Το Καινούργιο Παιδί είναι η ιστορίας μιας γυναίκας που γεννήθηκε το 1950. Της Δάφνης. Η Δάφνη δεν έχει κάτι ξεχωριστό, κάτι που να την διαφοροποιεί από το μεγάλο πλήθος. Η Δάφνη είναι μια γυναίκα της γενιάς μας. Είναι μια από μας. Και από μια μεριά, η Δάφνη είμαστε εμείς. Εμείς που νοιώσαμε τον εαυτό μας στην μεταπολίτευση. Που επαναστατήσαμε (έστω και στη φαντασία μας) ενάντια στο κατεστημένο, στην οικογένεια μας, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής και αργότερα στήσαμε τα δικά μας σπίτια με μοντέρνο τρόπο και με πολύ παλιά υλικά. Εμείς που ονειρευτήκαμε την εξέγερση στα ταβερνάκια των Εξαρχείων και στηρίξαμε την κατανάλωση στα ρεστοράν με σεφ και γαλλικά κρασιά. Από τον Μάο Τσε Τουνγκ μέχρι τον Τζόρτζιο Αρμάνι η Δάφνη ακολουθεί τη γενιά της στην άνοδο, την ευμάρεια και την άνεση του ‘90 και του 2000 και στη συνέχεια γκρεμίζεται μαζί της στην οικονομική κρίση του 2010. Αλλά συνεχίζει. Το Καινούργιο Παιδί είναι η δύναμη της να ξεπερνά ό,τι έγινε και να τραβάει τον δρόμο της προς τα μπρος. Εκεί που την καλεί η ζωή και οι πιο βαθιές πρωταρχικές της δυνάμεις. Γιατί μέσα απ’ όλες αυτές τις απώλειες αναδύθηκε μια καινούργια Δάφνη. Χρειάστηκε να χάσει μια ζωή αλλά τώρα πια ξέρει ακριβώς πως να αγαπάει.

Η παράσταση είναι ένας μονόλογος της Δάφνης (Κάτια Δανδουλάκη) που αφηγείται περιστατικό που όλοι με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχουμε ζήσει. Ο συντηρητικός μπαμπάς, η μαμά που διαβάζει ακόμα και τη σκέψη της κόρης της, οι έρωτες, οι γάμοι, οι προδοσίες, οι γέννες, τα παιδιά που δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, ο χρόνος που κυλάει αδυσώπητα, τα μπότοξ και οι απώλειες. Η ζωή όπως ξετυλίγεται -άλλοτε σαν δράμα, άλλοτε σαν κομεντί κι άλλοτε σαν φάρσα ενταγμένη μέσα σε ένα τόσο κινηματογραφικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, που είναι σίγουρο ότι ο θεατής φεύγοντας θα έχει την αίσθηση ότι είδε μια κινηματογραφική υπερπαραγωγή. Ένα έργο με μουσική του Αντώνη Παπακωσταντίνου, σχεδιασμό φωτισμών του Αλέκου Αθανασίου, κοστούμια της Έβελιν Σιούπη και σκηνοθεσία των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα.