Ιστορικά, τα κόµµατα µε µικρή κοινωνική απήχηση βολεύονται στη βολική στάση της εύκολης αντιπολίτευσης και της ήσσονος προσπάθειας. Είναι µια βολική τακτική για τα στελέχη και τον µηχανισµό κάθε κόµµατος, µε εύλογα αποτελέσµατα: θα εκλεγούν κάποιοι δεκάδες βουλευτές, θα υπάρχει κρατική χρηµατοδότηση, θα συντηρούνται οι κοµµατικοί µηχανισµοί και θα διατηρείται η ξεγνοιασιά µιας αντιπολίτευσης, χωρίς κυβερνητικές ευθύνες και χωρίς τις εντάσεις, τις ευθύνες και τους χειρισµούς κοµµάτων που βρίσκονται σε αναµονή για να αποτελέσουν την εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι τοποθετήσεις κοµµατικού πατριωτισµού στελεχών και κυρίως βουλευτών, ενάντια σε µια εκλογική συνεργασία, που καλύπτει προσωπικές τακτικές και ανασφάλειες για την πορεία τους σε ένα µεγάλο και ευρύ σχηµατισµό.

Με βάση τα παραπάνω είναι κατανοητή η τοποθέτηση στελεχών των κοµµάτων του πολυδιασπασµένου προοδευτικού κόσµου για την αυτόνοµη πορεία του καθένα ή/και η επίκληση της συνεργασίας, µε µηδενικές πρωτοβουλίες και προετοιµασία, ώστε να ωριµάσουν οι συνθήκες για ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο προγραµµατικής σύγκλισης.

Τα κόµµατα όµως που έχουν κυβερνήσει τη χώρα, αλλά και όσα εµπεριέχουν στελέχη που έχουν κυβερνήσει τη χώρα, αν συνεχίζουν να βολεύονται στην αντιπολιτευτική κριτική και στην ανακύκλωση πολιτικών και διαχειριστικών προτάσεων που έχουν διατυπώσει στο παρελθόν δεν µπορούν να πείσουν ούτε το µικρό κοινωνικό ακροατήριο που απευθύνονται. Είτε τα ευρύτερα κοινωνικά στρώµατα και οι πολίτες, που στο παρελθόν τα έφεραν στην κυβέρνηση, είτε τα µικρότερα πολιτικά ακροατήρια, στα οποία απευθύνονται, δεν µπορούν να πεισθούν και να δηµιουργήσουν τη δυναµική, που θα οδηγήσει σε κοινωνικοπολιτικά πλειοψηφικά ρεύµατα. ∆ιατηρούν µια εικόνα πολιτικής παρακµής και ενός ξεπερασµένου κοµµατικού µοντέλου της µεταπολίτευσης, που δεν µπορεί να δώσει όραµα και απαντήσεις στα σύγχρονα ζητήµατα.

Με τις σηµερινές κοµµατικές πορείες και τους τακτικισµούς οδηγούνται µε µαθηµατική ακρίβεια σε περαιτέρω συρρίκνωση, περαιτέρω διασπάσεις και πολυκερµατισµό και κυρίως σε συνολική απαξίωση του προοδευτικού κόσµου. Αν συνεχιστεί η ίδια ανεύθυνη πορεία από τα κόµµατα του προοδευτικού κόσµου, οι ηγεσίες τους θα έχουν την πλήρη ευθύνη για τη διάσωση ακόµη και µιας, υπό πλήρη κοινωνική κατάρρευση, κυβέρνησης όπως η σηµερινή. Έχουν την πλήρη ευθύνη η µειοψηφική κυβέρνηση της εθνικής απαξίωσης, της ακρίβειας και της καταρράκωσης των θεσµών και του κράτους δικαίου να δείχνει ως η µοναδική λύση διακυβέρνησης. Έχουν την ευθύνη για τη δηµοσκοπική αύξηση κοµµάτων της µη κυβερνώσας ∆εξιάς και του µη πολιτικού προσδιορισµού.

Σήµερα, ακόµη και η έναρξη µιας διαδικασίας διαλόγου για την εκπόνηση µιας οραµατικής πολιτικής πρότασης συνεργασίας του προοδευτικού χώρου θα αποτελέσει την ελπίδα που αναζητά η πλειοψηφία του ελληνικού λαού: την εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας.

*Μέλος Πολιτικής Γραµµατείας ΣΥΡΙΖΑ, πρώην υπουργός