Στο Φουαγιέ του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά θα φιλοξενηθεί για έξι μόνο παραστάσεις το έργο "Η αδερφή μου" του Σταύρου Ζουμπουλάκη σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη.
Μέσα από την επιληψία της αδερφής του, που σφράγισε τη ζωή της και, με έναν άλλο τρόπο, και τη δική του, ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, θέλησε να μας μιλήσει για την αρρώστια, τον πόνο, τη χαρά, την πίστη και πάνω από όλα για την καλοσύνη και την αγάπη. Ένα κείμενο τελικά παρηγορητικό.
Ο συγγραφέας, μας χαρίζει ένα άκρως εξομολογητικό και βαθιά προσωπικό αφήγημα, το οποίο μέσα από συνομιλίες με την Βέιλ, τον Λεβινάς και τον Καμύ, φτάνει σε μας ως ένα μείζον θεολογικό σχόλιο, μια υπαρξιακή και ταυτόχρονα οικουμενική διερώτηση πάνω στο ζήτημα της αγάπης, της πίστης, αλλά και της αρρώστιας.
Η αφοπλιστική, εξομολογητική απλότητα της αφήγησης του Ζουμπουλάκη, τρυπάει σαν βέλος το κέντρο της καρδιάς και προκαλεί εσωτερικό ρίγος, οδηγώντας τελικά στη λύτρωση.
Η παράσταση παίχτηκε το 2019-2020 στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγίου Παύλου στην Φιλελλήλων, το 2021 στο θέατρο bios στην Πειραιώς, σε συνεργασία με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας στην Καβάλα και το 2022 στον Άγιο Νικόλαο Ραφήνας.
Σημείωμα συγγραφέα Σταύρου Ζουμπουλάκη
Η αδερφή μου, η αρρώστια της και η σχέση μου μαζί της καθόρισαν τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, που κρίνω, ιεραρχώ, αξιολογώ. Ο Καμύ μας είπε ότι το κυριότερο, το μόνο, φιλοσοφικό ζήτημα είναι το ζήτημα της αυτοκτονίας, γιατί θέτει το ερώτημα της αξίας ή της απαξίας της ζωής. Η ιστορία της αδερφής μου με οδήγησε από τα εφηβικά μου χρόνια να θεωρώ ότι το κύριο φιλοσοφικό ερώτημα είναι η αρρώστια. Η αρρώστια θέτει, με τον οξύτερο τρόπο, το ζήτημα του νοήματος της ζωής, του Θεού, της σχέσης με τους άλλους, της ευδαιμονίας, της χαράς. Δεν πιστεύω διόλου σε όλη αυτή τη μεταφυσική του πόνου ούτε στην εξαγνιστική λειτουργία του, πιστεύω μόνο ότι όποιος δεν έχει πονέσει θα γίνει μοιραία ένας ρηχός και λίγο ως πολύ ανόητος άνθρωπος. Αλλά πάλι όποιος δεν έχει γευτεί τη χαρά είναι ένας άρρωστος άνθρωπος, που μπορεί εύκολα να γίνει φθονερός, χαιρέκακος και μνησίκακος. Αυτά τα εγκώμια του πόνου τα κάνουν άνθρωποι που μάλλον δεν έχουν πονέσει όσο λένε. Η αρρώστια, η δική σου και των άλλων, σε οδηγεί να εκτιμάς την αξία των πιο κοινών και καθημερινών πραγμάτων της ζωής και ταυτόχρονα να σχετικοποιείς, χωρίς να μηδενίζεις, τη σημασία άλλων, που θεωρούνται σημαντικά.
Από την Τόνια Καράογλου -Αθηνόραμα 27 Δεκεμβρίου 2021
«…Στο βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη με οδήγησε η συνταρακτική παράσταση που σκηνοθέτησε πρόσφατα ο Περικλής Μουστάκης. Ο Ζουμπουλάκης αφηγείται με έναν βαθιά προσωπικό, εξομοληγητικό τρόπο, που φτάνει τη θρησκευτική κατάνυξη, την αρρώστεια της αδερφής του - δηλαδή τις επιληπτικές κρίσεις που εμφανίστηκαν κατά την εφηβεία της και δεν την εγκατέλειψαν μέχρι το θάνατό της αρκετές δεκαετίες αργότερα. Η σχέση του συγγραφέα μαζί της και η θεώρηση της ίδιας της ζωής μέσα από το πρίσμα της ασθένειας μετουσιώνεται σε μία οδυνηρή κατάθεση ψυχής, που λειτουργεί όμως -τουλάχιστον για τον αναγνώστη- θεραπευτικά, λυτρωτικά, σχεδόν εξαγνιστικά. Μέσα μου, βιβλίο και παράσταση είναι δεμένα αδιαχώριστα, διαβάζοντας τις λέξεις ακούω τη συγκλονιστική ερμηνεία της Δώρας Στυλιανέση και ανακαλώ τη σκηνοθεσία που τους έδωσε τρισδιάστατο όγκο. Εκδόσεις Πόλις, 2012 (ανατύπωση 2020)…»
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ Για 6 μόνο παραστάσεις
18,19,26/12 και 2,15,16/1/24
Η αδερφή μου
του Σταύρου Ζουμπουλάκη
Σκηνοθεσία-σύλληψη: Περικλής Μουστάκης
Επιμέλεια σκηνικού χώρου-κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική επιμέλεια: Φραγκίσκη Μουστάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ματθίλδη Τούμπουρου
Φωτογραφίες: Σοφία Μανώλη- Γιάννης Πρίφτης
Παραγωγή: Εταιρεία Θεάτρου Άσκηση
