Την πολύτιμη συμβολή του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ.Βαρθολομαίου στον διάλογο των εκκλησιών, επισημαίνει ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας και εισηγητής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, Μάξιμος Χαρακόπουλος, σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι «με ανοικτό μυαλό, με πνεύμα πανανθρώπινης αδελφοσύνης και αλληλεγγύης επιχειρεί συνεχώς να ρίξει γέφυρες, εκεί που άλλοι τις γκρεμίζουν».

Παράλληλα, ο πρώην υπουργός αναφερόμενος στις διώξεις σε βάρος των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή, τις χαρακτηρίζει ως «ένα έγκλημα που έμεινε χωρίς τιμωρία, το οποίο ακόμη το αρνούνται οι απόγονοι των θυτών». Υπογραμμίζει, επίσης, ότι η εκκλησία στη Μέση Ανατολή επιδίδεται σε έναν σπουδαίο αγώνα για να δώσει κουράγιο στους διωκόμενους Χριστιανούς, να τους βοηθήσει υλικά, ηθικά και να αναστηλώσει τους ναούς και τα μνημεία, που καταστρέφονται συστηματικά από μισαλλόδοξους ή από τους βομβαρδισμούς.

Όσον αφορά το έργο της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας σημειώνει ότι άξονας των παρεμβάσεών της είναι οι Ορθόδοξοι, όπου γης και κυρίως αυτοί που βρίσκονται υπό διωγμό ή αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, λόγω πολέμων, συγκρούσεων, καταπίεσης ή αντικανονικών εκκλησιαστικών καταστάσεων.

Ακόμη, ο πρώην υπουργός τονίζει, μεταξύ άλλων, ότι η πρότασή του, στο πλαίσιο της ΔΣΟ, για σύσταση ενός Παρατηρητηρίου Παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ορθοδόξων έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του Μάξιμου Χαρακόπουλου στο Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων και στον δημοσιογράφο Δημοσθένη Καλαμπάκα:

-Κύριε Χαρακόπουλε, ως εισηγητής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας, συνοδεύσατε πριν από λίγες ημέρες τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο στην ετήσια προσκυνηματική επίσκεψη στην αγιοτόκο γη της Καππαδοκίας. Ποιά ήταν τα αποτελέσματα της επίσκεψης αυτής;

Το φετινό ήταν το 19ο προσκύνημα στη γη της Καππαδοκίας. Ένα γεγονός που κατέστη δυνατό χάρη στην επιμονή και στην αποφασιστικότητα που έχει επιδείξει ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Εγώ έχω την τύχη να τον συνοδεύω τα τελευταία 15 χρόνια. Αλλά πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι κάθε φορά η συγκίνησή μου παραμένει μεγάλη. Κατ’ αρχάς γιατί κατάγομαι από αυτά τα μέρη. Οι παππούδες μου ως πρόσφυγες με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1924, μετά τη Λωζάνη, εγκαταστάθηκαν στη Λάρισα. Το άρωμα, όμως, της Καππαδοκίας ήταν πάντοτε παρόν, και μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα μεγάλωσα. Το ταξίδι μας στα άγια αυτά χώματα, είναι και ένα ταξίδι επιστροφής για όλους αυτούς που ήλθαν ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, και δεν μπόρεσαν ποτέ να επιστρέψουν. Ταυτοχρόνως, η Καππαδοκία είναι ένας σπουδαίος τόπος του διαχρονικού πολιτισμού και ιδιαιτέρως ένα λίκνο της ορθοδοξίας. Όπως ανέφερα κατά την ομιλία μου στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στην Αραβησσό, σ’ αυτή τη γη αναδείχθηκαν οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας με πρώτο τον Μέγα Βασίλειο, χορεία Μεγαλομαρτύρων όπως ο Μυροβλύτης Άγιος Αχίλλειος -προστάτης της Λάρισας- αλλά και σύγχρονοι Άγιοι των ημερών μας, όπως ο Άγιος Παΐσιος. Μέχρι σήμερα τα αποτυπώματα αυτής της σπουδαίας πνευματικής ιστορίας συναντώνται παντού.

Γι’ αυτό και η προσπάθεια που κάνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης, να λειτουργεί κάθε χρόνο σε διαφορετικές εκκλησιές, να δίνει πάλι ζωή σε λησμονημένους τόπους είναι προσφορά όχι μόνον προς την ιστορία αλλά και προς τις μελλούμενες γενιές. Γιατί δεν πρέπει να χαθεί το νήμα...

-Οι τεταμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν επηρέασαν το προσκυνηματικό ταξίδι;

Η αλήθεια είναι ότι φέτος τα πράγματα ήταν διαφορετικά σε σχέση με άλλες χρονιές. Οι συνεχείς προκλήσεις της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, με αποκορύφωμα τη σύλληψη και φυλάκιση των δύο στρατιωτικών μας έχουν βαρύνει πολύ το κλίμα. Γι’ αυτό και ήταν και λίγος ο κόσμος που συμμετείχε στη λειτουργία στην Αραβησσό και στον εσπερινό στον Άγιο Κωνσταντίνο στη Σινασό. Ας ελπίσουμε η γειτονική χώρα, που έχει πάρει τον επικίνδυνο δρόμο του αναθεωρητισμού, ενστερνιζόμενη νέο-οθωμανικά οράματα, να βρει την οδό της λογικής και να αφήσει κατά μέρος την επιθετική ρητορική. Αυτό θα είναι, πρωτίστως, προς όφελος των λαών μας.

-Ποιο είναι ακριβώς το έργο της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης Ορθοδοξίας και ποιοί οι απώτεροι στόχοι της;

Η ΔΣΟ είναι ένας διεθνής Οργανισμός, με 25ετή ήδη πορεία, που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Συνενώνει στους κόλπους της, Ορθοδόξους βουλευτές από δεκάδες χώρες, από όλες τις ηπείρους. Η αίγλη και το κύρος του θεσμού αναβαθμίζονται διαρκώς, λόγω των συνεχών παρεμβάσεών της σε καίρια ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, που έχουν άμεσο ενδιαφέρον για την Ορθοδοξία. Ο λόγος της είναι αυτός της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της υποστήριξης του δικαίου και της προώθησης της ειρήνης. Βεβαίως, άξονας των παρεμβάσεων της ΔΣΟ είναι οι Ορθόδοξοι, όπου γης και κυρίως αυτοί που βρίσκονται υπό διωγμό ή αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, λόγω πολέμων, συγκρούσεων, καταπίεσης ή αντικανονικών εκκλησιαστικών καταστάσεων. Το ενδιαφέρον μας διευρύνεται συνεχώς και προς τους υπολοίπους χριστιανούς, ιδιαιτέρως δε σε αυτούς της πολύπαθης Μέσης Ανατολής, που αντιμετωπίζουν κυριολεκτικά το φάσμα της εξαφάνισης. Σημαντικές είναι επίσης οι πρωτοβουλίες για την ενδυνάμωση του διαλόγου με άλλες εκκλησίες αλλά και θρησκείες, όπως το Ισλάμ. Είμαι βέβαιος ότι προϊόντος του χρόνου, η ΔΣΟ θα καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερη αξία στο διεθνές γίγνεσθαι, και ιδιαιτέρως στον κρίσιμο τομέα του διαλόγου των θρησκειών, που είναι και μια από τις πρωταρχικές προκλήσεις του 21ου αιώνα. Για την Ελλάδα, είναι προφανές ότι η ενεργός συμμετοχή της σε ένα τέτοιο θεσμό είναι πολλαπλά επωφελής. Πρώτον, γιατί μπορούμε να υπερασπιζόμαστε τους Ορθοδόξους και τη Ορθοδοξία όπου γης. Δεύτερον, γιατί μας δίδεται βήμα να προβάλουμε τα ελληνικά δίκαια, και μάλιστα σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τα εθνικά ζητήματα. Τρίτον, γιατί ο ελληνισμός κατέχει υψηλή θέση στην εκτίμηση όλων των συμμετεχόντων για τον ρόλο του στην χριστιανική παράδοση. Το Βυζάντιο είναι σε πολλούς λαούς, και όχι μόνον Χριστιανικούς, μια σπουδαία κληρονομιά, και οι σύγχρονοι Έλληνες οι φυσικοί της κληρονόμοι. Αρκεί, βεβαίως, να τη διαχειριζόμαστε όπως πρέπει, και όχι με υπερβολές ή με αδιαφορία.

