Υποψήφιο για τα βραβεία Public το νέο βιβλίο του Αντώνη Πρέκα

Το νέο βιβλίο του πολυσχιδούς Αντώνη Πρέκα «Χαµαι-Λεονταρισµοί και µεταµφιέσεις» που κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες από την Εκδοτική Αθηνών κέρδισε τους αναγνώστες και τώρα διεκδικεί την ψήφο τους στα βραβεία Public, στην κατηγορία Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση.

Είναι ένα εξαιρετικά πρωτότυπο έργο που περιλαµβάνει δεκαοχτώ ποιήµατα – τραγούδια γραµµένα µε τον τρόπο γνωστών ποιητών, από τον Βρεττάκο και τον Καρυωτάκη µέχρι τον Γκάτσο και τους ρεµπέτες και από τον Ελύτη και τον Καρούζο µέχρι τα συνθήµατα στους τοίχους της πόλης. Τα ποιήµατα συνοδεύουν ισάριθµα καλλιγραφήµατα, σχέδια και µορφές που είναι απολύτως συνυφασµένα µε τα ποιήµατα.
Ο ίδιος αισθάνεται ερασιτέχνης. Εχει καριέρα 40 χρόνων και όμως όπως ο ίδιος λέει κάνει την δουλειά του με ταπεινότητα και σοβαρότητα, «ο χρόνος τελικά καταδεικνύει την σημασία, ή όχι, της δουλειάς μας».
Για το πως εμπνεύστηκε την ιδέα να «μεταμορφωθεί» και να γράψει σαν Καρυωτάκης, Δημουλά και άλλα τέρατα της λογοτεχνίας λέει: «Η Ελληνική γλώσσα είναι συναρπαστική! Από μικρό παιδί την αντιμετώπιζα σαν ένα παιχνίδι. Με απασχολούσε, έψαχνα τις ρίζες των λέξεων. Η γλώσσα μας είναι ένας μεγάλος γρίφος , μου αρέσει να μαθαίνω τους κανόνες της και ενδεχομένως αργότερα να τους σπάω».

ΣΚΕΨΕΙΣ
Μετακινείται καθημερινά με τον προαστιακό. Η διαδρομή βοηθάει το μυαλό του να μπει σε μια τροχιά και να «κυλήσει» μαζί με το μέσο.
«Οι σκέψεις που καταλήγω να γράφω είναι σκέψεις που έχω μέσα μου, που κάνω όταν μου δίνετε ένα έναυσμα. Όντας λοιπόν μέσα στο μέσο αυτό τόσο συχνά, μου δίνει αυτή η χαλαρότητα τον χρόνο να ταξιδέψω και συνεπώς να επαναφέρω πράγματα που θέλω να γράψω και να μεταφέρω στο χαρτί. Παράλληλα, η διαδρομή, τα τοπία και οι άνθρωποι που συναντώ με εμπνέουν. Σαν συγγραφέας κάπως έτσι γράφω, τα εξωτερικά ερεθίσματα δηλαδή που λαμβάνω τα μελετάω μέσα μου και τελικά τα εξάγω με την ποίηση.
Ως προς το ποιο συναίσθημα επικρατεί όταν γράφει είναι δύσκολο να το απαντήσει γιατί όταν γράφει είναι σαν να αδειάζει το μυαλό του και να μην υπάρχει οτιδήποτε άλλο. «Δίνομαι ολοκληρωτικά στο κείμενό μου. Σαν να έχω, μια ερωτική σχέση με τα κείμενά μου».

Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ
Από τους ποιητές που συναντάμε στο βιβλίο του πάντως, εκείνος ξεχωρίζει τον Καβάφη Τον μελετά άλλωστε από μικρό παιδί.
«Δεν είναι τυχαίο που ένας από τους κορυφαίους Έλληνες ποιητές δεν ήξερε καλά Ελληνικά, κι όμως κατάφερε με την αίσθηση του για την γλώσσα να γράψει σπουδαία. Η τέχνη είναι η ανάγκη έκφρασης των ανθρώπων. Ακόμα και στην πιθανότητα εγκατάστασης σε άλλον πλανήτη, ο άνθρωπος θα έχε τους ίδιους προβληματισμούς και το ίδιο ενδιαφέρον για την τέχνη. Ο πυρήνας των ανθρώπινων σχέσεων και προβληματισμών, δεν αλλάζει ούτε μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου. Βέβαια, θεωρώ ότι η υπερπληροφόρηση προκαλεί μια σύγχυση που σε αναγκάζει να ερευνήσεις και να μελετήσεις κάτι πολύ περισσότερο για να κρίνεις αν αξίζει ή όχι».

Ενα ερώτημα που πολλοί ίσως έχουν είναι αν η ιδιότητά του Αντώνη Πρέκα ως δημοσιογράφου επηρεάζει το συγγραφικό του έργο.
«Φυσικά. Ολα αυτά τα χρόνια η δημοσιογραφία, νομίζω χωρίς να το καταλαβαίνω, απορρόφησε ένα μεγάλο μέρος των δημιουργικών μου δυνάμεων. Επομένως μπορεί να έγραφα εντελώς διαφορετικά.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Το παρόν αποτελεί την συνέχεια µιας – ας την πούµε έτσι - «σπουδαστικής προπαίδειας», η οποία ξεκίνησε µε το «Συµφωνίες και δωδεκάλογοι» (Ασκήσεις Συµφώνων, ενίοτε και ασυµφώνως προς το συµφωνηµένο Σύµφωνο) του 1988 και εξελίχθηκε µε το «Σπονδές Ασπονδύλων» (εκδόσεις Πατάκη) του 1996.
Πρόκειται για ένα «παιχνίδι παραλλαγής» επί χάρτου, που σκοπό έχει την συµµετοχή του αναγνώστη σε ένα απρόβλεπτο «κυνήγι θησαυρού» (ανάργυρου, όµως), µε κρυφές λέξεις – κλειδιά και εικόνες - γρίφους, σχεδόν χειροποίητες.
Τελικός, φιλόδοξος στόχος του, να «αναδυθούν», ως κάποιο είδος «παυσίφοβου» για το αγωνιώδες της Ύπαρξης, οι εξαίσιοι ήχοι και οι αέναες διαδροµές της Ελληνικής γλώσσας, η οποία εξακολουθεί να γοητεύει περιδιαβαίνουσα του κόσµου τις «άκρο- λαλιές» και να παραµένει ζώσα στην διαχρονική καθηµερινότητά µας.

∆ιαπερνώντας την ανεπαισθήτως, µέσα από τις «ενδοφλέβιες» λέξεις και τους κληρονοµικούς κώδικες των στίχων (ακόµη και των εν δυνάµει) ποιητών µας. Πηγάζοντας από τις επικές Ωδές του Οµήρου και εκβάλλοντας µέχρι τα αυτοσχέδια συνθήµατα στους τοίχους των κακόφηµων παρόδων των Εξαρχείων.
Υπό τον τίτλο «ΧΑΜΑΙ- ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΙ και µεταµφιέσεις» και υπότιτλο «Στιχουργικά καλλιγραφήµατα και απόπειρες µίµησης Ποιητικών πράξεων σπουδαίων», θέλησα να ξεκαθαρίσω από την «βιτρίνα» της προκείµενης συλλογής, όχι µόνο την ταυτότητα των προθέσεών µου, αλλά και την γονιδιακή καταγωγή των «εκθεµάτων» της. Επί της ουσίας, αναζητώντας µεθόδους «προσαρµογής» και «επιβίωσης» , ως άλλος «χαµαιλέων», επιδόθηκα (καθόλου ανεπαισθήτως) σε µια διττή ιχνηλασία. Αφενός, επιχειρώντας ως προς τον τρόπο γραφής , ποιητικές προσοµοιώσεις κατά µίµηση του ύφους άλλων (µε φόντο το πολυτονικό ανάγλυφο) και αφετέρου, χρησιµοποιώντας ως παράλληλο εικαστικό στοιχείο - «καµουφλάζ» την παµπάλαιη τεχνική των «καλλιγραφηµάτων» (ή «καλλιγραµµάτων») την οποία επανέφερε στο λογοτεχνικό προσκήνιο (πριν από περίπου 100 χρόνια) ο Γάλλος Απωλλιναίρ και την οποία έκτοτε, έχουν χρησιµοποιήσει εκατοντάδες δηµιουργοί. Ανάµεσά τους και ο Γιώργος Σεφέρης. Η σύνθεση του εξωφύλλου και η εικαστική προσαρµογή των εσωτερικών εικόνων ανήκει στην Κατερίνα Πρέκα.