Μεγάλη πανελλαδική έρευνα διενήργησε η εταιρεία ερευνών Prorata για λογαριασμό του Dnews.gr με θέμα τα κόμματα, τον κομματικό ανταγωνισμό και τις προοπτικές διακυβέρνησης.
Στο πλαίσιο του β’ μέρους που παρουσιάζεται σήμερα, μπορεί κανείς να εστιάσει και να συνδυάσει «ποιοτικά» ευρήματα, αποκτώντας πληρέστερη εικόνα των δυναμικών του κομματικού ανταγωνισμού και των προοπτικών που ανοίγονται μπροστά ως προς τη διακυβέρνηση της χώρας και συνολικότερα ενός εναλλακτικού, απέναντι στον δεσπόζον, πολιτικού ορίζοντα.
Δημοσκόπηση PRORATA: "Ναι" σε συνεννόηση των δυνάμεων του προοδευτικού χώρου, με αστερίσκους και προϋποθέσεις
Όπως επισημάνθηκε ήδη στην παρουσίαση του α’ μέρους της έρευνας, το πρώτο συμπέρασμα αφορά στο γεγονός ότι η κυβέρνηση - δικαίως ή αδίκως - δείχνει να γίνεται αντιληπτή από την κοινωνία ως παράγοντας πολιτικής αποσταθεροποίησης, βάσει της στάσης της στην υπόθεση των Τεμπών, την ίδια στιγμή που το σενάριο σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης δεν αποκλείεται από τους πολίτες, αλλά ως εκτίμηση δείχνει να αγκαλιάζει μειοψηφική μερίδα της κοινωνίας.
Ο ίδιος, δε, ο πρωθυπουργόςδείχνει να απολαμβάνει την στήριξη της συντριπτικής πλειονότητας της σημερινής εκλογικής βάσης του κόμματος, η οποία, εν τούτοις, φαίνεται να περιορίζεται αυστηρά στο συγκεκριμένο υποσύνολο της κοινωνίας.
Τι συμβαίνει, ωστόσο, με δύο ακόμα θεματικά πεδία που απασχολούν έντονα δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις το τελευταίο διάστημα, δηλαδή:
την προοπτική μιας «προοδευτικής εναλλακτικής πρότασης» και
τη δυναμική που αναπτύσσεται από την Πλεύση Ελευθερίας;
Σε γενικές γραμμές, ως προς το πρώτο σκέλος συμπεραίνεται ότι μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας (45%) βλέπει με θετική ματιά την προοπτική δημιουργίας ενός εναλλακτικού πολιτικού ορίζοντα, με αριστερό / προοδευτικό προσανατολισμό, ο οποίος εν δυνάμει θα μπορεί να αποτελέσει «λύση» διακυβέρνησης.
Μια τέτοια προοπτική προκρίνουν με ελαφρώς μεγαλύτερη ένταση οι νεότεροι ηλικιακά εκλογείς έως 34 ετών (53%) συγκριτικά με τις μεγαλύτερες ηλικίες (43%) Αναμενόμενα, δε, η εν λόγω προοπτική αγκαλιάζει το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής βάσης, όχι μόνο των κοινοβουλευτικών κομμάτων που ευθέως ή έμμεσα - και με τη δική τους ματιά - συμμετέχουν σε μια τέτοια συζήτηση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά, Κίνημα Δημοκρατίας) αλλά και άλλα, τα οποία είτε απορρίπτουν, είτε δεν έχουν εμπλακεί τουλάχιστον προσώρας σε αυτήν (ΚΚΕ, Πλεύση Ελευθερίας).
Ωστόσο, το αν οι πολίτες αναγιγνώσκουν αναγκαιότητα διατύπωσης μιας τέτοιας πιθανής «λύσης» για τη χώρα, αυτό δεν μεταφράζεται αυτομάτως σε κοινή νοηματοδότηση ως προς το περιεχόμενο της, ότι βλέπουν με εξίσου θετικό τρόπο τη σύμπλευση (όλων) των κομμάτων του αριστερού ημισφαιρίου ή ότι είναι κοινός τόπος η διαδικασία μέσω της οποίας θα αυτό θα συμβεί.
Για παράδειγμα, ενώ η πλειοψηφία των εκλογέων του ΚΚΕ (66%) επιθυμεί τη διατύπωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης, την ίδια στιγμή δεν θεωρεί ότι υπάρχει ανάγκη για δημιουργία ενός νέου συμμαχικού φορέα.
Πάντως, σε γενικές γραμμές, ως οι πιο ένθερμοι/ες υποστηρικτές του σχηματισμού κυβέρνησης κεντροαριστερών - αριστερών κομμάτων εμφανίζονται οι πιθανοί εκλογείς του ΣΥΡΙΖΑ (91%), της Νέας Αριστεράς (82%) και του Κινήματος Δημοκρατίας (67%), ενώ ακολουθούν με μικρότερη ένταση, αυτοί της Πλεύσης Ελευθερίας (57%), του ΚΚΕ (42%) και του ΠΑΣΟΚ (40%).
Η εκλογική βάση, δε, του ΠΑΣΟΚ δεν μοιάζει συμπαγής ως προς την επιθυμητή προοπτική σε περίπτωση μη σχηματισμού αυτοδύναμης κυβέρνησης, καθώς σημαντική μερίδα αυτής (25%) θα πρόκρινε κυβέρνηση συνεργασίας με τη ΝΔ, ενώ μια άλλη μειοψηφική αλλά επίσης σημαντική μερίδα (21%) θα προτιμούσε την προκήρυξη νεών εκλογών έως ότου προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση ακόμα και έναντι της προοπτικής σχηματισμού «προοδευτικής κυβέρνησης».