-Στις 25 Ιουνίου 2018 η ΔΣΟ θα γιορτάσει τα 25 χρόνια από την ίδρυσή της. Τι εκδηλώσεις έχουν προγραμματιστεί στο πλαίσιο του εορτασμού;

Εχουν προγραμματιστεί μια σειρά από σημαντικές εκδηλώσεις, παράλληλα με τη Γενική Συνέλευση, και αποτελεί οπωσδήποτε τιμή για την Ελλάδα που θα πραγματοποιηθούν εδώ, αλλά είναι και ευκαιρία προβολής της χώρας μας. Στο πλαίσιο του εορτασμού θα γίνουν δύο εκθέσεις, η μία με θέμα «Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ», στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, και η δεύτερη για τις ελληνορωσικές σχέσεις. Τα μέλη της ΔΣΟ θα ανέβουν στον ιερό βράχο της Ακροπόλεως για την υπαίθρια Ακολουθία του Εσπερινού της εορτής του Αποστόλου των εθνών Παύλου. Θα γίνουμε δεκτοί από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον κ. Παυλόπουλο, και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο. Να σημειωθεί ότι μεταξύ των προσκεκλημένων θα είναι και η Αντιπρόεδρος της Ρωσικής Κρατικής Δούμας κα Ιρίνα Γιαροβάγια. Το πλέον σημαντικό είναι ότι θα μας δοθεί η δυνατότητα να συζητήσουμε και πάλι με τους δεκάδες κοινοβουλευτικούς που θα λάβουν μέρος στη Γενική Συνέλευση, ζέοντα θέματα της διεθνούς επικαιρότητας, όπως είναι οι προσπάθειες αποτροπής ενός νέου ψυχρού πολέμου, η ειρήνευση στη Μέση Ανατολή, ο διάλογος Χριστιανισμού και Ισλάμ, η καταπάτηση των δικαιωμάτων των Ορθοδόξων.

-Αναφερθήκατε στους Χριστιανούς στη Μέση Ανατολή. Γνωρίζετε πόσοι, περίπου, έχουν απομείνει πλέον στην πολύπαθη αυτή περιοχή και κάτω από ποιες συνθήκες ζουν;

Ως γνωστόν, ο χριστιανισμός γεννήθηκε στη Μέση Ανατολή. Εκεί πρωτακούστηκε το μήνυμα της σωτηρίας, από εκεί ξεκίνησαν οι Απόστολοι για να το μεταφέρουν στην ανθρωπότητα. Και εκεί, εν συνεχεία, γεννήθηκε και ήκμασε και ο ασκητισμός και ο μοναχισμός. Για αιώνες, και μετά την κατάκτηση της περιοχής από το Ισλάμ, οι Χριστιανοί ήταν μια πραγματικότητα. Αν και ήταν κατακερματισμένοι σε διάφορα δόγματα και αιρέσεις, ως συνέπεια παλαιότερων ιστορικών αναταραχών. Σε χώρες όπως η Αίγυπτος, για παράδειγμα, οι κόπτες Χριστιανοί αποτελούν σχεδόν το 10% του συνολικού πληθυσμού των 80 εκατομμυρίων. Στον Λίβανο, οι Χριστιανοί, όλων των δογμάτων και των ομολογιών, είναι το 36% του πληθυσμού.

Στη Συρία, στην τελευταία οθωμανική απογραφή, το 1914, οι Χριστιανοί ήταν το 25% του πληθυσμού. Ενώ πριν τον εμφύλιο ήταν 2,5 εκατομμύρια -περίπου το 10%- σήμερα, μετά τις μαζικές σφαγές και διώξεις που υπέστησαν από το Ισλαμικό Κράτος, την Αλ Κάιντα και τους άλλους ακραίους ισλαμιστές, οι Χριστιανοί έχουν περιοριστεί στο 5%. Στο Ιράκ, τα ίδια και χειρότερα. Από 1,4 εκατομμύρια που ήταν το 2003, το 2014 συρρικνώθηκαν στις 400 χιλιάδες, και σήμερα ακόμη πιο κάτω από το 2% του πληθυσμού. Ίδιες τάσεις διαπιστώνονται παντού. Ακόμη και στη Βηθλεέμ, οι Χριστιανοί από το 80% του πληθυσμού στα τέλη της δεκαετίας του 1980, σήμερα είναι κάτω από 15%.

Οι αριθμοί, νομίζω, μιλούν από μόνοι τους. Δυστυχώς, ο χριστιανισμός βρίσκεται στα πρόθυρα της εξάλειψής του στη Μέση Ανατολή. Για αιώνες υπέστησαν διωγμούς και διακρίσεις. Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην Τουρκία, που τη διαδέχθηκε, υπήρξαν τα θύματα μιας οργανωμένης γενοκτονίας, που σκοπό είχε τη θρησκευτική ομογενοποίηση του κράτους. Έτσι εξαφανίστηκαν από την Μικρά Ασία, Έλληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι. Ένα έγκλημα που έμεινε χωρίς τιμωρία, και που ακόμη το αρνούνται οι απόγονοι των θυτών. Το ίδιο έργο παίζεται και στη Μέση Ανατολή σήμερα. Είναι η συνέχεια αυτής της γενοκτονίας. Θα το επιτρέψουμε να συντελεστεί; Αυτό είναι το ερώτημα.

-Πιστεύετε ότι η Τουρκία είναι αμετανόητη σχετικά με το παρελθόν;

Δυστυχώς, αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Άλλωστε, συνεχίζει τη γενοκτονία μετατρέποντάς την τώρα σε γενοκτονία της μνήμης. Προσπαθεί να σβήσει τα ίχνη του χριστιανικού παρελθόντος μετατρέποντας εκκλησιές σε τζαμιά. Δείτε τι έκανε με τις Αγίες Σοφίες σε Τραπεζούντα, Νίκαια της Βιθυνίας και Αδριανούπολη, και τι πάει να κάνει στην Αγιά Σοφιά στην Πόλη. Κοιτάξτε τι κάνει σε εκατοντάδες εκκλησιές στην κατεχόμενη Κύπρο, που τις μετέτρεψε σε στάβλους, αποθήκες, καφετέριες. Ζήτημα που φέραμε και στη βουλή με ερώτηση προς το υπουργείο Εξωτερικών. Κοιτάξτε τι έκανε στο Αφρίν της Συρίας που κατέστρεψε τον ναό του Αγίου Ιουλιανού, του 4ου αιώνος, και τον τάφο του προστάτη των Μαρωνιτών. Γι’ αυτό επιμένουμε στη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολής. Για να βάλουμε ένα τέλος σε αυτές τις απαράδεκτες πρακτικές.

-Τελικώς, υπάρχει ελπίδα για τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής;

Σήμερα, δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος, όσο πριν από λίγα χρόνια. Παρά το μακελειό των Χριστιανών από τους διάφορους ακραίους και τη μαζική μετανάστευσή τους σε γειτονικά κράτη ή στην Ευρώπη, υπάρχει μια αχτίδα φωτός. Μετά την ρωσική παρέμβαση το 2015, που υπήρξε καταλυτική στις περιοχές που ζουν χριστιανικοί πληθυσμοί, και την μάχη που διεξήχθη κατά του Ισλαμικού Κράτους από πολλές πλευρές, η Συρία σήμερα μπορεί να καταλήξει σε μια συμφωνία ειρήνης. Είναι πολλά τα ανοιχτά προβλήματα ακόμη, όπως η παράνομη εισβολή της Τουρκίας στην βορειοδυτική Συρία ή θύλακες εξτρεμιστών. Εντούτοις, αν υπάρξει θέληση από τη διεθνή κοινότητα, μπορεί να υπάρξει μια λύση. Μόνον συνθήκες ασφάλειας και σταθερότητας θα μπορέσουν να οδηγήσουν τους Χριστιανούς πρόσφυγες, όπως και τους υπολοίπους κατοίκους αυτής της χώρας, να επιστρέψουν στις εστίες τους. Και προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε όλοι μας. Και εννοώ και την Ελλάδα, που έχει αυξημένο κύρος στους λαούς της περιοχής, λόγω του παρελθόντος της, αρχαιοελληνικού, ελληνιστικού και βυζαντινού. Πρέπει να είμαστε παρόντες στο αύριο της Μ. Ανατολής και να μην σκεφτόμαστε με όρους ψωροκώσταινας.

-Ποιες είναι οι ενέργειες των Πατριαρχείων της Μέσης Ανατολής για την αντιμετώπιση των διωγμών των Χριστιανών, αλλά και των γενικότερων προβλημάτων που υπάρχουν στην περιοχή;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εργάζονται σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Αναλογιστείτε ότι μέχρι σήμερα παραμένει αγνοούμενος ο επίσκοπος Χαλεπίου Παύλος, αδελφός του Πατριάρχη Αντιοχείας Ιωάννη -που είχα την τιμή να συναντήσω πρόσφατα στη Βηρυτό- τον οποίο απήγαγαν ισλαμιστές το 2013. Η εκκλησία εκεί επιδίδεται σε έναν σπουδαίο αγώνα για να δώσει κουράγιο στους διωκόμενους Χριστιανούς, να τους βοηθήσει υλικά, ηθικά, να αναστηλώσει τους ναούς, τα μνημεία, που καταστρέφονται συστηματικά από μισαλλόδοξους ή από τους βομβαρδισμούς. Αλλά και τα άλλα ορθόδοξα πατριαρχεία στα Ιεροσόλυμα και στην Αλεξάνδρεια δίνουν τον δικό τους αγώνα, για να μείνει ζωντανή η Ορθοδοξία ή να διαχυθεί το μήνυμά της σε ανθρώπους που το αναμένουν στην αφρικανική ήπειρο. Πρόκειται ουσιαστικά για προκεχωρημένα φυλάκια του ελληνισμού, που χρειάζονται την αρωγή μας.

-Έχετε προτείνει τη σύσταση ενός Παρατηρητηρίου Παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ορθοδόξων. Έχει προχωρήσει η πρότασή σας;

Είναι μια πρότασή μου στο πλαίσιο της ΔΣΟ, που έχει βρει μεγάλη ανταπόκριση. Πιστεύω ότι αυτός ο θεσμός, που θα έχει μια μόνιμη γραμματεία, θα καταφέρει να καταγράφει έγκυρα και έγκαιρα τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Ορθοδόξων, όχι μόνον στις εμπόλεμες ζώνες, αλλά και άλλες περιοχές και άλλες χώρες, ακόμη και στην Ευρώπη, όπως στην Αλβανία, στο Κόσοβο, στα Σκόπια, στην Ουκρανία, στην Τουρκία και αλλού. Οι εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες αναφορές του θα μπορούν να αποτελέσουν στοιχεία ενημέρωσης και δράσης στον ΟΗΕ, σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, στην ΕΕ, στα εθνικά κοινοβούλια και στην κοινωνία των πολιτών. Βρισκόμαστε σε καλό δρόμο για την υλοποίηση της πρότασης και πιστεύω σύντομα να έχω καλά νέα να σας πω.

-Γίνεται, αλήθεια, ουσιαστικός διάλογος ανάμεσα σε Χριστιανούς και Μουσουλμάνους;

Πρέπει να γίνεται. Εμείς από την πλευρά μας το επιδιώκουμε. Είχα τη τύχη, πρόσφατα, τη Μεγάλη Εβδομάδα, να συμμετάσχω με την ιδιότητα του εισηγητή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της ΔΣΟ σε ένα διεθνές συνέδριο κοινοβουλευτικού διαλόγου στη Βηρυτό που είχε θέμα: “Ενότητα στην πολυμορφία και βασικές αρχές ελευθερίας για τους Χριστιανούς και Μουσουλμάνους στην Μέση Ανατολή”. Ήταν μια πρωτοβουλία της ΔΣΟ σε συνεργασία με την Αραβική Διακοινοβουλευτική Ένωση και έλαβε χώρα στο κοινοβούλιο του Λιβάνου. Εκεί διαπίστωσα τις προοπτικές συνεργασίας που υπάρχουν με τον μουσουλμανικό κόσμο, και ιδιαιτέρως τους Άραβες. Δυστυχώς, ο θρησκευτικός εξτρεμισμός πλήττει και τους ίδιους, περισσότερο απ’ ότι τον δυτικό κόσμο. Πρέπει, λοιπόν, να συμβάλουμε στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ευημερίας σε αυτές τις κοινωνίες ώστε να μην γίνονται φυτώρια φανατικών. Όσον αφορά τη ΔΣΟ θα συνεχίζει να δουλεύει προς αυτήν την κατεύθυνση, και πιστεύω ότι η Ορθοδοξία μπορεί να παίξει εποικοδομητικό ρόλο σε λαούς που βρίσκονται εν τέλει στη γειτονιά μας.

-Ποια είναι η συμβολή του Οικουμενικού Πατριάρχη σε αυτόν τον διάλογο και ποιες οι σχέσεις του με εκπροσώπους άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών;

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν έχει απλά ενεργό παρουσία στο διάλογο των εκκλησιών, αλλά πρωτοστατεί σε αυτόν και το έχει αποδείξει πλειστάκις στο παρελθόν. Με ανοικτό μυαλό, με πνεύμα πανανθρώπινης αδελφοσύνης και αλληλεγγύης επιχειρεί συνεχώς να ρίξει γέφυρες, εκεί που άλλοι τις γκρεμίζουν. Δεδομένων των συνθηκών που εργάζεται, τα όσα έχει καταφέρει συνιστούν πραγματικό θαύμα, που τα αποτελέσματά του θα φανούν στο μέλλον. Το βέβαιο είναι ότι το κύρος του Οικουμενικού Θρόνου είναι αναμφισβήτητο και αναβαθμισμένο και αυτό οφείλεται αποκλειστικά στην κοπιώδη εργασία του Πατριάρχη.

-Ποιες είναι οι σχέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου με την Εκκλησία της Ελλάδος;

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ήταν και θα παραμείνει η Μητέρα Εκκλησία του Γένους. Τα όποια σύννεφα μπορεί κατά καιρούς να εμφανίζονται και να σκιάζουν τις μεταξύ τους σχέσεις σύντομα ξεπερνιούνται. Άλλωστε, κανέναν δεν ωφελούν οι αντιπαραθέσεις, και εμείς χρειαζόμαστε τον 21ο αιώνα μια Ορθοδοξία ισχυρή, με διεθνή λόγο και παρέμβαση. Και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να είναι και οι δικές μας παραινέσεις. Κάποιοι φανατικοί, που με ευκολία συνηθίζουν να πετροβολούν το Φανάρι, ας μη λησμονούν ότι το πατριαρχείο δεν βρίσκεται σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα που διακρίνεται για το σεβασμό της στα ανθρώπινα δικαιώματα…

-Και για την Εκκλησία των Σκοπίων και το αίτημά της στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για ανάληψη πρωτοβουλίας επαναφοράς της στην κανονικότητα υπό τον τίτλο Αρχιεπισκοπή Αχρίδων....

Κατ’ αρχάς ας περιμένουμε να δούμε τι αναφέρεται στις συγκεκριμένες επιστολές, αν πράγματι αποποιούνται αυτήν την ονομασία. Αυτό θα είναι οπωσδήποτε θετικό. Από εκεί και πέρα, να μην ξεχνούμε ότι πρόκειται για μια εκκλησία σχισματική, που εξυπηρέτησε συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς. Γι’ αυτό και της επετράπη από το καθεστώς του Τίτο να υπάρχει από το 1958. Ακόμη και μετά το 1967, που ανακήρυξε την αυτοκεφαλία της, αποσπώμενη από το Πατριαρχείο της Σερβίας. Είναι ένα όργανο στην σκοπιανή προπαγάνδα, που δημιουργήθηκε παράλληλα, με τη θεωρία για δήθεν μακεδονική γλώσσα. Το κράτος των Σκοπίων, πάντως, φέρθηκε με σκληρότατο τρόπο έναντι του κανονικού Αρχιεπισκόπου Αχρίδος Ιωάννη, ο οποίος ανήκει στο Πατριαρχείο Σερβίας. Ο ιεράρχης αυτός διώχθηκε, φυλακίσθηκε αρκετές φορές μετά το 2004, ενώ εκκλησίες του Πατριαρχείου Σερβίας υπέστησαν βανδαλισμούς από τους εθνικιστές σκοπιανούς. Αυτά είναι δυστυχώς τα αποτελέσματα του εθνοφυλετισμού που ταλανίζουν την ορθοδοξία, από τον 19ο αιώνα και έχουν καταδικασθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.