Είναι μόλις 30 ετών αλλά έχει ήδη διανύσει αρκετά χιλιόμετρα πάνω στις θεατρικές και τις μουσικές σκηνές, καθώς όπως ο ίδιος αναφέρει, από τότε που γεννήθηκε είναι πάνω σε μια σκηνή, δίπλα στον γνωστό μουσικό πατέρα του Γιώργο Φακανά. Την απόφαση του να γίνει ηθοποιός την πήρε όταν ακόμα ήταν μαθητής, αλλά γρήγορα μπήκε για τα καλά στον καλλιτεχνικό χώρο. Σήμερα πρωταγωνιστεί σε δύο παραστάσεις, τους "12 ενόρκους" και "Ραχήλ" στο θέατρο Αλκμήνη, γράφει θεατρικά μιούζικαλ για παιδιά, διδάσκει θέατρο στην παιδική, μουσική ακαδημία της Μαντώς(Children's musical theater Academy by Mando)και συμμετέχει σε διαφημίσεις στην τηλεόραση.
Ο λόγος για τον ηθοποιό Βασίλη Φακανάπου ανοίγει την καρδιά του σήμερα στα parapolitika.gr και τη Μαριάνθη Κουνιά μιλώντας για την Τέχνη του που λατρεύει, τις παραστάσεις στις οποίες συμμετέχει, το κίνημα me too, αλλά και τη μαγική, θεατρική διάδραση που έχει με τα μικρά παιδιά.
Η Ραχήλ
Η "Ραχήλ", ένα από τα κορυφαία έργα του Γρηγόριου Ξενόπουλου παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο Θέατρο Αλκμήνη σε σκηνοθεσία και διασκευή του Μανώλη Ιωνά.
Υπόθεση
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα αστικό σαλόνι στην πατρίδα του συγγραφέα, τη Ζάκυνθο, το Πάσχα του 1891. Κύριος άξονας, ο έρωτας δύο νέων ανθρώπων που η σχέση τους θα ήταν απόλυτα αποδεκτή, αν δεν είχε δυναμιτιστεί από το έντονο κλίμα του αντισημιτισμού που προκάλεσε ένα ξαφνικό, τυχαίο γεγονός: ο φόνος ενός παιδιού. Η κατηγορία στηριγμένη στη «συκοφαντία του αίματος», στο διαδεδομένο θρύλο πως οι Εβραίοι κάθε Πάσχα πίνουν αίμα χριστιανικό έρχεται να διαταράξει τη σχέση Χριστιανών και Εβραίων που άλλοτε ήταν αρμονικές, να εξαγριώσει τον λαό και να βάψει με αίμα την λιτανεία της Μεγάλη Παρασκευής.
Η ένταση των εξωτερικών γεγονότων προκαλεί την ένταση των δραματικών συμβάντων στο σπίτι της εβραϊκής οικογένειας Τεδέσκου και επιφέρει μεγάλο εύρος αντιδράσεων και μεταπτώσεων στην Εβραία Ραχήλ, που στην εκκίνηση της ιστορίας είναι μια κοπέλα, γοητευτική και καλλιεργημένη, αποφασισμένη να βαφτιστεί χριστιανή και να παντρευτεί τον αγαπημένο της.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας κυριαρχεί το άρωμα από τις Μανόλιες που η έντασή του διαρκώς μεταβάλλεται, όπως και τα αισθήματα και οι πράξεις των ηρώων... Η Ραχήλ δε θα πάψει να είναι επίκαιρη όσο υπάρχουν διακρίσεις, όσο επικρατεί η ξενοφοβία και τα συμφέροντα βρίσκονται πάνω από το σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Οι 12 ένορκοι
Η παράσταση της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη που έχει κερδίσει με πρωτόγνωρο τρόπο την αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζεται στο θέατρο Αλκμήνη για 8η χρονιά. Οι θυμωμένοι ένορκοι του Reginald Rose (12 Angry Men) μετατρέπουν ξανά το θέατρο σε δικαστικό μέγαρο, φέρνοντας τους θεατές αντιμέτωπους με τις συνειδήσεις τους. Πολύτιμες προσθήκες στον φετινό θίασο ο Βαγγέλης Κρανιώτης και ο Νίκος Μέλλος. Η παράσταση έχει αποσπάσει βραβείο κοινού All4Fun και βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Μεταφραστών.
Υπόθεση
Στη Νέα Υόρκη του 1957 ένα αλλοδαπό αγόρι 16 χρόνων κατηγορείται για πατροκτονία. Η ζωή του βρίσκεται στα χέρια 12 ενόρκων οι οποίοι θα αποφασίσουν αν είναι τελικά ένοχο και η απόφασή τους θα πρέπει να είναι ομόφωνη. Στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος βρεθεί ένοχος, η θανατική ποινή είναι υποχρεωτική. Οι 12 άντρες, κλειδωμένοι σ’ ένα μικρό δωμάτιο, άλλοτε συγκρούονται κι άλλοτε ταυτίζονται αντικατοπτρίζοντας τις προκαταλήψεις της κοινωνίας μέσα από 12 πεντακάθαρα ψυχογραφήματα που ξετυλίγονται βίαια μπροστά στα μάτια του θεατή.
Η "Ραχήλ" διαδραμτίζεται το 1891 και αναφέρεται στη σχέση Χριστιανών και Εβραίων στη Ζάκυνθο. Χρειάστηκε να μελετήσετε κάποια ιστορικά στοιχεία για να κατανοήσετε το έργο και τον ρόλο σας;
Σαφώς κάθε ρόλος χρειάζεται την μελέτη του και την ανάλυση του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση στάθηκα δίπλα τυχερός. Αρχικά, εντάχθηκαν στην ομάδα ένα μήνα μετά από την έναρξη των προβών οπότε αυτή η μελέτη είχε γίνει από τους συναδέλφους και το σκηνοθέτη μας. Για να μπορέσω να συνυπάρξω γρήγορα στο ρυθμό των προβών έλαβα μία υπερπληροφόρηση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που ελαττώσει κατά πολύ την δική μου μελέτη. Σαφώς, αυτή είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας της διαδικασίας. Ας πούμε λοιπόν, ότι κολύμπησα κατευθείαν στα βαθιά και έμαθα στην πράξη την ιστορία του ρόλου αλλά και την ιστορία του τόπου.
Ποιον ρόλο υποδύεστε εσείς στο "Ραχήλ";
Υποδύομαι τον Αλέξανδρο, τον πιο αισιόδοξο, φιλελεύθερο, ξέγνοιαστο από τα αδέρφια της πλούσιας εβραϊκής οικογένειας του Σαμουήλ Τεδέσκου. Ένα φύση αισιόδοξο αγόρι, που φαίνεται να μην έχει συναντήσει πολλά προβλήματα στη ζωή του. Που, όμως, οι εξελίξεις τον ταρακουνούν, τον μετακινούν, τον ενηλικιώνουν θα λέγαμε. Είναι ο άνθρωπος που δεν βλέπει το κακό, δεν είναι καχύποπτος και με έναν τρόπο θέλει να τα έχει καλά με όλους. Πράγμα, που αποδεικνύεται αρκετά δύσκολο όσο το έργο προχώρα.
Ποιες δυσκολίες συναντήσατε σε αυτόν τον ρόλο;
Νομίζω, πως και η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν η ίδια η εποχή σε συνδυασμό με την υψηλή τάξη και τους κανόνες της. Υπήρχαν πολλά πρωτόκολλα κινήσεων, συμπεριφορών, λόγων που τηρούσαν εκείνη την εποχή πόσο δε μάλλον σε αυτές τις πλούσιες τάξεις. Το δύσκολο, λοιπόν, σημείο ήταν να ενταχθεί ο ρεαλισμός του ρόλου μου σε όλα αυτά τα αυστηρά πλαίσια που τώρα μας φαντάζουν τόσο ξένα.
Έχετε ποτέ βρεθεί στην ίδια θέση με τον ήρωα που υποδύεστε;
Θεωρώ πως όχι. Το έργο έχει τόσο ραγδαία εξέλιξη που οι ήρωες φτάνουμε σε ακραίες καταστάσεις. Το να κινδυνεύει το σπίτι σου από λεπτό σε λεπτό, και κατ’ επέκταση η ίδια σου η ζωή, είναι μία συνθήκη που σίγουρα δεν έχω βρεθεί. Σίγουρα, στους ρόλους μας βρίσκουμε κοινά σημεία με τον εαυτό μας ή με στιγμές της καθημερινότητας μας. Έτσι συμβαίνει και με τον Αλέξανδρο και την σχέση του με τα αδέρφια του, τον πατέρα του, τους φίλους του. Αλλά να βρεθώ πραγματικά στη θέση του, όχι δεν μου έχει συμβεί. Αυτό, μάλιστα, με γοητεύει. Είναι πολύ πιο ενδιαφέρον να φαντάζεσαι και να προσπαθείς να προσεγγίσεις κάτι που δεν σου έχει συμβεί, παρά να κάνεις μία αναπαράσταση, αναζωπύρωση μιας προσωπική σου εμπειρίας.
Τι σας συγκινεί περισσότερο σε αυτό το έργο;
Με συγκινεί η απόσταση που έχει από εμένα. Με έναν περίεργο τρόπο, ενώ η γλώσσα, οι σχέσεις, οι κινήσεις, οι συνήθειες, οι ηθικές, οι συμπεριφορές μοιάζουν τόσο ξεχασμένες στο χρόνο είναι και τρομακτικά σημερινές. Πραγματικά, είναι μία περίεργη συνειδητοποίηση η οποία δε χωράει εύκολα σε λέξεις. Θα πρέπει να δείτε την παράσταση για να διαλευκάνετε αυτόν τον ιδιαίτερο λόγο που το έργο με συγκινεί.
Γιατί εξακολουθεί να υπάρχει έως σήμερα η πεποίθηση πως το «ξένο» απειλεί το «δικό μας»;
Αλήθεια, δεν ξέρω. Αυτή είναι μία κουβέντα που μπορεί να συνεχίζεται, να ερευνάται και να δημιουργεί διακλαδωτήρα ερωτήματα σχεδόν για πάντα. Ενώ η απάντηση της θα έπρεπε να είναι μερικές λέξεις: δεν απειλούμαστε.
Πως επιτυγχάνεται η ατμόσφαιρα της εποχή εκείνης σκηνοθετικά και υποκριτικά;
Έχει κρατηθεί μία αυστηρή, ρεαλιστική για το τότε, γεμάτη πρωτόκολλα γραμμή. Όλο αυτό έρχονται να υπογραμμίσουν τα απολύτως στοχευμένα σκηνικά της τότε περιόδου του κ. Νίκου Κασαπάκη, ένα αρχοντικό της Ζακύνθου χωρίς κανένα πρόσθετο καλλιτεχνικό τερτίπι. Κυριολεκτικά σαν να βρίσκεσαι μέσα στο σπίτι και όχι σε θεατρική σκηνή. Το κερασάκι, φυσικά, στην τούρτα είναι τα εξαιρετικά κουστούμια του κ. Γιάννη Μετζικόφ που προσφέρουν μία άλλου είδους πνοή στο συνολικό αποτέλεσμα.
Τα τελευταία δυο χρόνια πρωταγωνιστείτε και στους «12 Ενόρκους», που παίζεται με μεγάλη επιτυχία για 8η χρονιά. Τι είναι αυτό που κάνει αυτήν την παράσταση τόσο επιθυμητή στον κόσμο;
Αυτή την απορία, ομολογώ πως την έχω και εγώ. Απ' ότι φαίνεται όχι μόνο δεν τελειώνει αλλά ανακυκλώνεται μιας και είναι πολλές οι φορές που άνθρωποι μας λένε την είδα για τρίτη και τέταρτη φορά. Βέβαια, το δικαιολογώ απόλυτα μιας και είναι μία παράσταση που έχει κάτι για όλους. Ανήκει στο σπάνιο είδος των παραστάσεων που δεν έχει συγκεκριμένο κοινό, έχω δει μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους ανθρώπους να βρίσκουν κάτι που τους τράβηξε στην εξέλιξη του έργου. Έχει την απόλυτη συνθήκη για να κρατήσει το ενδιαφέρον, και να πάρει τον θεατή από την απλή θέση του θεάτρου και να τον εντάξει ενεργά, αν και δεν είναι διαδραστική, στην εξέλιξη. Δώδεκα άνθρωποι που βρίσκονται ανάμεσα μας καθημερινά, τους βλέπουμε να ξεδιπλώνουν τις σκέψεις τους και να επιχειρηματολογούν πάνω σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Είναι αρκετό για τον κάθε θεατή να συνδεθεί, να βρει κάτι κοινό, να βρει κάτι που διαφωνεί, να παρακολουθήσει με προσήλωση και κατ’ επέκταση να το διαδώσει για να μιλάμε αυτή τη στιγμή για την όγδοη sold out χρόνια.
Αν σας πάω λίγο πίσω στα χρόνια, τότε που αποφασίσατε να ακολουθήσετε το επάγγελμα του ηθοποιού, πως το αποφασίσατε;
Ο πατέρας μου, ο Γιώργος Φακανάς, είναι μουσικός και βρισκόμουν πάνω σε μία σκηνή από τότε που γεννήθηκα. Πάντοτε με γοήτευε αλλά ένιωθα ότι στην μουσική κάτι μου λείπει. Κάποια στιγμή στο σχολείο, πήγα στη θεατρική ομάδα και αμέσως κατάλαβα τι ήταν αυτό που μου έλειπε. Από τότε το είχα ήδη πάρει απόφαση.
Διδάσκετε θέατρο και σε μικρά παιδάκια στο Ωδείο Τέχνης Φακανά. Πως είναι αυτή η εμπειρία;
Δεν υπάρχει άλλη λέξη που να χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία εκτός από το μαγική. Είναι ατόφια χαρά να προσφέρεις στα παιδιά, την τέχνη που λατρεύεις. Ο τρόπος που λαμβάνουν όλη αυτή την εμπειρία τα παιδιά είναι ένα μάθημα ζωής για εμάς τους δασκάλους. Ένα μάθημα αυθορμητισμού, ειλικρίνειας, και αυθεντικότητας που η ενήλικη ζωή κάνει τα πάντα για να ξεχάσουμε. Έξι χρόνια πια, και όμως κάθε φορά που κάθε ένα από τα παιδιά μαθαίνει μερικά από τα λόγια που έχω γράψει γι αυτό και το ακούω να λέει, νιώθω το ίδιο ξάφνιασμα ενθουσιασμού. Η υπερηφάνεια που με γεμίζουν μέσα από την εξέλιξη τους, τόσο στο θέατρο όσο και στο χαρακτήρα τους είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Κάθε Σάββατο, λοιπόν, μέσα από το πρόγραμμα μιούζικαλ CMTA με υπεύθυνη καθηγήτρια την Μαντώ, ταξιδεύουμε σε θεατρικούς, χορευτικούς, και μουσικούς κόσμους. Και με την ευκαιρία που μου δίνεται καλώ όλα τα παιδιά, και τους γονείς, να το δοκιμάσουν. Είμαστε στο Μοσχάτο.
Στην αρχή της καριέρα σας βρεθήκατε ποτέ αντιμέτωπος με κάποια κακοποιητική συμπεριφορά αντίστοιχη με αυτές που ακούσαμε πέρυσι με το κίνημα me too;
Αρχικά, ακόμα είμαι στην αρχή της καριέρας μου, μιας και επαγγελματικά βρίσκομαι στο χώρο πέντε χρόνια εκ των οποίων δύο κλεισμένοι στα σπίτια μας. Τώρα όσο για τις κακοποιητικές συμπεριφορές, πριν απαντήσω θα κάνω μία διευκρίνιση: Ο χώρος του θεάτρου και γενικά των τεχνών αποτελείται ως επί το πλείστον από υπέροχους, φιλικούς, αξιοσέβαστους ανθρώπους. Σέβονται τον συνάδελφο - συνεργάτη - συντελεστή, συνεργάζονται δημιουργικά, αφουγκράζονται τις ανάγκες και συνήθως είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλον για να βοηθήσουμε και όχι για να δυσκολέψουμε, ποσό δε μάλλον να κακοποιήσουμε. Οι κακoποιητικές συμπεριφορές, είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Είναι μία αισχρή, θλιβερή εξαίρεση η οποία είναι καταδικαστέα, κατάπτυστη και χυδαία από οποιαδήποτε οπτική. Αλλά θέλω να πιστεύω, και αυτό μου έχει δείξει μέχρι τώρα εμπειρία μου, πως είναι απλά εξαίρεση. Εγώ ανήκω, ευτυχώς, στον κανόνα, όλες μου οι συνεργασίες μέχρι τώρα ήταν άρτιες και άκρως επαγγελματικές χωρίς ίχνος σκοταδιού.
ΡΑΧΗΛ του Γρηγορίου Ξενόπουλου
Θέατρο Αλκμήνη
Σκηνοθεσία- διασκευή: Μανώλης Ιωνάς
Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης):
Μανώλης Δεστούνης, Ειρήνη Παπαδημάτου, Αντώνης Σανιάνος, Δημήτρης Κανέλλος, Βασίλης Φακανάς, Νίκος Κρίκας, Ιωάννα Γκαβάκου
Η παράσταση επιχορηγήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού.
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη 20:30
Πρεμιέρα 15 Μαρτίου
Διάρκεια: 95’ (χωρίς διάλειμμα
