Την παράσταση Γίνεται δέντρο το πουλί;, που είναι εμπνευσμένη από το έργο του Χρήστου Χωμενίδη, παρουσιάζει ο σκηνοθέτης Τάκης Τζαμαργιάς στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου στις 4 και 5 Αυγούστου.
Στο πλαίσιο του Κύκλου Contemporary Ancientsτου Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, ο Τάκης Τζαμαργιάς μεταφέρει στη σκηνή το πρωτότυπο κείμενο του γνωστού συγγραφέα, που εκκινώντας από τον Ίωνα του Ευριπίδη, έχει γράψει ένα έργο για μερικά από τα πιο θεμελιώδη, διαχρονικά ζητήματα: τις ρίζες κάθε ανθρώπου, την εξουσία, τον έρωτα, τον πόθο.
Στην παράσταση συμμετέχει ένα καστ σπουδαίων Ελληνίδων και Ελλήνων ηθοποιών: Γεράσιμος Γεννατάς, Ευγενία Δημητροπούλου, Λένα Δροσάκη, Στέλιος Ιακωβίδης, Γωγώ Μπρέμπου, Δημήτρης Φουρλής.
Λίγα λόγια για την παράσταση
Δύο τόποι, δύο κόσμοι: από τη μια οι Δελφοί ως ουτοπία της μυθικής εποχής στο σήμερα, κοντά στο χιονοδρομικό και τις ταβέρνες της Αράχωβας. Από την άλλη η Αθήνα με τη φαυλότητά και την πολιτική της διαφθορά. Ανάμεσά τους ένα παιδί έκθετο, ένα ζευγάρι άτεκνο, μια τυχαία συνάντηση και όλα θα μπορούσαν να διορθωθούν.
Στη σημερινή ιλιγγιώδη εποχή, στον αγώνα με τη φύση και την κοινωνία ο Ίων του Χωμενίδη, επιλέγει τη μοναχική και υγιή πάλη με τη φύση, τις χαρές της και τα γλέντια της, τον έρωτα, κι αρνείται τη φθορά της εμπλοκής στα κοινά.
Ο Τάκης Τζαμαργιάς εμπνέεται από το έργο του Χρήστου Χωμενίδη και δημιουργεί στα αναθήματα του Μαντείου των Δελφών μια παράσταση ευφορικά γλυκόπικρη, που ισορροπεί το κωμικό με το δραματικό, το ανάλαφρο με το σκωπτικό.
Με τα λόγια του Τάκη Τζαμαργιά
Ο σκηνοθέτης της παράστασης μιλάει για το κείμενο που έγραψε ο Χρήστος Χωμενίδης αλλά και το πώς μπορούν να μεταφερθούν τα περιεχόμενα του αρχαίου δράματος στη σύγχρονη εποχή:
«Η εν εξελίξει παράστασή μας διερευνά και αποκαλύπτει στην εμπνευσμένη από τον Ίωνα του Ευριπίδη τραγικωμωδία του Χ. Α. Χωμενίδη Γίνεται Δέντρο Το Πουλί; πώς οι ρίζες κάθε ανθρώπου, πόσο καθοριστικές για την ύπαρξή του είναι, ιδιαίτερα για κάποιον νέο που μεγάλωσε ως έκθετος. Από την άλλη όμως, όσο σημαντικές κι απαραίτητες είναι αυτές οι ρίζες και η αναζήτησή τους, γίνονται θηλειά ανελεύθερης ζωής, όταν προορίζονται για τη διαιώνιση μιας φθαρμένης εξουσίας. Πώς η πολιτική και θρησκευτική εξουσία, συμπλέουν στη διάδοση ψευδών ειδήσεων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα τους.
Η παράστασή μας προσπαθεί να φωτίσει τις αναζητήσεις αυτών των αξιών, χωρίς καθόλου να σκιάζει τον ανάλαφρο τόνο του γλεντιού που θέτει εξαρχής ο συγγραφέας με το έργο του. Οι θεατές της Μικρής Επιδαύρου δεν ξέρουμε αν «θα φύγουν ξέχειλοι από λαχτάρα να πιουν, να φάνε, να βουτήξουν γυμνοί στη θάλασσα ή στο κρεβάτι», όπως ορίζει ο Χωμενίδης, αλλά σίγουρα θα φύγουν χαρούμενοι και λυτρωμένοι από την υπέρβαση των ορίων του ήρωα για τη διεκδίκηση της ατομικής του ελευθερίας.
Το αναλλοίωτο περιεχόμενο του αρχαίου δράματος δεσπόζει για εμάς, πριν από και μετά από εμάς».
Ο Τάκης Τζαμαργιάς περιγράφει και τα συναισθήματά του για το γεγονός ότι η παράσταση Γίνεται δέντρο το πουλί; παρουσιάζεται σε έναν τόσο «φορτισμένο» ιστορικά χώρο, όπως το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου:
«Παρότι Μικρό είτε ως δημιουργός είτε ως θεατής γεννά πάντα μεγάλα συναισθήματα, πρώτα – πρώτα ως θέση στον αγροτικό χώρο της Παλαιάς Επιδαύρου κι ύστερα ως πορεία στο χρόνο και συνάντηση με αυτόν.
Το να σου δίνεται η ευκαιρία να συμμετέχεις σε κάποια δημιουργία σε ένα ιστορικά φορτισμένο χώρο, που σε καθορίζει σε μεγάλο βαθμό, και να προσπαθείς να τον κάνεις οικείο στους σημερινούς θεατές πέρα από ένα πρόσκαιρο ενθουσιασμό, σε μένα προσωπικά, προκαλεί άγχος και αίσθηση απροσπέλαστου».
