Συγκεκριµένη µορφή σε επίπεδο σχεδιασµού του Μεγάρου Μαξίµου παίρνουν πια οι αναλύσεις του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος για τα νέα δεδοµένα που προέκυψαν στο πολιτικό σκηνικό, µε φόντο την ολική επαναφορά στην επικαιρότητα της τραγωδίας των Τεµπών, µε αφορµή βεβαίως τις µεγάλες συγκεντρώσεις πριν από δύο εβδοµάδες και το «mea culpa» του πρωθυπουργού στον Αντώνη Σρόιτερ για την υπόθεση των ερευνών σχετικά µε την ύπαρξη ύποπτου φορτίου εκείνη τη µοιραία νύχτα.

Είναι πια ξεκάθαρο πως οι εισηγήσεις για φρεσκάρισµα του κυβερνητικού σχήµατος πολύ νωρίτερα από τον αρχικό προγραµµατισµό (και στο διάστηµα που θα ακολουθήσει αµέσως µετά την εκλογή του Κ. Τασούλα στην Προεδρία της ∆ηµοκρατίας) ενισχύονται συνεχώς υπό το βάρος των εξελίξεων και των δηµοσκοπικών ευρηµάτων, µε τη διασφάλιση της ηρεµίας στους κόλπους της Κοινοβουλευτικής Οµάδας, που συνιστούσε κεντρικό ζητούµενο πριν από λίγο καιρό, να έρχεται πλέον σε δεύτερη µοίρα.

Βλέπετε, αυτή τη στιγµή θεωρείται πως, µετά τη στροφή του κυβερνώντος κόµµατος προς το παραδοσιακό ακροατήριο, τα όποια παράπονα και απογοητεύσεις θα επιφέρουν οι επιλογές και φυσικά οι αποκλεισµοί από το κυβερνητικό σχήµα θα προκαλέσουν λιγότερο ισχυρές εσωκοµµατικές δονήσεις.

Κυριάκος Μητσοτάκης: Ο πρώτος ανασχηµατισµός µε πραγµατικά δοµικά χαρακτηριστικά

Ωστόσο, το πλέον σηµαντικό στοιχείο που προκύπτει από το «γαλάζιο» ρεπορτάζ των τελευταίων ηµερών είναι πως ο πιθανολογούµενος ανασχηµατισµός ίσως να είναι ο πρώτος µε πραγµατικά δοµικά χαρακτηριστικά, τον οποίο θα πραγµατοποιήσει ο Κ. Μητσοτάκης.

Σηµαντικός παράγοντας των σχετικών σκέψεων δεν είναι άλλος από το γεγονός ότι στον έκτο πια χρόνο της διακυβέρνησης η φθορά εξαιτίας εξωγενών ή µη παραγόντων έχει πολύ µεγαλύτερο αντίκτυπο και, ως εκ τούτου, κάθε πρωτοβουλία για την αναχαίτιση των κραδασµών θα πρέπει να λαµβάνεται µε πυξίδα την εν λόγω παραδοχή.

Στο πλαίσιο αυτό, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να αποκλείονται κινήσεις που θα προκαλέσουν συζητήσεις επί συζητήσεων, καθώς η κρίση του πρωθυπουργού αγγίζει πια ακόµη και τους πλέον προβεβληµένους υπουργούς.

Ενδεικτικό παράδειγµα η περίπτωση του Νίκου ∆ένδια. Ο υπουργός Αµυνας φέρεται να έχει βρεθεί στο επίκεντρο δηµοσιευµάτων περί βαροµετρικού χαµηλού στις σχέσεις του µε το Μαξίµου (στον απόηχο της υπόθεσης του εξοπλιστικού σχεδίου της Τουρκίας µε γαλλική υπογραφή), µε ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σενάριο µετακίνησής του σε άλλο χαρτοφυλάκιο, έξω από το παραδοσιακό πεδίο της πολιτικής του δράσης, έστω και αν κάτι τέτοιο είναι εκ προοιµίου εξαιρετικά δύσκολο εγχείρηµα.

Εξάλλου, µια τέτοια κίνηση θα ξένιζε ιδιαίτερα σε µια περίοδο που συντελούνται σηµαντικές αλλαγές σε ό,τι έχει να κάνει µε το γενικότερο δόγµα της Εθνικής Αµυνας, την αναδιάρθωση του στελεχικού δυναµικού και το κοµµάτι της διαχείρισης της περιουσίας των Ενόπλων ∆υνάµεων. Στο ίδιο κάδρο, µε φόντο το κοινό µυστικό της διαφωνίας του µε βασικές παραµέτρους της κεντρικής γραµµής σε ό,τι αφορά τη διαχείριση του θέµατος των Τεµπών, θεωρείται ότι βρίσκεται και ο Αδωνις Γεωργιάδης, µε τους γνωρίζοντες να διαµηνύουν πως οι περιπτώσεις των δύο προαναφερθέντων άσπονδων εσωκοµµατικών εχθρών υπό συνθήκες θα µπορούσαν να συνδυαστούν στον απόλυτο βαθµό.

Πάντως, εκτός των άλλων και πέραν των σχεδίων επί χάρτου, η εµβέλεια της κάθε προσωπικότητας παίζει πάντα ρόλο στις τελικές αποφάσεις οποιασδήποτε ηγεσίας, οποιασδήποτε κυβέρνησης σχετικά µε σκέψεις µετακινήσεων και ανακατέµατος της τράπουλας.

Ποιος επιστρέφει στο Μέγαρο Μαξίµου

Την ίδια στιγµή, κερδίζει συνεχώς πόντους το ενδεχόµενο επιστροφής του Γιώργου Γεραπετρίτη στο Μέγαρο Μαξίµου, το οποίο θα προκαλέσει πιθανώς δύο καραµπόλες. Αφενός την ανάγκη κάλυψης της θέσης του υπουργού Εξωτερικών από ένα επίσης µετριοπαθές (προκειµένου να µην υπάρχουν παρεκκλίσεις και διαφωνίες) από τη στρατηγική του Μεγάρου Μαξίµου στα εθνικά θέµατα, όπως συνέβη και στο παρελθόν) και έµπειρο στέλεχος, µε το όνοµα του Κωστή Χατζηδάκη να φιγουράρει σε αυτή τη φάση ως το µεγάλο φαβορί, αφετέρου τη µετακόµιση σε κοµβικό υπουργείο του υπουργού Επικρατείας Μάκη Βορίδη, καθώς δύο ισχυρά νοµικά και πολιτικά µυαλά στην πρωθυπουργική αυλή ίσως θα αποτελούσαν πλεονασµό στην παρούσα συγκυρία.

Εκτός και αν η ανάγκη επαναπροσέγγισης του δεξιού κοινού καταστήσει επιτακτική στο µυαλό του πρωθυπουργού τη συγκεκριµένη συγκατοίκηση. Ισως η παράµετρος αυτή να καταστεί συγκοινωνούν δοχείο µε την πιθανή αποχώρηση του Θοδωρή Σκυλακάκη από το υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος ή και µε το πλάνο για σπάσιµο του χαρτοφυλακίου Υποδοµών και Μεταφορών και την προοπτική εξόδου του Χρήστου Σταϊκούρα (και πιθανώς και του αρµόδιου υφυπουργού, Βασίλη Οικονόµου).

Στο εν λόγω µέτωπο έχουν ακουστεί οι περιπτώσεις των Σταύρου Παπασταύρου και Νότη Μηταράκη, ενώ, αν αδειάσει το πόστο του «τσάρου» της οικονοµίας, έχει µπει ήδη στην εξίσωση ο παντός καιρού υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης.

Παράλληλα, ορισµένοι µιλούν περί δυσαρέσκειας του στενού µητσοτακικού πυρήνα και για τον Νίκο Παναγιωτόπουλο σε ό,τι έχει να κάνει µε παραµέτρους της διαχείρισης του Μεταναστευτικού, ενώ ενδιαφέρον παρουσιάζει και το πρόσωπο του Βασίλη Κικίλια, για τον οποίο θα ήταν σίγουρα πολιτικά βαρύ, µετά τα όσα έχει κληθεί να αντιµετωπίσει, να περάσει άλλο ένα δύσκολο καλοκαίρι στο τιµόνι της Πολιτικής Προστασίας.

Οι προσθήκες και τα πιο... µεγάλα ονόµατα

Στο κοµµάτι που αφορά τις νέες εισόδους ή τις επιστροφές από τον πάγκο της Κοινοβουλευτικής Οµάδας (κυρίως σε θέσεις υφυπουργών), θα µπορούσε να σταθεί κανείς στους Θάνο Πλεύρη, Χρήστο Μπουκώρο, Μακάριο Λαζαρίδη, Κώστα Βλάσση, ∆ιονυσία Αυγερινοπούλου, Γιώργο Στύλιο, Χρήστο ∆ερµεντζόπουλο, Αγγελο Συρίγο και Θανάση Καββαδά.

Από τα πιο... µεγάλα ονόµατα που κατείχαν χαρτοφυλάκια και πλέον θα µπορούσαν να πραγµατοποιήσουν το κυβερνητικό τους comeback δεν είναι λίγοι εκείνοι που µιλούν για τον Γιάννη Οικονόµου (πολλώ δε µάλλον να µείνει εκτός ο συντοπίτης του Χρ. Σταϊκούρας) και Κώστα Σκρέκα.