Αλέξης Τσίπρας: Άνοιξε μέτωπο με την κυβέρνηση για το Κράτος Δικαίου - Η αποχώρηση Αδειλίνη από τη Βουλή και τα "πυρά" Μαρινάκη
Θύελλα αντιδράσεων πυροδότησε η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού
Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, κατά την ομιλία του στη Βουλή, με τις αναφορές του στη στάση που τηρεί η ελληνική δικαιοσύνη σε φλέγοντα ζητήματα, και κυρίως σε αυτό των υποκλοπών
Τα «πυρά» του κατά της κυβέρνησης για το Κράτος Δικαίου εκτόξευσε ο Αλέξης Τσίπρας, στη σημερινή του ομιλία στην ημερίδα «Ενδυναμώνοντας την Δημοκρατία» που πραγματοποιήθηκε στη Βουλή, με αφορμή τη συμπλήρωση 75 χρόνων από την ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης και 50 χρόνων από την ελληνική επανεπικύρωση της ΕΣΔΑ.
*Διαβάστε ακόμα: Αλέξης Τσίπρας σε δημοσιογράφους: Εδώ είμαι, δεν έφυγα
Ο πρώην πρωθυπουργός ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τις αναφορές του στη στάση που τηρεί η ελληνική δικαιοσύνη σε φλέγοντα ζητήματα, και κυρίως σε αυτό των υποκλοπών.
Ο κ. Τσίπρας είπε αρχικά πως το «Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ενεργός σύμμαχος στη διαλεύκανση των παράνομων παρακολουθήσεων, στα Τέμπη στην Πύλο και αλλού».
«Μπορούμε, μπορούμε ευλόγως να ελπίζουμε πως οι θεσμοί του Συμβουλίου της Ευρώπης θα συμβάλουν και στην αποκατάσταση υποθέσεων που αποτελούν τις μεγαλύτερες μαύρες κηλίδες, τις ανοιχτές πληγές του κράτους Δικαίου στη πατρίδα μας και που άνοιξαν, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια», συνέχισε ο πρώην πρωθυπουργός από το βήμα της Γερουσίας.
Εξήγησε δε πως «αναφέρομαι στο μεγάλο σκάνδαλο των μαζικών παράνομων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις αδιανόητες για μια ευρωπαϊκή χώρα, προσπάθειες παρακώλυσης των ερευνών της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής. Και στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπευθύνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη».
Συμπλήρωσε δε πως «ενώ αντίστοιχη ολιγωρία των αρχών, εντοπίζεται τόσο στο δραματικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, ενώ βρίσκονταν επί 16 ώρες στην περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά και στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, με τον άδικο χαμό 57 συνανθρώπων μας».
Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας η συντονίστρια της εκδήλωσης, Δέσποινα Χατζηβασιλείου – Τσοβίλη, γ.γ. της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχολίασε «διαισθανθήκαμε ότι είστε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ακούγοντας την ομιλία σας κ. Τσίπρα», με τον ίδιο να αποκρίνεται εκτός μικροφώνου «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον».
«Θα ήθελα να καλωσορίσω τη διοργάνωση της σημερινής εκδήλωσης με αφορμή τα 50 χρόνια από την επανεπικύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από την Ελλάδα, αλλά και τα 75 χρόνια από την ίδρυση του ΣτΕ. Η συζήτηση για τη δημοκρατία στην Ευρώπη άλλωστε, είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.
Και σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετη με την πορεία του Συμβουλίου της Ευρώπης και το γεωπολιτικό πλαίσιο στο οποίο εξελίχθηκε. Διότι ο οργανισμός αυτός ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με εμπνευστή τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, με στόχο μεν να μην ξαναυπάρξει πόλεμος στην Ευρώπη, αλλά και με την λογική της υπεράσπισης των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Οι θεσμοί ωστόσο που αναπτύχθηκαν στους κόλπους του, ξεπέρασαν κατά πολύ τους ψυχροπολεμικούς γεωπολιτικούς στόχους που υπήρχαν.
Το Συμβούλιο αποτέλεσε τον πιο σημαντικό οργανισμό ελέγχου της λειτουργίας των δημοκρατικών διαδικασιών και του κράτους δικαίου, αλλά και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην Ευρώπη. Κυρίως, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες εγγύησης αυτού του πλαισίου. Δεν υποκαθιστούν τους δικαιοκρατικούς θεσμούς, τις δημοκρατικές διαδικασίες και, εν τέλει, την ενεργητικότητα και εγρήγορση των πολιτών κάθε κράτους. Αλλά ενεργούν ως καταλύτες, πιέζουν κινητοποιούν, αφυπνίζουν, προκαλούν και επιταχύνουν εξελίξεις. Και αυτό ακριβώς διότι πρώτο σημείο αναφοράς της Σύμβασης και του Δικαστηρίου είναι ο ευρωπαίος πολίτης και όχι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αποτελεί εξαιρετικά σημαντική στιγμή όχι μόνο για κάθε δημοκράτη Έλληνα και Ελληνίδα, αλλά και για την ιστορία του ίδιου του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τον οργανισμό, το 1969, όταν η δημοκρατία στην χώρα μας καταλύθηκε από επίορκους συνταγματάρχες.
Αυτή λοιπόν η τραγική στιγμή για την Ελλάδα ήταν ταυτόχρονα και μια σπουδαία στιγμή για το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Γιατί με τη πράξη του αυτή απέδειξε ότι δεν καθοδηγείται αποκλειστικά από γεωπολιτικά συμφέροντα, αλλά από τον υπέρτατο σκοπό της προάσπισης των δημοκρατικών αξιών και θεσμών στην Ευρώπη, παρά τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούσε για αυτές τις αξίες και θεσμούς, ο ψυχρός πόλεμος.
Μια στάση που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τηρούσε με συνέπεια από την ένταξη της Ελλάδας στο Συμβούλιο μέχρι και τη χούντα, την περίοδο που οι παραβιάσεις του μετεμφυλιακού κράτους εις βάρος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα μας, υπήρξαν κατάφορες και έστρωσαν το έδαφος για την στρατιωτική δικτατορία που ακολούθησε.
Ευτυχώς, χάρη στον αγώνα που έδωσαν εκατοντάδες προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες είχαμε την επιστροφή της δημοκρατίας.
Και πράγματι αργότερα, το Συμβούλιο της Ευρώπης, μαζί με την ΕΟΚ, συνεισέφεραν ουσιαστικά στην μετέπειτα θωράκιση και στήριξη της δημοκρατίας στην Ελλάδα κατά την μεταπολίτευση.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου έγινε, θα έλεγα, το μεγάλο και ιστορικό βήμα για τη δημοκρατία και την ειρήνη στην ήπειρό μας, με την ένταξη στο Συμβούλιο της Ευρώπης όχι μόνο χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας.
Ένα βήμα που επιβεβαίωσε το ιδρυτικό μήνυμα του Συμβουλίου, ότι «η προώθηση της ειρήνης στη βάση της δικαιοσύνης και της διεθνούς συνεργασίας, έχει ζωτική σημασία για την προάσπιση της ανθρώπινης κοινωνίας και πολιτισμού».
Ειρήνη, λοιπόν, στη βάση της δικαιοσύνης. Μπορούμε να πούμε ότι στη μέτα-ψυχροπολεμική περίοδο των πολέμων στην Γιουγκοσλαβία το Συμβούλιο προώθησε την ειρήνη στη βάση της δικαιοσύνης, χωρίς αντιφάσεις ή χωρίς δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ή ότι έδωσε και αντίστοιχα μηνύματα για πολέμους πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης, στην Μέση Ανατολή, στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν; Δυστυχώς όχι, δεν μπορούμε να το πούμε.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι για 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι θεσμοί του Συμβουλίου ανέπτυξαν ένα ισχυρό θεσμικό και νομικό πλαίσιο για τους αγώνες των ευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων και πολιτών, για την ενίσχυση του Κράτους Δικαίου και την εμβάθυνση της δημοκρατίας. Kαι εδώ, μιας και μιλάμε σήμερα για την ελληνική συμβολή, θα ήθελα να υπογραμμίσω την σημασία που είχαν και έχουν οι παρεμβάσεις των Ελλήνων κοινοβουλευτικών όλων των κομμάτων, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση.
Να θυμίσω ενδεικτικά, τις προσπάθειες της αείμνηστης Έλσας Παπαδημητρίου σε συνεργασία με τον ΟΗΕ για την καθιέρωση του δικαιώματος στο νερό, αλλά και την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα,
Τις παρεμβάσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ενόψει της διεύρυνσης της ΕΕ του 2004,
Του Γιάννη Δραγασάκη για την προάσπιση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη απέναντι στην λιτότητα και τις επιπτώσεις της κατά τη διάρκεια της κρίσης της Ευρωζώνης, Ή του Στρατή Κόρακα για την ανάδειξη των επιπτώσεων του Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.
Όπως, βέβαια να θυμίσω και τη διαχρονική συνεργασία της αντιπροσωπείας μας με την Κυπριακή, για την προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας που παραβιάζονται από την Τουρκική κατοχή. Αλλά και την δραστηριοποίηση της εθνικής μας αντιπροσωπείας σήμερα, ιδιαίτερα στα ζητήματα των Βαλκανίων, όπου έχουμε αναλάβει την Προεδρία της σχετικής Επιτροπής, όπως και στην προώθηση της διαβουλευτικής δημοκρατίας και της πολυμερούς διπλωματίας.
Και τέλος, να επισημάνω πόσο σημαντικό είναι, σε επίπεδο Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, το κύρος που προσδίδεται στη χώρα μας από την ανάληψη της Προεδρίας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, από τον Θόδωρο Ρουσόπουλο και από τη θέση της γενικής γραμματέως, από την κα Χατζηβασιλείου.
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Στις μέρες μας η δημοκρατία συνήθως δεν καταλύεται με πραξικοπήματα, όπως την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Ούτε βρίσκεται σε μια έστω ατελή διαδικασία ενίσχυσης, όπως την μεταψυχροπολεμική περίοδο.
Αμφισβητείται, όμως και υπονομεύεται, με νέους τρόπους, σε ένα νέο πιο σύνθετο περιβάλλον πολλαπλών κρίσεων, συγκρούσεων και ανταγωνισμών.
Οι συνθήκες της πολυκρίσης και της μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο αποτελούν για κάποιους ευκαιρία για περιστολή δικαιωμάτων και διεύρυνση ανισοτήτων. Κ
Και σε παγκόσμιο αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, οι αυταρχικές πρακτικές και ο εθνικισμός αποκτούν ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, ως δήθεν απάντηση στην ανασφάλεια.
Είδαμε, επίσης, πώς ορισμένες κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τις έκτακτες συνθήκες της πανδημικής κρίσης, προκειμένου να περιορίσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα, το κράτος δικαίου και τους θεσμικούς ελέγχους, καθώς και να αυξήσουν τις απευθείας αναθέσεις και τη διαφθορά.
Παράλληλα, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοχοποιούνται όλο και περισσότερο από την ακροδεξιά ρητορική, που γίνεται όμως ολοένα και πιο κυρίαρχη στο δημόσιο λόγο.
Ενώ αυξάνονται οι καταγγελίες παράνομων πρακτικών για απώθησή τους ή για περιστολή των δικαιωμάτων τους. Και ταυτόχρονα βλέπουμε τις επιπτώσεις δύο πολέμων στη γειτονιά μας. Έναν πόλεμο ως αποτέλεσμα της παράνομης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και έναν πόλεμο σε συνέχεια της αιματηρής τρομοκρατικής επίθεσης στο Ισραήλ, που διευρύνεται περιφερειακά και οδηγεί σε ανθρωπιστική καταστροφή, με εκατόμβες νεκρών στη Γάζα, από τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Και οι δύο πόλεμοι επηρεάζουν βαθύτατα τόσο τις κοινωνίες μας όσο και τα πολιτικά μας συστήματα, καθώς διογκώνονται κύματα μίσους – αντιισλαμισμού, αντισημιτισμού, ο φανατισμός υπέρ ή κατά της Ρωσίας.
Παράλληλα, θέτουν σε αμφισβήτηση την προσήλωση ευρωπαϊκών οργανισμών όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, στις αξίες που διακηρύσσουν. Διότι πώς μπορεί η ΕΕ ή το Συμβούλιο της Ευρώπης να μην κατηγορηθούν για δύο μέτρα και δύο σταθμά, αν συγκρίνει κανείς την στάση που τηρούν απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία σε σύγκριση με αυτόν στην Παλαιστίνη;
Θέλω να κλείσω, όμως, με ένα ακόμα πιο κρίσιμο θέμα. Μιλάμε για τον ρόλο του Συμβουλίου της Ευρώπης στην ενδυνάμωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Και θεωρώ ότι όλοι μας αποδίδουμε ιδιαίτερη αξία στην καταλυτική συμβολή της νομολογίας του Δικαστηρίου στην εκκαθάριση της ελληνικής έννομης τάξης από αναχρονιστικές ρυθμίσεις και πρακτικές που προσέβαλλαν τη θρησκευτική ελευθερία και οδήγησαν σε καταδίκες της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα την καταχρηστική εργαλειοποίηση του αδικήματος του προσηλυτισμού ή την υποχρεωτικότητα εφαρμογής της Σαρίας. Το ίδιο ισχύει και για την επιτάχυνση της αναγνώρισης της συμβίωσης ζευγαριών ανεξαρτήτως φύλου, που στην Ελλάδα νομοθετήθηκε το 2015, σε συνέχεια καταδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου.
Την ίδια στιγμή, εξίσου ή και περισσότερο σημαντική υπήρξε η διαπίστωση συστημικών ελλειμμάτων στην προστασία των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου για την οποία η Ελλάδα αντιμετωπίζει εκατοντάδες υποθέσεις. Όπως οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Το ζήτημα των ενώσεων στη Θράκη. Ή οι συνθήκες κράτησης και η ατιμωρησία σε σχέση με περιστατικά αστυνομικής βίας.
Διαχρονικές παθογένειες απέναντι στις οποίες, έχουμε ευθύνη και πρέπει όλοι να ενεργοποιηθούμε.
Να αποδεχτούμε τις παθογένειες και τα ελλείματα της χώρας μας, ώστε να τα διορθώσουμε. Άλλωστε ο πήχης για την Ελλάδα, όπως τόνισε χθες και ο Έλληνας Δικαστής, ο κος Κτιστάκης, πρέπει να είναι οι χώρες που είναι, όπως εμείς, 40 χρόνια στην ΕΕ, και όχι χώρες που δεν είναι καν μέλη της.
Παράλληλα, μπορούμε ευλόγως να ελπίζουμε πως οι θεσμοί του Συμβουλίου της Ευρώπης θα συμβάλλουν και στην αποκατάσταση υποθέσεων που αποτελούν τις μεγαλύτερες μαύρες κηλίδες, τις ανοιχτές πληγές του κράτους Δικαίου στη πατρίδα μας και που άνοιξαν, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια.
Αναφέρομαι όπως όλοι θα καταλάβατε, στο μεγάλο σκάνδαλο των μαζικών παράνομων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις αδιανόητες για μια ευρωπαϊκή χώρα, προσπάθειες παρακώλυσης των ερευνών της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής.
Και στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπευθύνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ενώ αντίστοιχη ολιγωρία των αρχών, εντοπίζεται τόσο στο δραματικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, ενώ βρίσκονταν επί 16 ώρες στην περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά και στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, με τον άδικο χαμό 57 συνανθρώπων μας.
Θυμίζω ότι ο Ολλανδός βουλευτής του ΕΛΚ, Peter Omtzigt, κατέθεσε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση πέρσι, σχετική έκθεση με θέμα το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων και ψήφισμα που υποστηρίχτηκε από την ολομέλεια. Η Ελλάδα είχε κληθεί, με ακόμη 4 μέλη του Συμβουλίου, από την Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, να διερευνήσει τη χρήση παράνομων λογισμικών παρακολουθήσεων και να παράσχει εξηγήσεις για το θέμα. Και σήμερα - με τη συναίνεση όλων μας- η Ελλάδα είναι υπό επιτήρηση από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση.
Αν θέλουμε, λοιπόν, στο μέλλον να γιορτάζουμε με μεγαλύτερη περηφάνεια επετείους σαν τη σημερινή, των 50 χρόνων από την επανακύρωση της Ευρωπαικής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τη χώρα μας, επιβάλλεται η εκτελεστική αλλά και η δικαστική της εξουσία, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για να μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για εμβάθυνση του Κράτους Δικαίου, για μια ισχυρή και όχι για μια πάσχουσα Δημοκρατία.
Σας ευχαριστώ!».
Στη συνέχεια, ακολούθησε διάλογος του Αλέξη Τσίπρα με τους δημοσιογράφους, κατά τον οποίο δήλωσε πως «είναι εδώ» και πως «δεν έφυγε».
Δημοσιογράφος: Πώς τα βλέπετε δικά σας, του ΣΥΡΙΖΑ;
Τσίπρας: Άστα… Ας πούμε κάτι ευχάριστο…
Δημοσιογράφος: Διαισθανόμαστε ότι πρέπει να επιστρέψετε….
Τσίπρας: Εδώ είμαι, δεν έφυγα. Αισθάνομαι ότι έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ ο κοινοβουλευτικός διάλογος με τον κατακερματισμό με τα πολλά κόμματα. Πάντοτε η Βουλή ήταν ένα σημείο αναφοράς.
Δημοσιογράφος: Θα “βοηθούσε” να αυξηθεί το ποσοστό εισόδου στη Βουλή στο 5%;
Τσίπρας: Δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει αυτό. Μπορεί και να ενισχύσει κάποιες δυνάμεις.
Παρούσα στο συνέδριο ήταν και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, η οποία ακούγοντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, επέλεξε να αποχωρήσει από την αίθουσα επιδεικτικά.
Ήταν το σημείο στο οποίο ο πρώην πρωθυπουργός σχολίασε πως «επιβάλλεται η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία να κάθεται να ακούει», προκειμένου «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για να μπορούμε να μιλάμε για εμβάθυνση του κράτους δικαίου και όχι για μία πάσχουσα δημοκρατία».
*Διαβάστε ακόμα: Τσίπρας: Εμβάθυνση του κράτους δικαίου, για μια ισχυρή δημοκρατία - Κρίσιμος ο ρόλος του Συμβουλίου της Ευρώπης
«Δίπλα στη λέξη ”θράσος” στο λεξικό θα έπρεπε να μπει η φωτογραφία του κ. Τσίπρα», είπε χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Και συνέχισε ο Παύλος Μαρινάκης: «Λίγες μόλις μέρες μετά την απόφαση-σταθμό της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δικαιοσύνης να βγάλει τις ”κουκούλες” από τους ψευδομάρτυρες της σκευωρίας της Novartis, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να απολογηθεί για τη συντεταγμένη εκστρατεία κηλίδωσης των πολιτικών του αντιπάλων, στη σημερινή ομιλία του σε ημερίδα στη Βουλή κάνει έμμεσες υποδείξεις στην Δικαιοσύνη για εν εξελίξει, υπό διερεύνηση υποθέσεις».
«Ταυτόχρονα, ο πρώην Πρωθυπουργός, που είχε δύο Υπουργούς οι οποίοι εκ των υστέρων καταδικάστηκαν αμετάκλητα από τη Δικαιοσύνη, εργαλειοποιώντας με ανεπίτρεπτο τρόπο το δραματικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, συκοφαντεί τη χώρα του και «εκδίδει πορίσματα» ως αυτόκλητος «δικαστής» κάνοντας λόγο για "ολιγωρία των αρχών"», συμπλήρωσε.
«Κύριε Τσίπρα, νυν και πρώην σύντροφοί του, κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει στη Δικαιοσύνη τον τρόπο με τον οποίο θα επιτελεί τα καθήκοντά της και αυτό γιατί πλέον στην Ελλάδα δεν λειτουργούν παρα-υπουργεία Δικαιοσύνης, όπως κυνικά είχε παραδεχτεί ότι συνέβαινε επί των ημερών σας ο πρώην Υπουργός της Κυβέρνησής σας κ. Κοντονής», κατέληξε ο κ. Μαρινάκης.
*Διαβάστε ακόμα: Αλέξης Τσίπρας σε δημοσιογράφους: Εδώ είμαι, δεν έφυγα
Ο πρώην πρωθυπουργός ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, με τις αναφορές του στη στάση που τηρεί η ελληνική δικαιοσύνη σε φλέγοντα ζητήματα, και κυρίως σε αυτό των υποκλοπών.
Ο κ. Τσίπρας είπε αρχικά πως το «Συμβούλιο της Ευρώπης είναι ενεργός σύμμαχος στη διαλεύκανση των παράνομων παρακολουθήσεων, στα Τέμπη στην Πύλο και αλλού».
«Μπορούμε, μπορούμε ευλόγως να ελπίζουμε πως οι θεσμοί του Συμβουλίου της Ευρώπης θα συμβάλουν και στην αποκατάσταση υποθέσεων που αποτελούν τις μεγαλύτερες μαύρες κηλίδες, τις ανοιχτές πληγές του κράτους Δικαίου στη πατρίδα μας και που άνοιξαν, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια», συνέχισε ο πρώην πρωθυπουργός από το βήμα της Γερουσίας.
Εξήγησε δε πως «αναφέρομαι στο μεγάλο σκάνδαλο των μαζικών παράνομων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις αδιανόητες για μια ευρωπαϊκή χώρα, προσπάθειες παρακώλυσης των ερευνών της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής. Και στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπευθύνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη».
Συμπλήρωσε δε πως «ενώ αντίστοιχη ολιγωρία των αρχών, εντοπίζεται τόσο στο δραματικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, ενώ βρίσκονταν επί 16 ώρες στην περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά και στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, με τον άδικο χαμό 57 συνανθρώπων μας».
Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας η συντονίστρια της εκδήλωσης, Δέσποινα Χατζηβασιλείου – Τσοβίλη, γ.γ. της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης, σχολίασε «διαισθανθήκαμε ότι είστε αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ακούγοντας την ομιλία σας κ. Τσίπρα», με τον ίδιο να αποκρίνεται εκτός μικροφώνου «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτον».
Αναλυτικά η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα
«Θα ήθελα να καλωσορίσω τη διοργάνωση της σημερινής εκδήλωσης με αφορμή τα 50 χρόνια από την επανεπικύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από την Ελλάδα, αλλά και τα 75 χρόνια από την ίδρυση του ΣτΕ. Η συζήτηση για τη δημοκρατία στην Ευρώπη άλλωστε, είναι σήμερα εξαιρετικά επίκαιρη.Και σε μεγάλο βαθμό αλληλένδετη με την πορεία του Συμβουλίου της Ευρώπης και το γεωπολιτικό πλαίσιο στο οποίο εξελίχθηκε. Διότι ο οργανισμός αυτός ιδρύθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με εμπνευστή τον Ουίνστον Τσώρτσιλ, με στόχο μεν να μην ξαναυπάρξει πόλεμος στην Ευρώπη, αλλά και με την λογική της υπεράσπισης των δυτικών δημοκρατιών απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Οι θεσμοί ωστόσο που αναπτύχθηκαν στους κόλπους του, ξεπέρασαν κατά πολύ τους ψυχροπολεμικούς γεωπολιτικούς στόχους που υπήρχαν.
Το Συμβούλιο αποτέλεσε τον πιο σημαντικό οργανισμό ελέγχου της λειτουργίας των δημοκρατικών διαδικασιών και του κράτους δικαίου, αλλά και προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην Ευρώπη. Κυρίως, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, αποτελούν τους βασικούς πυλώνες εγγύησης αυτού του πλαισίου. Δεν υποκαθιστούν τους δικαιοκρατικούς θεσμούς, τις δημοκρατικές διαδικασίες και, εν τέλει, την ενεργητικότητα και εγρήγορση των πολιτών κάθε κράτους. Αλλά ενεργούν ως καταλύτες, πιέζουν κινητοποιούν, αφυπνίζουν, προκαλούν και επιταχύνουν εξελίξεις. Και αυτό ακριβώς διότι πρώτο σημείο αναφοράς της Σύμβασης και του Δικαστηρίου είναι ο ευρωπαίος πολίτης και όχι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αποτελεί εξαιρετικά σημαντική στιγμή όχι μόνο για κάθε δημοκράτη Έλληνα και Ελληνίδα, αλλά και για την ιστορία του ίδιου του Συμβουλίου της Ευρώπης, ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τον οργανισμό, το 1969, όταν η δημοκρατία στην χώρα μας καταλύθηκε από επίορκους συνταγματάρχες.
Αυτή λοιπόν η τραγική στιγμή για την Ελλάδα ήταν ταυτόχρονα και μια σπουδαία στιγμή για το Συμβούλιο της Ευρώπης.
Γιατί με τη πράξη του αυτή απέδειξε ότι δεν καθοδηγείται αποκλειστικά από γεωπολιτικά συμφέροντα, αλλά από τον υπέρτατο σκοπό της προάσπισης των δημοκρατικών αξιών και θεσμών στην Ευρώπη, παρά τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργούσε για αυτές τις αξίες και θεσμούς, ο ψυχρός πόλεμος.
Μια στάση που για να είμαστε ειλικρινείς, δεν τηρούσε με συνέπεια από την ένταξη της Ελλάδας στο Συμβούλιο μέχρι και τη χούντα, την περίοδο που οι παραβιάσεις του μετεμφυλιακού κράτους εις βάρος της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα μας, υπήρξαν κατάφορες και έστρωσαν το έδαφος για την στρατιωτική δικτατορία που ακολούθησε.
Ευτυχώς, χάρη στον αγώνα που έδωσαν εκατοντάδες προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες είχαμε την επιστροφή της δημοκρατίας.
Και πράγματι αργότερα, το Συμβούλιο της Ευρώπης, μαζί με την ΕΟΚ, συνεισέφεραν ουσιαστικά στην μετέπειτα θωράκιση και στήριξη της δημοκρατίας στην Ελλάδα κατά την μεταπολίτευση.
Με το τέλος του ψυχρού πολέμου έγινε, θα έλεγα, το μεγάλο και ιστορικό βήμα για τη δημοκρατία και την ειρήνη στην ήπειρό μας, με την ένταξη στο Συμβούλιο της Ευρώπης όχι μόνο χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας.
Ένα βήμα που επιβεβαίωσε το ιδρυτικό μήνυμα του Συμβουλίου, ότι «η προώθηση της ειρήνης στη βάση της δικαιοσύνης και της διεθνούς συνεργασίας, έχει ζωτική σημασία για την προάσπιση της ανθρώπινης κοινωνίας και πολιτισμού».
Ειρήνη, λοιπόν, στη βάση της δικαιοσύνης. Μπορούμε να πούμε ότι στη μέτα-ψυχροπολεμική περίοδο των πολέμων στην Γιουγκοσλαβία το Συμβούλιο προώθησε την ειρήνη στη βάση της δικαιοσύνης, χωρίς αντιφάσεις ή χωρίς δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ή ότι έδωσε και αντίστοιχα μηνύματα για πολέμους πέρα από τα σύνορα της Ευρώπης, στην Μέση Ανατολή, στη Λιβύη και στο Αφγανιστάν; Δυστυχώς όχι, δεν μπορούμε να το πούμε.
Μπορούμε όμως να πούμε ότι για 30 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, οι θεσμοί του Συμβουλίου ανέπτυξαν ένα ισχυρό θεσμικό και νομικό πλαίσιο για τους αγώνες των ευρωπαϊκών δημοκρατικών δυνάμεων και πολιτών, για την ενίσχυση του Κράτους Δικαίου και την εμβάθυνση της δημοκρατίας. Kαι εδώ, μιας και μιλάμε σήμερα για την ελληνική συμβολή, θα ήθελα να υπογραμμίσω την σημασία που είχαν και έχουν οι παρεμβάσεις των Ελλήνων κοινοβουλευτικών όλων των κομμάτων, στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση.
Να θυμίσω ενδεικτικά, τις προσπάθειες της αείμνηστης Έλσας Παπαδημητρίου σε συνεργασία με τον ΟΗΕ για την καθιέρωση του δικαιώματος στο νερό, αλλά και την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα,
Τις παρεμβάσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου για την προώθηση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης ενόψει της διεύρυνσης της ΕΕ του 2004,
Του Γιάννη Δραγασάκη για την προάσπιση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη απέναντι στην λιτότητα και τις επιπτώσεις της κατά τη διάρκεια της κρίσης της Ευρωζώνης, Ή του Στρατή Κόρακα για την ανάδειξη των επιπτώσεων του Πολέμου στη Γιουγκοσλαβία.
Όπως, βέβαια να θυμίσω και τη διαχρονική συνεργασία της αντιπροσωπείας μας με την Κυπριακή, για την προάσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας που παραβιάζονται από την Τουρκική κατοχή. Αλλά και την δραστηριοποίηση της εθνικής μας αντιπροσωπείας σήμερα, ιδιαίτερα στα ζητήματα των Βαλκανίων, όπου έχουμε αναλάβει την Προεδρία της σχετικής Επιτροπής, όπως και στην προώθηση της διαβουλευτικής δημοκρατίας και της πολυμερούς διπλωματίας.
Και τέλος, να επισημάνω πόσο σημαντικό είναι, σε επίπεδο Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, το κύρος που προσδίδεται στη χώρα μας από την ανάληψη της Προεδρίας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, από τον Θόδωρο Ρουσόπουλο και από τη θέση της γενικής γραμματέως, από την κα Χατζηβασιλείου.
Αγαπητές φίλες και φίλοι,
Στις μέρες μας η δημοκρατία συνήθως δεν καταλύεται με πραξικοπήματα, όπως την περίοδο του ψυχρού πολέμου.
Ούτε βρίσκεται σε μια έστω ατελή διαδικασία ενίσχυσης, όπως την μεταψυχροπολεμική περίοδο.
Αμφισβητείται, όμως και υπονομεύεται, με νέους τρόπους, σε ένα νέο πιο σύνθετο περιβάλλον πολλαπλών κρίσεων, συγκρούσεων και ανταγωνισμών.
Οι συνθήκες της πολυκρίσης και της μετάβασης σε έναν πολυπολικό κόσμο αποτελούν για κάποιους ευκαιρία για περιστολή δικαιωμάτων και διεύρυνση ανισοτήτων. Κ
Και σε παγκόσμιο αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, οι αυταρχικές πρακτικές και ο εθνικισμός αποκτούν ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές, ως δήθεν απάντηση στην ανασφάλεια.
Είδαμε, επίσης, πώς ορισμένες κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τις έκτακτες συνθήκες της πανδημικής κρίσης, προκειμένου να περιορίσουν τα δημοκρατικά δικαιώματα, το κράτος δικαίου και τους θεσμικούς ελέγχους, καθώς και να αυξήσουν τις απευθείας αναθέσεις και τη διαφθορά.
Παράλληλα, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στοχοποιούνται όλο και περισσότερο από την ακροδεξιά ρητορική, που γίνεται όμως ολοένα και πιο κυρίαρχη στο δημόσιο λόγο.
Ενώ αυξάνονται οι καταγγελίες παράνομων πρακτικών για απώθησή τους ή για περιστολή των δικαιωμάτων τους. Και ταυτόχρονα βλέπουμε τις επιπτώσεις δύο πολέμων στη γειτονιά μας. Έναν πόλεμο ως αποτέλεσμα της παράνομης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία και έναν πόλεμο σε συνέχεια της αιματηρής τρομοκρατικής επίθεσης στο Ισραήλ, που διευρύνεται περιφερειακά και οδηγεί σε ανθρωπιστική καταστροφή, με εκατόμβες νεκρών στη Γάζα, από τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Και οι δύο πόλεμοι επηρεάζουν βαθύτατα τόσο τις κοινωνίες μας όσο και τα πολιτικά μας συστήματα, καθώς διογκώνονται κύματα μίσους – αντιισλαμισμού, αντισημιτισμού, ο φανατισμός υπέρ ή κατά της Ρωσίας.
Παράλληλα, θέτουν σε αμφισβήτηση την προσήλωση ευρωπαϊκών οργανισμών όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, στις αξίες που διακηρύσσουν. Διότι πώς μπορεί η ΕΕ ή το Συμβούλιο της Ευρώπης να μην κατηγορηθούν για δύο μέτρα και δύο σταθμά, αν συγκρίνει κανείς την στάση που τηρούν απέναντι στον πόλεμο στην Ουκρανία σε σύγκριση με αυτόν στην Παλαιστίνη;
Θέλω να κλείσω, όμως, με ένα ακόμα πιο κρίσιμο θέμα. Μιλάμε για τον ρόλο του Συμβουλίου της Ευρώπης στην ενδυνάμωση της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Και θεωρώ ότι όλοι μας αποδίδουμε ιδιαίτερη αξία στην καταλυτική συμβολή της νομολογίας του Δικαστηρίου στην εκκαθάριση της ελληνικής έννομης τάξης από αναχρονιστικές ρυθμίσεις και πρακτικές που προσέβαλλαν τη θρησκευτική ελευθερία και οδήγησαν σε καταδίκες της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα την καταχρηστική εργαλειοποίηση του αδικήματος του προσηλυτισμού ή την υποχρεωτικότητα εφαρμογής της Σαρίας. Το ίδιο ισχύει και για την επιτάχυνση της αναγνώρισης της συμβίωσης ζευγαριών ανεξαρτήτως φύλου, που στην Ελλάδα νομοθετήθηκε το 2015, σε συνέχεια καταδικαστικής απόφασης του Δικαστηρίου.
Την ίδια στιγμή, εξίσου ή και περισσότερο σημαντική υπήρξε η διαπίστωση συστημικών ελλειμμάτων στην προστασία των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου για την οποία η Ελλάδα αντιμετωπίζει εκατοντάδες υποθέσεις. Όπως οι απαράδεκτες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Το ζήτημα των ενώσεων στη Θράκη. Ή οι συνθήκες κράτησης και η ατιμωρησία σε σχέση με περιστατικά αστυνομικής βίας.
Διαχρονικές παθογένειες απέναντι στις οποίες, έχουμε ευθύνη και πρέπει όλοι να ενεργοποιηθούμε.
Να αποδεχτούμε τις παθογένειες και τα ελλείματα της χώρας μας, ώστε να τα διορθώσουμε. Άλλωστε ο πήχης για την Ελλάδα, όπως τόνισε χθες και ο Έλληνας Δικαστής, ο κος Κτιστάκης, πρέπει να είναι οι χώρες που είναι, όπως εμείς, 40 χρόνια στην ΕΕ, και όχι χώρες που δεν είναι καν μέλη της.
Παράλληλα, μπορούμε ευλόγως να ελπίζουμε πως οι θεσμοί του Συμβουλίου της Ευρώπης θα συμβάλλουν και στην αποκατάσταση υποθέσεων που αποτελούν τις μεγαλύτερες μαύρες κηλίδες, τις ανοιχτές πληγές του κράτους Δικαίου στη πατρίδα μας και που άνοιξαν, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια.
Αναφέρομαι όπως όλοι θα καταλάβατε, στο μεγάλο σκάνδαλο των μαζικών παράνομων τηλεφωνικών παρακολουθήσεων. Κυρίως όμως αναφέρομαι στις αδιανόητες για μια ευρωπαϊκή χώρα, προσπάθειες παρακώλυσης των ερευνών της αρμόδιας ανεξάρτητης αρχής.
Και στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να εντοπίσουν τους υπευθύνους και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Ενώ αντίστοιχη ολιγωρία των αρχών, εντοπίζεται τόσο στο δραματικό ναυάγιο της Πύλου με τον πνιγμό εκατοντάδων προσφύγων και μεταναστών, ενώ βρίσκονταν επί 16 ώρες στην περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας. Αλλά και στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών, με τον άδικο χαμό 57 συνανθρώπων μας.
