Η Νέα ∆ηµοκρατία στην καρδιά της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς, άρθρο του Σταύρου Παπασταύρου
Άρθρο για τα 50 χρόνια από την ίδρυση της ΝΔ
Η Νέα ∆ηµοκρατία ήταν πάντοτε η παράταξη της ενότητας, για την οποία εργάστηκε και συνεχίζει να εργάζεται
Η Νέα ∆ηµοκρατία αποτελεί διαχρονικά µία από τις πιο ισχυρές και επιδραστικές φωνές στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόµµα, µε συνεχή παρουσία και συµµετοχή στα ευρωπαϊκά δρώµενα, προασπίζοντας ταυτόχρονα τις εθνικές θέσεις.
Οι ∆ιεθνείς Σχέσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας, µαζί µε τις αντίστοιχες οµάδες του γερµανικού Χριστιανοδηµοκρατικού Κόµµατος (CDU), του ισπανικού Λαϊκού Κόµµατος (Partido Popular/ΡΡ) και του αυστριακού Λαϊκού Κόµµατος (ÖVP) κυρίως κατά τις δεκαετίες 1980-90, την περίοδο των Αλοϊς Μοκ και Αντρέας Κολ, βρίσκονται σταθερά στον πυρήνα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.
Τον Νοέµβριο του 1992, στο ιστορικό 9ο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος στην Αθήνα, σπουδαίες προσωπικότητες, όπως οι Wilfried Martens, Jean Claude Juncker, Herman Van Rompoy, βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, προσκεκληµένοι του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και συζητήσαµε οραµατικά για θέµατα που θα κυριαρχούσαν στην Ευρώπη τις επόµενες δεκαετίες, όπως η οικονοµία της αγοράς, η ανταγωνιστικότητα, η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλες και όλους, η προστασία των συνόρων.
Τότε συµφωνήθηκε το Πρόγραµµα των Αθηνών, ένα κείµενο αξιών που διαµόρφωσε την ταυτότητα του ΕΛΚ, έγινε βασικός ιδεολογικός του πυρήνας και σηµείο αναφοράς για τις επόµενες δεκαετίες. Η Νέα ∆ηµοκρατία στην Ελλάδα ήταν το κατεξοχήν και το µοναδικό σταθερά φιλοευρωπαϊκό κόµµα.Η ισχυρή θέση της Νέας ∆ηµοκρατίας στην Ευρώπη οφείλεται σε δύο, κυρίως, λόγους:
Πρώτον, γιατί η επιλογή των επικεφαλής και των στελεχών στις ∆ιεθνείς Σχέσεις δεν έγινε ποτέ µε όρους οµαδοποιήσεων ή ρήξης, ποτέ στη βάση µικροπολιτικών επιδιώξεων. Αντιθέτως. Κάθε γενιά οικοδοµούσε επί των κεκτηµένων, δηµιουργώντας µία αλυσίδα συνέχειας, προσώπων, θέσεων και ιδεών. Η συνέχεια και η συνέπεια αυτή δεν ήταν µόνο διαχρονική. Ηταν και διαθεµατική, καθώς οι ∆ιεθνείς Σχέσεις της Ν.∆. λειτούργησαν πάντα ως µία οµάδα, µαζί µε τους τοµείς εξωτερικών της
∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ, της ΟΝΝΕ∆, των οργανώσεων γυναικών, συνδικαλιστών, µικροµεσαίων επιχειρηµατιών.
∆εύτερον, έγινε κατανοητό από νωρίς ότι ο τρόπος να αποκτήσει η Ν.∆. παρέµβαση, αξιοπιστία και ισχυρή φωνή στο εξωτερικό είναι η αδιάλειπτη και τεκµηριωµένη συµµετοχή σε όλα τα θέµατα που συζητούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο - και όχι µόνο σε αυτά που αφορούν άµεσα την Ελλάδα. Ετσι, η Νέα ∆ηµοκρατία συµµετείχε και συµµετέχει καθολικά και ανελλιπώς σε όλα τα όργανα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος: από τον πρόεδρο του κόµματος έως τους επικεφαλής των Τοµέων και
τα µέλη σε όλες τις συνεδριάσεις, µε σταθερή, ενεργητική παρουσία και συνεισφορά σε όλες τις συζητήσεις.
Πώς επηρεάστηκε η Ν.∆. από τη συνεργασία µε τα κεντροδεξιά κόµµατα στην Ευρώπη: Κατέστη σαφές ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης υπάρχει ένα πλαίσιο βασικών κατευθυντήριων γραµµών, κοινώς αποδεκτό από την κοινωνία και από το πολιτικό σύστηµα, το οποίο δεν τίθεται υπό αµφισβήτηση, όπως ο ευρωπαϊκός προσανατολισµός των κρατών και η ανάγκη για µία φιλελεύθερη οικονοµία µε κοινωνικό πρόσηµο. Αποτέλεσµα αυτής της ελάχιστης συναίνεσης ήταν η επίτευξη της απαραίτητης συνοχής και ενότητας. Απαλλαγµένες από τη διχαστική διαίρεση, οι κοινωνίες µπόρεσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από εµάς, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε - κάτι που δεν συνέβη στη χώρα µας.
Η Νέα ∆ηµοκρατία ήταν πάντοτε η παράταξη της ενότητας, για την οποία εργάστηκε και συνεχίζει να εργάζεται. Εκτός των όσων κερδίσαµε από αυτή την αλληλεπίδραση, είχαµε και εµείς τη δική µας συνεισφορά. Σε αντίθεση µε τη γενική ευφορία που επικράτησε µε την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τη λήξη του Ψυχρού Πολέµου, την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας των βαλτικών χωρών, τη συµµετοχή της Ρωσίας στη Σύµπραξη για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, το 1994, όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο άρθρο του Αµερικανού στοχαστή Φράνσις Φουκουγιάµα του 1989 για το «Τέλος της Ιστορίας», που, υποτίθεται, θα επέφεραν την καθολική επικράτηση της φιλελεύθερης δηµοκρατίας και της ειρήνης, η Ν.∆. αποτέλεσε µία διαρκή και ζωντανή υπενθύµιση ότι η ευφορία αυτή ήταν σε µεγάλο βαθµό επίπλαστη.
Η συνεχιζόµενη κατοχή της Κύπρου, οι απειλές χρήσης βίας από την Τουρκία, οι παραβάσεις του εθνικού µας εναέριου χώρου, ο αγώνας προάσπισης των
ανθρωπίνων δικαιωµάτων του Ελληνισµού της Βορείου Ηπείρου, η προστασία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, η ανάγκη προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων, η κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δηµοκρατίας από το καθεστώς Lukashenko στη Λευκορωσία, η ανάγκη δηµιουργίας της Frontex και πιο πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Αµυντική Συνεργασία, θεµατικές τη σηµασία των οποίων η Ν.∆. αναδείκνυε συστηµατικά και τεκµηριωµένα, αποτελούσαν ζωντανή υπενθύµιση της ωµής πραγµατικότητας. Οι σχέσεις που είχαµε αναπτύξει και η διαρκής µας παρουσία στις ευρωπαϊκές εξελίξεις εξηγούν εν πολλοίς και την αταλάντευτη στήριξη του ΕΛΚ στις πιο απαιτητικές στιγµές της χώρας µας.
Πιο πρόσφατο παράδειγµα, το οµόφωνο ψήφισµα 64 µελών του ΕΛΚ, τα οποία καταδίκασαν την παράνοµη φυλάκιση του εκλεγµένου δηµάρχου Χειµάρρας και νυν ευρωβουλευτή µας, Φρέντη Μπελέρη, στηρίζοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδοκιµάζοντας την κυβέρνηση Ράµα. Πρόκειται για κληροδότηµα µεγάλων προσωπικοτήτων και στελεχών που εργάστηκαν άοκνα για δεκαετίες, προκειµένου η πατρίδα και η παράταξή µας να απολαµβάνουν διεθνώς την αναγνώριση και τον σεβασµό που τους αρµόζει.
Μεταξύ αυτών, οι άνθρωποι που είχαν την ευθύνη των διεθνών σχέσεων και των εξωτερικών υποθέσεων της Ν.∆., ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, η αείµνηστη Μαριέττα Γιαννάκου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος, ο Γιάννης Βαληνάκης, ο Γιάννης Σµυρλής και σήµερα ο Τάσος Χατζηβασιλείου.
Αισθάνοµαι ιδιαίτερη τιµή που αποτελώ µέλος αυτής της εθνικής οµάδας ∆ιεθνών Σχέσεων της Νέας ∆ηµοκρατίας. Εχοντας διατελέσει γραµµατέας ∆ιεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενωσης της Νέας ∆ηµοκρατίας από το 2004 ως το 2012, επί προεδρίας Κώστα Καραµανλή και στη συνέχεια Αντώνη Σαµαρά, της ΟΝΝΕ∆, της ∆ΑΠ-N∆ΦΚ και µέλος του Πολιτικού Συµβουλίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, γνωρίζω καλά ότι κάθε προσπάθεια της Νέας ∆ηµοκρατίας διαχρονικά στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της πατρίδας µας ήταν και είναι προσπάθεια ενότητας, σταθερότητας και ανάπτυξης για όλους. Σε αυτόν τον δρόµο συνεχίζουµε υπερήφανα.
Οι ∆ιεθνείς Σχέσεις της Νέας ∆ηµοκρατίας, µαζί µε τις αντίστοιχες οµάδες του γερµανικού Χριστιανοδηµοκρατικού Κόµµατος (CDU), του ισπανικού Λαϊκού Κόµµατος (Partido Popular/ΡΡ) και του αυστριακού Λαϊκού Κόµµατος (ÖVP) κυρίως κατά τις δεκαετίες 1980-90, την περίοδο των Αλοϊς Μοκ και Αντρέας Κολ, βρίσκονται σταθερά στον πυρήνα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.
Τον Νοέµβριο του 1992, στο ιστορικό 9ο Συνέδριο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος στην Αθήνα, σπουδαίες προσωπικότητες, όπως οι Wilfried Martens, Jean Claude Juncker, Herman Van Rompoy, βρέθηκαν στον ίδιο χώρο, προσκεκληµένοι του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και συζητήσαµε οραµατικά για θέµατα που θα κυριαρχούσαν στην Ευρώπη τις επόµενες δεκαετίες, όπως η οικονοµία της αγοράς, η ανταγωνιστικότητα, η εξασφάλιση ίσων ευκαιριών για όλες και όλους, η προστασία των συνόρων.
Τότε συµφωνήθηκε το Πρόγραµµα των Αθηνών, ένα κείµενο αξιών που διαµόρφωσε την ταυτότητα του ΕΛΚ, έγινε βασικός ιδεολογικός του πυρήνας και σηµείο αναφοράς για τις επόµενες δεκαετίες. Η Νέα ∆ηµοκρατία στην Ελλάδα ήταν το κατεξοχήν και το µοναδικό σταθερά φιλοευρωπαϊκό κόµµα.Η ισχυρή θέση της Νέας ∆ηµοκρατίας στην Ευρώπη οφείλεται σε δύο, κυρίως, λόγους:
Πρώτον, γιατί η επιλογή των επικεφαλής και των στελεχών στις ∆ιεθνείς Σχέσεις δεν έγινε ποτέ µε όρους οµαδοποιήσεων ή ρήξης, ποτέ στη βάση µικροπολιτικών επιδιώξεων. Αντιθέτως. Κάθε γενιά οικοδοµούσε επί των κεκτηµένων, δηµιουργώντας µία αλυσίδα συνέχειας, προσώπων, θέσεων και ιδεών. Η συνέχεια και η συνέπεια αυτή δεν ήταν µόνο διαχρονική. Ηταν και διαθεµατική, καθώς οι ∆ιεθνείς Σχέσεις της Ν.∆. λειτούργησαν πάντα ως µία οµάδα, µαζί µε τους τοµείς εξωτερικών της
∆ΑΠ-Ν∆ΦΚ, της ΟΝΝΕ∆, των οργανώσεων γυναικών, συνδικαλιστών, µικροµεσαίων επιχειρηµατιών.
∆εύτερον, έγινε κατανοητό από νωρίς ότι ο τρόπος να αποκτήσει η Ν.∆. παρέµβαση, αξιοπιστία και ισχυρή φωνή στο εξωτερικό είναι η αδιάλειπτη και τεκµηριωµένη συµµετοχή σε όλα τα θέµατα που συζητούνται σε ευρωπαϊκό επίπεδο - και όχι µόνο σε αυτά που αφορούν άµεσα την Ελλάδα. Ετσι, η Νέα ∆ηµοκρατία συµµετείχε και συµµετέχει καθολικά και ανελλιπώς σε όλα τα όργανα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος: από τον πρόεδρο του κόµματος έως τους επικεφαλής των Τοµέων και
τα µέλη σε όλες τις συνεδριάσεις, µε σταθερή, ενεργητική παρουσία και συνεισφορά σε όλες τις συζητήσεις.
Πώς επηρεάστηκε η Ν.∆. από τη συνεργασία µε τα κεντροδεξιά κόµµατα στην Ευρώπη: Κατέστη σαφές ότι στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης υπάρχει ένα πλαίσιο βασικών κατευθυντήριων γραµµών, κοινώς αποδεκτό από την κοινωνία και από το πολιτικό σύστηµα, το οποίο δεν τίθεται υπό αµφισβήτηση, όπως ο ευρωπαϊκός προσανατολισµός των κρατών και η ανάγκη για µία φιλελεύθερη οικονοµία µε κοινωνικό πρόσηµο. Αποτέλεσµα αυτής της ελάχιστης συναίνεσης ήταν η επίτευξη της απαραίτητης συνοχής και ενότητας. Απαλλαγµένες από τη διχαστική διαίρεση, οι κοινωνίες µπόρεσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από εµάς, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνούσε - κάτι που δεν συνέβη στη χώρα µας.
Η Νέα ∆ηµοκρατία ήταν πάντοτε η παράταξη της ενότητας, για την οποία εργάστηκε και συνεχίζει να εργάζεται. Εκτός των όσων κερδίσαµε από αυτή την αλληλεπίδραση, είχαµε και εµείς τη δική µας συνεισφορά. Σε αντίθεση µε τη γενική ευφορία που επικράτησε µε την πτώση του τείχους του Βερολίνου και τη λήξη του Ψυχρού Πολέµου, την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας των βαλτικών χωρών, τη συµµετοχή της Ρωσίας στη Σύµπραξη για την Ειρήνη του ΝΑΤΟ, το 1994, όπως αυτή αποτυπώθηκε και στο άρθρο του Αµερικανού στοχαστή Φράνσις Φουκουγιάµα του 1989 για το «Τέλος της Ιστορίας», που, υποτίθεται, θα επέφεραν την καθολική επικράτηση της φιλελεύθερης δηµοκρατίας και της ειρήνης, η Ν.∆. αποτέλεσε µία διαρκή και ζωντανή υπενθύµιση ότι η ευφορία αυτή ήταν σε µεγάλο βαθµό επίπλαστη.
Η συνεχιζόµενη κατοχή της Κύπρου, οι απειλές χρήσης βίας από την Τουρκία, οι παραβάσεις του εθνικού µας εναέριου χώρου, ο αγώνας προάσπισης των
ανθρωπίνων δικαιωµάτων του Ελληνισµού της Βορείου Ηπείρου, η προστασία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης, η ανάγκη προστασίας των ευρωπαϊκών συνόρων, η κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δηµοκρατίας από το καθεστώς Lukashenko στη Λευκορωσία, η ανάγκη δηµιουργίας της Frontex και πιο πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Αµυντική Συνεργασία, θεµατικές τη σηµασία των οποίων η Ν.∆. αναδείκνυε συστηµατικά και τεκµηριωµένα, αποτελούσαν ζωντανή υπενθύµιση της ωµής πραγµατικότητας. Οι σχέσεις που είχαµε αναπτύξει και η διαρκής µας παρουσία στις ευρωπαϊκές εξελίξεις εξηγούν εν πολλοίς και την αταλάντευτη στήριξη του ΕΛΚ στις πιο απαιτητικές στιγµές της χώρας µας.
Πιο πρόσφατο παράδειγµα, το οµόφωνο ψήφισµα 64 µελών του ΕΛΚ, τα οποία καταδίκασαν την παράνοµη φυλάκιση του εκλεγµένου δηµάρχου Χειµάρρας και νυν ευρωβουλευτή µας, Φρέντη Μπελέρη, στηρίζοντας την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδοκιµάζοντας την κυβέρνηση Ράµα. Πρόκειται για κληροδότηµα µεγάλων προσωπικοτήτων και στελεχών που εργάστηκαν άοκνα για δεκαετίες, προκειµένου η πατρίδα και η παράταξή µας να απολαµβάνουν διεθνώς την αναγνώριση και τον σεβασµό που τους αρµόζει.
Μεταξύ αυτών, οι άνθρωποι που είχαν την ευθύνη των διεθνών σχέσεων και των εξωτερικών υποθέσεων της Ν.∆., ο Γιάννης Βαρβιτσιώτης, η αείµνηστη Μαριέττα Γιαννάκου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο ∆ηµήτρης Αβραµόπουλος, ο Γιάννης Βαληνάκης, ο Γιάννης Σµυρλής και σήµερα ο Τάσος Χατζηβασιλείου.
Αισθάνοµαι ιδιαίτερη τιµή που αποτελώ µέλος αυτής της εθνικής οµάδας ∆ιεθνών Σχέσεων της Νέας ∆ηµοκρατίας. Εχοντας διατελέσει γραµµατέας ∆ιεθνών Σχέσεων και Ευρωπαϊκής Ενωσης της Νέας ∆ηµοκρατίας από το 2004 ως το 2012, επί προεδρίας Κώστα Καραµανλή και στη συνέχεια Αντώνη Σαµαρά, της ΟΝΝΕ∆, της ∆ΑΠ-N∆ΦΚ και µέλος του Πολιτικού Συµβουλίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, γνωρίζω καλά ότι κάθε προσπάθεια της Νέας ∆ηµοκρατίας διαχρονικά στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής πορείας της πατρίδας µας ήταν και είναι προσπάθεια ενότητας, σταθερότητας και ανάπτυξης για όλους. Σε αυτόν τον δρόµο συνεχίζουµε υπερήφανα.
