Είναι το πρόσωπο των ημερών. Ταλαντούχα, καταξιωμένη και χαμηλών τόνων, χαρακτηρίζεται κορυφαία στο είδος της. Η εμβληματική ηθοποιός Καρυοφυλλιά Καραμπέτη αναμένεται να καθηλώσει το κοινό ως «Φόνισσα», στην κινηματογραφική ταινία που θα βγει στις αίθουσες τις επόμενες ημέρες. Η γοητευτική ηθοποιός σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της μιλάει στα «Παραπολιτικά» για τον ρόλο της Φραγκογιαννούς, τα παιδικά της χρόνια, το ενδεχόμενο ενός γάμου, αλλά και την πολιτική.

Πρωταγωνιστείτε στη «Φόνισσα», την ταινία που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη του 1912 και στην τραγική ιστορία της Χαδούλας Φραγκογιαννούς.

Η ταινία βγαίνει στους κινηματογράφους στις 30 Νοεμβρίου. Εγώ την έχω δει ήδη δύο φορές. Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου προβλήθηκε και απέσπασε έξι βραβεία, και πριν από λίγες ημέρες, στην επίσημη πρεμιέρα στην Αθήνα. Η Φραγκογιαννού είναι ένας ρόλος πολυεπίπεδος, που είναι δέος και τιμή για την ηθοποιό που θα κληθεί να τον ερμηνεύσει. Εγώ φανταζόμουν ότι κάποια στιγμή ίσως μου γίνει η πρόταση να παίξω αυτόν τον ρόλο στο θέατρο, αλλά ξαφνικά μου ήρθε η πρόταση να τον κάνω στον κινηματογράφο. Ο ενθουσιασμός μου ήταν τεράστιος, και μάλιστα η πρόταση αυτή μου έγινε από την Εύα Νάθενα, η οποία είναι φίλη μου χρόνια, έχουμε συνεργαστεί πολλές φορές στο θέατρο και ξέρω πόσο σπουδαία σκηνογράφος και ενδυματολόγος είναι. Τώρα μπήκε και σε μια ιδιότητα στην οποία δεν είχε ξαναδοκιμαστεί, παρά μόνο σε μία ταινία μικρού μήκους πέρυσι, που λέγεται «Αντιγόνη».

fonissa

Ποια σημεία του ρόλου σάς δυσκόλεψαν; Είναι μια γυναίκα που σκοτώνει παιδιά...

Με δυσκόλεψαν οι στιγμές των φόνων των κοριτσιών, των μικρών παιδιών. Οταν έχεις μπροστά σου ένα μωρό, θες να το φιλήσεις, να το χαϊδέψεις, να το πάρεις αγκαλιά, να του κάνεις αστειάκια, αλλά πρέπει να παίξεις ότι αυτό το μωρό θα το σκοτώσεις. Και αφού κρατιόμουν και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο σκληρή και αποστασιοποιημένη, έκανα τη σκηνή, κρατούσα τη συγκίνησή μου και μετά πήγαινα στην άκρη και ξεσπούσα ως Καρυοφυλλιά σε λυγμούς, για να ηρεμήσει η ψυχή μου. Είναι αδιανόητο ένας άνθρωπος να κάνει τέτοιο πράγμα. Το να φτάσει όμως αυτή η γυναίκα στο σημείο να σκοτώνει τα κοριτσάκια και να το κάνει αυτό θεωρώντας ότι τους κάνει ένα δώρο αγάπης, ότι είναι μια πράξη λύτρωσης, σωτηρίας γι’ αυτά τα κορίτσια από μια κακοποιητική ζωή, μια πολύ σκληρή ζωή… Σαν τη ζωή που έζησε η ίδια, βασανισμένη, μέσα στη φτώχεια, χωρίς να γνωρίσει αγάπη ούτε από την ίδια της τη μητέρα. Και αυτό λόγω της θέσης των γυναικών εκείνες τις εποχές, ειδικά μέσα στο καθεστώς της πατριαρχίας, καθώς αναγκάζονταν να γίνουν και οι ίδιες πολύ σκληρές και μεγάλωναν τις κόρες τους με τέτοιον τρόπο σαν να τους χάριζαν αντισώματα. Ηθελαν να τις κάνουν δηλαδή πολύ γερές, πολύ ανθεκτικές, για να αντέχουν αυτή τη δύσκολη ζωή. Και, όπως λέει και η ίδια -ο Παπαδιαμάντης δηλαδή της βάζει αυτά τα λόγια-, «μια ζωή ήμουν στην υπηρεσία, πρώτα των γονιών μου, μετά του άνδρα μου, μετά των παιδιών μου, μετά τα παιδιά μου γέννησαν άλλα παιδιά, στην υπηρεσία των εγγονών μου». Οι γυναίκες τότε δεν είχαν την ελευθερία να ζήσουν τη ζωή που ήθελαν οι ίδιες.

Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’60 σε ένα χωριό στον Εβρο. Οπότε ξέρω και τα πηγάδια και τα πλυσίματα στη σκάφη


Εσείς έχετε τέτοια βιώματα;

Εγώ μεγάλωσα τη δεκαετία του ’60 σε ένα χωριό στον Εβρο. Οπότε ξέρω και τα πηγάδια και τα πλυσίματα στη σκάφη. Τα έχω δει. Εχω περπατήσει στη φύση, έχω περπατήσει τους σκληρούς χειμώνες. Δεν είμαι παιδί της πόλης. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν στο χωριό, μέσα στη φύση. Τις έχω δει αυτές τις γυναίκες, τους έχω δει αυτούς τους άνδρες. Η μητέρα μου έπλενε στη σκάφη, όπως και όλες οι γυναίκες του χωριού.

Θέλατε πάντα να γίνετε ηθοποιός;

Από μικρό παιδί. Και στο δημοτικό σχολείο, μια δασκάλα μου, που κάτι προφανώς είχε δει πάνω μου, ένα ταλέντο, ας πούμε, μου έδινε πάντα στις παραστάσεις που κάναμε στις σχολικές εορτές, 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου, ποιήματα να απαγγείλω ή ρόλους να παίξω. Μεγάλωσα με Αλίκη, Καρέζη, Κούρκουλο, κωμωδίες, Βέγγο και άκουγα πολύ ραδιόφωνο. Κάθε Τετάρτη και Παρασκευή είχε θέατρο στο ραδιόφωνο και ήμουν «κολλημένη».

Εχετε φτάσει στην κορυφή. Ψωνιστήκατε ποτέ; Εχετε καβαλήσει το καλάμι;

Ποτέ των ποτών.

Είστε από τις ελάχιστες που δεν έχουν κάνει αισθητική παρέμβαση στο πρόσωπό τους. Είναι από άποψη;

Κατ’ αρχάς, επειδή είμαι ηθοποιός και χρειάζομαι το πρόσωπό μου και τις εκφράσεις του, με τρομάζει το να μην μπορώ να εκφράσω με το πρόσωπό μου τα συναισθήματα του ρόλου. Βλέπω τις μεγάλες ηθοποιούς που εγώ θαυμάζω, τη Μέριλ Στριπ, την Ελεν Μίρεν, την Τζούντι Ντεντς, γυναίκες που διατηρούν ακέραιο το πρόσωπό τους, και στα δικά τους χνάρια είμαι κι εγώ. Πολλές φορές επίσης βλέπω την κακή δουλειά που έχει γίνει μέσα από μια πλαστική. Βλέπω αυτή την παραμόρφωση και δεν θέλω να μου συμβεί και εμένα αυτό το πράγμα. Προτιμάω να γεράσω με χάρη.

Εχετε μια εικόνα απρόσιτης. Η Καρυοφυλλιά έχει χιούμορ;

Πάρα πολύ. Οι φίλοι μου, οι κοντινοί μου άνθρωποι, οι συνεργάτες μου φυσικά ξέρουν αυτή την πλευρά μου, που δεν την ξέρει ο υπόλοιπος κόσμος. Και χιούμορ και γέλια.

Μπουζούκια πάτε;

Δεν μου αρέσουν τα μπουζούκια (γέλια). Εχω πάει παλιότερα να δω τι είναι, αλλά δεν περνάω ωραία. Δεν είναι η μουσική που μου αρέσει. Εμείς μεγαλώσαμε με τις μουσικές του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Ξαρχάκου. Με το έντεχνο.

Η πολιτική σάς ενδιαφέρει; Είστε πολιτικοποιημένη;

Είμαι πολιτικοποιημένη μέσα από τη δουλειά μου και μέσα από τη στάση της ζωής μου.

Σκεφτήκατε ποτέ να φύγετε στο εξωτερικό;

Ηταν δύσκολο όταν ήμουν σε νεότερη ηλικία να το κάνω, γιατί ποτέ δεν είχα το οικονομικό background που θα με στήριζε σε μια τόσο δύσκολη απόφαση. Ούτε ήθελα να αφήσω την οικογένειά μου, τους ανθρώπους που αγαπούσα, τον τόπο μου, τη γλώσσα
μου. Να πάω πού να αναμετρηθώ στο εξωτερικό;

Εχετε προσωπική ζωή;

Φυσικά και έχω. Η Τέχνη με την προσωπική ζωή είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Φυσικά και υπάρχει προσωπική ζωή, αλλιώς θα ήμασταν νεκρωμένοι άνθρωποι.

Εχετε σκοπό να παντρευτείτε;

Οχι, προς το παρόν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Από τις 24 Νοεμβρίου θα είστε μαζί με τις εξέχουσες Ελληνίδες ηθοποιούς Ρένη Πιττακή και Λουκία Μιχαλοπούλου στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στην παράσταση «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Εντουαρντ Αλμπι, που σκηνοθετεί ο διεθνούς φήμης Αμερικανός σκηνοθέτης Ρόμπερτ Γουίλσον.

Είναι μεγάλη μας τιμή που μας σκηνοθετεί ο Ρόμπερτ Γουίλσον. Είναι ένα έργο που έχει δύο πράξεις.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά»
**Φωτογραφία άρθρου: NDP