Θυμίζω ότι ο Ολλανδός βουλευτής του ΕΛΚ, Peter Omtzigt, κατέθεσε στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση πέρσι, σχετική έκθεση με θέμα το σκάνδαλο των παράνομων παρακολουθήσεων και ψήφισμα που υποστηρίχτηκε από την ολομέλεια. Η Ελλάδα είχε κληθεί, με ακόμη 4 μέλη του Συμβουλίου, από την Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης, να διερευνήσει τη χρήση παράνομων λογισμικών παρακολουθήσεων και να παράσχει εξηγήσεις για το θέμα. Και σήμερα - με τη συναίνεση όλων μας- η Ελλάδα είναι υπό επιτήρηση από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση.
Αν θέλουμε, λοιπόν, στο μέλλον να γιορτάζουμε με μεγαλύτερη περηφάνεια επετείους σαν τη σημερινή, των 50 χρόνων από την επανακύρωση της Ευρωπαικής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τη χώρα μας, επιβάλλεται η εκτελεστική αλλά και η δικαστική της εξουσία, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για να μπορούμε να μιλάμε πραγματικά για εμβάθυνση του Κράτους Δικαίου, για μια ισχυρή και όχι για μια πάσχουσα Δημοκρατία.
Σας ευχαριστώ!».
Ο διάλογος του Αλέξη Τσίπρα με δημοσιογράφους
Στη συνέχεια, ακολούθησε διάλογος του Αλέξη Τσίπρα με τους δημοσιογράφους, κατά τον οποίο δήλωσε πως «είναι εδώ» και πως «δεν έφυγε».Δημοσιογράφος: Πώς τα βλέπετε δικά σας, του ΣΥΡΙΖΑ;
Τσίπρας: Άστα… Ας πούμε κάτι ευχάριστο…
Δημοσιογράφος: Διαισθανόμαστε ότι πρέπει να επιστρέψετε….
Τσίπρας: Εδώ είμαι, δεν έφυγα. Αισθάνομαι ότι έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ ο κοινοβουλευτικός διάλογος με τον κατακερματισμό με τα πολλά κόμματα. Πάντοτε η Βουλή ήταν ένα σημείο αναφοράς.
Δημοσιογράφος: Θα “βοηθούσε” να αυξηθεί το ποσοστό εισόδου στη Βουλή στο 5%;
Τσίπρας: Δεν ξέρεις πώς θα λειτουργήσει αυτό. Μπορεί και να ενισχύσει κάποιες δυνάμεις.
Η αποχώρηση της Αδειλίνη
Παρούσα στο συνέδριο ήταν και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, η οποία ακούγοντας την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, επέλεξε να αποχωρήσει από την αίθουσα επιδεικτικά.Ήταν το σημείο στο οποίο ο πρώην πρωθυπουργός σχολίασε πως «επιβάλλεται η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία να κάθεται να ακούει», προκειμένου «να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για να μπορούμε να μιλάμε για εμβάθυνση του κράτους δικαίου και όχι για μία πάσχουσα δημοκρατία».
«Πυρά» Μαρινάκη σε Τσίπρα για αιχμές στη Δικαιοσύνη
Δριμεία επίθεση εξαπέλυσε ο Παύλος Μαρινάκης, βάζοντας στο στόχαστρό του τον Αλέξη Τσίπρα και τις αιχμές που άφησε για τη Δικαιοσύνη κατά την ομιλία του σε ημερίδα της Βουλής νωρίτερα σήμερα.*Διαβάστε ακόμα: Τσίπρας: Εμβάθυνση του κράτους δικαίου, για μια ισχυρή δημοκρατία - Κρίσιμος ο ρόλος του Συμβουλίου της Ευρώπης
«Δίπλα στη λέξη ”θράσος” στο λεξικό θα έπρεπε να μπει η φωτογραφία του κ. Τσίπρα», είπε χαρακτηριστικά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Και συνέχισε ο Παύλος Μαρινάκης: «Λίγες μόλις μέρες μετά την απόφαση-σταθμό της Ανεξάρτητης Ελληνικής Δικαιοσύνης να βγάλει τις ”κουκούλες” από τους ψευδομάρτυρες της σκευωρίας της Novartis, ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να απολογηθεί για τη συντεταγμένη εκστρατεία κηλίδωσης των πολιτικών του αντιπάλων, στη σημερινή ομιλία του σε ημερίδα στη Βουλή κάνει έμμεσες υποδείξεις στην Δικαιοσύνη για εν εξελίξει, υπό διερεύνηση υποθέσεις».
«Ταυτόχρονα, ο πρώην Πρωθυπουργός, που είχε δύο Υπουργούς οι οποίοι εκ των υστέρων καταδικάστηκαν αμετάκλητα από τη Δικαιοσύνη, εργαλειοποιώντας με ανεπίτρεπτο τρόπο το δραματικό ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, συκοφαντεί τη χώρα του και «εκδίδει πορίσματα» ως αυτόκλητος «δικαστής» κάνοντας λόγο για "ολιγωρία των αρχών"», συμπλήρωσε.
«Κύριε Τσίπρα, νυν και πρώην σύντροφοί του, κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει στη Δικαιοσύνη τον τρόπο με τον οποίο θα επιτελεί τα καθήκοντά της και αυτό γιατί πλέον στην Ελλάδα δεν λειτουργούν παρα-υπουργεία Δικαιοσύνης, όπως κυνικά είχε παραδεχτεί ότι συνέβαινε επί των ημερών σας ο πρώην Υπουργός της Κυβέρνησής σας κ. Κοντονής», κατέληξε ο κ. Μαρινάκης.