Στην τελική ευθεία εισέρχονται οι διεργασίες σχετικά με το πρόσωπο που θα προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Οπως έγινε ήδη γνωστό, την προσεχή Τετάρτη, 15 Ιανουαρίου, έχει προγραμματιστεί το θεσμικό ραντεβού του πρωθυπουργού με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, προκειμένου να την ενημερώσει για τις προθέσεις του. Από κει και πέρα, την επομένη κιόλας πιθανώς να ανακοινώσει τις τελικές αποφάσεις του, με ανώτατο χρονικό όριο, όπως στοιχηματίζουν οι γνωρίζοντες τα τεκταινόμενα πίσω από τις κλειστές πόρτες του πρωθυπουργικού στρατηγείου, την 20ή Ιανουαρίου.

Ολο αυτό το διάστημα ο επικεφαλής της κυβέρνησης εξέταζε (και συνεχίζει να εξετάζει) προσεκτικά τις διαθέσιμες επιλογές, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης. Τις τελευταίες ημέρες επανήλθε δυναμικά το σενάριο περί ανανέωσης της θητείας της σημερινής Προέδρου, αφού πια η συνοχή που παρατηρείται στο εσωτερικό της «γαλάζιας» Κοινοβουλευτικής Ομάδας θα καθιστούσε πολύ πιο εφικτό αυτό το ενδεχόμενο σε σχέση με το κλίμα που επικρατούσε το διάστημα το οποίο ακολούθησε της ευρωκάλπης. Ωστόσο, η ρελάνς που επιχείρησε το ΠΑΣΟΚ, κορυφαία στελέχη του οποίου διατρανώνουν πια την άποψη πως το άλλοτε κραταιό Κίνημα θα στήριζε μια νέα υποψηφιότητα Σακελλαροπούλου, φαίνεται να προβληματίζει πολύ τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του. Βλέπετε, αν τελικώς προταθεί η νυν ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου από την πλευρά του κυβερνώντος κόμματος και μια μερίδα βουλευτών εκφράσει εκ νέου ενστάσεις για το πρόσωπό της, τότε είναι προφανής η πιθανότητα να άρει η Χαριλάου Τρικούπη τη στήριξή της, προκειμένου να φέρει τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προ μιας αναπάντεχης περιδίνησης, ίσως και με απροσδιόριστες συνέπειες.

Οπως διαμηνύουν, πάντως, από το Μαξίμου με νόημα, αν ο πρωθυπουργός θα πρέπει να εξηγήσει για ποιον λόγο δεν θα επιλέξει την Κατερίνα Σακελλαροπούλου (αν τελικώς το κάνει), τότε πολύ περισσότερο η Χαριλάου Τρικούπη θα πρέπει να δώσει μια πειστική απάντηση στο γιατί δείχνει προτίμηση σε μια Πρόεδρο στην οποία απέδιδε χαλαρά αντανακλαστικά στην υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών.

Η περίπτωση Τασούλα

Την ίδια στιγμή, φαίνεται να επανέρχεται και η περίπτωση Τασούλα, ως η πλέον προφανής και ανώδυνη λύση, προερχόμενη από τα σπλάχνα της κυβερνώσας παράταξης και με έντονο, φυσικά, πολιτικό αποτύπωμα, έστω κι αν τις τελευταίες εβδομάδες το όνομά του είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα, χάριν των σκέψεων της συνέχισης της παράδοσης για την προώθηση στο ύπατο πολιτειακό αξίωμα ενός στελέχους με κεντροαριστερή αναφορά και χαρακτηριστικά ευρύτερης αποδοχής. Ως εκ τούτου, το επιχείρημα διακομματικής αποδοχής της οποίας έτυχε ο Γιαννιώτης πολιτικός πριν από μόλις ενάμιση χρόνο σε ό,τι αφορά την υποψηφιότητά του για την προεδρία της Βουλής (τον υπερψήφισαν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Ελληνική Λύση) ίσως αποδειχθεί ιδιαίτερα χρήσιμο εργαλείο, αν ο πρωθυπουργός βάλει και πάλι στην πρώτη γραμμή της σχετικής ατζέντας τον παράγοντα της εσωτερικής συνοχής και της επαναπροσέγγισης με τη δεξιά βάση του κόμματός του

Τα άλλα πρόσωπα

Σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα που θα εξυπηρετούσαν τη στόχευση της περαιτέρω καλλιέργειας του κεντρώου προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη -και ως αντίβαρο στις πρωτοβουλίες των τελευταίων μηνών με το βλέμμα προς τα δεξιά-, τα κουκιά σε επίπεδο προβεβλημένων πολιτικών στελεχών ή τεχνοκρατών είναι μετρημένα. Οι τρεις εκπρόσωποι του τραπεζικού χώρου, Στουρνάρας, Παπαδήμος και εσχάτως Ράπανος, θα μπορούσαν να παίξουν δυνατά στο φινάλε αυτής της άτυπης κούρσας, με τον διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος να θεωρείται, παρά την τεχνοκρατική του υπόσταση, ως μια περίπτωση με ξεκάθαρα πολιτικά χαρακτηριστικά. Επιπλέον, θα ήταν αποδεκτός με θέρμη και από τους συνομιλητές του Αντώνη Σαμαρά (και τον ίδιο βεβαίως) εντός της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Ενα ζήτημα μπορεί να προκύψει με ορισμένους καραμανλικούς τύπου Βλάχου και Στυλιανίδη, εξαιτίας της θρυλικής κόντρας του Κώστα Καραμανλή με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, αν και η προσέγγιση των δύο πρώην πρωθυπουργών το τελευταίο διάστημα θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μαξιλαράκι ασφαλείας για τον «τσάρο» της διακυβέρνησης του Μεσσήνιου. Από την εξίσωση, βεβαίως, των διεργασιών του Κυριάκου Μητσοτάκη και των ελάχιστων στενών συνεργατών του με τους οποίους μοιράζεται τις σχετικές σκέψεις και προβληματισμούς επουδενί θα πρέπει να αποκλειστεί η εξεύρεση μιας λύσης που θα παραπέμπει στην Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ενα πρόσωπο δηλαδή με ισχυρό θεσμικό στίγμα στη διάρκεια του βίου του και όχι ιδιαίτερα γνωστό στο ευρύ κοινό θα μπορούσε να κουβαλά μια σημαντική σημειολογία.

Στο κάδρο των προηγούμενων ημερών συνέχιζαν να υπάρχουν η Μαρία Δαμανάκη και με πολύ λιγότερες πιθανότητες ο εκ προοιμίου παρεμβατικός και έχων σταθερά ισχυρή πολιτική άποψη Ευάγγελος Βενιζέλος, με ό,τι φυσικά θα σήμαινε αυτή η παράμετρος για την ομαλή συνύπαρξή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Χώρια που ο παράγων της θέσης που είχε λάβει ο πολύπειρος συνταγματολόγος στο θέμα των τηλεφωνικών παρακολουθήσεων είχε προκαλέσει τριβές στις άλλοτε αγαστές σχέσεις του με το στενό πρωθυπουργικό σύστημα.

Τέλος, με φόντο την υπενθύμιση των κοινών αναφορών της παρούσας διακυβέρνησης με τον «πράσινο» εκσυγχρονισμό της εποχής του 2000, με αφορμή βεβαίως τον θάνατο του Κώστα Σημίτη και τα θερμά λόγια του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό (αλλά και τις αναρτήσεις κορυφαίων κυβερνητικών παραγόντων, όπως οι Σκέρτσος και Κοντογεώργης) και πάντα στη βάση της πρότασης ενός προσώπου που θα μπορούσε να χαίρει υπερκομματικής εκτίμησης, ορισμένοι κύκλοι παρέπεμπαν σε επιφανή στελέχη που είναι απόλυτα ταυτισμένα με εκείνη την περίοδο. Ανάμεσά τους, ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με όπλο τη μεταρρυθμιστική παρακαταθήκη που τον συνοδεύει και τη σύνδεσή του με φιλελεύθερες πολιτικές.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά