Την Ελλάδα του 2034 οραματίστηκε ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Νίκος Παππάς, μιλώντας στο 4ο Τhessaloniki Metropolitan Summit, που διοργανώνουν ο Economist και το powergame.gr,

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο κ. Παππάς ανέφερε: «Συνήθως οι εκπρόσωποι των πολιτικών δυνάμεων όταν απευθύνονται σε κοινά και σε συνέδριο τόσο υψηλού επιπέδου και κύρους υποκύπτουν σε ένα λάθος, στρογγυλεύουν ωραιοποιούν και ιχνηλατούν ασφαλή πεδία προκειμένου να μην εκτεθούν μέσα από σκληρές διαπιστώσεις και αλήθειες. Θα ήθελα να προσπαθήσω να σπάσω αυτόν τον κανόνα. Πιστεύω ότι οι αλήθειες ωφελούν περισσότερο από ψέματα που θολώνουν την πραγματική εικόνα. Ποια είναι η Ελλάδα και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Ας γυρίσουμε την κλεψύδρα ανάποδα, από το μέλλον στο παρόν. Να ακολουθήσουμε αυτή τη μέθοδο για να φανταστούμε την πραγματικότητα που θα έχουν δημιουργήσει οι πολιτικές επιλογές σε 10 χρόνια από σήμερα. Και να αναλογιστούμε τι είδους ομιλία θα έκανε ένας ομιλητής σε 10 χρόνια από σήμερα.

Για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της θα πρέπει να υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι σε παραγωγική ηλικία που ζουν με αξιοπρέπεια και ελπίδα, με βιώσιμες συνθήκες, μέσα σε περιβάλλον παραγωγής, με αυξημένη εγχώρια προστιθέμενη αξία».

Οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα

Μετρώντας τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα τόνισε ότι «έρχομαι στην πρώτη και σημαντικότερη πρόκληση: Η Ελλάδα γερνά πιο γρήγορα από όσο αναγεννάται. Οι θάνατοι ξεπερνούν τις γεννήσεις και αυτό είναι επίπτωση πολιτικών επιλογών, η μακροχρόνια οικονομική κρίση, η άνιση κατανομή πλούτου, οι στρεβλώσεις στη φορολογική πολιτική είναι συνθήκες που πλήττουν την υπογεννητικότητα. Η εκτόξευση του κόστους ζωής, οι δυσκολίες πρόσβασης στο τραπεζικό σύστημα, το κόστος στέγης είτε ενοικίου είτε αγοράς.

Στο ίδιο συνέδριο το 2034 θα είμαστε περίπου μισό εκατ. λιγότεροι κάτοικοι στη χώρα και πολύ μεγαλύτερης ηλικίας. Αν το πολιτικό σύστημα αδρανήσει και δεν ανταποκριθεί στην ευθύνη αυτή θα είναι η πραγματικότητα. Δεν δίνονται κίνητρα για την επιστροφή των νέων από το εξωτερικό. Εκτός από τους σκληρούς δείκτες (θνησιμότητα, υπογεννητικότητα) αντιμετωπίσαμε και τη μετανάστευση προς τα έξω, που αφορά κυρίως ανθρώπους παραγωγικών ηλικιών, ένα μείζον ζήτημα το οποίο έχει ήδη επηρεάσει και την προσφορά εργατικού δυναμικού.

Ως υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση έχουμε καταθέσει προτάσεις νόμου που αφορούν τη φορολογία και την καταπολέμηση της ακρίβειας. Προτάσεις πλήρως κοστολογημένες που δυστυχώς δεν έφτασαν στη Βουλή για συζήτηση.

Περιβάλλον και κλιματική κρίση

Υπάρχει άλλη μία μεγαλη πρόκληση, το περιβάλλον. Πριν λίγες ημέρες επισκέφθηκα ως ευαισθητοποιημένος πολίτης και ως πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ τον τόπο μίας μεγάλης καταστροφής, τον Παγασητικό. Μία σειρά από λάθη, αδράνειες από την κυβέρνηση, φορείς αυτοδιοίκησης για μία εσφαλμένη αντίληψη γύρω από τα πραγματικά χρονικά όρια που έχουμε για να δράσουμε, απείλησαν για άλλη μία φορά την ισορροπία στον Παγασητικό, τον υδροφόρο ορίζοντα, τη θαλάσσια χλωρίδα και πανίδα, τις καλλιέργειες, τις ιχθυοκαλλιέργειες και την τουριστική βιομηχανία της περιοχής.

Η κλιματική κρίση δεν είναι υπόθεση αλλά δεδομένο. Ο πιο σημαντικός πνεύμονας της πρωτογενούς οικονομίας της χώρας, ο Θεσσαλικός κάμπος, μεγάλο κομμάτι του καταστράφηκε, τρίτη φορά σε τρία χρόνια και μέσα σε αυτά δεν έχει ολοκληρωθεί ούτε ένα αντιπλημμυρικό έργο. Πλημμύρες, λειψυδρία και δυστυχώς καθυστερούν τα έργα του εκσυγχρονισμού

Ας κάνουμε εικόνα, το συνέδριο του 2034, αν το πολιτικό σύστημα δεν αλλάξει τρόπο σκέψεις θα περιβαλλόμαστε από σημαντικά λιγότερη καλλιεργήσιμη γη, θα έχουμε άδεια χωριά και πολύ περισσότερο όγκο υδάτων που θα έχει μολυνθεί. Κι εκεί θα είναι μάταιη η συζήτηση των πολιτικών δυνάμεων, γιατί το να αποδίδουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον δεν θα έχει νόημα

Τρίτη πρόκληση: Το παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο της χώρας. Είναι μείζον ζήτημα. Κολοσσοί των τεχνολογιών είναι παρόντες στη χώρα μας. Η ευθύνη της πολιτείας είναι να διαμορφώνει τις συνθήκες για αποτελεσματικές επενδύσεις. Μία επένδυση γίνεται αποτελεσματική όχι όταν αναπτύσσει ένα προϊόν, αλλά όταν αυτό διαχέεται μέσα στην κοινωνία και την οικονομία με αποτελεσματικές παρεμβάσεις. Όταν το προϊόν μπορεί να βελτιώσει τη ζωή και την ποιότητα των επιχειρήσεων και των πολιτών και εκεί βρίσκεται ο αναντικατάστατος ρόλος των παρεμβάσεων.

Ακόμη και οι κολοσσοί της βιομηχανίας των νέων τεχνολογιών έχουν ανάγκη δημόσια παρέμβαση για να αναπτυχθούν τα προϊόντα και να διαχυθούν στην κοινωνία. Το παραγωγικό μοντέλο θέλει πολλά βήματα για να αλλάξει.

Πολιτικές επιλογές που διοχετεύουν τους διαθέσιμους πόρους που πάντα θα υπάρχουν και πρέπει να αξιοποιούνται σε πολύ λίγες εταιρείες δεν βελτιώνουν τη συνολική αποτελεσματικότητα της οικονομίας. Το 2034 αν είμαστε εδώ ενδεχομένως να έχει περισσότερη σημασία το να νοσταλγούμε τις χαμένες ευκαιρίες που είχαμε

Το μέλλον όμως δεν χτίζεται με αναμνήσεις και αν απλώς ανησυχούμε ή είμαστε ρεαλιστές. Χτίζεται αν πάρουμε τις κατάλληλες πολιτικές πρωτοβουλίες. Ως αξιωματική αντιπολίτευση φέρουμε την ευθύνη όχι μόνο της κριτικής, αλλά και της κατάθεσης βιώσιμων προτάσεων και ανταποκρινόμαστε και στα δύο.

Όλα τα κόμματα πρέπει να συνεχίσουμε πολύ σοβαρά. Με στόχο να αξιοποιήσουμε και τα διαθέσιμα ευρωπαϊκά κονδύλια, όσα δεν έχουν συμβασιοποιηθεί, με τρόπο αποτελεσματικό για την οικονομία, με στόχο να γίνουν οι νέες τεχνολογίες κτήμα όλων, με ένα άλλο μείγμα εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής και με την αποκατάσταση του κράτους και του κύρους των θεσμών και με μία κοινωνία που κρατά το μέλλον στα χέρια της σε μία δημοκρατία όπου κάθε ιδιότητα παράγει δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Με αυτή την έννοια δεν είναι αποτελεσματικό κοινωνικά, οικονομικά ,πολιτικά οι άνθρωποι που ασκούν εξουσία να αποποιούνται την ευθύνη. Είναι δημοκρατικά επιβεβλημένο. Η Ελλάδα μπορεί πολύ καλύτερα και σύντομα νέες πολιτικές θα αντικαταστήσουν τις σημερινές παθογένειες. Το μέλλον δεν μπορεί να περιμένει. Τις εικόνες του 2034, έχουμε τη δυνατότητα από σήμερα να πάρουμε τα μέτρα ώστε να μην χρειαστεί να τις αντιμετωπίσουμε. Γιατί τότε θα έχει πολύ λίγη σημασία να τραβάμε το σκοινί για το ποιος έφταιξε και ποιος όχι».

Photo credits: The Economist Impact Events