Χρειάζεται εν τέλει, νέος πολιτικός φορέας της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς; Η απάντηση των πολιτών που αναγιγνώσκουν αναγκαιότητα διατύπωσης «εναλλακτικής προοδευτικής λύσης», αναντίρρητά, είναι πως «ναι, χρειάζεται».
Άλλοι εκλογείς προκρίνουν, αυτό να συμβεί με ανοιχτές προς την κοινωνία διαδικασίες (κυρίως οι δυνητικοί εκλογείς του ΣΥΡΙΖΑ, του Κινήματος Δημοκρατίας και της Πλεύσης Ελευθερίας), άλλοι - και με αρκετές εν συνόλω ενστάσεις - μέσω της συνεργασίας των υφιστάμενων κομματικών δομών (οι δυνητικοί ψηφοφόροι της Νέας Αριστεράς), ενώ άλλοι παρ’ ότι εκτιμούν πως υπάρχει αναγκαιότητα για εναλλακτική λύση, στέκονται ιδιαίτερα σκεπτικοί απέναντι στη δημιουργία νέου φορέα - προφανώς - για διαφορετικούς λόγους (δυνητικοί ψηφοφόροι ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ).
Πως φαντάζονται όμως τον εναλλακτικό αυτό πολιτικό ορίζοντα οι εκλογείς των κομμάτων; Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί έμμεσα να εκμαιευθεί στη βάσει των δεδομένων που προκύπτουν σε σχέση με τα στοιχεία που θεωρείται ότι ο «προοδευτικός χώρος» υστερεί.
Όραμα και εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης προκρίνει η συντριπτική πλειονότητα των δυνητικών εκλογέων του ΚΚΕ (89%) αλλά και η πλειοψηφία αυτών της Νέας Αριστεράς (60%), με ισχυρές ηγετικές φυσιογνωμίες, η πλειοψηφία των πιθανών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ (55%), ενώ ηγετικές φυσιογνωμίες και ικανά στελέχη οι δυνητικοί εκλογείς της Πλεύσης Ελευθερίας και του Κινήματος Δημοκρατίας.
Ένα εξαιρετικά, ωστόσο, ενδιαφέρον, στοιχείο και σε αυτή την περίπτωση προκύπτει από την ηλικιακή ανάλυση των αποτελεσμάτων, καθώς οι νεότεροι ψηφοφόροι προκρίνουν με σαφήνεια το όραμα, το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης και την ικανότητα των στελεχών και πολύ λιγότερο τις «ηγετικές φυσιογνωμίες».
Τέλος, το τρίτο βασικό συμπέρασμα που προκύπτει είναι πως επιβεβαιώνεται η γενικευμένη αίσθηση ότι το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου «ήρθε για να μείνει», είτε ως κόμμα αντιπολίτευσης χωρίς κυβερνητική προοπτική (22%), είτε ως κόμμα το οποίο δεν αποκλείεται στην πορεία να αποκτήσει κυβερνητική κλίση (18%), δεδομένου ότι αθροιστικά οι δύο παραπάνω εκτιμήσεις αγκαλιάζουν το 40% της κοινής γνώμης.
Ποιοι θεωρούν ωστόσο, περισσότερο από τον καθένα ότι η Πλεύση Ελευθερίας ήρθε για να μείνει; Η απάντηση, είναι, οι ίδιοι που με μεγαλύτερη ένταση από οποιαδήποτε άλλη ηλικιακή ομάδα, θα επιθυμούσαν επίσης «να δουν» το κόμμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας, δηλαδή οι νεότεροι ηλικιακά ψηφοφόροι έως 34 ετών.
Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ των νεότερων ηλικιακά εκλογέων, το ποσοστό που θεωρεί ότι το κόμμα - ανεξαρτήτως αν θα αποκτήσει και κυβερνητική κλίση - θα έχει διάρκεια στην πολιτική ζωή της χώρας εκτινάσσεται από το 40% στο 64%, ποσοστό που μεταξύ των μεγαλύτερων ηλικιών περιορίζεται κάτω από 36%.
Καταληκτικά, συμπεραίνεται πως ένας σημαντικός όγκος εκλογέων (με συμπερίληψη των νεότερων ψηφοφόρων) διάκειται εμφανώς θετικά απέναντι στην διατύπωση μιας εναλλακτικής προοδευτικής λύσης στο πλαίσιο ενός πολιτικού, όμως, ορίζοντα, ο οποίος θα θέτει με σαφήνεια στην προμετωπίδα του το όραμα για μια διαφορετική πορεία των πραγμάτων.
Από αυτή την προοπτική και παρά τις επιμέρους - και σημαντικές ανά περιπτώσεις -διαφοροποιήσεις, δεν υπάρχει κάποιος πολιτικός παίκτης με αναφορές στην πληθυντική Αριστερά, ο οποίος εκ προοιμίου «αποκλείεται»: τα αποτελέσματα της έρευνας τεκμηριώνουν επαρκώς ότι υπάρχει ένα κοινωνικά διακριτό αίτημα για συνεννόηση των δυνάμεων του συγκεκριμένου χώρου. Όχι χωρίς αστερίσκους, όχι χωρίς προϋποθέσεις.
