Σε ανακοίνωσή της τονίζει ότι η περίπτωση Αντωνοπούλου μοιάζει με μια χιονόμπαλα από την κορυφή του παγόβουνου και προσθέτει ότι το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» ήταν μια επικοινωνιακή απάτη, με τους νεομαρξιστές καβαλάρηδες της εξουσίας να είναι και «κονομημένοι» και πλεονέκτες και αδίστακτοι το είχαμε ήδη καταλάβει.

Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά:

Πάλι «βρέχει» πολιτικούς που πέφτουν από τα σύννεφα με την περίπτωση μέλους της κυβέρνησης που έκανε χρήση νόμιμου δικαιώματος, το οποίο υπερψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία η Βουλή, και το οποίο φυσικά στην εποχή των ραγδαίων και μεγάλων περικοπών είναι προκλητικό και σαφώς μη-ηθικό πολιτικά. Εξ ου και το σούσουρο. Εξ ου και η αποπομπή.

Το ότι το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» ήταν μια επικοινωνιακή απάτη, με τους νεομαρξιστές καβαλάρηδες της εξουσίας να είναι και «κονομημένοι» και πλεονέκτες και αδίστακτοι το είχαμε ήδη καταλάβει.

Είναι ανάγκη να δούμε εξ αρχής όλο το πλαίσιο των προνομίων και των βοηθημάτων προς τα κόμματα και προς τα πρόσωπα που υπηρετούν σε πολιτικές θέσεις. Είναι πολλά. Κάποια χρειάζονται για να επιτελούν το έργο τους. Τα περισσότερα όμως όχι. Πρέπει να καταργηθούν τα αχρείαστα και να μείνουν τα απαραίτητα μόνο.

Υπάρχει το ηθικό ζήτημα του γιατί να διαφοροποιούνται ως προς την αντιμετώπιση από τον νόμο οι πολιτικοί από τους πολίτες.

Υπάρχει το ζήτημα ηθικής τάξεως αλλά και πολιτικής σκοπιμότητας, του γιατί και πως μπορούν οι βουλευτές να ρυθμίζουν με νόμο τα μισθολογικά τους και τα προνόμιά τους, όπως και το πώς γίνεται οι δικαστικοί να προσφεύγουν και να εκδικάζουν τα δικά τους μισθολογικά στο Μισθοδικείο, στο οποίο μετέχουν και δικαστές.

Η ισονομία είναι συστατικό της ισότητας που με τη σειρά της είναι ένα από τα θεμέλια της Δημοκρατίας.

Η ευθύνη, η τσίπα που λέει και ο λαός μας, είναι εν τέλει προσωπικό γνώρισμα του καθενός που δεν μπορεί να ρυθμιστεί από το νόμο. Για τα πολιτικά πρόσωπα όμως η τσίπα είναι προσωπικό γνώρισμα όπως για όλους, αλλά όχι και προσωπικό ζήτημα. Στο δημόσιο βίο κρίνεστε κύριοι και κυρίες. Ζυγιάζεστε καθημερινά από τους πολίτες. Και βγαίνετε τραγικά λειψοί.

Για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών προς την πολιτική και τους θεσμούς χρειάζεται να αποκατασταθεί το προσωπικό αίσθημα ευθύνης εντός όλων, πολιτών και πολιτικών. Και στη συνέχεια το προσωπικό να γίνει συλλογικό. Να γίνει επιτέλους καθημερινή και φυσική πραγματικότητα.