O Economist, ένα 24ωρο μετά το κρίσιμο Eurogroup αναλύει τα όσα διαδραματίστηκαν στην συνεδρίαση καθώς και το πώς τελικά πάρθηκε η απόφαση για την επιστροφή των Θεσμών στην Αθήνα, έτσι ώστε να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. 

Το δημοσίευμα που τιτλοφορείται «Πώς η Ελλάδα έγινε θεατής στη δική της τραγωδία» αναφέρει αρχικά ότι «εάν η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και στη συνέχεια ως φάρσα, στην περίπτωση του δράματος του ελληνικού χρέους προχωράει ακόμη περισσότερο. Το σενάριο είναι κουραστικά γνωστό».

Ακόμη στο δημοσίευμα, περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια τα όσα διαδραματίστηκαν πίσω από τις κλειστές πόρτες του Eurogroup, αλλά και το πλαίσιο μέσω του οποίου τελικά επιτεύχθηκε η επιστροφή των δανειστών στην Αθήνα, με σκοπό το κλείσιμο της αξιολόγησης. 

«Οι όροι που συνδέονται με το πρόγραμμα διάσωσης μειώνουν δραστικά τον έλεγχο της κυβέρνησης επί της οικονομικής πολιτικής. Για πολλούς Έλληνες, το γεγονός αυτό καθιστά την ίδια την πολιτική ανούσια. Αυτό που δημιουργεί το σημερινό δράμα είναι η διάσταση μεταξύ των πιστωτών της Ελλάδας. Η διαφωνία χρονολογείται από την εποχή κατάρτισης των σύνθετων προγραμμάτων διάσωσης της χώρας το 2010, η οποία έγινε βιαστικά. Ωστόσο, σήμερα η συζήτηση είναι δημόσια και δυνητικά πιο σοβαρή» προστίθεται.

Τέλος υπογραμμίζεται ότι «η μεγαλύτερη διαφορά εντοπίζεται ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και τους Ευρωπαίους. Έχοντας «καεί» από την προηγούμενη εμπειρία του, το Ταμείο επιδεικνύει ζήλο στην προάσπιση της αξιοπιστίας του. Βλέποντας πως η Ελλάδα έχει υπάρξει συστηματικά ασυνεπής στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, σκέφτεται πως οι προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παραείναι ρόδινες και πως χωρίς ελάφρυνση, το ελληνικό χρέος θα φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη το 2020, καθώς τα φθηνά δάνεια της Ευρωζώνης θα αντικατασταθούν από την ιδιωτική χρηματοδότηση».