Στον βραβευμένο «Μπέμπη» της Βίλης Σωτηροπούλου πρωταγωνιστεί αυτόν τον καιρό η Αντιγόνη Δρακουλάκη ερμηνεύοντας έναν σπαρακτικό ρόλο. Υποδύεται τη μεγάλη κόρη μιας δυσλειτουργικής οικογένειας με πέντε παιδιά που καταλήγουν σε ίδρυμα και μετά σε ανάδοχες οικογένειες. Στο έργο που ακροβατεί ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ και παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία Άσπας Τομπούλη, πέντε παιδικές ψυχούλες σκορπίζονται σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.
Η υπόθεση του έργου
Η πορεία ενός μπέμπη που από τα πρώτα του βήματα βαδίζει στο πιο δύσβατο μονοπάτι. Αυτό το «αδέσποτο μικρό», που λατρεύει την αδερφή του και τη λέει μαμά, απομακρύνεται από την δυσλειτουργική οικογένεια του με εισαγγελική εντολή, μαζί με τα αδέρφια του. Μπροστά στα μάτια του σκιτσάρεται ο κόσμος των μεγάλων και μέσα του χαράσσονται ρωγμές. Η διαδρομή του περνάει από νοσοκομεία, ιδρύματα, υποψήφιους ανάδοχους. Υιοθετείται και καλείται να σβήσει μνήμες. Υπακούει.
(Στο πρώτο μέρος ακούμε την ιστορία από τον ίδιο τον ‘’μπέμπη’’ και από τα πρόσωπα που περνούν από την μνήμη του)
29 χρόνια μετά. Ένας νεαρός υπαστυνόμος αναλαμβάνει την έρευνα μιας απόπειρας δολοφονίας εναντίον πρώην διευθυντή Ιδρύματος. Μια νύχτα θα βρεθεί κλειδωμένος στην αποθήκη ενός κλειστού από χρόνια ιδρύματος μαζί με την αδερφή των παιδιών. Οι σκιές του παρελθόντος, τα βαθιά τραύματα, οι αλήθειες, τα ψέματα και τα παιχνίδια της μοίρας, φωτίζονται μέσα στη σκοτεινή αποθήκη…
«Ο ΜΠΕΜΠΗΣ» είναι ένα έργο για τα παιδιά ενός κατώτερου θεού που από το ξεκίνημά τους έρχονται αντιμέτωπα με το πιο ζόρικο πρόσωπο της ζωής. Είναι η φωνή κάθε ''μπέμπη'' που πρέπει να ακουστεί. Οι δύσκολοι αποχωρισμοί, το τραύμα, η κακοποίηση, η αναδοχή, η υιοθεσία, η μνήμη και η θεραπεία, η αντοχή και η επιβίωση.
Μια περιπέτεια για τους ενήλικες που θα αναγκαστούν να κοιτάξουν πίσω για να μπορέσουν να κάνουν βήματα μπροστά. Μια ιστορία που αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά υπάρχουν συμπτώσεις ή αν οι συνδέσεις των ανθρώπων είναι η μόνη πραγματικότητα..
Μια παράσταση για την ευθύνη όλων, για τα μεγάλα λάθη και των καλών ανθρώπων αλλά και για την ελπίδα που ξεφυτρώνει σ’ ένα χάδι κι ένα τραγούδι μιας άγνωστης βρεφονηπιοκόμου. Ο μπέμπης έχει έρθει για να μιλήσει με τις σκέψεις του μωρού και με τη φωνή του ενήλικα.
Το θεατρικό έργο που ακροβατεί ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ έχει βραβευτεί στον διαγωνισμό “EURODRAM 2018”και εκδίδεται από τις Εκδόσεις ΚΑΠΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ.
Η Αντιγόνη Δρακουλάκη μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ και τη Μαριάνθη Κουνιάαναφέρεται συγκινημένη στα παιδιά των ιδρυμάτων και αναρωτιέται πότε η κοινωνία των ανθρώπων θα φροντίσει για αυτά.
Πως βιώνετε τα τελευταία δύο χρόνια τον Κορωνοϊό; Στο θέατρο τι έχει αλλάξει από αυτήν την κατάσταση;
Είμαι τυχερή που αυτήν την εποχή βρίσκομαι στην ΕΡΤ και στο «Χαιρέτα μου τον πλάτανο». Μπορέσαμε να συνεχίσουμε να δουλεύουμε. Το θέατρο έχει πληγεί πολύ αλλά, ο κόσμος έδειξε ότι έχει ανάγκη τη ζωντανή επαφή.
Ποια είναι τα βασικά σημεία του έργου;
Ο Μπέμπης ανοίγει ένα ντουλάπι σκοτεινό ενός κόσμου που δεν τον γνωρίζουμε, αλλά πάντα συγκινεί όλον τον κόσμο. Κι εμένα πάρα πολύ. Γιαυτό και με πολύ χαρά έχω ενσκύψει σε αυτό το κείμενο και αυτήν την παράσταση. Διότι τα παιδιά σε ιδρύματα και όλη αυτή η περιπέτεια που μπορεί να έχουν βιώσει σε αυτό το περιβάλλον, είναι ένας άγνωστος κόσμος για εμάς και έχει τόσο πόνο και τόση τραγωδία που δεν μπορούμε να το φανταστούμε εμείς. Το έργο της Σωτηροπούλου είναι γραμμένο με πολύ ευαισθησία και χιούμορ και μας αφήνει τη δυνατότητα να δούμε μέσα από την κλειδαρότρυπα την περιπέτεια ανθρώπων και παιδιών που δεν έχουν μια κανονική, συνηθισμένη πορεία και ζωή. Αυτό το "μη κανονική ζωή" είναι κάτι που αξίζει να το μελετήσουμε.
Ποιον ρόλο υποδύεστε εσείς;
Εγώ προσπαθώ να διηγηθώ αυτήν την ιστορία μέσα από την Πόπη, τη μεγάλη αδελφή των παιδιών που μπόρεσε να επιβιώσει ούσα η πιο δυνατή και να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη.
Πως δουλέψατε αυτόν τον ρόλο; Χρειάστηκε να μιλήσετε και με παιδοψυχολόγο;
Είχαμε πολλές συζητήσεις με την ίδια τη συγγραφέα, αλλά και με τη σκηνοθέτιδα κάναμε μια πολύ διακριτική προσέγγιση του θέματος. Είχαμε τρομερές συζητήσεις για αυτούς τους ανθρώπους.
Τα παιδιά από τα ιδρύματα, αν βρουν μια καλή οικογένεια, ξεπερνούν ποτέ τον ιδρυματισμό και όσα πέρασαν εκεί;
Ναι βέβαια το πιστεύω. Γιατί παιδιά που έχουν υποστεί μια ρωγμή μέσα τους, σαφέστατα κλείνει με πολλή αγάπη αυτή η ρωγμή. Αυτό τους λείπει και αυτό ζητούν. Η αγάπη είναι το κλειδί για όλα. Σε αυτά τα παιδιά υπάρχει στέρηση και δίψα για αγάπη. Είναι φοβερά θλιβερό να σκεφτείς ότι κάποιοι κατατάσσονται σε μια κατηγορία παιδιών κατώτερου παιδιού. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Ότι κάποια παιδιά δεν έχουν προλάβει να νιώσουν την αγάπη, να ζήσουν τα φυσιολογικά πράγματα που όλα τα παιδιά βιώνουν.
Τι σας συγκινεί περισσότερο σε αυτό το έργο;
Όλο αυτό. Ότι τα παιδιά αυτά απομακρύνονται από μια μη κατάλληλη οικογένεια και πάνε σε έναν χώρο που δεν ήταν κατάλληλος για παιδιά. Αυτά τα πέντε συγκεκριμένα παιδιά δεν είχαν αγάπη και προσοχή και αναγκάστηκαν να βιώσουν αυτό το σκόρπισμα στον κόσμο και στην ψυχή τους. Αυτή η αγωνία των πέντε αδερφών να ψάχνουν συνέχεια ο ένας τον άλλον είναι πολύ συγκινητική. Η ρωγμή που δημιουργείται μέσα στην ψυχή αυτών των παιδιών από έλλειψη αγάπης με σκοτώνει. Με διαλύει. Είναι σημαντικό μέσα από αυτήν την παράσταση να ακουστούν αυτά τα πράγματα. Και να ανοίξει το κεφάλαιο για το τι γίνεται μέσα σε ένα ίδρυμα και τι κάνουμε κι εμείς σαν κοινωνία.
Το έργο αυτό δίνει και το μήνυμα της υιοθεσίας ενός παιδιού από γονείς που δεν έχουν παιδιά;
Βέβαια. Δίνει το μήνυμα ότι αυτά τα παιδιά πρέπει να φύγουν από το ίδρυμα και να μπουν μέσα σε οικογένεια. Πρέπει να τα αγκαλιάσει κάποιος με αγάπη και ακόμα πως όλα αυτά τα ιδρύματα πρέπει να λειτουργούν προσωρινά για κάθε παιδί. Είναι κρίμα που στην Ελλάδα οι υιοθεσίες δεν γίνονται εύκολα. Είναι πολύ δυσκίνητα τα πράγματα ακόμα στην Ελλάδα σε αυτό το θέμα. Αλλά πρέπει να μιλήσουμε τώρα, να ανοίξει τώρα αυτό το θέμα, που αυτοί οι άνθρωποι είναι ακόμα παιδιά. Όχι να τα αφήσουμε να γίνουν ενήλικες για να εκφράσουν με κάποιο τρόπο την οργή τους. Πρέπει όλοι ως κοινωνία να πάμε λίγο πιο κοντά σε αυτά τα παιδάκια. Και το κράτος αλλά και εμείς. Είμαι πολύ ευαίσθητη στο θέμα των παιδιών. Πότε θα μπορέσουμε να σώσουμε αυτές τις ψυχές από τα τραύματα τους; Εγώ σαν άνθρωπος νιώθω απαίσια που δεν έχω κάνει κάτι για να βοηθήσω. Θεωρώ ότι με αυτόν τον ρόλο και αυτήν την προσέγγιση του θέματος με τον «Μπέμπη» θέλω να πιστεύω ότι κάτι ξεκινάμε. Ότι θα ακολουθήσουν κι άλλες σκέψεις.
Ποια κομμάτια της ζωής μας αναγνωρίζει ο θεατής παρακολουθώντας την παράσταση;
Νομίζω ότι αυτό που θα συμβεί στον κάθε θεατή αυτής της παράστασης είναι ότι θα κάνει μια αναδρομή στη δική του ζωή και παιδική του ηλικία. Όπως κάνει και ο «μπέμπης», που μιλάει για το πως ήταν και πως ένιωθε κάποτε, στα παιδικά του χρόνια.
Πρωταγωνιστείτε και στο σήριαλ της ΕΡΤ "Χαιρέτα μου τον Πλάτανο". Τι είναι ο ρόλος της Κικής για εσάς;
Το να κάνεις κωμωδία την εποχή που συμβαίνουν όλα αυτά, είναι πραγματικά παρήγορο, γιατί από την μια ξορκίζεις όλη αυτή τη μαυρίλα γύρω σου από την άλλη είναι και δύκολο. Γιατί προσπαθείς να μπεις σε μια κατάσταση που έχεις ξεχάσει. Όμως είναι θεαραπευτικό. Εκεί έχουμε δημιουργήσει μια οικογένεια. Ένα χωριό αγάπης, που φυσικά ξεκίνησε ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός με τη γλυκιά του διάθεση. Έχουν δημιουργηθεί πραγματικές ανθρώπινες σχέσεις και μεγάλο νοιάξιμο.
Σας πάει πολύ ο ρόλος της Κικής, αν και δεν μας είχατε συνηθίσει σε κωμωδία
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου δόθηκε αυτός ο ρόλος πολύ απλόχερα στην αρχή, αλλά μου αρέσει πολύ και χαίρομαι που έχω μπει σε μια τέτοια διαδικασία.
Το θέμα με τις καταγγελίες για τον κ. Πέτρο Φιλιππίδη πέρυσι τον Φεβρουάριο, σας φόβισε μήπως σταματήσει το σήριαλ;
Είμαστε σε μια εποχή που βαλλόμαστε από πολλά. Και η αγωνία η δική μου και όλων των ανθρώπων φαντάζομαι είναι το να παραμείνουμε σε μια καθαρή κατάσταση ενεργητικής κρίσης και καθαρότητας πνεύματος, ώστε κάποια στιγμή να καταλάβουμε τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω μας. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως ξεκίνησε, τι συνέβη και πως τελικά θα τελειώσει. Αν δεν τελειώσει δεν μπορούμε να πούμε τίποτα. Είμαστε σε μια διαδικασίας παρακολούθησης.
Τι σας είχε σοκάρει πιο πολύ;
Εγώ σέβομαι την ανάγκη των ανθρώπων να τοποθετηθούν και να τοποθετήσουν ξανά τα πράγματα. Είναι μια εποχή που αναθεωρούμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τοποθετούμαστε.
Θα καθαρίσει ο καλλιτεχνικός χώρος από τέτοια περιστατικά βίας;
Μακάρι. Δεν είναι ευχάριστα πράγματα αυτά. Να ακούς για πληγές και θύματα.
Σας έχουν τύχει κακοτοπιές στις θεατρικές ή τηλεοπτικές σας συνεργασίες;
Δεν θα ήθελα να το συζητήσουμε άλλο για να μην πάρει άλλη έκταση. Αν μου είχε συμβεί κάτι τραγικό θα το είχα πει. Δεν μου αρέσει να πρωταγωνιστώ στις ιστορίες των άλλων. Θέλω να λέω λίγα. Όλο αυτό ξεκίνησε από ανάγκη και εγώ αυτό το σέβομαι και το καταλαβαίνω. Καλώς έγινε, αλλά πρέπει να περιμένουμε να δούμε πως τελειώνουμε.
(H συγγραφέας το 2019 μετέτρεψε το έργο σε μυθιστόρημα που κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΗΔΥΦΩΝΟ. Έχει θεωρηθεί από Κοινωνικές Υπηρεσίες ως «ξεχωριστό εργαλείο για τους ειδικούς για θέματα παιδικής προστασίας, αναδοχής, υιοθεσίας» και έχει συμπεριληφθεί στη βιβλιογραφία που προτείνεται σε υποψήφιους ανάδοχους και θετούς γονείς αλλά και σε νέους κοινωνικούς λειτουργούς).
Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, Πετράλωνα
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη
Έως 3 Μαϊου 2022
