Τάσος Λέκκας: Τα στερημένα παιδικά χρόνια, το μικρόβιο της υποκριτικής, ο Τσάρλι Τσάπλιν και η λατρεία στη μητέρα του (Εικόνες)

Δόξα τω θεώ από ηθοποιούς δεν πάσχουμε. Και μιλάω για κανονικούς ηθοποιούς. Όχι celebrities, όχι τηλεοπτικούς κωμικούς, ούτε gossip μαϊντανούς. Μιλάω για ηθοποιούς που μπορούν να παίξουν από αρχαία τραγωδία και κλασσικούς συγγραφείς μέχρι σύγχρονους χαρακτήρες.

Ο Τάσος Λέκκας είναι ένας απ’ αυτούς τους νέους ηθοποιούς που εκτός από ταλαντούχος είναι και γλυκύτατος. Μιλάει πολύ ωραία, σκέφτεται πολύ ωραία και θέλει να ασχολείται σοβαρά με το αντικείμενο του, να το τιμάει και να το εξελίσσει.


Παίζει στην τηλεοπτική σειρά «Αυτή η νύχτα μένει», και παρ’ όλο που δεν έχει κάποιον από τους μεγάλους βασικούς ρόλους, όλοι τον έχουν προσέξει και αρχίζουν να ασχολούνται μαζί του. Είναι μόλις 27 ετών, έχει παίξει σε μερικές πολύ καλές θεατρικές παραστάσεις και απ’ ότι φαίνεται το μέλλον του διαγράφεται λαμπρό. Τον είχα δει στο έργο “Ο θάνατος του εμποράκου” με τον Δημήτρη Καταλειφό και μου άρεσε. Όπως μου αρέσει που τώρα διαβάζω διάφορες συνεντεύξεις του και χαίρομαι που είναι τόσο ειλικρινής, σεμνός και ευθύς.

Σε κάθε του συνέντευξη μέχρι στιγμής, μιλάει για τα στερημένα παιδικά του χρόνια, για την λατρεία που έχει στην μητέρα του και για το μικρόβιο της υποκριτικής που μπήκε μέσα του όταν είδε τον Charlie Chaplin στο σινεμά στην ταινία “Ο μεγάλος δικτάτωρ”. Τον Τάσο μπορείτε να τον δείτε εκτός από την τηλεόραση και στην παράσταση “Η Νύχτα των Μυστικών”, στο θέατρο Μπέλλος (Κέκροπος 1, Πλάκα, τηλ. 210 3229 889).


Γεννήθηκε λίγο έξω από την Πάτρα όπου και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Οι γονείς του χώρισαν νωρίς και ότι έμαθε το έμαθε από την μητέρα του, μια γυναίκα δυνατή που του στάθηκε μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια και εξακολουθεί να βρίσκεται δίπλα του όταν χρειάζεται. Δεν λείπει από καμιά θεατρική του πρεμιέρα. Ήταν εκείνη που όταν μικρό παιδί της έδειξε τον Charlie Chaplin, και της είπε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός σαν και εκείνον. Μεγάλωσε φτωχικά. Κι’ όταν λέμε φτωχικά δεν είναι σχήμα λόγου, μια και κυριολεκτικά μετρούσαν τα κέρματα. Η μητέρα του δεν είχε σταθερή δουλειά – πρόσεχε παιδάκια – αλλά ήταν πάντα με το χαμόγελο για να μην μεταδώσει μιζέρια και στεναχώρια στο παιδί της. Αισιόδοξος άνθρωπος με το χαμόγελο στα χείλη, έμαθε στο παιδί της πως αν είναι στο σωστό δρόμο στο τέλος θα τα καταφέρει. Σαν μαθητής δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, γιατί τα βιβλία που τον ενδιέφεραν ήταν εξωσχολικά. Διάβαζε μέχρι και ποίηση.

Από την στιγμή που είπε στην μητέρα του ότι θέλει να γίνει ηθοποιός, τον πήγε και τον έγραψε σε μια θεατρική ομάδα και από τότε δεν σταμάτησε ποτέ. Στα 18 του αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό θέατρο. Κόπηκε, γιατί όπως ομολογεί δεν πήγε σωστά προετοιμασμένος. Τσαντίστηκε με τον εαυτό του και πήγε φαντάρος.

Στην βιβλιοθήκη του έχει ακόμα τον «Μικρό πρίγκιπα» που τον διαβάζει μέχρι σήμερα αλλά και ένα βιβλίο δώρο από την μητέρα του, με αφιέρωση. Το βιβλίο είναι «Τα φώτα της ράμπας» του Τσάπλιν, με αφιέρωση που γράφει: «Κάθε αποτυχία είναι επιτυχία και μόνο που προσπαθείς» – μην στενοχωριέσαι δηλαδή.


Όταν απολύθηκε από φαντάρος παρακολούθησε για μερικούς μήνες την σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και το 2016 έδωσε πάλι εξετάσεις στο Εθνικό, όπου αυτήν την φορά σωστά προετοιμασμένος και πιο σίγουρος, πέρασε. Τρία υπέροχα χρόνια στην σχολή με μελέτη 12-15 ώρες ημερησίως. Λίγους μήνες πριν τελειώσει, πήγε μυστικά σε μια οντισιόν, γιατί από την σχολή τους απαγόρευαν να παίζουν ενόσω σπούδαζαν. Η παράσταση ήταν «Ο θάνατος του εμποράκου», σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκευά, με τον Δημήτρη Καταλειφό, και τον πήρε τον ρόλο. Απ’ ότι λέει τώρα, αυτή η παράσταση ήταν κάτι σαν μεταπτυχιακό για εκείνον: «Ο Καταλειφός, ένας σπουδαίος ηθοποιός και εξαιρετικός άνθρωπος, ήταν για μένα ένα ζωντανό μάθημα. Τον έβλεπα στο θέατρο πώς μελετούσε, είχε κάτι τετράδια που κρατούσε σημειώσεις και το κάνω κι εγώ τώρα αυτό».