Ακόμα η Αικατερίνη Παπαγεωργίου αναφέρθηκε στον γιο της που μεγαλώνει ως μονογονεϊκή οικογένεια, και πως το metoo μας έμαθε ότι δεν υπάρχει ατιμωρησία. Τη συναντήσαμε σ ένα διάλειμμα του έντονου 24ωρου που ζει καθημερινά.

κ.Παπαγεωργίου συστηθείτε στο κοινό μας με τον τρόπο που θέλετε εσείς: Σπουδές, επαγγελματική ενασχόληση...

«Η ενασχόληση μου με το θέατρο προέκυψε πριν από 8 χρόνια όταν αποφάσισα να μην φύγω για σπουδές χορού, όπως είχα προετοιμαστεί και να δοκιμάσω το θέατρο. Ειλικρινά, δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί συνέβη. Είχα αρχίσει να βλέπω θέατρο με την παρότρυνση ενός φίλου και πάντα σκεπτόμενη ότι θα με βοηθήσει στην αντίληψη μου για το χορό. Κάτι είχε αρχίσει να καλλιεργείται μέσα μου που φαίνεται ότι θέλησε να ανθίσει τη σωστή στιγμή.

Όταν πήρα την απόφαση, θεωρούσα ότι τελευταία στιγμή τα διαλύω όλα. Ωστόσο, ήμουν σίγουρη ότι είναι κάτι, που αν και μόλις είχα γνωρίσει, είχα «ερωτευτεί» και ακαριαία και βαθιά. Τελικά, σπούδασα Παραστατικές Τέχνες στο "Royal Central School of Speech and Drama" στο Λονδίνο και στη συνέχεια έκανα το μεταπτυχιακό στη Σκηνοθεσία Θεάτρου στο πλευρό της Katie Mitchell.


Το 2018 ίδρυσα την ομάδα "The Young Quill" που έκτοτε δραστηριοποιήθηκε με παραστάσεις στην Αγγλία και στην Ελλάδα. Πίστευα και πιστεύω πολύ στη συν-δημιουργία και τη συνεργασία μεταξύ ανθρώπων που παράλληλα με την προσωπική πορεία του καθενός, επιλέγουν να εξελίσσονται και να δοκιμάζονται ως σύνολο.

Το 2019 επέστρεψα στην Αθήνα και με πολύ κόπο άρχισα να εργάζομαι ως σκηνοθέτις. Ευτυχώς, στάθηκα τυχερή και η μια δουλειά έφερνε γρήγορα την επόμενη. Λέω «τυχερή» γιατί ούσα 26 χρονών, μάλλον κατατάσσομαι στην γενιά των παιδιών που λόγω κρίσης το αφήγημα ότι «αν κανείς δουλέψει και προσπαθήσει πολύ θα τα καταφέρει» κατέρρευσε. Μάθαμε με βίαιο τρόπο ότι ακόμα και αν κανείς προσπαθούσε και δούλευε πολύ το αποτέλεσμα ήταν αμφίβολο, πόσο δε μάλλον σε ένα περιβάλλον όπως αυτό του θεάτρου».


Ξαφνιάζει η ηλικία σας και η δραστηριότητα σας; Δεν χάσατε χρόνο. Έχετε ήδη στα χέρια σας το τιμόνι του ιστορικού θεάτρου «Μπέλλος» όπου και γράφεται μια μικρή νέα θεατρική ιστορία.

«Πράγματι, καμιά φορά ξαφνιάζει η ηλικία μου και δραστηριότητα μου και κάπως ντρέπομαι για αυτό καθώς σε στιγμές -μάλλον εσφαλμένα- το εισπράττω ως αμφισβήτηση. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω έκρυβα την ηλικία μου για αρκετό καιρό. Είναι γεγονός όμως, ότι δεν έχασα χρόνο. Η ομάδα "The Young Quill" της οποίας είμαι μέλος ανέλαβε την επαναλειτουργία του θεάτρου "Μπέλλος" στην Πλάκα.

