Υπάρχουν στιγµές που τα προσωπικά ή τα συλλογικά σου «θέλω» συνθλίβονται κάτω από το βάρος των επιλογών σου, της ακρισίας που επιδεικνύεις στη διαδροµή σου και φυσικά της συγκυρίας, που πότε σε προφυλάσσει, δίνοντάς σου χρόνο να επανορθώσεις, και πότε, αν επιδείξεις µωρία, σε τιµωρεί βασανιστικά.

*Διαβάστε ακόμα: Kυβέρνηση Κυριάκου Mητσοτάκη: Μια κρίση που κράτησε 1.112 ηµέρες, σε πέντε στιγµιότυπα, άρθρο του Άκη Σκέρτσου

Η αγνόηση της δραµατικής έκκλησης του Κώστα Καραµανλή για την άµεση λήψη µέτρων µπροστά στην εξελισσόµενη παγκόσµια οικονοµική κρίση, αλλά και τις βαθιές παθογένειες της οικονοµίας, της πολιτικής και της κοινωνίας, επανέφερε το φάντασµα του λαϊκισµού, που στην πρώτη του φάση ενδύθηκε µε το «λεφτά υπάρχουν».

Η ανάγκη χρηµατοδότησης ενός υψηλού ελλείµµατος, µε τις άφρονες χρηµατοδοτικές αποφάσεις και τις αδιανόητες δηλώσεις στο διεθνές ακροατήριο του Γιώργου Παπανδρέου, µετέτρεψε το µεγάλο πρόβληµα σε κρίση χρέους και κρίση φερεγγυότητας.

Χωρίς σοβαρή προετοιµασία και υψηλού επιπέδου διαπραγµατευτική οµάδα, εισήλθαµε στην εποχή του πρώτου Μνηµονίου. Βαθιά ύφεση, ανεργία στα ύψη, χιλιάδες εργαζόµενοι που δεν πληρώνονταν, επιχειρήσεις που έκλειναν, δηµόσιες υπηρεσίες που λειτουργούσαν µε τα ελάχιστα, φόβος που παρέλυε και οργή που συσσωρευόταν έφτιαξαν µια νέα εφιαλτική πραγµατικότητα.

Η Ν.∆. και ο αρχηγός της, Αντώνης Σαµαράς, από την πρώτη στιγµή, στάθηκαν απέναντι στις αλλοπρόσαλλες κινήσεις του Γιώργου Παπανδρέου. Καταψήφισαν το πρώτο Μνηµόνιο, λέγοντας ότι χαρακτηρίζεται από τιµωρητική λογική, αγνοεί τα δεδοµένα της ελληνικής οικονοµίας, οδηγεί σε έναν φαύλο κύκλο αύξησης του χρέους και υπανάπτυξης και, το κυριότερο, πως η θεραπεία είναι δηλητηριώδης για τον ασθενή.

Η αναγνώριση του λάθους συντελεστή από το ίδιο το ∆ΝΤ και του τιµωρητικού χαρακτήρα των επιλογών κατά της Ελλάδος από τον Γιούνκερ, έστω και καθυστερηµένα, αποτελεί µια πικρή και χωρίς αντίκρισµα για τους Έλληνες, και ιδιαίτερα για τη νέα γενιά που ξενιτεύτηκε, επιβεβαίωση της Ν.∆.

Σε εκείνο το πλαίσιο, τα διλήµµατα που προέκυπταν αποκτούσαν δραµατικό χαρακτήρα. Ο λαϊκισµός πλέον διαπερνούσε οριζόντια την ελληνική κοινωνία.
Το πολιτικό σκηνικό αντιµετώπιζε συνθήκες κατάρρευσης. Η Ν.∆. είχε να αντιµετωπίσει όχι µόνο τον άκρατο λαϊκισµό του Αλέξη Τσίπρα, αλλά και τον ΛΑΟΣ, τους ΑΝ.ΕΛ., καθώς και τη Χρυσή Αυγή.

Ακόµα και τον λαϊκισµό του αντιλαϊκισµού, που εξαγρίωνε µε τις ισοπεδωτικές κρίσεις. Ο Αντώνης Σαµαράς, αν και επικρίθηκε µε επιπολαιότητα για την καταψήφιση του πρώτου Μνηµονίου, αντιµετώπισε µε διορατικότητα την κατάσταση, µε τη στάση του συγκράτησε µεγάλο µέρος των οργισµένων πολιτών στη θεσµική έκφραση της Νέας ∆ηµοκρατίας, που αλλιώς θα κινδύνευε από τη διασπαστική ισχύ των λαϊκιστών, ενώ την κρίσιµη στιγµή, µολονότι το προσωπικό και κοµµατικό συµφέρον υποδείκνυαν την άµεση προσφυγή στις κάλπες, ανέλαβε µε µεγάλο κόστος να προσχωρήσει στην εθνική επιλογή στήριξης της κυβέρνησης Παπαδήµου, προκειµένου να επιτευχθεί η αποµείωση κατά 40% του δηµόσιου χρέους, η συνέχιση της διεθνούς χρηµατοδότησης και η ακύρωση κάθε σχεδίου Grexit.

Στις εκλογές του Μαΐου του 2012, τις πρώτες µετά το Μνηµόνιο, ήταν φυσικό επακόλουθο η έκφραση ενός θηριώδους κύµατος οργής των πολιτών. Η Ν.∆., παρά τα ισχυρά πλήγµατα διασπάσεων που δέχτηκε και προτάσσοντας το ενωτικό και αισιόδοξο µήνυµα πως η Ελλάδα θα τα καταφέρει, διατήρησε την πρώτη θέση και τον ρόλο του καθοδηγητή των εξελίξεων.

Έτσι, στις δεύτερες εκλογές, έχοντας εκτονωθεί έως έναν βαθµό η οργή, από τη µια προχώρησε σε ενωτικές κινήσεις στην Κεντροδεξιά και από την άλλη µπόρεσε µε καθαρότητα να αναδείξει τον πατριωτικό, κοινωνικό και ευρωπαϊκό της χαρακτήρα.

Προτάσσοντας την αξία της διαφύλαξης της ευρωπαϊκής πορείας, µε µια καµπάνια που έκανε συµµέτοχο τους πολίτες στην ευθύνη του µέλλοντός τους, συγκρούστηκε µε τον λαϊκισµό, ανέδειξε τον ναζιστικό χαρακτήρα της Χ.Α. και κέρδισε εκ νέου τις εκλογές.

Ο Αντώνης Σαµαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός σε µία από τις κρισιµότερες στιγµές στην ιστορία της χώρας.

Η Ελλάδα απέφυγε τις συµπληγάδες µιας καταστροφικής πορείας και µε µια υπέρβαση ευθύνης και καθήκοντος η Ν.∆. σχηµάτισε κυβέρνηση µε τη συµµετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ∆ΗΜ.ΑΡ., επιτυγχάνοντας -µε βαρύ κόστος- τη σταθεροποίηση της οικο νοµίας και την αποδέσµευση από τα Μνηµόνια, αν δεν επακολουθούσε η καταστροφική επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ…

Ό,τι είναι παρελθόν είναι πρόλογος και το τόσο κοντινό, αλλά ταυτόχρονα και τόσο µακρινό 2012 φωτίζει µε τον πιο δυνατό τρόπο το νήµα που συνδέει την κεντροδεξιά παράταξη µε τις κρίσιµες επιλογές για την πατρίδα µας και µε το ότι οι αρχές και οι αξίες της αποτελούν το πιο αξιόπιστο διαβατήριο για το µέλλον.

*Γρηγόρης Τσιμογιάννης: Σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 5/10/2024