Νίκος Χατζόπουλος: O μετρ του βιολιού που ενώνει τους Έλληνες ομογενείς μιλάει στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Οταν ήταν µικρός, δεν του άρεσε το βιολί, αλλά σήµερα είναι ένας από τους πιο περιζήτητους µουσικούς και δασκάλους παραδοσιακού βιολιού στην Ελλάδα, µε εξαιρετικές περγαµηνές και αξιοζήλευτη καριέρα πολλών δεκαετιών, που έχει ξεπεράσει τα ελληνικά σύνορα. Ο λόγος για τον σπουδαίο Ελληνα µετρ του βιολιού Νίκο Χατζόπουλο ή απλώς Nico, που κατάγεται από γνωστή µουσική οικογένεια της Νάξου και ασχολείται επαγγελµατικά µε το βιολί από 12 ετών.

Πώς όµως από τη µουσική σκηνή της Αθήνας, µε συνεργασίες µε µεγάλα ονόµατα, όπως οι Στέλιος Καζαντζίδης, Στράτος ∆ιονυσίου, Γιάννης Πάριος, Τόλης Βοσκόπουλος, Χάρις Αλεξίου, Θάνος Μικρούτσικος, Γλυκερία και πολλοί άλλοι, έφτασε να συνυπάρχει µε διεθνείς καλλιτέχνες, όπως η Milva, ο Phil Collins, οι City, ο Al di Meola, και να έχει δώσει συναυλίες στην Ευρώπη, την Αµερική, τη Λατινική Αµερική, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Αυστραλία, το Ισραήλ και άλλα µέρη του κόσµου;

Νίκος Χατζόπουλος: Αυτό που µε ξεχώρισε είναι ο τρόπος που παίζω βιολί

«Αυτό που µε ξεχώρισε είναι ο τρόπος που παίζω βιολί, επειδή είµαι ταυτισµένος µε αυτό. Το πρώτο µου ταξίδι στο εξωτερικό το έκανα στην Αγγλία στα 20 µου, όταν µε πήρε µαζί του ο Γιώργος Μαργαρίτης αφότου µε πρότεινε ο µαέστρος Νάκης Πετρίδης, που µε εµπιστεύτηκε. Ηταν δύο ελληνικές βραδιές της ελληνοκυπριακής κοινότητας του Λονδίνου. Μετά άρχισε να έρχεται η µία πρόταση πάνω στην άλλη από τους Ελληνες οµογενείς, που λαχταρούσαν να ακούνε ελληνικά τραγούδια», αναφέρει σήµερα ο ίδιος.


Από τότε άρχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσµο συναντώντας χιλιάδες Ελληνες οµογενείς, στους οποίους µε το βιολί του µεταφέρει ένα κοµµάτι από την Ελλάδα. «Εχω παίξει το “Τζιβαέρι” σε φεστιβάλ έθνικ µουσικής σε κεντρική πλατεία της Μαδρίτης, σε ένα κοινό 30.000 θεατών, οι οποίοι είχαν εκστασιαστεί µε τη µελωδία», αναφέρει. Ο γνωστός δεξιοτέχνης, ως πρεσβευτής της ελληνικής µουσικής στο εξωτερικό, αποκαλύπτει σήµερα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των γιορτών που κάνουν οι Ελληνες του εξωτερικού και εξηγεί ποια είναι η σχέση του απόδηµου Ελληνισµού σήµερα µε την ελληνική µουσική.

«Προσπαθώ να µεταφέρω την ελληνική παραδοσιακή µουσική στο σήµερα»

«Πρόλαβα και την πρώτη γενιά των αποδήµων και επειδή ταξιδεύω ακόµα και σήµερα, παίζω µουσική και για τις νεότερες γενιές. Αλλά έχουν αλλάξει τα πράγµατα. Τα παιδιά των πρώτων αποδήµων κράτησαν την ένωσή τους µε την Ελλάδα, αλλά τα εγγόνια τους είναι πια ξένα µε την Ελλάδα. Βέβαια, ξέρουν όλους τους ελληνικούς χορούς. Στην Αµερική πήγα πρώτη φορά πριν από τριάντα χρόνια και τελευταία φορά τον περασµένο Μάιο. Τότε γνώρισα ανθρώπους µε αµιγώς ελληνική ψυχή, που συγκινούνταν για την Ελλάδα και ήλπιζαν να γυρίσουν πίσω. Τώρα όµως τα εγγόνια και τα δισέγγονα των Ελλήνων εκεί έχουν ενσωµατωθεί πλήρως (και καλά κάνουν) στις απαιτήσεις και τη ζωή των χωρών όπου γεννήθηκαν. Πολλοί σου αναφέρουν την ελληνική καταγωγή τους µόνο αν το φέρει η κουβέντα. Σχετικά µε την ελληνική µουσική, παλιά, αν δεν ήσουν πραγµατικά άξιος, δεν σε καλούσαν ξανά, γιατί ήξεραν τέλεια τα ελληνικά τραγούδια. Τώρα, τους νεότερους δεν τους πειράζει. Οταν πήγα πρώτη φορά στην Αδελαΐδα, το 1985, µε τη Γιώτα Λύδια, στο µεγάλο ετήσιο ελληνικό γλέντι, όσα βίωσα εκεί δεν τα ξαναείδα πουθενά. Οι οµογενείς µας είχαν τεράστιο καηµό για την Ελλάδα. Σήµερα είναι λογικό να µη συµβαίνει αυτό. Το 1995, που ξαναπήγα, µου πρόσφερε ο τότε πρωθυπουργός το κλειδί της πόλης. Στην Κύπρο µού έκαναν επίσηµη πρόταση να ιδρύσω µια σχολή παραδοσιακής µουσικής, για να φοιτούν τα παιδιά. Εγώ σήµερα προσπαθώ µε πολλή µελέτη να µεταφέρω την ελληνική παραδοσιακή µουσική στο σήµερα, χωρίς να την αλλοιώσω», λέει ο Νίκος Χατζόπουλος.

«Ενας καλός µουσικός είναι υποχρεωµένος να γνωρίζει τη λαϊκή παράδοση και το δηµοτικό µας τραγούδι»

Οταν βρίσκεται στο εξωτερικό πάνω στη σκηνή, µπροστά σε ελληνικό ακροατήριο, τα συναισθήµατά του είναι έντονα. «Συµπάσχω µε τους ανθρώπους αυτούς, που ζουν µακριά από την Ελλάδα 50 και 60 χρόνια. Ενας καλός µουσικός είναι υποχρεωµένος να γνωρίζει τη λαϊκή παράδοση και το δηµοτικό µας τραγούδι σε όλες τις µορφές και σε όλα τα χρόνια, ώστε να ξυπνάει τις µνήµες των ανθρώπων. Το 1985 έπαιξα στην Αυστραλία το “Εγώ στον ήλιο ορκίστηκα” και όλοι έκλαιγαν επειδή το ήξεραν. Οταν τελειώνει η συναυλία, υπάρχει πάντα η κλασική ελληνική φιλοξενία. Και στο τραπέζι βέβαια µας διηγούνται την ιστορία της ξενιτιάς τους. Ολοι έχουν ένα κοινό: Λατρεύουν την Ελλάδα όπως ήταν αυτή τότε που έφυγαν. Κι εγώ στη σκηνή κάνω τα πάντα για να τους ευχαριστήσω», καταλήγει ο δεξιοτέχνης του βιολιού.

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο «Secret» της εφημερίδας «Παραπολιτικά» το Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2023