Αυτό, ήταν κάτι που συνέβη απροσδόκητα και η ευκαιρία μας προσφέρθηκε απλόχερα και γενναιόδωρα. Φοβηθήκαμε πολύ στην αρχή, ακριβώς επειδή ήταν ρίσκο και δεν νιώθαμε ούτε έτοιμοι ούτε έμπειροι για κάτι τέτοιο. Από την άλλη, σκεφτήκαμε ότι αν όχι τώρα, πότε; Μάλιστα, αν κανείς θελήσει να το γειώσει πολύ, όπως κάναμε εμείς, στην πραγματικότητα θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο ψυχαγωγίας, καλλιτεχνικής δημιουργίας, σύμπραξης και συν-δημιουργίας, δεν διακινδυνεύαμε κάτι για κάποιον. Αν το εγχείρημα δεν πετύχαινε τα πράγματα ήταν στο πλαίσιο του «τι είχαμε, τι χάσαμε».

Στόχος ήταν και είναι ο χώρος να αποτελέσει ένα τοπόσημο για θεατρικές ομάδες. Ο καλλιτεχνικός προγραμματισμός στήνεται γύρω από ένα κεντρικό θεματικό άξονα που συνδέει και διατρέχει όλες τις παραστάσεις ανά θεατρική σεζόν. Φέτος εστιάσαμε στην ελληνική δραματουργία και στη σύγχρονη ελληνική μουσική παράδοση. Μέχρι στιγμής, φαίνεται ότι έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε κάποιες πολύ σημαντικές και συγκινητικές για εμάς συνεργασίες. Ο κόσμος έχει στηρίξει τον χώρο και εμείς προσπαθούμε με τη σειρά μας να μένουμε πιστοί στην προσπάθεια μας και στους συνεργάτες μας».


Φέτος στο θέατρο «Μπέλλος» παρουσιάζετε δυο έργα που σκηνοθετήσατε α) τη «Νύχτα των Μυστικών» του Άκη Δήμου που παρουσιάζεται με επιτυχία από τον περασμένο Οκτώβρη, κι έχει αποσπάσει τις καλύτερες κριτικές β) και την παιδική παράσταση -για παιδιά του Δημοτικού σχολείου- «Ειρήνη», βασισμένη στην Ειρήνη του Αριστοφάνη. Όλα αυτά πως συνδυάζονται με τον ρόλο σας ως μητέρας; Έχετε ένα αγοράκι προσχολικής ηλικίας σωστά;

«Η μητρότητα είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου, αν όχι το μεγαλύτερο. Φυσικά το να εργάζεσαι πολύ στο πλαίσιο μιας μονογονεϊκής οικογένειας, με ένα παιδί προσχολική ηλικίας είναι πάρα πολύ δύσκολο. Η οικογένεια μου με έχει στηρίξει πάρα πολύ και ως έτσι τα καταφέρνω. Μου έμαθαν ότι αν υπάρχει θέληση, μάλλον θα βρεθεί και ο τρόπος. Τώρα το βλέπω στην πράξη. Η μητρότητα είναι κάτι που σε αλλάζει πυρηνικά και στο κομμάτι της σκηνοθεσίας μου «ξεκλείδωσε» πόρτες που παλαιότερα δεν μπορούσα να δω.

«Η νύχτα των μυστικών»

«Η νύχτα των μυστικών» είναι ένα έργο που θίγει μεταξύ άλλων και το κομμάτι της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας μέσα και από ένα ζευγάρι που αναφέρεται και στο θέμα της γονεϊκότητας. Η υποκειμενική μου ήταν εντελώς διαφορετική και πολύ πιο ευαισθητοποιημένη. Στην παράσταση αυτή, που πράγματι είμαστε πολύ ευτυχείς καθώς έχει αποσπάσει πολλές καλές κριτικές, δημιουργήσαμε ένα θεατρικό σύμπαν με πολύ έντονη την παρουσία του χορού, της μουσικής και των ακροβατικών. Μέσα σε αυτό το σύμπαν του τσίρκου όλα «επιτρέπονται» και έτσι ταξιδεύουμε σε πολύ λεπτές και συμβολικές γραμμές που αφορούν στη βία σε πολλές και διαφορετικές εκφάνσεις.

«Ειρήνη»

Από την άλλη, στην «Ειρήνη», καθώς είναι μια παιδική παράσταση, δεν γινόταν να μην αναλογιστώ τι είναι αυτό που θα ήθελα το δικό μου παιδί να δει και να εισπράξει βλέποντας την. Ξαφνικά όταν μέσα σου τίθεται αυτό το ερώτημα τα πράγματα αποκτούν μια σημαντικότητα και γίνεσαι πολύ προσεκτικός. Εκτός από το οικουμενικό μήνυμα αλληλεγγύης και ομόνοιας που προκύπτει από το πρωτότυπο κείμενο, προσπαθήσαμε να εντάξουμε σχόλια και ιδέες κατά της κοινωνικής ανισότητας και του ρατσισμού. Μέχρι στιγμής τα παιδιά φαίνεται να επικοινωνούν με την παράσταση και να διασκεδάζουν την κωμικότητα της.

Έτσι και αλλιώς, η σκηνή του θεάτρου Μπέλλος, ούσα κάτι μεταξύ αμφιθεάτρου, πολυγώνου, και παλιάς μπουάτ, αναγκάζει τους ηθοποιούς και τους θεατές να βρίσκονται συνεχώς σε μια συνδιαλλαγή εγγύτητας. Δεν υπάρχει χωροταξική απόσταση μεταξύ τους και οι ηθοποιοί παίζουν κυριολεκτικά ανάμεσα από τους θεατές».


Πως βλέπετε το ελληνικό θέατρο στη νέα εποχή; Μετά το metoo, μετά τις καραντίνες, την οικονομική κρίση, την αλλαγή στον τρόπο που ενημερώνετε το κοινό;

«Με μεγάλη αισιοδοξία βλέπω το θέατρο στη νέα εποχή. Αρχικά, πια το θέατρο στηρίζουν άνθρωποι όλων των ηλικιών. Η εντύπωση που είχαμε ότι οι μεγαλύτερες ηλικίες είναι αποκλειστικά αυτές που στηρίζουν το θέατρο, δεν ισχύει πια. Αυτό είναι κάτι που μάλλον προέκυψε από την καραντίνα και μετά, αλλά είναι πλέον εμφανές ότι δεν γίνονται ηλικιακές διακρίσεις.

Παράλληλα, όλο και περισσότερο βλέπουμε νέους ανθρώπους να ανθίζουν στο χώρο. Φαίνεται ότι έχει δημιουργηθεί μια ισχυρή και ανήσυχη γενιά που τώρα είναι στα πρώτα της βήματα και εμπλέκεται με αυτό δυναμικά και με όρεξη. Η καραντίνα θεωρώ ότι αναπροσδιόρισε την έννοια του καλλιτεχνικού προγραμματισμού. Όλο και περισσότερο, διαφαίνεται η ανάγκη να μιλήσουμε για θέματα που μας «καίνε» και μας αφορούν.

Νομίζω ότι αυτό μπορεί να το δει κανείς σε όλο το φάσμα των θεατρικών σκηνών της Αθήνας. Το metoo έθεσε και συνεχίζει να θέτει ένα πλαίσιο επαγγελματικής συμπεριφοράς και με ένα τρόπο μας «δίδαξε» ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρχει ατιμωρησία. Σε πολιτειακό επίπεδο βέβαια, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σε όλες τις περιπτώσεις όπως θα ανέμενε και θα ευχότανε κανείς. Αν μη τι άλλο όμως έγινε μια ελπιδοφόρα αρχή που μας δίνει λόγο να συνεχίσουμε να προσπαθούμε».


Αν έχετε βγάλει ως τώρα ένα συμπέρασμα από το θέατρο ποιο είναι αυτό;

«Πάνω από όλα πίστη και εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Είναι άπειρες οι φορές που κανείς θα απογοητευτεί και θα ματαιωθεί, αλλά αυτές οι ελάχιστες στις οποίες θα προκύψει ταύτιση είναι μαγικές, και θυμίζουν το λόγο που βρέθηκες εκεί».