Μπορεί τα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη να επιλέγουν -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την οδό της θεσµικότητας και της µη εµπλοκής στα εσωτερικά άλλων πολιτικών χώρων, όταν ερωτώνται για τα τεκταινόµενα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο είναι σαφές πως στο Μέγαρο Μαξίµου παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις και την επιρροή τους στο γενικότερο πολιτικό περιβάλλον.

Αλλωστε, το αποτέλεσµα των πρόσφατων ευρωεκλογών καταδεικνύει ότι, παρά το ισχυρό και αδιαµφισβήτητο, για την ώρα, προβάδισµα της Ν.∆., ο παράγων της ρευστότητας έχει εισέλθει για τα καλά στην εξίσωση και, ως εκ τούτου, απαιτείται εγρήγορση και σωστή ανάλυση των δεδοµένων.

Σε ό,τι αφορά τις εσωκοµµατικές κάλπες στο άλλοτε κραταιό Κίνηµα, στο κυβερνητικό στρατόπεδο επικεντρώνονται κυρίως σε δύο περιπτώσεις. Ο λόγος για τον νυν πρόεδρο, Νίκο Ανδρουλάκη, και την Αννα ∆ιαµαντοπούλου, για την οποία άπαντες συνοµολογούν ότι, υπό συνθήκες, θα µπορούσε να εξελιχθεί στον παράγοντα Χ της διαδικασίας.

Η προ ολίγου καιρού ατάκα του Κωνσταντίνου Κυρανάκη ότι το κυβερνών κόµµα θα βόλευε πολιτικά µια εκ νέου εκλογή του Κρητικού, όσο κι αν επιχειρήθηκε να αποδοµηθεί από το κεντρικό σύστηµα του Μαξίµου, εκφράζει απολύτως τις σκέψεις και πιθανώς τις επιθυµίες που διατυπώνονται πίσω από τις κλειστές πόρτες του πρωθυπουργικού στρατηγείου. Βλέπετε, είναι φυσικό επόµενο το ενδεχόµενο παραµονής του Νίκου Ανδρουλάκη στην προεδρία να ταυτίζεται απόλυτα µε το ιδεατό για την κυβέρνηση σενάριο της διατήρησης του υπάρχοντος status quo, όπου, παρά τη φθορά που υφίσταται, δεν φαίνεται να προκύπτουν διαφορετικές ισορροπίες.

Από την άλλη, πάντως, δεν λείπουν κι εκείνοι που λένε πως, παρά την αδυναµία του ΠΑΣΟΚ να εκµεταλλευθεί το µοµέντουµ της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, κάποια στιγµή η απογοήτευση ορισµένων ψηφοφόρων του Κέντρου θα ήταν δυνατό να οδηγήσει σε ενίσχυση του Ανδρουλάκη, ως µοναδικής διεξόδου διαφυγής.

Ο προβληματισμός για την Διαμαντοπούλου

Πολύ µεγαλύτερος είναι ο προβληµατισµός για το πρόσωπο της Αννας ∆ιαµαντοπούλου, αφενός γιατί ακόµη δεν υπάρχει σαφής εικόνα των προθέσεών της και της
φύσης της υποψηφιότητάς της, αφετέρου γιατί πρόκειται για µiα εκ των κορυφαίωνεκπροσώπων της λεγόµενης τάσης του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, το οποίο στελεχιακά και κοινωνικά έχει περάσει -τουλάχιστον ως προ το µεγαλύτερο µέροςστην πλευρά του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στο πλαίσιο αυτό, αν η πρώην υπουργός έκανε την έκπληξη, αυτοµάτως θα υπήρχε ο πονοκέφαλος της ανάγκης να βρει το σύστηµα Μητσοτάκη τη χρυσή τοµή, προκειµένου να µη χαθούν ψηφοφόροι αντίστοιχων αναφορών, πολλώ δε µάλλον από την ώρα που η υποχρεωτική στροφή προς τα δεξιά (µε φόντο τη διαρκή αύξηση των ποσοστών δεξιότερα της Ν.∆. και την ανάγκη επανασυσπείρωσης της παραδοσιακής εκλογικής δεξαµενής) θα µπορούσε να δηµιουργήσει κενά στο συγκεκριµένο µέτωπο, µε την Α. ∆ιαµαντοπούλου να έχει τη δυνατότητα να εµφανιστεί ως µια ελκυστική εναλλακτική πρόταση.

Πιο κάτω στις προτεραιότητες των κυβερνητικών επιτελών βρίσκοναι οι Χάρης ∆ούκας και Παύλος Γερουλάνος. Ο µεν πρώτος γιατί εκ προοιµίου η υποψηφιότητά του παραπέµπει πιο πολύ σε χαρακτηριστικά ΣΥΡΙΖΑ και ο δεύτερος επειδή δεν έχει δείξει ακόµη -παρά το γεγονός ότι προσδιορίζεται φύσει και θέσει από πολλούς ως το ιδανικότερο αντίπαλον δέος του Κυριάκου Μητσοτάκη- την απαιτούµενη δυναµική που θα τον καθιστούσε φαβορί για τον δεύτερο γύρο.

Πάντως, και µόνο η εντύπωση που έχει δηµιουργηθεί πως, αν καταφέρει να ξεπεράσει τον σκόπελο της πρώτης Κυριακής, θα αυξήσει εντυπωσιακά τις πιθανότητές του για την τελική επικράτηση, αρκεί προκειµένου να βρίσκεται µονίµως στο κάδρο των «γαλάζιων» αναλυτών.

Η στρατηγική του Αλέξη

Στο πεδίο της αξιωµατικής αντιπολίτευσης άπαντες οι κορυφαίοι κυβερνητικοί παράγοντες συνοµολογούν πως ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ, µε τη σηµερινή ή, έστω, τη µέχρι και το 2023 µορφή του, έχει κλείσει οριστικά και αµετάκλητα. Στο πλαίσιο αυτό και εν µέσω του ανούσιου και αποκρουστικού για την κοινωνία, όπως υποστηρίζουν οι συνεργάτες του πρωθυπουργού, χορού της δελφινολογίας, το βλέµµα  στρέφεται ξεκάθαρα στις προθέσεις και, κατ' επέκταση, την ολική επαναφορά του Αλέξη Τσίπρα.

Βλέπετε, η διάθεση του µέχρι πρότινος αδιαµφισβήτητου τοτέµ της Κουµουνδούρου είτε να απαντάει κατά καιρούς στις εναντίον του αιχµές από τον νυν προεδρικό πυρήνα είτε να πραγµατοποιεί παρεµβάσεις γενικότερου πολιτικού ή εσωκοµµατικού ενδιαφέροντος αποκαλύπτει την ξεκάθαρη πλέον στρατηγική του για την αποφυγή της πολιτικής συνταξιοδότησης.

Με δεδοµένο ότι ο σηµερινός ΣΥΡΙΖΑ τον αφήνει παντελώς αδιάφορο, αλλά και συνυπολογίζοντας τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του για ανασυγκρότηση του χώρου της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, στο Μέγαρο Μαξίµου θεωρούν πως αργά ή γρήγορα ο πρώην πρωθυπουργός θα παίξει το χαρτί της επιστροφής ως τελευταία σανίδα σωτηρίας έναντι της κυριαρχίας Μητσοτάκη και της συγκρότησης µιας σοβαρής εναλλακτικής για τους κεντροαριστερούς πολίτες.

Για το λόγο αυτό, ιχνηλατούνται προσεκτικά, όλο αυτό το διάστηµα, οι κινήσεις, οι πρωτοβουλίες και οι δηλώσεις των στελεχών είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε του ΠΑΣΟΚ είτε ακόµα και της Νέας Αριστεράς, που θεωρούνται ως οι επικρατέστεροι για να αγκαλιάσουν από την πρώτη στιγµή το εν λόγω εγχείρηµα.

* Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής