Ο Ιωάννης Μπούγας γεννήθηκε στην Αμφισσα την 21η Οκτωβρίου 1964. Αποφοίτησε από το Λύκειο Αμφισσας το 1982 και εισήχθη το ίδιο έτος στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επισκεφτήκαμε τον υφυπουργό Δικαιοσύνης για μια ανθρώπινη συνέντευξη και διαπιστώσαμε ότι τίποτα δεν του έχει χαριστεί, αφού, όπως λέμε, την έχει «ματώσει τη φανέλα». Δούλευε από το Δημοτικό για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος και εκείνος τον βοηθούσε στις οικοδομικές εργασίες. Τον Νοέμβριο θα κλείσει με τη σύζυγό του 30 χρόνια γάμου. Ο κ. Μπούγας μάς μιλάει για τη γνωριμία τους και για τα τρία τους παιδιά.

Ο νόμος για τον Δικαστικό Χάρτη ψηφίστηκε. Πότε θα εφαρμοστεί και τι να περιμένουμε;

Ο Δικαστικός Χάρτης θα εφαρμοστεί από τις 16 Σεπτεμβρίου σε όλα τα δικαστήρια της επικράτειας. Ειδικότερα, με την κατάργηση των Ειρηνοδικείων και την ενοποίηση του α’ βαθμού δικαιοδοσίας, οι δικαστικοί σχηματισμοί στη χώρα θα ανέρχονται πλέον σε 113. Με σκοπό την ταχύτερη και καλύτερη πρόσβαση των πολιτών στη Δικαιοσύνη, αναβαθμίζουμε πολλά από τα καταργούμενα Ειρηνοδικεία σε περιφερειακές έδρες του Πρωτοδικείου, με συνέπεια να δικάζονται πλέον σε αυτά πάνω από το 80% των αστικών υποθέσεων. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι ενισχύεται το ανθρώπινο δυναμικό της Δικαιοσύνης. Στους 1.200 υπάρχοντες πρωτοδίκες προστίθενται οι 916 πρώην ειρηνοδίκες, οι οποίοι, κατόπιν κατάλληλης επιμόρφωσης από την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών, θα μπορούν σταδιακά και σε απώτατο χρονικό διάστημα δύο ετών από την ψήφιση του νόμου να δικάζουν το σύνολο των υποθέσεων πρώτου βαθμού. Η εφαρμογή, λοιπόν, του Δικαστικού Χάρτη, όπως και το σύνολο των νομοθετικών μεταρρυθμίσεων του υπουργείου, έχουν ως στόχο να καταστεί η Δικαιοσύνη πιο άμεση, αποτελεσματική και προσιτή προς τους πολίτες.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 στην Αμφισσα. Το σπίτι μου ήταν μια άνετη μονοκατοικία, με μεγάλο κήπο, και λίγα μέτρα πιο κάτω άρχιζε ο απέραντος παραδοσιακός ελαιώνας, που τον ένιωθα σαν προέκταση της αυλής και του κήπου. Στη γειτονιά μου οι δρόμοι ήταν χωματόδρομοι, με ελάχιστα αυτοκίνητα και το θρυλικό Opel Olympia του πατέρα μου. Οι χωματόδρομοι και οι αλάνες ήταν οι παιδότοποι της εποχής, τα σημεία συνάντησης των συμμαθητών και φίλων για να ξεκινήσει το παιχνίδι. Κρυφτό, μπάλα με την παρέα της άλλης γειτονιάς και πολλές ώρες ποδήλατο. Η βόλτα στο κέντρο της πόλης ήταν πραγματικά ένα μάθημα λαογραφίας και τοπικής ιστορίας. Σε λίγα τετραγωνικά συναντούσες όλα τα παραδοσιακά επαγγέλματα. Θυμάμαι τον ήχο από τα κουδούνια των κωδωνοποιών, τους σιδεράδες, τα στραγαλάδικα με το χωνάκι της μίας δραχμής και τα ταβερνάκια με πελάτες από νωρίς το πρωί. Σημαντικό μέρος της διασκέδασης τα πάρτι, που γίνονταν βέβαια στα σπίτια μας. Είχαμε σχολείο και το Σάββατο και κάποιες Κυριακές τον μήνα υποχρεωτικό εκκλησιασμό. Διαβάζαμε «Μπλεκ» και «Τιραμόλα». Στο Γυμνάσιο από τα υπαίθρια βιβλιοπωλεία κάθε καλοκαίρι αγόραζα για ολόκληρο τον χρόνο λογοτεχνικά και ιστορικά βιβλία, που έχω ακόμη. Εχει εντυπωθεί στη μνήμη μου η πρώτη φορά που είδα -ασπρόμαυρη βέβαια- τηλεόραση: ήταν το 1969, η προσσελήνωση του «Απόλλων 11» από την ΕΙΡ και δύο χρόνια αργότερα ο τελικός στο «Γουέμπλεϊ» Αγιαξ - Παναθηναϊκός. Πιο δύσκολα, νομίζω, τότε ήταν τα πράγματα στο σχολείο. Ακόμα και στο Δημοτικό δεν ήταν αυτονόητο ότι θα προβιβαστείς στην επόμενη τάξη. Για να πάει κανείς στο Γυμνάσιο, έπρεπε να δώσει εξετάσεις, όπως και από το Γυμνάσιο στο Λύκειο και δύο φορές Πανελλήνιες, Β’ και Γ’Λυκείου. Ολα αυτά και πολλά άλλα είναι πραγματικότητα, που οι άνθρωποι της γενιάς μου ζήσαμε και πολλοί σήμερα νοσταλγούμε. Πιστεύω ακράδαντα ότι η δική μου γενιά είναι πολύ τυχερή. Είχαμε τη μοναδική τύχη να ζήσουμε και να γνωρίσουμε, όχι σαν μουσειακό είδος, αλλά στην πρακτική του εφαρμογή, βιωματικά, το υνί του Ησιόδου, με τους αγρότες να οργώνουν τη γη για να δεχθεί τη σπορά και σε λιγότερο από μισό αιώνα τις σύγχρονες εφαρμογές της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης.

Έχετε κάνει δουλειές για να βγάλετε το χαρτζιλίκι σας και ποιες;

Οσο κι αν φανεί παράξενο, εργάζομαι από το Δημοτικό, όχι μόνο για το χαρτζιλίκι, αλλά για να καλύπτω, στο μέτρο που μου αναλογούσε, πραγματικές ανάγκες της οικογένειάς μου. Ο αείμνηστος πατέρας μου ήταν ηλεκτρολόγος και είχε ανάγκη βοήθειας στις οικοδομές όπου εργαζόταν. Στις διακοπές, λοιπόν, αλλά και όταν οι σχολικές υποχρεώσεις το επέτρεπαν, δούλευα μαζί του. Ταυτόχρονα, βοηθούσα, όποτε χρειαζόταν, στις γεωργικές εργασίες στα ελαιοκτήματα της οικογένειας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάθε χρόνο στο παζάρι της Αμφισσας, με το που έστηναν τις παράγκες και ολοκληρωνόταν η ηλεκτρική εγκατάσταση, έτρεχα να πουλήσω λάμπες φωτισμού. Η προμήθειά μου ήταν μία δραχμή από κάθε λάμπα και με τα χρήματα που έβγαζα εξασφάλιζα το δώρο που έκανα στον εαυτό μου, συνήθως μια δερμάτινη μπάλα. Για το χαρτζιλίκι έχω κάνει διάφορες εργασίες, όπως εργασίες ανασκαφής και σε δικηγορικά γραφεία στα φοιτητικά μου χρόνια.

Τον Νοέμβριο θα κλείσετε 30 χρόνια έγγαμου βίου. Πώς γνωριστήκατε με τη σύζυγό σας;

Γνωριστήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Η σύζυγός μου είχε ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στην Αγγλία και είχε διοριστεί ως δασκάλα στην Αμφισσα. Το σπίτι που νοίκιασε ήταν στο ίδιο κτίριο με το γραφείο μου. Κανόνιζα να τελειώνω τις δουλειές μου την ώρα που επέστρεφε από το σχολείο της, για να τη συναντώ «τυχαία». Έτσι ξεκίνησε η κοινή μας ζωή, που συνεχίζεται πάνω από 30 χρόνια.

Έχετε τρία παιδιά. Έχει πάρει κανένα το γονίδιο της πολιτικής;

Και τα τρία παιδιά μας, οι δύο γιοι και η κόρη μας, ηλικίας 27, 25 και 24 ετών, ενδιαφέρονται για όλα τα σημαντικά κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Εχουν πάντα σαφή άποψη και με τις συζητήσεις που συχνά κάνουμε στην οικογένεια με βοηθάνε να κατανοήσω καλύτερα τις δυσκολίες που βιώνουν οι νέοι της ηλικίας τους, αλλά και πώς αντιλαμβάνονται τα προβλήματα και τις σύγχρονες προκλήσεις. Πρέπει δε να σας πω ότι η κριτική τους για πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης με τις οποίες διαφωνούν είναι πιο τεκμηριωμένη από αυτήν της αντιπολίτευσης. Κανένα όμως μέχρι σήμερα δεν μου έχει εκφράσει ενδιαφέρον να ασχοληθεί με την πολιτική.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σας;

Τον πρώτο μήνα που άνοιξα το δικηγορικό μου γραφείο, τον Ιούλιο του 1989. Δεν έβλεπα να έρχεται υπόθεση και δεν είχα χρήματα να πληρώσω τη δόση για τα έπιπλα που είχα αγοράσει.

Έχετε ασχοληθεί και με τον αθλητισμό στο παρελθόν. Τι κάνατε; Σήμερα αθλείστε;

Ανέκαθεν ο αθλητισμός ήταν κομμάτι της ζωής μου. Στα μαθητικά και τα φοιτητικά μου χρόνια ασχολούμουν με τον κλασικό αθλητισμό. Έτρεχα 100 και 400 μέτρα και αργότερα ασχολήθηκα με τη δισκοβολία. Συμμετείχα στους μαθητικούς, φοιτητικούς και τοπικούς αγώνες, θα έλεγα με επιτυχία, αφού κατάφερνα να κερδίζω μετάλλια. Προσπαθώ να γυμνάζομαι καθημερινά - παλαιότερα σε γυμναστήριο, σήμερα, λόγω περιορισμένου χρόνου, στο σπίτι. Με βοηθάει ότι οι γιοι μου επίσης ασχολούνται με τον αθλητισμό και έχουμε δημιουργήσει στο σπίτι μας ένα μικρό γυμναστήριο.

*Δημοσιεύθηκε στα «Παραπολιτικά»