Χρήστος Θηβαίος: Η Πλατεία Εξαρχείων έσφυζε από έμπνευση
Ο Χρήστος Θηβαίος μιλά στο «Secret» της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και στον Γιάννη Ξυνόπουλο για όσα έζησε ως έφηβος με αφορμή την παράσταση «Εξάρχεια Μπραχάμι» και τη συνεργασία του με τον χάρη Κατσιμίχα.
Γιαννης Ξυνοπουλος
Το καλοκαίρι μού έστειλε ένα μήνυμα ο Χάρης Κατσιμίχας και προς μεγάλη μου έκπληξη μου πρότεινε να ερμηνεύσω τα καινούργια του τραγούδια», διηγείται ο Χρήστος Θηβαίος μιλώντας στo «Secret» της εφημερίδας ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, στο ένθετο του πολιτισμού που κυκλοφόρησε το Σάββατο 11/01/2020 για το πώς συνεργάστηκε στο νέο του άλμπουμ, «Από τους κήπους των ψιθύρων», με τον Χ. Κατσιμίχα.
Μέρος της δουλειάς αυτής παρουσιάζεται στην παράσταση «Εξάρχεια-Μπραχάμι», στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». «Όπως καταλαβαίνετε, για μένα αυτό ήταν σαν κάποιος να μου δίνει το κλειδί της πόλης της γνώσης.
Μελέτησα αυτά τα τραγούδια έτσι όπως τα ήθελε και όπως τα είχε πει μοναδικά ο Χάρης. Προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο, αλλά αυτό που έμεινε από όλα αυτά είναι η φιλία μου με τον Χάρη Κατσιμίχα, η σχέση μου με τον Πάνο Κατσιμίχα, η αγάπη μου για τα είδωλά μου, γιατί είναι συγκλονιστικό σε κάποιον που αγγίζει τα 57 του χρόνια να συνεργάζεται με τα είδωλα της παιδικής του ηλικίας, της εφηβικής του ηλικίας και τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει δύναμη να ξεκινήσει από την αρχή.
Θα τα έχω για πάντα μέσα μου με πολλή αγάπη και όλα όσα έζησα και όσα μαθήματα ερμηνείας και ανθρώπινης σχέσης πήρα, τολμώ να πω, από τον αδερφό μου Χάρη Κατσιμίχα», εξομολογείται.
Το «Εξάρχεια-Μπραχάμι» βγήκε διότι από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Νικόλα Άσιμο και την Αρλέτα πάμε στον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, που είναι από το Μπραχάμι, ενώ υπάρχουν τραγούδια της πορείας των αδελφών Κατσιμίχα αλλά και άλλων, όπως των Βασίλη Δημητρίου, Θάνου Μικρούτσικου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Κωνσταντίνου Μπουντούνη, Λυδίας Μπουντούνη κ.ά.
Ο Θηβαίος είναι παιδί των Εξαρχείων. Τι θυμάται από την πλατεία;
«Τον εαυτό μου ως απόφοιτο Λυκείου. Από το Μεταξουργείο μετακομίσαμε με τους γονείς μου στα Εξάρχεια και γνώρισα μια πλατεία πραγματικά σφύζουσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες, από έμπνευση.
Κάθε μέρα έβλεπα τον Νικόλα Ασιμο και την Αρλέτα, την Κατερίνα Γώγου, ενώ ο Κυψελιώτης ευγενής πρίγκιπας Παύλος Σιδηρόπουλος ερχόταν στην πλατεία.
Όλα αυτά ήταν μια καθημερινότητα όπου μιλάγαμε και προσπαθούσα με αυτά τα παιδιά από τη μια πλευρά να είμαστε μια κραυγή μέσα στη νύχτα που ζητάει μια καλλιτεχνική αγκαλιά να εμπιστευτεί και από την άλλη πλευρά να προσπαθούμε να φτάνουμε τα πράγματα στα άκρα, για να δούμε πόσες ρωγμές έχει ο άλλος. Αυτές οι ρωγμές αποδείχτηκαν βαθιά ορυχεία, τα οποία μας γέμισαν έμπνευση και δημιουργικότητα».
Ο Θάνος Μικρούτσικος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή του ως μέντοράς του και η απώλειά του είναι ακόμη νωπή. Ήταν ο πνευματικός του πατέρας. «Τον θεωρώ μεγάλο συνθέτη και πάνω απ’ όλα τον πιο γενναιόδωρο άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όπου και αν βρισκόταν, ανά πάσα στιγμή, είχε τη δύναμη να μας διδάσκει εφηβεία, δίψα για γνώση και θέληση για ζωή».
Μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, που είναι ανταγωνιστικός, δημιουργούνται φιλίες που μένουν;
«Φυσικά. Είμαστε με την πραγματική έννοια της λέξης οικογένεια, αλλά φυσικά πάνω απ’ όλα έχω ιδιαίτερες σχέσεις, φιλικές και αδερφικές, με τους Μίλτο Πασχαλίδη, Γιάννη Χαρούλη, Γιώργο Νταλάρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Αρλέτα, Γιώργο Ανδρέου, Ελένη Τσαλιγοπούλου. Πάντα θα έχω στην καρδιά μου τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και θα τους αισθάνομαι πάντα δίπλα μου».
Ο μόνος στόχος που δεν έχει επιτύχει είναι να καταφέρει να γράψει τραγούδια σαν να ήταν ο γιος του.
«Θα το προσπαθήσω, όμως». Όσο για το τι παιδικές αναμνήσεις έχει από τις παραμονές των εορτών, αποκαλύπτει:
«Είχα ανέβει σε ένα πολύ ψηλό σκαμπό για να βάλω το αστέρι στην κορφή. Θα ήμουν τριών χρόνων, στην οδό Αχιλλέως 30, στο Μεταξουργείο.
Θυμάμαι όλους γύρω να επευφημούν την προσπάθειά μου πάνω στο ψηλό σκαμπό να βάλω το αστέρι στην κορφή του δέντρου, αλλά εγώ προτίμησα να πάρω μαζί μου και το δέντρο και το σκαμπό, να πέσω κάτω και να περάσουμε όμορφα Χριστούγεννα στο Παίδων με ράμματα στο πρόσωπο».
Μέρος της δουλειάς αυτής παρουσιάζεται στην παράσταση «Εξάρχεια-Μπραχάμι», στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». «Όπως καταλαβαίνετε, για μένα αυτό ήταν σαν κάποιος να μου δίνει το κλειδί της πόλης της γνώσης.
Μελέτησα αυτά τα τραγούδια έτσι όπως τα ήθελε και όπως τα είχε πει μοναδικά ο Χάρης. Προσπάθησα να κάνω ό,τι καλύτερο, αλλά αυτό που έμεινε από όλα αυτά είναι η φιλία μου με τον Χάρη Κατσιμίχα, η σχέση μου με τον Πάνο Κατσιμίχα, η αγάπη μου για τα είδωλά μου, γιατί είναι συγκλονιστικό σε κάποιον που αγγίζει τα 57 του χρόνια να συνεργάζεται με τα είδωλα της παιδικής του ηλικίας, της εφηβικής του ηλικίας και τον κάνει να αισθάνεται ότι έχει δύναμη να ξεκινήσει από την αρχή.
Θα τα έχω για πάντα μέσα μου με πολλή αγάπη και όλα όσα έζησα και όσα μαθήματα ερμηνείας και ανθρώπινης σχέσης πήρα, τολμώ να πω, από τον αδερφό μου Χάρη Κατσιμίχα», εξομολογείται.
Το «Εξάρχεια-Μπραχάμι» βγήκε διότι από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Νικόλα Άσιμο και την Αρλέτα πάμε στον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, που είναι από το Μπραχάμι, ενώ υπάρχουν τραγούδια της πορείας των αδελφών Κατσιμίχα αλλά και άλλων, όπως των Βασίλη Δημητρίου, Θάνου Μικρούτσικου, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Κωνσταντίνου Μπουντούνη, Λυδίας Μπουντούνη κ.ά.
Ο Θηβαίος είναι παιδί των Εξαρχείων. Τι θυμάται από την πλατεία;
«Τον εαυτό μου ως απόφοιτο Λυκείου. Από το Μεταξουργείο μετακομίσαμε με τους γονείς μου στα Εξάρχεια και γνώρισα μια πλατεία πραγματικά σφύζουσα από καλλιτεχνικές δραστηριότητες, από έμπνευση.
Κάθε μέρα έβλεπα τον Νικόλα Ασιμο και την Αρλέτα, την Κατερίνα Γώγου, ενώ ο Κυψελιώτης ευγενής πρίγκιπας Παύλος Σιδηρόπουλος ερχόταν στην πλατεία.
Όλα αυτά ήταν μια καθημερινότητα όπου μιλάγαμε και προσπαθούσα με αυτά τα παιδιά από τη μια πλευρά να είμαστε μια κραυγή μέσα στη νύχτα που ζητάει μια καλλιτεχνική αγκαλιά να εμπιστευτεί και από την άλλη πλευρά να προσπαθούμε να φτάνουμε τα πράγματα στα άκρα, για να δούμε πόσες ρωγμές έχει ο άλλος. Αυτές οι ρωγμές αποδείχτηκαν βαθιά ορυχεία, τα οποία μας γέμισαν έμπνευση και δημιουργικότητα».
Ο Θάνος Μικρούτσικος έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη ζωή του ως μέντοράς του και η απώλειά του είναι ακόμη νωπή. Ήταν ο πνευματικός του πατέρας. «Τον θεωρώ μεγάλο συνθέτη και πάνω απ’ όλα τον πιο γενναιόδωρο άνθρωπο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όπου και αν βρισκόταν, ανά πάσα στιγμή, είχε τη δύναμη να μας διδάσκει εφηβεία, δίψα για γνώση και θέληση για ζωή».
Μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο, που είναι ανταγωνιστικός, δημιουργούνται φιλίες που μένουν;
«Φυσικά. Είμαστε με την πραγματική έννοια της λέξης οικογένεια, αλλά φυσικά πάνω απ’ όλα έχω ιδιαίτερες σχέσεις, φιλικές και αδερφικές, με τους Μίλτο Πασχαλίδη, Γιάννη Χαρούλη, Γιώργο Νταλάρα, Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Αρλέτα, Γιώργο Ανδρέου, Ελένη Τσαλιγοπούλου. Πάντα θα έχω στην καρδιά μου τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και θα τους αισθάνομαι πάντα δίπλα μου».
Ο μόνος στόχος που δεν έχει επιτύχει είναι να καταφέρει να γράψει τραγούδια σαν να ήταν ο γιος του.
«Θα το προσπαθήσω, όμως». Όσο για το τι παιδικές αναμνήσεις έχει από τις παραμονές των εορτών, αποκαλύπτει:
«Είχα ανέβει σε ένα πολύ ψηλό σκαμπό για να βάλω το αστέρι στην κορφή. Θα ήμουν τριών χρόνων, στην οδό Αχιλλέως 30, στο Μεταξουργείο.
Θυμάμαι όλους γύρω να επευφημούν την προσπάθειά μου πάνω στο ψηλό σκαμπό να βάλω το αστέρι στην κορφή του δέντρου, αλλά εγώ προτίμησα να πάρω μαζί μου και το δέντρο και το σκαμπό, να πέσω κάτω και να περάσουμε όμορφα Χριστούγεννα στο Παίδων με ράμματα στο πρόσωπο».
