Kαυστικός τόσο για τον Στέφανο Κασσελάκη όσο και για τον Αλέξη Τσίπρα και τη συγκυβέρνηση που έκανε με τον Πάνο Καμμένο είναι ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και κορυφαία προσωπικότητα του δημόσιου βίου Νίκος Κωνσταντόπουλος.

Αφήνει σαφή υπονοούμενα για το τι συνέβη με την παρουσία του κ. Κασσελάκη στο πολιτικό σκηνικό, κάνει όμως λόγο για ξεπεσμό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν προέκυψε εξαιτίας του.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί συνολικά στο πολιτικό σύστημα, μιλάει με επικριτικά λόγια για την κυβέρνηση, ενώ επισημαίνει τον κίνδυνο ανόδου της Ακροδεξιάς.


Εντέλει ο Στέφανος Κασσελάκης ήταν το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ή το σύμπτωμα; Ορθώς «καρατομήθηκε»;

Πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ προϋπήρχε της υπόθεσης Κασσελάκη. Με την οποία παίχτηκαν, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, προσωπικά και άλλα παιχνίδια. Δεν χρωστάει τίποτε ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ να βιώνει αυτόν τον ξεπεσμό. Ομως, πρέπει και αυτός ο κόσμος να δει τις δικές του ευθύνες για τις αντιαισθητικές «στελεχομαχίες» του εσωκομματικού κουκλοθέατρου. Το ξέφτισμα του ΣΥΡΙΖΑ ξεπερνάει τα όρια της εσωτερικής του δοκιμασίας. Αποκαλύπτει την κρίση αντιπροσώπευσης του ευρύτερου πολιτικού συστήματος. Ευθύνες έχουν οι αρχηγοί και οι αρχολίπαροι του ΣΥΡΙΖΑ για τη νομή εξουσίας και τη διανομή ρόλων ηγεσίας, τη γελοιότητα και αγριότητα της διαλυτικής επικαιρότητας. Για το ποιους οι επιτελάρχες του φραξιονισμού αναδεικνύουν σε «ηγετικά στελέχη». Είναι αυτοί που κάνουν «θέαμα και πολιτική» τα παρακμιακά δεδομένα τους.

Κατά την άποψή σας, τι πρέπει να γίνει τώρα; Εχει μέλλον ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιο μέλλον; Προέκταση του προβληματικού παρελθόντος και παρόντος; Ποιος ΣΥΡΙΖΑ; Το μόρφωμα συγκυβέρνησης με τον Καμμένο; Της περιφρόνησης του δημοψηφίσματος, με την ταχυδακτυλουργία του «όχι» να γίνεται «ναι»; Της ασυνάρτητης διακυβέρνησης και αντιπολίτευσης, χωρίς λογοδοσία για τίποτε; Πρωταγωνιστές και κομπάρσοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παίξανε κυβερνητικούς και αντιπολιτευτικούς ρόλους, επικαλούμενοι «σκηνικά πλεονεκτήματα», ενώ κουβαλούσαν σοβαρά μειονεκτήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ των κ. Τσίπρα και Κασσελάκη δεν είναι η σύγχρονη, δημοκρατική, ριζοσπαστική Αριστερά. Είναι ομοίωμα, κακέκτυπο. Η κομματική Αριστερά βρίσκεται σε κρίση, σε όλη την Ευρώπη, και όχι μόνο. Αναζητά το σημερινό πρόσωπό της μέσα από συγκλονιστικές εναντιότητες, ανισότητες και δοκιμασίες της ανθρωπότητας. Η σύγχρονη, ριζοσπαστική Αριστερά του 21ου αιώνα θα γίνεται ολοένα και πιο αναγκαία. Και στην Ελλάδα υπάρχουν δυνάμεις γι’ αυτή την Αριστερά, την απελευθερωμένη από κομματισμούς, αμοραλισμούς και λαϊκισμούς.

Γίνεται μεγάλη συζήτηση γύρω από το όνομα του Αλέξη Τσίπρα. Θεωρείτε ότι μπορεί να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο;

Ο κ. Τσίπρας, αντί να επιδιώκει «κεντρικούς ρόλους», ένα μόνο πρέπει να κάνει: Να σταθεί μπροστά στην κοινωνία και να μιλήσει, απερίφραστα, για τις ευθύνες του. Αν το αντέχει. Οταν οι επικοινωνιακά «χαρισματικοί» είναι πραγματικά «λιποβαρείς και συνήθεις», τότε διακωμωδούνται πρόσωπα, αξίες, αγώνες. Θα έλεγα σε όσους θορυβούν στον επικοινωνιακό μικρόκοσμο με «σενάρια περί προσώπων και ρόλων» να αντιληφθούν ότι έχει, προ πολλού, αρχίσει η μεταπολίτευση της Μεταπολίτευσης, που δεν χωράει στα μέχρι σήμερα πλαίσια. Αναζητάει διαφορετικά παραδείγματα ηγεσιών, συμπεριφορών, ευθύνης και ηθικής, αγωνιστικής ανιδιοτέλειας και κοινωνικής λογοδοσίας. 

Το ΠΑΣΟΚ έκλεισε μισό αιώνα ζωής. Πώς αποτιμάτε αυτή τη διαδρομή, αλλά και πώς βλέπετε τις εν εξελίξει διεργασίες για την εκλογή προέδρου;

Η ιστορία των κομμάτων είναι ουσιαστικό κομμάτι της πολιτικής μας ιστορίας. Στα 50 χρόνια από το 1974 αναδείχτηκαν κόμματα που διαδραμάτισαν κρίσιμο ρόλο. Οι συνθήκες της Μεταπολίτευσης ανέδειξαν τους κομματικούς συσχετισμούς, δεν δημιούργησαν τα κόμματα τις μεταπολιτευτικές περιστάσεις. Ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν «θεόσταλτος» ούτε η Ιστορία ανέθεσε στον Ανδρέα Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ «αποστολή». Να σέβονται και να τιμούν την ιστορία τους τα κόμματα, συνεκτιμώντας και τις αρνητικές σελίδες αντικοινωνικού και αντιδημοκρατικού κυβερνητισμού, διαπλοκής και διαφθοράς, παραταξιακού κομματισμού, επαγγελματισμού της πολιτικής και αρχηγικού αυταρχισμού. Οι εσωτερικές διαδικασίες σήμερα για την εκλογή προέδρου δεν είναι μόνο εσωτερική υπόθεση.

Σε όλες τις ποιοτικές έρευνες φαίνεται πως δεν υπάρχει εναλλακτική κυβερνητική πρόταση. Πώς μπορεί να καλυφθεί αυτό το κενό;

Οι ποιοτικές έρευνες δείχνουν αύξηση της κοινωνικής δυσφορίας για την πορεία των προβλημάτων, για τον τρόπο και το περιεχόμενο διακυβέρνησης, για το λεγόμενο «ύφος και ήθος εξουσίας», για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, για τις έντονες και πολλές ανισότητες, αδικίες και ανασφάλειες. Η δημοκρατική, κοινωνική και πολιτική κατάσταση της πατρίδας μας, μετά έξι χρόνια διακυβέρνησης Μητσοτάκη, σε όλους τους κρίσιμους δείκτες του ευρωβαρόμετρου, είναι στάσιμη και προς τα κάτω. Η κυβέρνηση δεν πείθει. Δεν συνειδητοποιεί ότι η αποχή του 50% στις εκλογές και η δυσφορία του 70% στην καθημερινότητα διαψεύδουν τις ρητορείες της. Κάνει τα δικά της και δημαγωγεί τον εαυτό της. Αντιλαμβάνεται, βέβαια, ότι τα περί «επιτελικού κράτους» κατάντησαν ένα, ακόμα, πολιτικό ανέκδοτο.

Η κυβέρνηση, όπως είπατε, τρέχει στον έκτο χρόνο της. Τι πρόσημο της βάζετε;

Είναι χαμηλής αξιοπιστίας, σε απόσταση από την κοινωνία. Χωρίς διαφάνεια και ορθολογική διαχείριση. Το παραδοσιακό μοντέλο διακυβέρνησης, του κομματικού, παραταξιακού κυβερνητισμού, δεν οδηγεί σε στρατηγικό σχεδιασμό για θεσμική ανασυγκρότηση, οικονομική και παραγωγική αναδιάρθρωση, πολιτική δημοκρατική ανασύνθεση της χώρας. Και η πρωθυπουργοκεντρική λειτουργία στρεβλώνει, δεν ενισχύει την αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίζεται, επικοινωνιακά, ενθουσιασμένος, φλυαρεί επί παντός, με παραινέσεις προς εαυτόν και τα στελέχη του, ενώ γίνεται πιο προβληματική η καθημερινότητα των περισσοτέρων, διαρκώς. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει βιωματική σχέση με την ελληνική πραγματικότητα.

Βλέποντας τι συμβαίνει σε χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, αλλά και στα καθ’ ημάς, διαβλέπετε μια γενικότερη συντηρητική ή και ακροδεξιά στροφή;

Δεν χρειάζεται η «πολιτική μετεωρολογία» για προγνώσεις. Η γενικότερη συντηρητική και ακροδεξιά στροφή είναι, πλέον, πραγματική. Η πολιτική και η δημοκρατία αμφισβητούνται, η διακυβέρνηση και οι θεσμικές κατακτήσεις ανθρωπισμού και πολιτισμού δοκιμάζονται, οι κοινωνίες βρίσκονται κάτω από σύνθετες βιοπολιτικές, τεχνολογικές και οικονομικές εξαρτήσεις. Ο ακροδεξιός, αντισυστημικός λαϊκισμός οδηγεί σε μια δύσκολη περίοδο άτακτων και απρόβλεπτων εξελίξεων. Δεν είναι το κλίμα εύκρατο ούτε οι εξουσίες ορθολογικές και τα γεγονότα δεν πορεύονται με «οδικούς χάρτες».

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά