Όσοι γνωρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, κάνουν λόγο για έναν καλά κουρδισμένο άνθρωπο, ένα ρομπότ της πολιτικής, που τηρεί με ευλάβεια το πρόγραμμά του, και δεν του αρέσει να βγαίνει έξω από τις καθορισμένες νόρμες (του).

Ο πρωθυπουργός είναι από αυτούς που θεωρούν ότι θα πρέπει να είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη η ολοκλήρωση της τετραετίας, στα πρότυπα σκανδιναβικών κρατών, εκτός βεβαίως αν προκύψει μείζονα κυβερνητική κρίση με αποχωρήσεις βουλευτών κλπ. Κοινώς, να μην μπορεί ο/η πρωθυπουργός οποιαδήποτε στιγμή θέλει και με πρόσχημα, για παράδειγμα, κάποιο εθνικό θέμα, να διαλύει τη βουλή και να προκηρύσσει εκλογές.

Στην πρώτη του θητεία το τήρησε απαρεγκλίτως και οι εκλογές έγιναν στην ώρα τους. Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν εύκολα. Στο κόμμα του υπήρχε ηρεμία νεκροταφείου, οι υπουργοί του λειτουργούσαν σαν στρατιωτάκια (του), ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας είχε θετική άποψη για τον ίδιο και την κυβέρνησή του, απόρροια και του τυφώνα ΣΥΡΙΖΑ που είχε προϋπάρξει. Τα πράγματα, όμως, δεν φαίνεται να κυλούν με την ίδια ομαλότητα στη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη. Αντιθέτως. Με το καλημέρα της επανεκλογής του, είχε αλλεπάλληλα ζητήματα, με γκάφες και καρατομήσεις υπουργών (Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Νότης Μηταράκης, Γιάννης Οικονόμου), για αυτό και προς τα έξω έβγαινε μια εικόνα αλαλούμ, η οποία έχει μονιμοποιηθεί. Εν συνεχεία οι αυτοδιοικητικές εκλογές και πολύ περισσότερο οι ευρωεκλογές ήρθαν να καταδείξουν ότι τα πράγματα άλλαξαν. Μέσα σε μικρό διάστημα το κυρίαρχο 41% μετατράπηκε σε αδύναμο 28%, ενώ δημοσκοπικά η ΝΔ κινείται ακόμα πιο κάτω.

Τα προβλήματα για Μητσοτάκη

Τα προβλήματα στο εσωτερικό της κυβέρνησης είναι σχεδόν καθημερινά, οι συγκρούσεις βουλευτών με υπουργούς είναι στην ημερήσια διάταξη, ενίοτε τα σκάγια παίρνουν και τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Το αγκάθι, όμως, δεν είναι στην πραγματικότητα οι 10-11 γαλάζιοι βουλευτές, που, ανάλογα το θέμα, αυξάνονται ή μειώνονται, και οι οποίοι κάνουν στοχευμένες ερωτήσεις στο πλαίσιο του κοινοβουλευτικού ελέγχου. Είναι το τεράστιο ρήγμα που έχει επέλθει στη σχέση του πρωθυπουργού με τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά.

Οι «βαρόνοι» του κόμματος είναι εμφανές πως δεν γουστάρουν τον Μητσοτάκη. Τους προκαλεί άπωση. Και αντιστοίχως και αυτός δείχνει να βγάζει φλύκταινες όταν αναγκάζεται να κάνει την καρδιά του πέτρα και να σηκώσει το τηλέφωνο για να συνομιλήσει μαζί τους ή να εμφανιστεί σε κάποια εκδήλωση που είναι και εκείνοι. Αν το κλίμα στην κοινωνία ήταν θετικό για την κυβέρνηση θα ήταν μικρής σημασίας τα μούτρα του κ. Καραμανλή ή οι εμμονές του κ. Σαμαρά. Η επιρροή τους και η ισχύς τους πολλαπλασιάζεται λόγω της τεράστιας φθοράς που έχει η κυβέρνηση. Αμφότεροι εμφανίζονται σαν να είναι οι δυο γκουρού της πολιτικής που αφουγκράζονται τις αγωνίες του κόσμου, κόντρα στον Μητσοτάκη που είναι κλεισμένος στη γυάλα του Μαξίμου.

Καραμανλής και Σαμαράς, ευθέως ή εμμέσως, παριστάνουν τους θεματοφύλακες των αξιών της παράταξης. Είτε αυτό έχει να κάνει με εθνικά θέματα, που μονίμως βλέπουν κινδύνους και προαναγγέλλουν υποχωρήσεις, είτε επειδή η κυβέρνηση ψηφίζει νομοσχέδια εκτός του κώδικα αξιών της ΝΔ, όπως αυτό για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και εκείνοι σηκώνουν το λάβαρο της αντίδρασης.

Η Επιτροπή Ανταγωνισμού

Την ίδια στιγμή, πατώντας πάνω στους δυο πρώην πρωθυπουργούς οι δυσαρεστημένοι βουλευτές αποκτούν σάκο ασφαλείας. Και έτσι μπορούν με ευκολία να παντρεύουν την πικρία τους που δεν αξιοποιήθηκαν με τη λαϊκή δυσαρέσκεια που είναι διάχυτη. Ο πρώτος που έχει γνώση της γενικότερης κατάστασης είναι ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης. Πριν από περίπου δύο μήνες φώναξε στο Μέγαρο Μαξίμου κάποιους διαμορφωτές γνώμης με κεντροαριστερές αναφορές και τους ρώτησε «τι συμβαίνει και δεν αρέσω πια». Πήρε ποικίλες απαντήσεις, όμως φαίνεται ότι λύση δεν βρήκε. Ίσως γιατί πλέον και ο ίδιος δεν μπορεί. Αλλά επειδή είναι σκληρός παίχτης, δεν θα παραδώσει εύκολα τα κλειδιά της εξουσίας. Για αυτό και θα αναζητήσει άλλο δρόμο διαφυγής, ενδεχομένως αυτόν της τεχνητής σύγκρουσης με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, αλλά και τους «νταβατζήδες». Και επειδή ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός διαθέτει όλα τα μέσα δεν θα δυσκολευτεί να ψωμώσει το αφήγημά του.

Σε σχέση με την εγχώρια διαπλοκή, μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε η απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού να μην δώσει πράσινο φως στην εξαγορά της εταιρίας ΗΛΕΚΤΩΡ από την Μotor Oil της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Πολλοί εξέλαβαν αυτή την απόφαση ως ένα σαφές μήνυμα του ίδιου του πρωθυπουργού προς την εν λόγω πανίσχυρη επιχειρηματική οικογένεια, το οποίο ήρθε να προστεθεί στο πρόστιμο των 9.200.000 ευρώ που είχε βάλει πριν από λίγες εβδομάδες η ίδια Επιτροπή στην Motor Oil. Το προσεχές διάστημα θα φανεί αν υπάρχει κάποια ηχηρή αντίδραση, η οποία εκ των πραγμάτων θα ενισχύσει το αφήγημα του πρωθυπουργού για πόλεμο με τα συμφέροντα.

Την ίδια ώρα, σε πολιτικό επίπεδο υπάρχει ο σκόπελος του προϋπολογισμού. Στην περίπτωση που ο κ. Σαμαράς δεν ψηφίσει, αυτομάτως θα τεθεί εκτός, με ότι αυτό θα συνεπάγεται για τη συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας και τους βουλευτές που επηρεάζει ο Μεσσήνιος πολιτικός. Αν ψηφίσει, η επόμενη μάχη θα δοθεί για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Από το πρόσωπο που θα προτείνει ο Μητσοτάκης θα εξαρτηθεί και το κλίμα στην γαλάζια κοινοβουλευτική ομάδα. Το ερώτημα είναι αν θα πρόκειται για ένα πρόσωπο με κεντρώα και κεντροαριστερά χαρακτηριστικά ή για ένα πρόσωπο με αμιγώς (κεντρο)δεξιό προφίλ.

Ο πρωθυπουργός κρατάει στα χέρια του διάφορους άσσους. Που είτε θα τον οδηγήσουν-κατά παράβαση της δικής του αρχής, όπως γράφαμε εισαγωγικά-σε πρόωρες εκλογές με πρόσχημα την αντίδραση των βουλευτών του, προεξάρχοντος του Σαμαρά και «πάντρεμα» τη σύγκρουση με τα συμφέροντα, είτε θα κάνει μια ουδέτερη-αδιάφορη επιλογή (πχ ο κ. Τασούλας) που θα διαρρήξει ακόμα περισσότερο τη σχέση του με τους κεντρώους.

Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, αρχίζει να στήνει τα διάφορα πιόνια στη σκακιέρα. Σύντομα θα ξέρουμε με ποιο τρόπο θα τα αξιοποιήσει…

Δημοσιεύτηκε στο ΚΑΡΦΙ