Τις δικές του προσωπικές μνήμες από την εποχή της δικτατορίας ξετύλιξε σήμερα το πρωί ο Υπουργός Επικρατείας κ. Αλέκος Φλαμπουράρης, μετέχοντας στη σχετική εκδήλωση που διοργάνωσε με αφορμή τη συμπλήρωση 51 χρόνων από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, η Νομαρχιακή Επιτροπή ΣΥΡΙΖΑ Ανατολικής Αττικής, στην αίθουσα Τέχνης και Πολιτισμού των Φυλακών Ωρωπού, υπό τον τίτλο «Ένα οδοιπορικό μνήμης στην κλεμμένη άνοιξη του ’67 - Και συ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον Ωρωπό».

Ο Υπουργός Επικρατείας αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στο πού βρισκόταν όταν ξέσπασε το πραξικόπημα, πώς βίωσε την επταετή περίοδο, αλλά και στα κατοπινά χρόνια της Μεταπολίτευσης, στο «μεγάλο φαγοπότι» που ακολούθησε, στα μνημόνια, καθώς επίσης και στο «ρήγμα του new deal” που επήλθε με την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

«Ήταν ένα ρήγμα νικηφόρο, ελπιδοφόρο και αχαρτογράφητο» όπως σημείωσε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας ότι «προσπαθούμε ώστε πια τα παιδιά μας να πολεμούν την αδικία, χωρίς να χρειάζεται να περάσουν από τόπους μαρτυρίου, από τους Ωρωπούς των ημερών».

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Υπουργού Επικρατείας κ. Αλέκου Φλαμπουράρη έχει ως εξής:

Θα ήταν εντυπωσιακό, αν δεν ήταν πολύ συγκινητικό, η μάλλον όχι τόσο πρωτότυπη και όχι τόσο σπάνια, διατύπωση της πρόσκλησης μιας τέτοιας εκδήλωσης να κρύβει τόση αλήθεια, να σηματοδοτεί και να έχει προσδιορίσει ή αλλιώς σημαδέψει μια ολόκληρη ζωή. Συλλογικά αλλά και επί προσωπικού. Τι έχουμε λοιπόν σήμερα, 51 χρόνια μετά; Την άρνηση της λήθης, μια κλεμμένη άνοιξη στον πολιτισμό, στην κοινωνία, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια κι ένα σημερινό υπουργό. Παράξενο; Καθόλου.

Για το οδοιπορικό στους μαρτυρικούς τόπους – και είναι πολλοί στη χώρα μας – για να τιμήσουμε τους αγώνες μας, τις θυσίες των δικών μας συντρόφων και συντροφισσών, αλλά και όλων όσων υπέφεραν αμίλητοι και σκεπτικοί, κυρίως όμως καλύπτει την εσωτερική μας ανάγκη. Και τώρα επί προσωπικού. Θεσσαλονίκη, Απρίλης ’67. Νεολαία Λαμπράκη. Τα ξημερώματα της Παρασκευής 21 Απριλίου, το νέο για το πραξικόπημα των συνταγματαρχών με βρίσκει στα σεντόνια της νιότης. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, στον ύπνο.

Γιατί είμασταν νέοι, ξέγνοιαστοι, τρέχαμε, συγκρουόμαστε, ερωτευόμαστε, διαβάζαμε, αμέριμνοι για το τι απεργάζονταν εναντίον της άνοιξης της χώρας οι αντίπαλοι , στα σκοτεινά δωμάτια. Και χαράματα μου ψελλίζουν στο παράθυρο «Αλέκο ξύπνα, σήκω, δικτατορία. Πιάσανε το Γιώργο, την Καίτη το Νίκο, την Άννα…» Ανεβαίνω προς την ταράτσα. Εδώ είσαι; μου λέει η σπιτονοικοκυρά, και χωρίς να της έχει πει κανείς τίποτα, τους λέει ότι λείπω στην Αθήνα. Μετά περιπλάνηση, Σέιχ Σου, σοκάκια, σπίτια πατριωτών - γιατί των αριστερών ήταν αποκλεισμένα και μετά τρεις μέρες με ΙΧ στη Λάρισα και με τρένο στην Αθήνα. Η ανάσα τους στην πλάτη μου, αλλά δεν με πιάνουν.

Εξαργυρώνω κομμάτι κομμάτι την τύχη μου. Τα όνειρα, το πείσμα και τα νιάτα παίζουνε στα ίσα το φόβο. Τρείς μήνες μετά, μου κόβουν την αναβολή και αποφασίζω να πάω φαντάρος, κόντρα στις νουθεσίες των συντρόφων. Το ένστικτο αλλά προπάντων ο πατέρας που είναι σίγουρος ότι η χούντα ήρθε για να μείνει. Μπαίνω οικειοθελώς στο «στόμα του λύκου» αλλά γλιτώνω τα ισόβια, μιας και με τίμησαν ανάμεσα στους αυτουργούς της απόπειρας δολοφονίας του Κόλλια. ΄Ημουν αποδεδειγμένα φυλασσόμενος φαντάρος, άρα ήταν αδύνατον να δράσω.

Έχει ήδη καταλυθεί κάθε έννοια δικαίου, οι δικογραφίες κατασκευάζονται στα χουντικά γραφεία. Και πόσοι πήγαν άκλαφτοι. Αναλογίζομαι, κάποιες φορές, το Βασίλη Ραφαηλίδη, που είπε ότι «χάρη στην ευκολία της Ασφάλειας να χαρακτηρίζει και να κατηγορεί όπως τη βόλευε, προέκυψαν στην Ελλάδα άπειροι κομμουνιστές ». Κύλησαν επτά χρόνια οργής, ρίσκου, άγνοιας κινδύνου, δράσεων και ατέλειωτων συζητήσεων. Σχέδια, γιάφκες, τακτικές, στρατηγικές. Συνθήματα, ψηφίσματα, πολεμικές επιχειρήσεις…. Αλλά πάνω απ´ όλα επτά χρόνια θλίψης. Για το αδιανόητο τόσης βαρβαρότητας, "μα πες μου αν έχει ο βασανιστής σου μάτια, στόμα και λαιμό".

Η έγνοια γι' αυτούς που υπέφεραν πολύ, γι’αυτούς που δεν άντεξαν, γι’αυτούς που χάθηκαν, γι’αυτούς που εξοντώθηκαν ψυχικά. Για όλους αυτούς που αναζητούσες ή που συναντούσες στο δρόμο και δεν ήξερες τι πληγές έκρυβε το πουκάμισό τους. Λέω τα λιγότερα, γιατί όπως λέει ο Σεφέρης «η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει». Και κάπου εδώ έρχεται το τέλος της επταετίας, που έμελε να σφραγιστεί με το πραξικόπημα κατά του Μακάριου, που στο τέλος οδηγεί στην επέμβαση και κατοχή της βόρειας Κύπρου από τους Τούρκους και όλοι γνωρίζουμε ότι ακόμη το πληρώνουμε πολύ ακριβά και εμείς και η Κύπρος. Μεταπολίτευση. Γεμίσαμε αντιστασιακούς. Ταυτοχρόνως, κλειδώσαμε το έγκλημα σε πέντε - δέκα όλους όλους, που τους ονομάσαμε και παράφρονες.

Πολλοί ήρωες και σε ελάχιστους το ανάθεμα. Πώς αλλιώς θα επέστρεφαν οι ίδιοι μετά την οδυνηρή 7χρονη παρένθεση; Το είχαμε κι εμείς ανάγκη; Ποιοι να απαντήσουν; Πάντως, δημοκρατία. Τουλάχιστον δημοκρατία. Το πιο άγριο πρόσωπο του ψυχρού πολέμου ήταν ώρα να τελειώσει και στην Ελλάδα. Ήταν η ώρα του νέου διακανονισμού, μας περίμενε εξάλλου και η αγκαλιά της Ευρώπης: εμείς το κράτος , εσείς το "ηθικό πλεονέκτημα", είπαν. Και η μνήμη; Η μνήμη ελεύθερη υπό τον όρον να μην διαταράσσει το newdeal, «όση δόξα θέλετε » αρκεί να μην διεκδικούνται ανατροπές. Πάντως δημοκρατία – τουλάχιστον δημοκρατία. Αργότερα και ευημερία. Αργότερα και μεγάλο φαγοπότι.

Στο μεταξύ κλείνει και ο κύκλος του υπαρκτού. Και όμως παρά τις διαφωνίες που είχαμε, απογοήτευση, τσαντίλα, αλλά και σκεπτικισμός, όχι για τα χρόνια που πήγαν «χαμένα», αλλά για την επικράτηση του ενός και μόνο δρόμου. Τι κακά περίμεναν τους Λαούς; Πάντως δημοκρατία – τουλάχιστον δημοκρατία. Τόση μάλιστα δημοκρατία, που όταν αυτοί που κατείχαν το μαγαζί, τη χώρα δηλαδή, το ρίξανε στα βράχια, μας είπαν ότι μαζί τα φάγαμε. Κι ύστερα η χρεωκοπία, τα μνημόνια, για να σωθούν οι τράπεζές τους πρωτίστως και εναντίον του λαού

Οι χούντες πια είναι παρωχημένο εργαλείο ελέγχου στην προηγμένη δύση. Αλλά εξακολουθούν να κλέβονται και άνοιξες και καλοκαίρια και φθινόπωρα και χειμώνες με την ανεργία, με τη φτώχεια, με τη μετανάστευση και πάει λέγοντας.... Πάντως δημοκρατία. Με έξυπνες βόμβες και θάλασσες νεκροταφεία. Τα χρόνια περνούν κι ήρθε η ώρα, εκείνη η μικρή παρέα ο Μπάμπης, ο Νίκος, ο Μίμης, ο Γιάννης, η Ελένη, ο Κώστας ,ο Μάκης, ο Αριστείδης, που πάλευε μοναχικά την αξιακή μνήμη, που αγκάλιασε τους αντιήρωες κάθε είδους, που πάλευε να μπει στη Βουλή, να δώσει φως στην ελπίδα, επιτέλους να αγκαλιαστεί από τον κόσμο.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήταν γεγονός. Το ρήγμα στο newdeal, της μεταπολίτευσης: εκείνοι το κράτος εμείς τα όνειρα και τις διαμαρτυρίες. Ένα πείραμα; ‘Iσως. Αλλά ρήγμα σίγουρα. Ρήγμα νικηφόρο, ελπιδοφόρο αν και αχαρτογράφητο. Θα πετύχει μόνο αν το πιστέψουμε. Αν πιστέψουμε σε εμάς. Γιατί πάθαμε, μάθαμε και παλεύουμε χωρίς να αυτοκτονούμε. Δεν θέλουμε άλλους ήρωες στο θάνατο. Αγαπάμε τον ηρωισμό της ζωής. Γιατί προσπαθούμε πια τα παιδιά μας να πολεμούν την αδικία χωρίς να χρειάζεται να περάσουν από τόπους μαρτυρίου, από τους Ωρωπούς των ημερών. Τα καταφέρνουμε; Kάπως.

Γιατί έχουμε αξίες αλλά όχι ευαγγέλια. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι ο αυτονόητος δρόμος για μια ζωή σαν τη δική μου, τη δική σας Έστω κι αν κάποιες φορές το μυαλό μου παίζει ένα περίεργο παιχνίδι και νομίζω ότι οι αστυνομικοί της - υποχρεωτικής λένε - φύλαξής μου έξω από το σπίτι στα Εξάρχεια, έχουν έρθει να με συλλάβουν.