθηκε στο Secret των Παραπολιτικών στις 3/8