Αρχικά μοιάζει σαν μια παρατυπία, που για τους φορμαλιστές φιλελεύθερους οικονομολόγους και διανοητές της παγκοσμιοποίησης αποτελεί απότοκο του παράλογου της εκλογικής επικράτησης Τραμπ στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, το πεδίο της κυρίαρχης οπτικής σε συνθήκες «σοκ και δέους» αναφέρεται σε έναν, εκτός κάθε λογικής, παγκόσμιο πόλεμο δασμών που κήρυξε η Ουάσινγκτον απέναντι σε εχθρούς και φίλους. Για τους συστημικούς, όπως θέλουν να ελπίζουν, τα όσα συμβαίνουν αποτελούν μια παρένθεση στην ιστορία που θα ολοκληρωθεί σε δύο χρόνια με την κατάρρευση της επιρροής του Ντ. Τραμπ και της σχολής σκέψης του στις ενδιάμεσες εκλογές στις ΗΠΑ για το Κογκρέσο.

Επειδή οι εξελίξεις -ενδεχομένως και το πιθανότερο- θα είναι απολύτως διαφορετικές χωρίς κάποιος να μπορεί να τις προδικάσει με ασφάλεια, καλό είναι τουλάχιστον για την Ελλάδα να αρχίσουν κάποιοι να σκέπτονται και να προσεγγίζουν την πραγματικότητα διαφορετικά. Άλλωστε, αν τα πράγματα πάνε όπως εύχονται, η κανονικότητα, όπως αυτοί την ορίζουν, θα επανέλθει και οι εκπλήξεις θα σταματήσουν να συμβαίνουν. Το βασικό είναι να αρχίσουν να μελετούν διαφορετικές προσεγγίσεις σχετικά με αυτά που συμβαίνουν. Όχι απαραίτητα ανθρώπων οι οποίοι θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν αιρετικοί, αλλά «παίκτες» του συστήματος των διεθνών αγορών. Για παράδειγμα, η παρέμβαση του Ρέι Ντάλιο, ιδρυτή του Bridgewater Associates, με ανάρτησή του στο Χ, σύμφωνα με την οποία τα όσα συμβαίνουν δεν είναι ένας πόλεμος δασμών, αλλά η ιστορική κατάρρευση της κυρίαρχης νομισματικής, πολιτικής και γεωπολιτικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Μέσα στο «χάσιμο» που μπορούν να έχουν, αναμασώντας τις προσεγγίσεις και τις αντι-Τραμπ κραυγές των καταξιωμένων, αλλά αφόρητα ξεπερασμένων από την ιστορία πλέον, διεθνών μίντια της παγκοσμιοποίησης με τα ισχυρά brand, καλόν θα ήταν να μελετήσουν προηγούμενη αρθρογραφία προσωπικοτήτων που δεσπόζουν στην ομάδα Τραμπ, όπως η θεώρηση πραγμάτων του Στέφαν Μιράν (Stephen Miran) προέδρου του Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων (CEA) του Λευκού Οίκου. Είναι σαφές ότι υφίσταται η επονομαζόμενη «Συμφωνία του Mar-a-Lago» που αποτελεί οικονομικό μοντέλο για τη συγκρότηση μιας νέας Αμερικής, μιας νέας Δύσης, ενός νέου παγκόσμιου συσχετισμού με την Κίνα και τη Ρωσία. Στη συγκεκριμένη θεώρηση πραγμάτων ενωμένη Ευρώπη ως «παίκτης» δεν αναγνωρίζεται ούτε ορίζεται.

Διαβάστε περισσότερα στο iapogevmatini.gr