Ολα μένουν στα λόγια και οι πράξεις ελάχιστες», δηλώνει με απογοήτευση ενόψει της μεθαυριανής ψηφοφορίας η Εβελίνα Παπούλια στο «S». «Δεν με εκφράζει κανείς απόλυτα, γιατί, δυστυχώς πια, δεν πείθομαι εύκολα», προσθέτει, αποκαλύπτοντας πως τα τελευταία δέκα χρόνια αμφιταλαντεύεται για το ποιος πολιτικός την εκφράζει καλύτερα.

Την 26η Μαΐου, κρίσιμη ημέρα των τριπλών εκλογών, ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος παραστάσεων ενός από τα πιο βαθιά - διαχρονικά - πολιτικά κείμενα του Βίκτορος Ουγκώ, που ξετυλίγει την αλαζονεία της ελίτ και την πολιτική ευθύνη του ανθρώπου. Ο «Ανθρωπος που γελά» (1869) παίζεται στη σκηνή Κοτοπούλη - Ρεξ του Εθνικού Θεάτρου, σε διασκευή Ελσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Θοδωρή Αμπαζή, με την Εβελίνα Παπούλια στον ρόλο της Δούκισσας Ζοζιάνα.


Δύο χρόνια πριν από την εξέγερση της Παρισινής Κομμούνας ο Ουγκώ έγραφε: «Πίνετε το αίμα του λαού για το όφελος του θρόνου». Μήπως κάπως έτσι είναι και η κατάσταση με τους σημερινούς πολιτικούς; «Το αποτέλεσμα είναι πως, όντως, μας πίνουν το αίμα, αλλά δεν ξέρουμε πλέον ποιος μας το πίνει!», απαντά με θυμό. «Δεν θεωρώ πως έχουμε τη ζωή μας στα χέρια μας ως κράτος. Ο κάθε Τσίπρας είναι ένας απλός διαχειριστής της χώρας του. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα σύστημα που ακόμη δεν έχει σωστή λειτουργία. Πειραματίζονται. Οι αδύναμες χώρες γίνονται πιο φτωχές και οι πιο δυνατές θεωρώ πρόσκαιρα πιο πλούσιες. Μέχρι να φτάσουμε στην παγκοσμιοποίηση, θα περάσουμε πολύ δύσκολα όλοι! Αν φτάσουμε ποτέ! Και αν αυτό λειτουργήσει», συνεχίζει. Δεν είναι μόνο πολιτικό όμως το ζήτημα. «Δυστυχώς, ο άνθρωπος έχει επέμβει πάρα πολύ στον πλανήτη. Βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για τους πάγους που λιώνουν... οι θαλάσσιοι ελέφαντες ανέβαιναν πάνω στις πέτρες που πριν είχαν πάγο και έπεφταν στο κενό αυτοκτονώντας, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσαν πια να τραφούν και να θρέψουν τα μωρά τους. Ενα θέαμα που μόνο δάκρυα έφερε στα μάτια. Τίποτα δεν είναι μακριά μας... Καταφθάνει και στον άνθρωπο αυτή η ανέχεια και απόγνωση. Υπάρχει γύρω μας, άσχετα αν εθελοτυφλούμε. Κρίμα που όλη αυτή η ταλαιπωρία και ο αφανισμός γίνονται μόνο για το χρήμα», λέει με λύπη.

Ο ήρωας του Ουγκώ, ο Γκουινπλέν, έγινε άθελά του ο καθρέφτης της παραμορφωμένης κοινωνίας της εποχής του, όταν εξουσιαστές τού χάραξαν ένα μόνιμο χαμόγελο παραμορφώνοντας το πρόσωπό του. «Η παραμόρφωση υπάρχει στα πάντα γύρω μας... ο καθρέφτης είναι παραμορφωτικός. Το κόστος όλης αυτής της “δυσλειτουργίας” είναι πως παύει ο άνθρωπος να είναι ελεύθερος. Οσο πιο περίπλοκη γίνεται η ζωή τόσο πιο αιχμάλωτοι της ύλης, της ενημέρωσης και του λάθος προτύπου γινόμαστε. Μας παίρνει η μπάλα και όποιος λέει “στοπ, ως εδώ” θέλω να ζήσω απλά, μόνο με τα απαραίτητα, θεωρείται περίεργος, περιθωριακός», λέει η Εβ. Παπούλια, απαντώντας στο αν σήμερα ΤV, μέσα κοινωνικής δικτύωσης και λάιφσταϊλ που προβάλλει και επιβάλλει το Ιντερνετ είναι τα εργαλεία των εξουσιών για να μεταβάλλουν και συνεπώς να ελέγχουν τον λαό.

Συνειδητοποιώ πως όταν δεν τα είχαμε όλα αυτά ήμασταν ευτυχισμένοι, είχαμε χρόνο για φίλους, οικογένεια. Γελούσαμε και διασκεδάζαμε πραγματικά. Κάναμε τη δουλειά μας, έχοντας και χρήματα στην άκρη για ώρα ανάγκης. Τώρα, όλα εμπεριέχονται σε ένα κινητό, μια ακριβή τσάντα, μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία που δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα αλλά το πόσο πιο δυστυχισμένος είσαι χωρίς ρυτίδες, ακόμη και αν φοράς ένα υπέροχο, αστραφτερό, από λεύκανση, χαμόγελο στο πρόσωπο. Μια ψεύτικη επιτυχία-ευτυχία με πολλούς followers έγινε όλων η ζωή», συνεχίζει, εκφράζοντας τη στενοχώρια της για τα νέα παιδιά που η ζωή τους έχει μπει σε λάθος διαδρομή προτύπων. «Εμείς αγαπούσαμε έναν Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και έπρεπε να διαβάσουμε την ιστορία του για να υιοθετήσουμε πράγματα από την επαναστατική του φύση. Σήμερα η επανάσταση έρχεται μέσα από ένα τσιφτετέλι “πολιτικής στρατηγικής»! Σας βαράμε το ντέφι; Χορέψτε! Και δείξτε και χαρούμενοι!», τονίζει εξοργισμένη. Κατά την ίδια, ο μόνος τρόπος να αμυνθεί ο λαός είναι να έχει ένα ολοκληρωμένο πλάνο, που να μην μπάζει από πουθενά. «Κοινώς, να έχει όραμα και να ενδιαφέρεται πραγματικά για το κοινό συμφέρον και την εξέλιξη της χώρας του. Γι’ αυτό ήταν αξιοθαύμαστος ο Γκάντι», αναφέρει χαρακτηριστικά.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΗΣ

Σχετικά με τη Δούκισσα Ζοζιάνα, την οποία ενσαρκώνει, περιγράφει πως είναι μια γυναίκα που δεν ψάχνει τίποτε άλλο από το να γεμίσει τη συναισθηματική και ψυχική της κενότητα. «Οταν δεν το καταφέρνει, ταλαιπωρεί τους γύρω της με τον απαιτητικό, κακότροπο χαρακτήρα της. Είναι ένα πλάσμα ανάπηρο συναισθηματικά. Η πλήξη της την κάνει να έχει φαντασιώσεις που, όταν εκπληρώνονται, το ίδιο δευτερόλεπτο τις έχει βαρεθεί. Τα έχει όλα και ταυτόχρονα δεν έχει απολύτως τίποτα».

b_26439_or__elg7897



Είναι τελικά μια ψευδαίσθηση ότι η ελίτ τα έχει όλα (χρήμα, δόξα, τίτλους, δύναμη); «Δεν είναι ψευδαίσθηση ότι τα έχουν όλα αυτά, όντως τα έχουν!», παρατηρεί. «Αυτά όμως δεν σου εξασφαλίζουν ούτε την ευτυχία, ούτε τη συναισθηματική νοημοσύνη που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος, ούτε την ουσιαστική ποιότητα ζωής. Πάνω απ’ όλα, δεν σου εξασφαλίζουν την ανιδιοτελή αγάπη προς τους άλλους και την εκτίμηση προς τον εαυτό σου αλλά και τους γύρω σου. Για να εκτιμάς τον εαυτό σου πιστεύω πως πρέπει να εξελιχθείς ψυχικά και πνευματικά! Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι να αγαπήσεις αυτόν που θεωρείς εχθρό σου, έτσι ακριβώς όπως είναι, και να τον συμπονέσεις! Στην περίπτωση του έργου μας αυτό δεν συμβαίνει! Ο Γκουινπλέν μένει κυριολεκτικά μόνος».

«Ο ΓΚΟΥΙΝΠΛΕΝ ΗΤΑΝ ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ»

Ως προς το αν η υποψηφιότητα πολλών συναδέλφων της δείχνει πραγματική συνεισφορά στα κοινά ή έναν σύγχρονο «γκουινπλενισμό», ξεκαθαρίζει: «Ο Γκουινπλέν είχε ειλικρινή πρόθεση, ήταν ιδεολόγος! Εζησε τη χειρότερη ζωή που θα μπορούσε κάποιος να ζήσει. Ηθελε πραγματικά να εκφράσει στη Βουλή αυτά που είχε βιώσει, για να τους κάνει να σκεφτούν τον λαό. Στο σήμερα, δεν ξέρω αν κάποιος έχει ζήσει την εξαθλίωση του Γκουινπλέν ή αν ιδεολογικά είναι παθιασμένος. Παρ’ όλα αυτά, επειδή ο καλλιτέχνης είναι ονειροπόλος και είναι στη φύση του να είναι επικοινωνιακός, θεωρώ πως αν έχει και όραμα μπορεί να κάνει πολλά αφουγκραζόμενος τις ανάγκες του κόσμου. Αν είναι ή αν καταφέρει να γίνει και πρακτικός ως άνθρωπος, τότε μπορεί να υπάρξει τέλειος συνδυασμός». Η ίδια συμπληρώνει πως έτσι και αλλιώς τα αποτελέσματα των εκλογών δεν είναι μόνον αν θα εκλεγούν οι υποψήφιοι αλλά, κυρίως, τι έργο θα αφήσουν για τους επόμενους. «Τους εύχομαι καλή επιτυχία από εκεί και έπειτα, αλλά κι αν δεν καταφέρουν πράγματα επειδή δεν τους άφησαν, τουλάχιστον θα ξέρουν πως προσπάθησαν», εξηγεί, κλείνοντας με μία φράση του Μπρεχτ: «Ολες οι μεγάλες ιδέες ναυαγούν επάνω στους ανθρώπους».

εβ3



Δημοσιεύθηκε στην ενότητα του Πολιτισμού/ Art Business της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