H υφυπουργός Περιβάλλοντος & Ενέργειας Αλεξάνδρα Σδούκου είναι μια γυναίκα δυναμική, εργασιομανής και τελειομανής, με μακρά προϋπηρεσία στο ΥΠ.ΕΝ. Μητέρα τριών παιδιών, ξυπνά πολύ πρωί για να προλάβει… τον ίδιο τον χρόνο. Ετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο, τα ξεπροβοδίζει, φοράει τα αθλητικά της και τρέχει να γυμναστεί πριν καθίσει στο γραφείο της στον 5ο όροφο της Μεσογείων.

Εκεί τη συναντήσαμε μεσημέρι Παρασκευής, λίγο πριν αναχωρήσει για την ανάβασή της στον Ολυμπο. Ανάμεσα στις πολλές συσκέψεις της ημέρας, μας μίλησε για τους πολλαπλούς ρόλους της, το βιβλίο της, για όσα την κάνουν ευτυχισμένη, αλλά και για εκείνα που τη στενοχωρούν.

Μητέρα, τεχνοκράτης, υφυπουργός. Τι τελικά επιλέγετε;

Δεν τίθεται ζήτημα επιλογής. Παράλληλες διαδρομές, που η καθεμιά έχει το δικό της ειδικό βάρος. Με την ίδια ευκολία μπορώ στις 10 το πρωί να είμαι η αυστηρή τεχνοκράτης και στις 10 το βράδυ να κάνω βόλτα με τον γιο μου τον Απόστολο, να οδηγούμε το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι του και να εξερευνούμε μαζί τα δρομάκια της γειτονιάς μας. Αυτό ακριβώς το περιγράφω στον πρόλογο του βιβλίου που έγραψα για τα σημαντικότερα ορόσημα της ενέργειας κατά την πρώτη θητεία της κυβέρνησής μας, 2019-2023, όπως τα βίωσα κατά τη θητεία μου ως γενική γραμματέας στο υπουργείο. Παρότι το βιβλίο είναι καθαρά τεχνοκρατικό, ήθελα να στείλω και ένα άλλου είδους μήνυμα, απευθυνόμενη σε όλες τις γυναίκες εκεί έξω, αλλά και στα δύο μου κορίτσια, την Αθηνά και την Αγγελίνα μου, που όταν μεγαλώσουν θα καταλάβουν καλύτερα πού οφείλονταν οι τόσες ώρες, μέρες και νύχτες απουσίας της μαμάς από το σπίτι. Το μήνυμα αυτό, που χαίρομαι που μου δίνετε την ευκαιρία να το επαναλάβω σήμερα και προς τις αναγνώστριές σας, είναι: «Κορίτσια, κάντε το καλύτερο που μπορείτε σε όλα, διαρκώς, και θα τα καταφέρετε».

Η αλήθεια είναι ότι σας βλέπω σε πολλές φωτογραφίες με κολάν και σορτσάκι γυμναστικής. Δεν είναι η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για υπουργούς με κοστούμια και ταγιέρ.

Είμαι ένας άνθρωπος που υπηρετώ με απόλυτη αφοσίωση την εκάστοτε θέση μου, αλλά δεν είμαι δέσμια της δημόσιας εικόνας μου. Ζω και εργάζομαι όπως όλοι οι άλλοι. Κυκλοφορώ με τα αθλητικά μου, γιατί λατρεύω την άθληση. Η γυμναστική είναι κάτι σαν οξυγόνο. Μου είναι απαραίτητη για να λειτουργώ σωστά. Συνήθως γυμνάζομαι πολύ νωρίς το πρωί και νιώθω ότι παίρνω ενέργεια για να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις της ημέρας. Και σήμερα, μόλις ολοκληρώσουμε τη συνέντευξή μας, θα βάλω αθλητικά και φόρμες και θα ταξιδέψω έως το Λιτόχωρο, από όπου θα ξεκινήσω την ανάβασή μου για τον Ολυμπο το Σαββατοκύριακο - και δεν σου κρύβω ότι χαίρομαι σαν μικρό παιδί. Θέλω πολύ να πατήσω την υψηλότερη κορυφή αυτού του μαγικού βουνού, να εισπνεύσω καθαρό αέρα, να καταγράψω στο μυαλό μου αυτήν τη συγκλονιστική εναλλαγή τοπίων, να αντικρίσω τη θέα από εκεί ψηλά, να μείνω λίγο με τον εαυτό μου, να καθαρίσει το μυαλό μου.

Τι σας αποφορτίζει γενικότερα; Ποιες είναι οι αγαπημένες σας στιγμές μέσα στην ομολογουμένως απαιτητική ημέρα σας; Τι σας κάνει ευτυχισμένη στο τέλος της ημέρας;

Παίρνω δόσεις ευτυχίας από απλές, μικρές στιγμές. Και όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πόσο πολύ αυτές με ισορροπούν στην ψυχή μου. Ταυτίζομαι απόλυτα με τη ρήση ότι «Στην απλότητα κρύβεται η ευτυχία». Να ρίξω μια βουτιά στη θάλασσα πολύ νωρίς το πρωί, να κολυμπήσω στα παγωμένα νερά σε ένα από τα υπέροχα ποτάμια μας σε μια εξόρμηση προς τα χωριά μου, στα Γρεβενά και στα Γιάννενα, να φορέσω τα ακουστικά και να ακούσω ένα αγαπημένο μου τραγούδι σε μια στιγμή που νιώθω πιεσμένη, να πιω έναν ελληνικό καφέ σε μια γωνιά της Ελλάδας και να ανταλλάξω δυο κουβέντες με τον άνθρωπο που δουλεύει εκεί, να φτιάξω ένα κέικ με τα παιδιά μου στην κουζίνα. Γενικά, δεν μπορώ να πω ότι είμαι της κοινωνικής ζωής. Γενικότερα με αποφορτίζουν τα σπορ και οι βόλτες στη φύση, είτε μοναχικές είτε με τον άντρα μου και τα παιδιά μου, τα οποία προσπαθώ να μυήσω σε υπαίθριες δραστηριότητες και να μη γίνουν «παιδιά της πόλης». Στο τέλος της ημέρας, αυτό που με κάνει ευτυχισμένη είναι να πηγαίνω πάνω από τα κρεβάτια τους καθώς κοιμούνται και να τα φιλάω τρυφερά στα μαγουλάκια τους.

Τι μπορεί να σας στενοχωρήσει;

Με διαλύει μια αρνητική είδηση που μπορεί να διαβάσω και αφορά ηλικιωμένους και παιδιά. Οσο μεγαλώνω γίνομαι όλο και πιο ευαίσθητη με τους ανθρώπους που η κοινωνία μας αλλά και ο καθένας μας προσωπικά οφείλουμε να φροντίσουμε και να αγκαλιάσουμε - κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ετσι, με διαλύει ψυχικά μια είδηση ότι ένα παιδί ή ένας ηλικιωμένος βασανίζεται, υποφέρει, πονάει. Αντίθετα, θαυμάζω απεριόριστα τη δύναμη των παιδιών και την αθωότητα με την οποία σου λένε αυθόρμητα αυτό που σκέφτονται. Αντίστοιχα, χαίρομαι πολύ να βλέπω τους μεγαλύτερους ηλικιακά να μεγαλώνουν με αξιοπρέπεια και να λαμβάνουν τον σεβασμό που κέρδισαν με την ηλικία και τις εμπειρίες τους. Οταν ακούω «εμείς, παιδί μου, στα χρόνια μας δεν κάναμε έτσι» και αρχίζουν να σου εξιστορούν τη δική τους εμπειρία. Με συγκινούν βαθιά οι παππούδες και οι γιαγιάδες στο χωριό μου, σε κάθε χωριό. Ειδικά όταν σε προσκαλούν να σε φιλέψουν στα σπίτια τους και σου βγάζουν κεράσματα, σου προσφέρουν από την ψυχή τους και το περίσσευμα αγάπης τους. Εμένα όλα αυτά που σας εξωτερικεύω με επαναφέρουν στον άξονά μου. Που είναι το τετράπτυχο: να αγωνίζεσαι, να σέβεσαι, να εκτιμάς, να βοηθάς.

Τελευταία ερώτηση γύρω από το φαγητό, που την κάνω πάντα. Μαγειρεύετε;

Σοφή ερώτηση. Το φαγητό υποδηλώνει πάντοτε τόσο πολλά για τον καθένα μας. Οπως καταλαβαίνετε, ως Θεσσαλονικιά, με μαμά και γιαγιά φοβερές μαγείρισσες, μου αρέσουν τα μαγειρευτά και δεν τρώω ποτέ απέξω. Εννοείται ότι μαγειρεύω τα πάντα! Το μόνο που μου απομένει είναι να δουλέψω περισσότερο το φύλλο για τις πίτες… (γέλια).


Δημοσιεύθηκε στα Παραπολιτικά