Η Ξένια Καλογεροπούλου καθηλώνει με την ερμηνεία της στη θεατρική παράσταση «The Humans», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, στο θέατρο «Μουσούρη». Η σπουδαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου υποδύεται τη γιαγιά Mόμο, μια ανοϊκή ασθενή, που ακόμα και μέσα στη σιωπή ή τις εξάρσεις της λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για τα πρόσωπα της παράστασης. Συναντήσαμε την ταλαντούχα ηθοποιό μετά το τέλος της παράστασης, η οποία σε μια συνέντευξη εκ βαθέων μας μίλησε για τον ρόλο της, τη σχέση της με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη στα πρώτα του βήματα, το πρόβλημα όρασής της, αλλά και γιατί δεν έκανε παιδιά. Οσον αφορά την παράσταση, με ένα σύνολο εξαιρετικών πρωταγωνιστών επί σκηνής -Θέμις Μπαζάκα, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Μαρία Πετεβή, Ειρήνη Μακρή και η Ξένια Καλογεροπούλου-, το «The Humans» προσφέρει μια σπάνια ματιά στη συλλογική ανθρώπινη ψυχή.

stamati_kalogeropoulou
Μιλήστε μας για την παράσταση «The Humans», την οποία σκηνοθετεί ο ταλαντούχος Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο θέατρο «Μουσούρη».

Είναι ένα πάρα πολύ ωραίο έργο, τρομερά καλογραμμένο. Βγάζει πολύ ωραία τους χαρακτήρες. Είναι πάρα πολύ αληθινά τα πρόσωπα στο έργο. Είμαι τυχερή που μου έτυχε αυτός ο ρόλος σε αυτή την ηλικία. Η συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη είναι υπέροχη. Ο Κωνσταντίνος, όταν ήταν νεαρός, έπαιζε μαζί μας σε μια παράσταση που λεγόταν «Οι τελευταίοι», στο θέατρο «Πόρτα», που είναι δικό μου. Τότε ήταν στις αρχές του. Οσον αφορά τον θίασο της παράστασης «The Humans», είναι υπέροχος. Εχουμε απίστευτη χημεία, κάνουμε παρέα και όλοι οι συνάδελφοι είναι το είδος των ηθοποιών που μου αρέσει. Είναι όλοι τους εξαιρετικοί. Πηγαίνω με πολλή χαρά να παίξω στην παράσταση.

Εσείς υποδύεστε τη Μόμο, μια γιαγιά που έχει άνοια και είναι σε αναπηρικό καροτσάκι. Μιλήστε μας για τον ρόλο σας.

Με πήρε τηλέφωνο ο Κωνσταντίνος και μου είπε ότι υπάρχει αυτό το έργο και αυτός ο ρόλος και με ρώτησε αν με ενδιαφέρει. Του απάντησα πως «το θέλω πολύ», παρόλο που δεν είχα διαβάσει το έργο. Αλλωστε, δεν βλέπω πια για να διαβάσω. Ηταν δύσκολο να καταλάβω πώς μιλάει αυτή η γυναίκα. Σκέφτηκα ότι μιλάει για τα μωρά που δεν ξέρουν ακόμα τις λέξεις, αλλά έχουν ανάγκη να εκφραστούν. Η Μόμο έχει ανάγκη να εκφραστεί, αισθάνεται πολλά πράγματα και δεν μπορεί να βρει τον τρόπο να τα πει. Εχει δυσκολία. Ο ρόλος με δυσκόλεψε μέχρι να τον καταλάβω. Τώρα τον αισθάνομαι.

Σας φοβίζει η άνοια, η ασθένεια που μαστίζει τον κόσμο;

Ε, βέβαια με φοβίζει. Και τώρα, λόγω του ρόλου, καταλαβαίνω πώς είναι να βρίσκεσαι σε έναν δικό σου κόσμο και να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με τους άλλους. Είναι δύσκολο.

Μπορώ να κυκλοφορώ, αλλά δεν μπορώ να διαβάσω. Δεν μπορώ να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων. Τους αναγνωρίζω όταν έρχονται πολύ κοντά με το πρόσωπό τους στο δικό μου


Η όρασή σας πώς είναι τώρα;

Μπορώ να κυκλοφορώ, αλλά δεν μπορώ να διαβάσω. Δεν μπορώ να δω τα πρόσωπα των ανθρώπων. Τους αναγνωρίζω όταν έρχονται πολύ κοντά με το πρόσωπό τους στο δικό μου. Αλλιώς, βλέπω ένα φλουτάρισμα. Μια μέρα ξαφνικά δεν έβλεπα. Πήγαινα στην πρόβα και σκοτείνιασε. Πλέον τα βιβλία τα ακούω. Επαθα ωχρά κηλίδα.

Εχετε αφήσει τα μαλλιά σας στο φυσικό τους χρώμα. Είναι από άποψη;

Ηταν να παίξω στο θέατρο «Αμόρε» μια γιαγιά και τα μαλλιά μου ήταν μαύρα, οπότε τα έβαψα άσπρα. Από τότε τα κράτησα. Μου αρέσουν πολύ έτσι τα μαλλιά μου και είναι πολύ βολικά.

Την ηλικία σας τη λέτε;

Είμαι 87 ετών. Δεν έχω τη δύναμη που είχα παλαιότερα και στεναχωριέμαι γι’ αυτό.

Ετοιμάζετε κάτι;

Ετοιμάζω ένα βιβλίο, με τίτλο «Πριν τα ξεχάσω. Μισός αιώνας θέατρο για παιδιά». Θα το εκδώσει το Εθνικό Θέατρο. Οπου να ’ναι πάει τυπογραφείο. Περιγράφω μισό αιώνα που έκανα θέατρο για παιδιά.

Ηταν επιλογή σας να μην κάνετε παιδιά;

Δεν τα κατάφερα, είχα πολλές αποβολές. Ο,τι αξίζει στον κόσμο είναι τα παιδιά.

Στο θέατρο «Πόρτα» παίζεται η παράσταση «Το νησί των θησαυρών».

Είναι το γνωστό βιβλίο. Να φέρουν οι γονείς τα παιδιά τους.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά»