Ο Γρηγόρης Βαλτινός σε μαγεύει... Οχι μόνο με την ερμηνεία του επί σκηνής, αλλά και με τη γαλήνια φωνή, τη συγκροτημένη σκέψη, τις τεκμηριωμένες απόψεις κι εκείνη την απόσταση που γεφυρώνει όχι με υπερβολική οικειότητα, αλλά με ειλικρινές χαμόγελο.

Τη νέα θεατρική σεζόν θα είναι ο Χάλβαρντ Σόλνες, o ώριμος και φημισμένος αρχιτέκτονας στο αυτοβιογραφικό αριστούργημα του Ιψεν «Αρχιμάστορας Σόλνες».

«Για να πω “ναι” σε μια παράσταση, πρέπει να με συγκινήσει, να μου χτυπήσει χορδές. Είναι η πρώτη φορά που ένα έργο κυκλοφορεί τόσο μέσα μου -στο σώμα και στο μυαλό μου- και σκάβει καθημερινά να βρει καινούργιο υλικό. Αυτό συμβαίνει με τα κλασικά έργα. Είναι τόσο βαθιά, που καθημερινά ψάχνουν για να ολοκληρωθούν. Για να φτάσει κανείς το μέγεθος αυτών των ρόλων πρέπει να δώσει πολλά στοιχεία από αυτά που έχει μέσα του, από αυτά που κουβαλάει ως προσωπικότητα. Αισθάνομαι ότι αυτό το συγκεκριμένο με απορροφάει εντελώς», εκμυστηρεύτηκε.

«Ο Σόλνες είναι ένας τρομερός ρόλος. Θεωρώ ότι βρίσκει αντιπροσώπους σε όλη την γκάμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Εκείνο που πολλές φορές με τρομάζει είναι όταν βρίσκω στοιχεία του μέσα μου. Εχω πολλά στοιχεία του - τα αρνητικά του τα έχω σε καταστολή και τα θετικά του νομίζω ότι έχουν κυριαρχήσει στην ύπαρξή μου. Γιατί οι σωστά δομημένοι χαρακτήρες στο θέατρο έχουν και αρνητικά και θετικά στοιχεία, είναι αληθινοί, είναι άνθρωποι».

68955276_10156207370176956_3358951282042732544_n


Τελικά, είναι ο έρωτας η κινητήρια δύναμη για το αδύνατο;

«Είναι. Ο έρωτας κινεί πολλά πράγματα σε αυτό τον κόσμο, όχι μόνο για τον άνθρωπο, αλλά σε ολόκληρο τον μικρόκοσμο και μεγαλόκοσμο, ακόμα και στους πλανήτες -ένας έλκει και άλλος απωθεί τον άλλον- και κάπως έτσι φτάνουμε στον στίχο του Ελύτη: “Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας”, που διέπεται ουσιαστικά από τους ίδιους φυσικούς νόμους. Σε αυτόν τον κόσμο ο έρωτας κυβερνά».

Μιλήσαμε και για την αποτυχία.

«Για να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, πρέπει να ξέρω ότι την ημέρα έχω κάνει το καλύτερο. Κάτι μπορεί να μην αρέσει, αλλά εγώ να ξέρω ότι έκανα τα πάντα. Φροντίζω πάντα να είμαι μέσα στο κοινό. Δεν έχω αποκοπεί ποτέ από αυτό. Η αποτυχία φέρνει μεγάλη πίκρα, γιατί καταλαβαίνεις ότι έχει γίνει κάποιο λάθος. Στεναχωριέσαι. Αν κάνω αποτυχία, εγώ θέλω το έργο να κατέβει αμέσως. Δεν θέλω να δουν από μένα κάτι άσχημο και αποτυχημένο. Οχι για λόγους εγωιστικούς, αλλά για λόγους καθαρά θεατρικούς και συλλογικής ευθύνης».

Όταν η κουβέντα με τον Γρηγόρη Βαλτινό έφτασε στην Τέχνη και το θέατρο, ο ηθοποιός επεσήμανε τη χαρά του για το επίπεδο στις μέρες μας.

«Εχει βελτιωθεί πολύ και σε αυτό έχουν βοηθήσει όλοι, με πρώτο και κυρίαρχο το κοινό, το οποίο αναζητά βαθύτερα και πιο ουσιαστικά πράγματα, γιατί έχει καταλάβει επιτέλους ότι η επιλογή του χαχανητού, της σάχλας, του επιφανειακού, του δήθεν, έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Πάρα πολλοί νομίζουν ότι η Τέχνη είναι ανώδυνη, ότι η διασκέδαση είναι ανώδυνη, ότι ο τρόπος ζωής και οι συνήθειές μας -αυτό το επιλέγουμε- είναι ανώδυνοι, αλλά δεν είναι έτσι. Καθορίζουν την αισθητική, τη συμπεριφορά μας, τη συλλογική συνείδηση, την ψήφο μας, τη συμπεριφορά μας απέναντι στον συνάνθρωπο αλλά και απέναντι σε εμάς τους ίδιους. Νομίζουμε ότι, όταν φροντίζουμε μόνο τον εαυτό μας και αδιαφορούμε για την κοινωνία, για το περιβάλλον και τον πλανήτη, για την καθαριότητα, για ό,τι υπάρχει έξω από το σπίτι μας, είμαστε καλυμμένοι. Δεν έχουμε καταλάβει ότι, για να είμαστε καλά όσο γίνεται μεγαλύτερο διάστημα, πρέπει να φροντίζουμε το σύνολο των ανθρώπων. Οταν αδειάζεις τα απόβλητά σου (ψυχολογικά, οργανικά, χημικά) σε έναν άλλον άνθρωπο, κάποια στιγμή θα επιστρέψουν πάνω σου. Οταν πετάμε σκουπίδια και πλαστικά, θα τα φάμε μέσα από τα ψάρια ή θα βουλώσουν οι υπόνομοι. Φαύλος κύκλος».

68957533_10156209387096956_2605517772402196480_n


Οσο για το τι πρέπει να έχει κάποιος για να τον πει «καλό ηθοποιό»:

«Πρέπει να έχει αλήθεια, να μην έχει πάνω του θεατρικά μπιχλιμπίδια και τερτίπια. Να είναι εκπαιδευμένος και γυμνασμένος σωματικά, εκφραστικά, φωνητικά και πνευματικά. Να στηρίζεται στην αλήθεια και όχι στην περιγραφή της αλήθειας ή στα εξωτερικά στολίδια. Και να έχει εκείνη τη μαγική επικοινωνία με το κοινό. Αλλωστε, μέσα από το παίξιμο του ηθοποιού βγαίνει πεντακάθαρα ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη».

Τι γίνεται, όμως, με εκείνα τα παιδιά που βγαίνουν από ριάλιτι;

«Με ενοχλεί που παιδιά που βγαίνουν από ριάλιτι δηλώνουν ηθοποιοί, γιατί το θέατρο αντιμετωπίζεται σαν κάτι ευκαιριακό, σαν κάτι της μόδας- να βάλουμε και μια τσόντα από lifestyle, μπας και πιάσουμε λίγους ακόμα. Με ενοχλεί να αντιμετωπίζεται η Τέχνη μου σαν κάτι εύκολο, επιφανειακό και κάτι που έχει σχέση με γυμνασμένα σώματα και μπικίνι. Δεν με ενοχλεί να γίνει κάποιος ηθοποιός από οπουδήποτε, αρκεί να το αντιμετωπίσει σοβαρά, να το σπουδάσει, να δουλέψει χρόνια πάνω σε αυτό -το έτος 0 για έναν ηθοποιό είναι τα 20 χρόνια. Τότε καταλαβαίνουμε ότι έχει αντέξει στο σανίδι, τότε καταλαβαίνουμε ότι μπήκε για σοβαρότερους λόγους και συνειδητά σε αυτόν τον χώρο», μας απάντησε.

«Το πέρασμά μας από τη ζωή είναι παροδικό και σύντομο. Πρέπει να βρούμε ηδονές για να αντέξουμε μια σκληρή πραγματικότητα. Μια από αυτές είναι να τελειωνόμαστε, να γινόμαστε καλύτεροι. Εμένα το θέατρο με μόρφωσε και με διαμόρφωσε. Νιώθω ότι πλουτίζω ψυχικά. Τελειώνοντας μια παράσταση, φεύγω πλουσιότερος. Αυτό με κάνει να νιώθω χαρούμενος, ότι προχωράω λίγο παρακάτω, ότι εξοικειώνομαι με τον θάνατο, ότι φτάνω πιο κοντά σε όσα ψάχνω, ηρεμώ, είναι ένα ναρκωτικό που υπάρχει μέσα μου», συμπλήρωσε.

                                                                *Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Πολιτισμός, της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