Ο συνθέτης Δημήτρη Παπαδημητρίου εξηγεί για το νέο τραγούδι δίνοντας όλες τις πληροφορίες που το αφορούν.

Ο Μάνος Ελευθερίου του είχε εμπιστευτεί τους στίχους πριν πέντε χρόνια, αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να βγει στο φως, σε μια περιόδου μετά την πανδημία, που όλος ο κόσμος θέλει να πάει θάλασσα, γιατί όπως υποστηρίζει ο συνθέτης η θάλασσα είναι συνώνυμο της ελευθερίας.

«"Φτου Ξελευτερία" μου έγραψε ο αγαπημένος γραφίστας μας ο Γιάννης Βάμβουρας σε ένα mail του στη διάρκεια της κλεισούρας.

Όταν έγραφε ο Μάνος Ελευθερίου αυτούς τους στίχους (πρίν πέντε χρόνια μου το έδωσε) δεν υπήρχε κάν υποψία για την επίκτητη και ετεροχρονισμένη επικαιρότητα που αυτοί θα θα αποκτούσαν μέσα στόν υγειονομικού εγκλεισμό μας.

Θυμήθηκα τα στιχάκια αυτά ένα πρόσφατο μελαγχολικό βράδυ που στά μπαλκόνια της γειτονιάς μύριζε ήδη Θάλασσα: Tο απόλυτο σύμβολο φυγής, ελευθερίας βλέμματος ψυχής και σώματος. Σύμβολο ακόμα ζωής, μεταφυσικής και ονειροπόλησης.

Τότε θυμήθηκα αυτό το τραγούδι. Αισθάνθηκα πως το είχα ανάγκη. Το είχα βέβαια αμέσως "πλησιάσει" μουσικά όταν το πρωτοπήρα από τον Μάνο Ελευθερίου.

Το “ξαναέγραψα” όμως τώρα, λίγο με την μνήμη και λίγο με καινούργιες ιδέες. Το ηχογράφησα αμέσως με τον Γιάννη Λαμπρόπουλο. Στην αρχή μόνος τελείως, και στη συνέχεια από το σπίτι του ο σπουδαίος μουσικός Ευριπίδης Ζεμενίδης μου ηχογράφησε πρόσθετα η αντικατέστησε κανάλια νυκτών εγχόρδων.

Δείτε ακόμα: Βερόνικα Δαβάκη: «Δεν περίμενα να πει το "ναι" ο Αθερίδης τόσο εύκολα»

Η αντι-επικαιρότητα του τραγουδιού στην εποχή του "Μένουμε Σπίτι" δεν είναι πράξη αντίστασης αλλά φαντασιωτικής ομοιοπαθητικής απελευθέρωσης του τεράστιου ανομολόγητου πόθου γιά το καλοκαίρι, τη φυγή την χαμένη ελευθερία.

Αλλά και η ελεύθερη χρήση του “απαγορευμένου” πλέον ήχου, τού ήχου που θα κάνουμε καιρό να ξαναζήσουμε ζωντανά, αυτόν του συγκεντρωμένου μεγάλου πλήθους συναυλίας, μου έδωσε άγρια χαρά, ζωή και ανάσα στον εγκλεισμό.

Δηλαδή "μένουμε σπίτι" αλλά, διάβολε.. ονειρευόμαστε ελεύθερα τη θάλασσα, την συνύπαρξη με το άγνωστο μεγάλο πλήθος. Κι έτσι τώρα που ανοίξαμε και πάλι, νάτο το τραγουδάκι μας.

Η αισιόδοξη και χαμογελαστή φωνή της Βερόνικας Δαβάκη είναι η ψυχή που κάνει το τραγούδι αυτό να θάλλει σαν ένα ταπεινό αρμυρίκι πάνω στην άμμο.

Σαν μιά βαλίτσα σε ένα πόρτ-μπαγκάζ. Σαν τον εύθυμο χαιρετισμό από το φουγάρο ενός κατάφορτου από χαρούμενους επιβάτες πλοίου καθώς ο κατάμαυρος καπνός του εξαφανίζεται αμέσως στον γαλάζιο αιθέρα.

Όπως και να έχει, με ή χωρίς κορονοϊό, η ζωή μας περιέχει πάντα έναν αιώνιο εγκλεισμό ταυτόχρονα σαν εγγενή εφιάλτη και σαν φυσική ανάγκη, έναν εγκλεισμό φυσικό ή ψυχικό.

Η θάλασσα της ελευθερίας θα είναι πάντα η σωτηρία. Πάμε να βρούμε λίγη θάλασσα».