Μια γυναίκα, ανικανοποίητη σεξουαλικά και ένας άντρας ευνουχισμένος από τη ζωή που διάλεξε, είναι τα κεντρικά πρόσωπα του έργου «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπη που παρουσιάζεται στο Θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.
Το έργο που ακροβατεί ανάμεσα στην κωμωδία και την τραγωδία είναι ένα παιχνίδι λύτρωσης, που ξεσκεπάζει τις αλήθειες που έκρυβαν μέσα τους τέσσερις άνθρωποι. Ένας παραιτημένος καθηγητής Πανεπιστημίου και η κόρη του Πρύτανη, που είναι 20 χρόνια παντρεμένοι, στήνουν ένα παιχνίδι αλληλοεξόντωσης μπροστά σε ένα φιλικό τους ζευγάρι. Το δηλητήριο ρέει άφθονο και οι σκηνές πολιορκούν τη μνήμη.
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης παρουσιάζει εξαίσια τον ορισμό του άντρα που είναι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα γάμο. Η φωνή του χτυπάει στα αυτιά του θεατή σαν σίδερο, ενώ σε κάποια σημεία εκπέμπει και μια γλυκιά τρυφερότητα που λειτουργεί σαν βάλσαμο στις πολεμικές σκηνές του έργου. Σκηνοθετικά φτιάχνει με απλούς τρόπους ένα αλύπητο παιχνίδι μέσα σε ένα και μόνο δωμάτιο, χωρίς ιδιαίτερα ευρήματα. Αλλά δεν χρειάζονται πολλά για το απόλυτο ξεγύμνωμα. Ένα σαλόνι που μετατρέπεται σε ρινγκ, άφθονο ποτό και μερικά ακούσματα από Μότσαρτ και Στραβίνσκι πλαισιώσουν τέλεια τις τέσσερις βασανισμένες ψυχές.
Η Μαρία Πρωτόπαππα δεν είναι στην καλύτερη στιγμή της. Ανοίγει το έργο φωνάζοντας κάτι που δεν της επιτρέπει να αναπτύξει κλιμακωτά την ένταση που χρειάζεται. Τοποθετώντας από την αρχή ψηλά τη φωνή της, φαίνεται στην αρχή λίγο άγουρος ο διάλογος με τον συμπρωταγωνιστή της. Όμως στο δεύτερο μέρος του έργου, εκεί που οι σκηνές είναι γεμάτες από ψυχικές διακυμάνσεις, φαίνεται να παίζει στην «έδρα» της. Η εναλλαγή γέλιου-κλάματος, ηρεμίας- υστερίας και αγάπης –μίσους γίνεται παιχνιδάκι για αυτήν. Και με το ίδιο, γνωστό της σθένος αντιμετωπίζει και την τελευταία σκηνή της κορύφωσης.
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος με το ρεαλιστικό και αρκετές φορές κυνικό παίξιμο του είναι στο έργο ο αντίποδας της τρέλας και των ψευδαισθήσεων και η νεαρή Ντάνη Γιαννακοπούλου στέκεται δίπλα του με άνεση ως σύζυγός του.
Όσο για το θέατρο Αθηνών, αν και είναι ένα από τα πιο κεντρικά θέατρα της Αθήνας, δυστυχώς υποδέχεται ακόμα το κοινό με άβολες καρέκλες του σκηνοθέτη που δημιουργούν κάποιες φορές κακή ορατότητα.
Η κριτική δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» το Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019
ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ
Ένα σαλόνι ως πεδίο μάχης. Μια νύχτα που θα φτάσει ως το ξημέρωμα. Δυο ζευγάρια ξενυχτούν, πίνουν και παίζουν τα πιο επικίνδυνα παιχνίδια:αυτά που θα γκρεμίσουν κάθε ζωτικό ψεύδος και θα φέρουν, με το φως της αυγής, την αλήθεια στο φως. Ο Τζωρτζ κι η Μάρθα είναι οι Παίκτες: στήνουν όλα τα παιχνίδια αλληλοεξόντωσης, εμπλέκουν τον Νικ και τη Χάνι, το νεαρό ζευγάρι, στήνουν παγίδες, ξεσκίζουν και ξεσκίζονται. Και μόνον έτσι επιβιώνουν. Είναι παντρεμένοι πάνω από είκοσι χρόνια, κι η οικειότητα τους, όπως πάντα, γεννά περιφρόνηση. Εκείνος είναι ένας παραιτημένος καθηγητής ιστορίας σε Πανεπιστήμιο κι εκείνη κόρη του Πρύτανη. Μετά από μια δεξίωση του πατέρα της, η Μάρθα προσκαλεί το νεαρό ζευγάριστο σπίτι τους γιατί «ο Μπαμπάς είπε να τους φερθούμε καλά». Στο ξημέρωμα, όταν το πάρτι τελειώσει, κανείς τους δεν είναι πια ο ίδιος. Κι ό,τι έχει γκρεμιστεί, πρέπει να χτιστεί ξανά, με θεμέλιο την αλήθεια. Και την αγάπη.
