Στις δημόσιες αλλά και ιδιωτικές συζητήσεις που ακολούθησαν το debate των έξι υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε η αίσθηση ότι κανείς από τους συμμετέχοντες δεν ξεχώρισε ουσιαστικά, κανείς δεν έκανε τη μεγάλη διαφορά, κανείς δεν κατάφερε να προσδώσει ξεχωριστή δυναμική στην υποψηφιότητά του με την εμφάνισή του. Κανείς ή καμία δεν διαθέτει το άστρο, τη λάμψη του χαρισματικού, που εναγωνίως αναζητούν τόσο το μιντιακό περιβάλλον όσο και μία σημαντική μερίδα που επιμένει να προσδοκά την έλευση ενός ηγέτη που θα ανασυγκροτήσει την ελληνική Κεντροαριστερά.

Αντ’ αυτού παρακολουθήσαμε μια ζωντανή συζήτηση 6 στελεχών που με τα πλεονεκτήματα και τις αδυναμίες τους παρουσίασαν, όσο το επέτρεπε φυσικά η συνθήκη, πολιτικές θέσεις και επιχειρήματα, τα οποία καλύψανε σε έναν ικανοποιητικό βαθμό όλη την παλέτα μιας σύγχρονης κεντροαριστερής αντίληψης. Κάποια από αυτά που ακούστηκαν ήταν ίσως κλισέ, χιλιοειπωμένα και ξύλινα.

Ωστόσο ο τηλεθεατής -δυνάμει ψηφοφόρος- μπορούσε να διακρίνει τον πολιτικό προσανατολισμό του κάθε συμμετέχοντα και να επιλέξει με βάση τις δικές του προσδοκίες ποιος μπορεί να τις εξυπηρετήσει καλύτερα την επόμενη μέρα. Η εσωκομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ως ένας διαγκωνισμός προσώπων που προσπαθούσαν να πείσουν ότι θα μπορέσουν να είναι περισσότερο αξιόμαχοι απέναντι στον σημερινό πρωθυπουργό, στην εξέλιξή της όμως απέκτησε πολιτικότητα, η οποία φαίνεται να αφορά και ανθρώπους έξω από τα όρια του κόμματος.

Σε αυτό βέβαια βοηθά και η αυτόματη σύγκριση που γίνεται με την αντίστοιχη διαδικασία στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία προσώρας έχει περισσότερο χαρακτηριστικά τηλεοπτικού reality που παράγει κυρίως παραπολιτική.

Επιστρέφοντας στην αρχική διαπίστωση, μήπως τελικά είναι μάταιη η αναζήτηση του χαρισματικού ηγέτη στο σύγχρονο πολιτικό περιβάλλον; Μήπως αυτό που τελικά έχει σημασία είναι μία ηγεσία που εκμεταλλευόμενη τη συλλογική ευφυΐα και εμπειρία να μπορεί να εκφράζει και να μετουσιώνει πολιτικά τις κοινωνικές ανάγκες των πολιτών; Να μπορεί τελικά να κάνει τη δουλειά.

Καταλαβαίνω ότι ίσως ακούγεται κάπως απολίτικο και ελλειμματικό ως προς την οραματικότητά του, ο ρεαλισμός όμως ως πολιτική πρακτική ήρθε για να μείνει, ανεξαρτήτως της ιδεολογικής αφετηρίας που πρέπει να υπάρχει για να λειτουργεί ως πυξίδα. Ο χώρος της Κεντροαριστεράς έχει αναλωθεί επί μακρόν στην αναζήτηση του χαρισματικού. Στην επικείμενη εκλογή έχει τη δυνατότητα και την ευκαιρία να επιλέξει τον/την πιο αποτελεσματικό/ή και πραγματιστή.


O κ. Παπαργύρης είναι διευθυντής Ερευνών της GPO


Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή