Σύμφωνα με όσα κατήγγειλε  ο  βουλευτής του Ποταμιού Γιάννης  Μαυρωτάς χθες, στην επίσημη τελετή του δήμου Διστόμου  με αφορμή την  επέτειο της σφαγής του Διστόμου, στις 10 Ιουνίου του 1944, όταν οι Ναζί εκτέλεσαν εκατοντάδες Έλληνες, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωή Κωνσταντοπούλου, επιχείρησε να εμποδίσει τον Γερμανό πρέσβη να καταθέσει στεφάνι.

Τότε, σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο κ. Μαυρωτάς στο Twitter, παρενέβη, ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος προηγουμένως είχε ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης Διστόμου, και πήρε από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη «για να την παρακάμψει».

Αργότερα κυκλοφόρησε και βίντεο από το περιστατικό στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα η κυρία Κωνσταντοπούλου να στέκεται μπροστά στους επίσημους προσκεκλημένους και να «ανακοινώνει» στον Γερμανό πρέσβη ότι δεν έχει το δικαίωμα να καταθέσει στεφάνι λέγοντας του ότι πρέπει η χώρα του να καταβάλει τις γερμανικές αποζημιώσεις.

Μετά από μερικά λεπτά αμηχανίας τη λύση έδωσε ο Μανώλης Γλέζος, ο οποίος όπως φαίνεται στο βίντεο πήρε από το χέρι τον Γερμανό πρέσβη, παρακάμπτοντας την κυρία Κωνσταντοπούλου και του έδωσε το στεφάνι για να το καταθέσει στο μνημείο των εκτελεσθέντων.

Στην ομιλία του μετά το συμβάν, μάλιστα, ο κ. Γλέζος είπε ότι «το παιδί του εγκληματία όσα εγκλήματα κι αν έχει κάνει ο πατέρας και η μάνα του δεν ευθύνεται για αυτά».

Από την πλευρά της η Ζωή Κωνσταντοπούλου με ανάρτησή της στο Facebook επιχείρησε να εξηγήσει γιατί προχώρησε στην πράξη αυτή επιμένοντας ότι δεν έχει δικαίωμα η Γερμανία να καταθέτει στεφάνι γράφοντας ότι «τα στεφάνια που επικυρώνουν την άρνηση αποκατάστασης αυτών των εγκλημάτων δεν είναι συγγνώμη, αλλά κοροϊδία». Συγκεκριμένα η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας έγραψε: Δίστομο 2017. 73 χρόνια μετά. Έχει δικαίωμα η Γερμανία να καταθέτει στεφάνι με τη σημαία της φαρδιά-πλατιά επάνω στο μνημείο των σφαγιασθέντων;

Δεν έχει το δικαίωμα. Την ίδια ώρα αρνείται να εφαρμόσει την απόφαση να αποζημιώσει για τα εγκλήματά της. Σε συμφωνία με κάθε ελληνική Κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Η Γερμανία οφείλει να πληρώσει για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, το ολοκαύτωμα, την καταστροφή.

Αυτό είπα σήμερα στον Γερμανό πρέσβυ. Λίγο μετά την εκφώνηση των ονομάτων των εκτελεσθέντων κατοίκων, ανθρώπων κάθε ηλικίας, που παραμένουν χωρίς δικαίωση, 17 χρόνια μετά την αμετάκλητη δικαστική απόφαση που υποχρεώνει τη Γερμανία να πληρώσει.

Τα ιστορικά γεγονότα δεν εξαλείφονται με εθιμοτυπίες ούτε εξανεμίζονται με χειρονομίες. Διαμορφώνουν συνειδήσεις και στάση ζωής. Πολύ πέρα από τους "καλούς τρόπους", σε συνθήκες επιβολής μιας νέας κατοχής, που δεν υπηρετούν αλλά ακυρώνουν τις αξίες.

Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ονομάστηκαν έτσι, γιατί τραυματίζουν τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, πλήττουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και κάθε άνθρωπο χωριστά.

Τα στεφάνια που επικυρώνουν την άρνηση αποκατάστασης αυτών των εγκλημάτων δεν είναι συγγνώμη, αλλά κοροϊδία. Που δεν την ανέχεται η ψυχή των ανθρώπων που συγκλονίζονται στη σκέψη και μόνον της ανείπωτης θηριωδίας.