Στο περιοδικό Λοιπόν και στον δημοσιογράφο Γιώργο Μουλά μίλησε η ηθοποιός Ευτυχία Φαναριώτη, όπου αναφέρθηκε στις συμπεριφορές που βίωσε στον χώρο του θεάτρου, οι οποίες ήταν κι ο λόγος να σταματήσει να εργάζεται για κάποιο συγκεκριμένο διάστημα.
Τι θυμάσαι από το ξεκίνημά σου στο χώρο της υποκριτικής;
Λοιπόν αυτό που είναι έντονα χαραγμένο στη μνήμη μου όσον αφορά το ξεκίνημα μου στο θέατρο, είναι η ορμή που είχαμε τότε. Μιλάμε για ηλικία 18, 19 χρονών, το πάθος και η αφοσίωση όσον αφορά τη θεατρική σπουδή. Θυμάμαι ότι δεν έχανα ώρα από τα μαθήματα της σχολής και ότι ο υπόλοιπος χρόνος της ημέρας ήταν και πάλι αφοσιωμένος στην υποκριτική. Ήταν και μια αθώα εποχή γιατί τότε πίστευα ότι θα κάνω μια σπουδαία μεγάλη καριέρα όσον αφορά το κλασικό θέατρο. Θεωρούσα ότι θα ασχοληθώ μόνο με το κλασικό θέατρο και ότι θα κάνω μόνο δράμα και τραγωδία.
Ήρθαν εύκολα τα πράγματα;
Στην αρχή είχα μια άγνοια κινδύνου, όπου έβρισκα οντισιόν πήγαινα και οφείλω να ομολογήσω ότι πραγματικά ήρθαν εύκολα. Είχα περάσει στο Ωδείο Αθηνών για κλασικό τραγούδι με υποτροφία και είχα την τύχη να με πάρει ο Σπύρος Ευαγγελάτος στο Αμφιθέατρο όταν ήμουν ακόμα στη σχολή. Ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία που επιθυμούσα πάρα πολύ να ζήσω.
Μου είχαν δοθεί ευκαιρίες να κάνω κάποιους μικρούς ρόλους στην τηλεόραση και εγώ είχα αρνηθεί γιατί θεωρούσα ότι η καριέρα μου ήταν αποκλειστικά και μόνο στο θέατρο. Από ‘κει και πέρα είδα πόσο δύσκολο είναι αυτό το επάγγελμα γιατί όταν βγαίνεις στο θέατρο ξέρετε και εσείς πολύ καλά πόσο δύσκολη είναι η δουλειά μας. Ψάχνουμε 2-3 φορές το χρόνο για να βρούμε την καινούργια μας επαγγελματική στέγη. Στη δουλειά υπάρχει στρες, άγχος και αγωνία.
Αυτή η έλλειψη σταθερότητας που υπάρχει, σε έκανε ποτέ να αναζητήσεις την τύχη σου σε κάτι άλλο;
Όχι, ποτέ δεν ήταν λόγος να αφήσω το επάγγελμα. Άλλες ήταν οι δυσκολίες που με έκαναν να πω ότι ίσως θα ήθελα να φύγω. Μιλάω για συμπεριφορές που με έκαναν κιόλας να αφήσω το επάγγελμα κάποια εποχή. Είχα ασχοληθεί με το τραγούδι. Δύο φορές το είχα αφήσει και ασχολήθηκα με το τραγούδι, αλλά και πάλι η αγάπη μου για τον χώρο και το θέατρο με τράβηξε πάλι πίσω.
Δηλαδή λόγω κάποιων ανθρώπων αποφάσισες να πας ξανά προς το τραγούδι;
Ναι, είχα φτάσει σε ένα σημείο που θεωρούσα ότι όλο το θέατρο είναι άρρωστο, ότι υπάρχει μια αρρώστια και μια δυσλειτουργία στην οποία δεν ήθελα εγώ να συμμετέχω. Βέβαια δεν είναι έτσι τα πράγματα γιατί ήταν και το νεαρό της ηλικίας μου. Ήμουν ένα νέο παιδί μόνο του στην Αθήνα έχοντας αντιμετωπίσει τόσες δυσκολίες, θεωρούσα ότι ο χώρος είναι που φταίει.
Δεν είναι ο χώρος που φταίει, είναι όλη η κοινωνία μας έτσι δομημένη και η παιδεία μας. Είδα αλλιώς τα πράγματα και συνειδητοποίησα ότι και το θέατρο είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας. Οπότε δεν υπάρχει κακοποιητική συμπεριφορά μόνο σε αυτό, αλλά γενικότερα στη ζωή μας μια τάση για κακοποιητική συμπεριφορά σε όλα τα επαγγέλματα.
