Το νεοελληνικό έργο του Κώστα Μποστατζόγλου με τίτλο "Ελεφας", που ακτινογραφεί την ελληνική κοινωνία, με ήρωες της επαρχίας, παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά από Τετάρτη έως Κυριακή με πρωταγωνιστές δυο από τους αγαπημένους 'Ελληνες ηθοποιούς την Μπέσυ Μάλφα και τον Γιώργο Γιαννόπουλο σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη.
Ο ελέφας
Το έργο ακροβατεί ανάμεσα σε μια σκληρή και πικρή κωμωδία και ένα ανελέητα σαρκαστικό δράμα, ενώ σίγουρα πρόκειται για ένα έργο αντιθέσεων.
Στο έργο ΟΕλέφας παρουσιάζονται ήρωες που είναι εντελώς αστοιχείωτοι αλλά κομπορρήμονες, ανήθικοι αλλά ηθικολόγοι, βαθιά βίαιοι και απεχθείς αλλά και τρομακτικά οικείοι.
Ακόμα κι αν το ένα από τα πρόσωπα του έργου φαίνεται τελικά να διασώζεται ηθικά μέσα από μια απονενοημένη πράξη, δεν παύουν να αποτελούν όλα θλιβερές φιγούρες που αποτυπώνουν μια όχι και τόσο μακρινή ελληνική πραγματικότητα.
Σημείωμα του σκηνοθέτη
«Δεν λέμε μνήμη ελέφαντα;», ρωτάει ο Μήτσος. «Ο ελέφαντας δεν ξεχνά και εκδικείται το κακό που του έκανες». Αυτή η σκέψη κινεί τη βασική ηρωίδα του Μποσταντζόγλου που, κλεισμένη μέσα σε μια τοξική οικογένεια, προσπαθεί να βρει λύτρωση. Δεν θέλει να βλέπει πια στον ύπνο της εφιάλτες. Νιώθει σαν ένας ελέφαντας που δεν ξεχνά και ζητά πλέον να εκδικηθεί για το όποιο κακό της έχουν κάνει.
Ο συγγραφέας με σκληρό χιούμορ μας περιγράφει μια κοινωνία που διακατέχεται από αντιλήψεις ρατσιστικές και προγονοπληξία. Η ημιμάθεια των ηρώων τους κάνει να πιστεύουν πως τα ξέρουν όλα. Η ενδοοικογενειακή βία, η έλλειψη ηθικών αξιών και η απειθαρχία έναντι στους νόμους της πολιτείας, αποτελούν κύρια χαρακτηριστικά της καθημερινότητας τους. Έχουν πλήρη έλλειψη αισθητικής και χωρίς καμία αιδώ κακοποιούν την ελληνική γλώσσα. Άνθρωποι που έχουν μάθει να κρίνουν και να κατηγορούν, χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής, σε μια κοινωνία όπου η αξιοπρέπεια και ο αλληλοσεβασμός νοσούν.
Ένα ταπεινό πιάτο φακές και ένας διακοσμητικός τσιμεντένιος κύκνος αποτελούν για τον συγγραφέα, όχι τυχαία, τα σύμβολα του έργου.
Όλοι μας, κλεισμένοι στον μικρόκοσμό μας, θεωρούμε ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορεί να υπάρχουν πια στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Κι όμως, στην πραγματικότητα είναι υπαρκτές, αβυσσαλέα ισοπεδωτικές για τις συνειδήσεις των ανθρώπων.
