O Γιώργος Χατζής στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ: Στο «Rαπτάλικο» παρουσιάζω τις παθογένειες του χώρου της μουσικής, χαρίζοντας το γέλιο

Το «Rαπτάλικο» είναι η ανατρεπτική παράσταση του Γιώργου Χατζή στο «Θέατρο της Ημέρας» συνεχίζεται κάθε Παρασκευή στις 21:15.

Πρόκειται, για μια μουσική κωμωδία γεμάτη γέλιο, τραγούδι και χορό που θα σας κάνει να ξεχαστείτε, να προβληματιστείτε, αλλά και να διασκεδάσετε. Μια μουσικοθεατρική παράσταση για να περάσεις όμορφα.

Λίγα λόγια για την παράσταση

Διάσημος μουσικοθεατρικός παραγωγός αναζητά νέα ταλέντα για το show που πρόκειται να ανεβάσει. Γνωστός για τις ιδιοτροπίες του και τους σκληρούς του τρόπους, περνά από ακρόαση τους Γιώργο Χατζή, Σοφία Παπουλάκου, Γιάννη Ζαράγκαλη και Δέσποινα Τσουκαλά, οι οποίοι υποδύονται τους εαυτούς τους. Μία άχαρη διαδικασία, που δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα πίσω από τα φώτα της σκηνής με σκωπτική όμως προσέγγιση. Θα καταφέρουν άραγε να τον εντυπωσιάσουν και να κερδίσουν μια θέση στο show; Πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν σε αυτή τη δοκιμασία και τι είναι πρόθυμοι να κάνουν; Υπάρχει άραγε αξιοκρατία; Πώς η παγκοσμιοποίηση επηρεάζει τη μουσική βιομηχανία; Η λύση βρίσκεται, όταν η rap συναντάει το απτάλικο…


«Rαπτάλικο»: Κάθε Παρασκευή στις 21:15, στο «Θέατρο της Ημέρας

Ο Γιώργος Χατζής μίλησε στo parapolitika.gr δίνοντας περισσότερες εξηγήσεις για την παράσταση «Rαπτάλικο» την μουσική, τα πτυχία του, αλλά και το «μικρόβιο» της υποκριτικής μετά την συνεργασία του με τους «Άγαμους Θύτες»

Θα θέλαμε να μας πεις, Γιώργο, πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική και πώς ακριβώς μπήκε στη ζωή σου η υποκριτική.

«Η αλήθεια είναι ότι από πολύ μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου να σκαλίζω κάποιο μουσικό όργανο και αυτό οφειλόταν κυρίως στο οικογενειακό μου περιβάλλον. Ο πατέρας μου όντας μουσικός, φρόντισε να με μυήσει από πολύ νωρίς στη μουσική. Ήταν κάτι που ήρθε πολύ φυσιολογικά αντιλαμβανόμενος την κλίση μου στη μουσική. Παίζοντας και μαθαίνοντας από τα δύο μου χρόνια κρουστά δίπλα του, στα επτά μου του ζήτησα να μάθω βιολί. Έτσι και έγινε.

Μετά από 13 χρόνια σπουδών πήρα το δίπλωμά μου στο βιολί και παράλληλα μελετούσα πιάνο και ντραμς. Η σχέση μου με την υποκριτική ήρθε όταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τους Άγαμους Θύτες το 2002. Εκεί θεωρώ ότι μπήκε το μικρόβιο της υποκριτικής.. Ήταν ένας χώρος που τα συνδύαζε όλα μουσική, υποκριτική, χορός και φυσικά κυριαρχούσε το ομαδικό πνεύμα υπό τη σκηνοθετική μπαγκέτα του Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Μέσα από τις συνεργασίες μαζί τους γνώρισα πολλούς ανθρώπους και το 2010 η Μπέσσυ Μάλφα μου έδωσε βήμα στο θέατρο παίζοντας μαζί της αλλά και με σπουδαίους ηθοποιούς στην παράστασή της "Πειρατές", υπογράφοντας και την μουσική του έργου. Νομίζω ότι σε εκείνο το σημείο άρχισα να σκέφτομαι και να φλερτάρω με την ιδέα της υποκριτικής συνδυάζοντας όμως ως επί το πλείστον και τη μουσική στις παραστάσεις που συμμετείχα».

Τι ακριβώς συμβαίνει στο «Rαπτάλικο» και πώς εμπνεύστηκες την ονομασία του;

«Πρόκειται για ένα μουσικοθεατρικό έργο που εξιστορεί την προσπάθεια τεσσάρων καλλιτεχνών να κερδίσουν μία θέση στο show που ανεβάζει γνωστός αλλά στρυφνός παραγωγός της showbiz. Μέσα από τη διαδικασία της ακρόασης που περνούν οι ήρωες, αναδύονται όλες οι παθογένειες του χώρου με σκωπτική όμως προσέγγιση χαρίζοντας το γέλιο και τη δυνατότητα στο θεατή να εξερευνήσει αρκετά ήδη μουσικής. Το "RΑΠΤΑΛΙΚΟ" είναι λογοπαίγνιο που έρχεται να ενώσει δύο διαφορετικά είδη μουσικής. Η Ραπ έχοντας τις ρίζες της στη «μαύρη» μουσική από την Αφρική συναντάει το Απτάλικο που μας έρχεται από τη Μικρά Ασία. Κοινός παρονομαστής για μένα είναι ότι η μουσική ενώνει και έχει τη δύναμη να λυτρώσει τους ανθρώπους με τρόπο μαγικό που μόνο εκείνη ξέρει όπως γίνεται και στην παράσταση».

Ποια νοήματα πιστεύεις ότι περνάει το «Rαπτάλικο»;

«Σίγουρα περνάει πολλά μηνύματα που έχουν να κάνουν με τη σύγχρονη κοινωνία όπως, το σεξισμό, τη λεκτική βία, τις ανθρώπινες αξίες αλλά και την αναξιοκρατία στο χώρο της τέχνης στη χώρα μας και όχι μόνο. Το πιο δυνατό μήνυμα όμως είναι ότι χωρίς την τέχνη και τον πολιτισμό δεν νοείται η ανθρώπινη ύπαρξη».

Θεατρικό σανίδι ή μουσική σκηνή; Πού αισθάνεσαι πιο άνετα;

«Νομίζω ότι και τα δύο έχουν τη μαγεία τους. Στα 26 χρόνια που εργάζομαι ως καλλιτέχνης μπορώ να πω ότι αισθάνομαι άνετα όταν επικοινωνώ με το κοινό χτίζοντας μια αμφίδρομη σχέση που εξαργυρώνεται με το χειροκρότημα όπου και αν βρίσκομαι».

Όσον αφορά την τέχνη της υποκριτικής, θεωρείς ότι η κωμωδία είναι μια δύσκολη τέχνη; Eίναι δύσκολο να κάνεις τον άλλον να γελάσει πραγματικά;

«Πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο είδος δεν πρέπει να εκβιάζεις το γέλιο με τεχνάσματα όπως βωμολοχίες ή φτηνά αστεία. Αν καταφέρεις να ακολουθήσεις πιστά το μονοπάτι της αλήθειας σε αυτό που κάνεις νομίζω ότι το κοινό θα σου το αναγνωρίσει και θα γελάσει με την ψυχή του. Σίγουρα παίζει και το ταλέντο μεγάλο ρόλο. Κάποιοι άνθρωποι που υπηρετούν την κωμωδία είναι προνομιούχοι είτε από τη φύση τους είτε ακόμα και από την εξωτερική τους εμφάνισή. Αν καταφέρεις να κάνεις και τον πιο απαιτητικό θεατή να γελάσει τότε νομίζω έχεις κατακτήσει ένα σημαντικό εφόδιο στην τέχνη της κωμωδίας».

Πού παίζεται το «Rαπτάλικο»

Θέατρο Ημέρας - Νικ. Γεννηματά 20, Αθήνα 115 24, Ελλάδα
Κλείστε εισητήρια εδώ: Viva.gr