Η Ασημίνα Σκόνδρα είναι βουλευτής της Ν.Δ. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι μια δυναμική γυναίκα, αξιοπρεπής και σοβαρή, απλή και καταδεκτική. Σίγουρα πρωτοπόρος ως προς την ενασχόλησή της με τα κοινά, πολύ πριν γίνει μόδα, αλλά και σκληρά εργαζόμενη, σύζυγος, μητέρα, γιαγιά, κόρη και αδελφή, που σε μια διαφορετική συνέντευξη ξετυλίγει και άγνωστες μέχρι στιγμής πτυχές του χαρακτήρα και της ζωής της.

Πώς ασχοληθήκατε με την πολιτική;

Δεν ήταν ούτε αυτοσκοπός ούτε στόχος μου η πολιτική. Ο τρόπος που μεγάλωσα, το πολιτικοποιημένο οικογενειακό περιβάλλον, το «μικρόβιο», το οποίο κληρονόμησα από τον πατέρα μου, η κοινωνικότητα, το θάρρος και η μεγάλη οικειότητα που ένιωθα με όλο τον κόσμο θεωρώ ότι συντέλεσαν καταλυτικά. Θα μπορούσες να το πεις και μοιραίο. Η ενασχόλησή μου με τα κοινά ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία. Από τη ΜΑΚΙ στην ΟΝΝΕΔ, μετά στην τοπική οργάνωση της Νέας Δημοκρατίας, στον συνδικαλισμό επί 20 συναπτά έτη, οκτώ χρόνια νομαρχιακή σύμβουλος, στην Πολιτική Επιτροπή της Ν.Δ. και εντέλει υποψήφια βουλευτής.

Ηταν εύκολο ή δύσκολο να φτάσετε στα σκαλιά του Κοινοβουλίου;

Αν τα γράψω σε βιβλίο, δεν θα έφτανε ένας τόμος! Επιγραμματικά όμως θα σας πω ότι η προσπάθεια ήταν τιτάνια. Ημουν η πρώτη γυναίκα υποψήφια βουλευτής σε κόμμα εξουσίας στον Νομό Καρδίτσας. Ο κόσμος ως Ασημίνα με αγαπούσε και με εκτιμούσε, όμως η ριζωμένη νοοτροπία για το φύλο μου ήταν αρχικά ακλόνητη. Επιπλέον, έπρεπε να πείσω ότι, παρόλο που δεν γεννήθηκα στην Καρδίτσα, έζησα και έφτιαξα εκεί την οικογένειά μου, αγάπησα τον τόπο όσο και οι ντόπιοι. Επίσης ήμουν η πρώτη γενιά πολιτικών στην οικογένεια. Τέλος, οι συνυποψήφιοί μου στην Καρδίτσα ήταν μεγάλοι πολιτικοί άνδρες, γνωστοί και εδραιωμένοι. Από την άλλη πλευρά, η συμπάθεια και η αποδοχή του κόσμου, η σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ μας και ο συνεχής προσωπικός αγώνας με αξίωσαν να εκπροσωπώ τις Καρδιτσιώτισσες και τους Καρδιτσιώτες στη Βουλή των Ελλήνων.

Ως βουλευτής έχετε πετύχει κάτι για το οποίο νιώθετε περήφανη;

Είναι πολλές οι στιγμές που νιώθω ικανοποίηση για το κοινοβουλευτικό μου έργο. Κάθε φορά που συντελώ στην επίλυση ενός προβλήματος που αφορά την πατρίδα, τον τόπο μου ή κάποιον συμπολίτη μου είναι για μένα ξεχωριστή στιγμή. Δεν μου αρέσει να περιαυτολογώ και γι’ αυτό σε πολλά δεν δίνω τη δημοσιότητα που ίσως θα έπρεπε. Εάν όμως πρέπει να εστιάσω σε κάτι συγκεκριμένα, μπορώ να ξεχωρίσω το ότι πρωτοστάτησα στην κάθετη μείωση φορολογικών συντελεστών για αγροτεμάχια και κτίσματα των χωριών μας σε όλη την επικράτεια. Και το σημαντικότερο -αυτό έγινε την εποχή των μνημονίων-, όταν μπήκε πρώτη φορά ο σχετικός ΕΝΦΙΑ. Εντεκα χρόνια τώρα οι συμπολίτες μου σε όλη τη χώρα έχουν γλυτώσει μεγάλο φορολογικό βάρος. Κάτι πολύ σημαντικό επίσης, που μου δίνει ιδιαίτερη ικανοποίηση, είναι ότι, λειτουργώντας αποφασιστικά και δυναμικά το βράδυ της θεομηνίας «Ιανός» στην Καρδίτσα, οι ενέργειές μου είχαν ως αποτέλεσμα να απεγκλωβιστούν 680 συμπολίτες μου και να σωθούν πολλές ανθρώπινες ζωές.

Πώς γνωριστήκατε με τον σύζυγό σας; Ηταν κεραυνοβόλος έρωτας;

Οταν είσαι 18 χρόνων, μόνο κεραυνοβόλος μπορεί να είναι ο έρωτας! Ημουν πολύ νεαρή όταν τον γνώρισα. Ηταν γνωριμία στον χώρο εργασίας μας. Ημασταν συνάδελφοι στον τότε Οργανισμό Βάμβακος. Ημουν εκεί μόλις έναν μήνα όταν ήρθε ο Χρήστος να αναλάβει κι αυτός υπηρεσία ως γεωπόνος. Δεν ξέρω ποιος από τους δύο... έριξε τον άλλον, όμως μέσα σε έναν χρόνο κάναμε σχέση, αρραβώνα και γάμο. Στο τέλος με έκανε και Καρδιτσιώτισσα! Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, σε μια δοκιμασμένη σχέση, και φτιάξαμε μια όμορφη οικογένεια. Είναι αξιόλογος άνθρωπος, ο αφανής... ήρωας της υπόθεσης, γιατί όταν η γυναίκα απουσιάζει από το σπίτι, το κενό είναι μεγαλύτερο. Ο σύζυγος πρέπει να μάθει και γενικώς να αυτοσυντηρείται. Θέλω να σας πω, όμως, ότι είναι το μόνιμο στήριγμά μου και, χωρίς τις δημοκρατικές του αρχές, την αυστηρή κριτική του, αλλά και την απεριόριστη εμπιστοσύνη του, ίσως να μη βρισκόμουν εδώ. Είμαι ευγνώμων που ο Θεός μού έστειλε έναν τέτοιον άνθρωπο να συμπορευθούμε σε μια κοινή πορεία ζωής.

Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή της ζωής σας;

Ηταν η περίοδος της ασθένειας του πατέρα μου, με αποκορύφωμα την απώλειά του. Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο σε όλες τις κόρες με τους μπαμπάδες τους, αλλά για εμάς η αμοιβαία αδυναμία ήταν απεριόριστη. Μοιάζαμε σε όλα, σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο, συνεννοούμασταν με τα μάτια και αλληλοϋποστηριζόμασταν σε όλα. Ο κλονισμός, όταν έφυγε, ήταν μεγάλος. Εχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ομως, βρήκα το κουράγιο να αντιδράσω, για χατίρι όλης της οικογένειας και κυρίως των παιδιών μου, που τον λάτρευαν. Δεκατρία χρόνια τώρα, με έναν μαγικό τρόπο βρίσκεται δίπλα μου και με τις αρχές και τις αξίες για τη ζωή που μου μετέδωσε παραμένει πάντα ζωντανός.

Εχετε χόμπι; Χορεύετε;

Ολη μου τη ζωή χορεύω και μάλιστα σε όλους τους σκοπούς. Σοβαρά τώρα, φυσικά και χορεύω, με προτίμηση στους παραδοσιακούς χορούς. Εχετε έρθει σε πανηγύρι στην Καρδίτσα; Είναι αδύνατον να μην πιαστείς στον χορό. Μου αρέσει η μουσική, μου αρέσει ο χορός και μου αρέσει να βλέπω και τους άλλους να χορεύουν. Οσο για χόμπι, ο χρόνος είναι ελάχιστος. Ομως, όταν καταφέρνω να ξεκλέψω λίγο, μου αρέσει να δημιουργώ. Ζωγραφίζω και ασχολούμαι με ό,τι έχει σχέση με τη χειροτεχνία.

Είστε γιαγιά τεσσάρων εγγονιών. Πώς νιώθετε;

Τώρα έπρεπε να με ρωτήσετε για τον κεραυνοβόλο έρωτα. Για την ακρίβεια, τέσσερις έρωτες σε δυόμισι χρόνια. Ηρθαν όλα μαζί και μας άλλαξαν τη ζωή. Φεύγω από κοντά τους και, πριν φτάσω στο σπίτι μου, ήδη μου λείπουν. Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Το σίγουρο είναι ότι πολλά πράγματα τα είδα κάτω από άλλο πρίσμα. Δεν σας κρύβω ότι μέσα από τα εγγόνια μου γνώρισα καλύτερα και τα παιδιά μου. Εχω δύο κόρες. Τη Ρίκα, που είναι γιατρός ογκολόγος και απέκτησε την Ηρώ και την Ασημίνα, και τη Γιάννα, που είναι οικονομολόγος και μας χάρισε τη Μάιρα και τον Χρήστο. Δηλώνω μια ξετρελαμένη γιαγιά! Αισθάνομαι ότι κοντά τους ξανανιώνω ψυχικά και σωματικά. Με φωνάζουν «Μίνα» και παίζουμε σαν συνομήλικοι. Φυσικά μαλώνω με τις κόρες μου, γιατί τα κακομαθαίνω. Και εννοείται ότι θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να περνώ μαζί τους. Εύχομαι σε όλους να νιώσουν αυτά τα συναισθήματα και τη χαρά της ολοκλήρωσης.

*Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά