Κερασία Σαμαρά στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ: "Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι" στο Θέατρο Ροές - Μια πραγματική ιστορία
Η Κερασία Σαμαρά είναι μία ηθοποιός για την οποία πραγματικά δεν γνωρίζουμε πολλά. Μίλησε για την παράσταση που έχει ανεβάσει, "Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι", και για το βιογραφικό της, που είναι τόσο πλούσιο όσο και το ταλέντο της
Η Κερασία Σαμαρά και το Takis Barberis Group ζωντανεύουν ξανά, μέσα από έναν αναπάντεχο μουσικό διάλογο, το έξοχο κείμενο του Νίκου Σταματιάδη, «Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι», σε σκηνοθεσία Κερασίας Σαμαρά, μόνο για οκτώ παραστάσεις, στο θέατρο Ροές, και αυτό αποτέλεσε μια εξαιρετική αφορμή για τη συνέντευξη.
Η Κερασία Σαμαρά είναι μία ηθοποιός για την οποία πραγματικά δεν γνωρίζουμε πολλά. Μίλησε όμως στο parapolitika.gr και τον Γιάννη Ξυνόπουλο για την παράσταση που έχει ανεβάσει, και για το βιογραφικό της που είναι τόσο πλούσιο όσο και το ταλέντο της.
«Οι συνεργασίες και οι παραστάσεις μου δεν είναι πολύ γνωστές στο κοινό. Ίσως φταίω και εγώ για αυτό. Πάντως είμαι ευτυχής που τις έχω βιώσει. Από κει και πέρα δεν ξέρω αν πρέπει να μάθουν όλοι το βιογραφικό μου» ανέφερε αρχικά η Κερασία Σαμαρά.
Ποια είναι τα εύσημα που αναγνωρίζετε στον εαυτό σας;
«Οι δουλειές που έχω αγαπήσει: η μαθητεία μου δίπλα στον Λευτέρη Βογιατζή, η συμμετοχή μου με πρωταγωνιστικό ρόλο στην μεγάλη παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου "Βίρα τις άγκυρες", η συνεργασία μου το 1994 με τον Γιούρι Λιουμπίμοφ (Yuri Lyubimov), διευθυντή του θεάτρου Taganka της Μόσχας, η συμμετοχή μου ως Εκάβη στην Εκάβη του Ευριπίδη το 2018, με Stanford Repertoty Theater, η συμμετοχή μου στην σύγχρονη όπερα "Απολογία του Σωκράτη", .. Έχω συνεργαστεί με την Εθνική Λυρική Σκηνή (1998), με το Μέγαρο Μουσικής (2000), με το Εθνικό Θέατρο και την Πολιτιστική Ολυμπιάδα (2004), πραγματικά είναι πολλές οι δουλειές που ξεχωρίζω. Ευτυχώς, όμως, περνώντας τα χρόνια δεν χρειάζεται να αναζητώ πολύ πρότερα πράγματα, γιατί και το πρόσφατο παρελθόν με ικανοποιεί πλήρως.
Μία πρόσφατη δουλειά μου, εκτός από την "Μαρίκα Παπαγκίκα" που παρουσιάζω αυτή τη στιγμή, είναι η "Υπόθεση Μακρόπουλος", του Karel Čapek, υπέροχη, μεγάλη παράσταση που κάναμε πέρσι. Θέλω να πω ότι διαρκώς προσπαθώ να συμπορεύομαι με όμορφα πράγματα, και νομίζω τα καταφέρνω.
Είμαι πολύ ευτυχισμένη. Όλα αυτά τα 34 σχεδόν χρόνια που δουλεύω στο θέατρο έχω συνεργαστεί με κορυφαίους ανθρώπους του θεάτρου και νομίζω ότι έχω χαίρω εκτίμησης των συναδέλφων μου, κάτι που είναι πολύ βασικό για μένα».
Στις περισσότερες συνεντεύξεις σας μιλούν για την ομορφιά σας
«Τι να πω τώρα για αυτό» απάντησε γελώντας. «Ευχαριστώ που μου το λέτε. Κάποιοι άνθρωποι που ενδεχομένως μας διαβάζουν θα σκέφτονται μα τι λέει τώρα, είναι δυνατόν δεν είναι όμορφη αυτή. Κάποιοι άλλοι ίσως θεωρούν ότι είμαι όντως όμορφη. Φαντάζομαι ότι σε άλλους αρέσουμε και σε άλλους δεν αρέσουμε, κάπως έτσι είναι. Δεν ξέρω αν είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά μου η ομορφιά, όμως θα πω ότι ο θεός μου χάρισε μία μορφή που κάποιοι τη βρίσκουν γοητευτική, οπότε, ναι, το απολαμβάνω».
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι παρά την μεγάλη σας πορεία στο χώρο, αυτό που σας γνώρισε στο ευρύ κοινό είναι η συμμετοχή σας στο «Καφέ της Χαράς»
«Χωρίς να θέλω να απαξιώσω καθόλου το πάρα πολύ επιτυχημένο αυτό σίριαλ, ομολογώ ότι είναι λίγο περίεργο να αφιερώνεις τη ζωή σου στο να κάνεις όμορφα πράγματα στο θέατρο, και κάποιοι να σε γνωρίζουν μόνο μέσα από 13 επεισόδια που έπαιξες σε μία σειρά πριν από 22 χρόνια. Πράγματι, είναι περίεργο αλλά έτσι είναι αυτή η δουλειά, δεν είναι μόνο δικό μου αυτό το, μέσα σε εισαγωγικά, παράπονο… Ας θυμηθούμε λίγο την Κατερίνα Γώγου, π.χ.. Νομίζαμε οι περισσότεροι ότι ήταν μία ηθοποιός που απλώς συμμετείχε στις κωμωδίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου και μετά καταλάβαμε ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι. Υπήρχε ένα άλλο επίπεδο, που μπορεί να ερχόταν σε αντίστιξη με την προφανή της ιδιότητα. Όμως, το ευρύ κοινό την ήξερε ως άλλη μία κωμική ηθοποιό».
«Ναι, και θα έλεγα πολύ αυτονόητα με έναν τρόπο. Άρχισα να σκηνοθετώ το 2004 και τίποτα δεν μου λέει να σταματήσω, ίσα - ίσα αισθάνομαι πολύ άνετα στον χώρο της σκηνοθεσίας, που με προσκαλεί να δημιουργώ έναν κόσμο μέσα στον οποίο εντάσσεις το θεατρικό έργο, τους συναδέλφους και τον εαυτό μου. Έπειτα, αφήνω αυτόν τον κόσμο να ταξιδέψει μόνος του, να φύγει μακριά μας και αυτή η διαδικασία δεν σας κρύβω ότι είναι πολύ όμορφη».
Αφορμή όμως της συνέντευξής μας είναι η τελευταία σας παράσταση, «Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι» με μία Ελληνίδα τραγουδίστρια που μετανάστευσε στην Αμερική την περίοδο του κραχ και που έζησε λαμπερές στιγμές, αλλά είχε άσχημη κατάληξη.
«Είχε την κατάληξη που είχαν οι περισσότεροι επιχειρηματίες μετά το κράχ της Αμερικής το 1929. Αυτό όμως που έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι η ίδια μεσουράνησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 1920, ενώ και αυτή και ο άντρας της ήταν φτωχοί μετανάστες του κύματος του 1915. Έφυγαν από την Ελλάδα με 40 δολάρια στην τσέπη και με ένα γράμμα κάποιου συμπατριώτη, που τους περίμενε στο Σικάγο. Έτσι, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα της φτώχειας και του μπουλουκιού κατά μία έννοια - του τραγουδιού δηλαδή από το ένα κέντρο στο άλλο, και από τη μία πόλη στην άλλη, έφτασαν να έχουν ένα εξαιρετικό καφέ αμάν -ένα μουσικό κέντρο- στην καρδιά του Μανχάταν. Ξέρουμε ακριβώς που ήταν, στον αριθμό 215 West στους 34 δρόμους. Εκεί γνώρισαν τεράστια επιτυχία αφού το κέντρο τους, το θρυλικό Marika's, ήταν καθημερινά κατάμεστο από μετανάστες, κυρίως της Μεσογείου. Ηχογράφησαν μια πολύ μεγάλη γκάμα τραγουδιών με θρυλικές εταιρείες της εποχής, όπως ήταν η Columbia και η Victor.
Αξιοθαύμαστο είναι το πώς αυτοί οι άνθρωποι, ο τσιμπαλίστας και άντρας της, Κώστας Παπαγκίκας, αλλά και η ίδια η Μαρίκα Παπαγκίκα, όχι απλώς επιβίωσαν, αλλά μεσουράνησαν και μεγαλούργησαν στην Αμερική.
Βεβαίως, το οικονομικό κραχ τα κατέστρεψε όλα, όπως φαντάζομαι θα συνέβη σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους. Μετά, επιβίωσαν μόνο εκείνοι οι οποίοι είχαν ωφεληθεί από το κραχ, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις.
Νομίζω ότι ο Νίκος Σταματιάδης που έγραψε αυτό το λαμπρό κείμενο έκανε καταπληκτική δουλειά. Θεωρώ ότι δύσκολα βρίσκεις καινούργια θεατρικά νεοελληνικά κείμενα με τεράστιο ενδιαφέρον, -για να είμαι ειλικρινής εγώ δυσκολεύομαι- και γι' αυτό τα εκτιμώ ιδιαιτέρως όταν τα ανακαλύπτω.
Είναι μία παράσταση που διαρκεί 90 λεπτά στα οποία μιλάω και τραγουδάω μόνη μου. Επί σκηνής, μαζί μου, βρίσκεται η εξαιρετική τετραμελής τζαζ ορχήστρα, το "Takis Barberis Group" η μπάντα του συνθέτη Τάκη Μπαρμπέρη, που αποδίδει τα τραγούδια της Μαρίκας σε jazz ήχους κι εγώ τα τραγουδώ. Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο να χορεύει, να τραγουδάει, να μιλάει και να εκρήγνυται, μόνος του, επί 90 λεπτά. Προσπάθησα να κόψω 5 με 6 λεπτά τουλάχιστον από το κείμενο, αλλά δεν μπόρεσα να κόψω τίποτα, γιατί ο Νίκος Σταματιάδης έχει γράψει ένα συγκλονιστικό έργο.
Ελάτε να ακούσετε αυτή τη συναρπαστική ιστορία, που έχει συντεθεί από σπαράγματα μνήμης και από ντοκουμέντα που βρήκε ο συγγραφέας μέσα από το αρχείο του Παναγιώτη Κουνάδη και να δείτε πώς η τζαζ μουσική μπορεί να παντρευτεί έξοχα με τα ρεμπέτικα, τα μικρασιάτικα και τα ελαφρά τραγούδια της εποχής εκείνης, και πώς το ένα είδος φωτίζει το άλλο».
Το Κερασία ότι είναι όνομα που προέρχεται από το Πήλιο και παλαιότερα είχατε αναφέρει ότι η γιαγιά σας ήταν Πηλιορείτισσα, και η μητέρα σας από την Πελοπόννησο.
«Έχω χάσει και τους δύο μου γονείς με διαφορά ενός έτους. Το 2016 έφυγε η μητέρα μου από τη ζωή και το 2017 ο μπαμπάς μου, και οι δύο πολύ ξαφνικά. Η μητέρα μου ήταν άρρωστη, αλλά έφυγε αιφνιδίως, από ανακοπή καρδιάς. Θα σας πω ότι ο παππούς μου, από την πλευρά του πατέρα μου λεγότανε Πολύδωρος Σαμαράς, και τον φωνάζανε "ο μπαρμπαΠολύδωρος ο λιμενάρχης". Το χωριό μας λέγεται Κεραμίδι και έχει ένα μικρό επίνειο, το Καμάρι, που απέχει περίπου δύο χιλιόμετρα από το Κεραμίδι. Το Καμάρι ήταν ένα από τα λίγα φυσικά λιμάνια στην πλευρά του Αιγαίου και όταν έρχονταν πλοία εκεί, τους ναυτικούς τους υποδεχόταν ο παππούς μου, δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί, γι' αυτό και του έδωσαν το όνομα "ο μπαρμπα Πολύδωρος ο λιμενάρχης", όπως το είδα γραμμένο στο βιβλίο περιηγητού της εποχής "Το χωρίον Κεραμίδιον" . Από την πλευρά της μητέρας μου κατάγομαι από έναν όμορφο τόπο που σχεδόν έχει ερημώσει, το Λεχούρι Αχαΐας, ένα αληθινό χωριό. Η ιστορία της οικογένειας της μητέρας μου ενέχει διάφορες σκοτεινές πτυχές, με πρόωρους θανάτους και ανεξιχνίαστες υποθέσεις, σχεδόν μεταφυσικές. Η ιστορία των προγόνων μου με γοητεύει, και κάποια στιγμή ίσως κάτι να την κάνω. Μακάρι να με αξιώσει ο θεός, γιατί πραγματικά είναι όλες πλευρές της παράξενες και όλες αληθινές.
Με τους γονείς μου είχα συγκλονιστική επαφή και θα έλεγα ότι ήμασταν φίλοι. Ζούσαμε σ' ένα χαρούμενο σπίτι με πολύ γέλιο. Είχαν χιούμορ και οι δυο μου οι γονείς. Η αδερφή μου κι εγώ τρέφαμε πολύ μεγάλη αγάπη για την οικογένειά μας. Τότε και τώρα».
Όμως έχετε μεγαλώσει στο Χαϊδάρι
«Έτσι ακριβώς, και παραμένω στο Χαϊδάρι. Έχω και ένα μικρό θεατρικό εργαστήρι, το "Διάθεσις" στο οποίο έρχονται διάφοροι συντοπίτες μου και κάνουμε θέατρο και περνάμε πολύ όμορφα».
Είστε παντρεμένη;
«Είμαι παντρεμένη και χωρισμένη, αλλά με τον σύζυγο μου είμαστε συγγενείς κατά κάποιον τρόπο. Είναι μέλος της οικογένειάς μας».
«Αισθάνομαι πολύ τυχερή, προνομιούχα της ζωής και γι' αυτό θέλω να θίξω ένα θέμα κοινωνικό. Απόλαυσα όλα τα χρόνια αυτά σε μία εύρωστη, ολόφωτη περιοχή της γης, έναν ευλογημένο τόπο και με ένα επάγγελμα που δίνει πολύ μεγάλη ευτυχία. Υπήρξα ένας άνθρωπος πολύ βαθιά ευτυχισμένος. Έτσι κάνω μία πικρή παρατήρηση. Στη χώρα που τίμησε την ηλικία, το γήρας και τη γνώση που φέρνει ο χρόνος, αλλά και σε μία εποχή που σε άλλους τόπους είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσει κανείς, θα έπρεπε να τιμάμε και όχι να απαξιώνουμε το πέρασμα του χρόνου και την πορεία μέσα στη ζωή. Ο απαράδεκτος ηλικιακός ρατσισμός που βιώνουμε κάθε μέρα μέσα από τις οθόνες και τις στήλες των εφημερίδων είναι δείγμα παρακμής.
Για μένα σημαίνει ότι χάσαμε την επαφή μας με το νόημα και την ουσία της ύπαρξης. Μακάρι ο θεός να μας αξιώνει να γινόμαστε γέροντες και να φεύγουμε από τη ζωή αυτή έχοντας ζήσει πάρα πολλά χρόνια, που να μας κάνουν σοφότερους.. Είναι τιμή να μεγαλώνουμε και να γερνάμε».
Είναι αληθινή ιστορία ότι σας ζήτησαν σε παράσταση να έχετε μικρότερη απόδοση για να προβληθεί κάποια άλλη συνάδελφό σας στο θίασο;
«Ναι, είναι αλήθεια, και μου το ζήτησαν δύο άνθρωποι που έχουν φύγε από τη ζωή, πολύ αξιόλογοι. Συνέβη, μάλιστα, σε ένα αθηναϊκό θέατρο, που είναι από τα καλύτερα της χώρας. Όταν είδαν μία πρόβα μου είπαν "εντάξει κι εσύ, κράτα το λίγο κάτω για να φανεί η άλλη κοπέλα" η οποία τώρα δεν ξέρω τι έχει απογίνει, δεν την έχω ξαναδεί από τότε. Αυτό για μένα ήταν ένα σοκ και φυσικά δεν μπορούσα να το μοιραστώ με κανέναν, τι να έλεγα και σε ποιον; Εκείνοι που μου το ζήτησαν, ήταν διανοούμενοι, με κοινωνικά και καλλιτεχνικά εύσημα. Δεν το μοιράστηκα τότε με κανέναν, ήταν κάτι που μου προκάλεσε βαθιά περιφρόνηση και δεν με ενδιέφερε να το βγάλω προς τα έξω. Όμως, θα το θυμάμαι μέχρι να πεθάνω, ότι απροκάλυπτα, από έγκριτους ανθρώπους της τέχνης, μου ζητήθηκε κάτι τέτοιο ως μέσο προβολής κάποιας κοπέλας, που έπρεπε οπωσδήποτε να είναι πιο ισχυρή από εμένα».
Κυρία Σαμαρά τι τίτλο θα βάζατε στη συνέντευξή μας ή στη ζωή σας;
«Είναι δύσκολο να δώσω έναν τίτλο ή έναν χαρακτηρισμό, αλλά σκέφτομαι μία παροιμία που με την θετική της πλευρά, πραγματικά χαίρομαι που μπορώ να την πω και για τον εαυτό μου - "Τα στερνά τιμούν τα πρώτα".
«Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι»
Οι επόμενες δύο παραστάσεις είναι 11 και 12 Δεκεμβρίου 2023, και μετά 1- 2 - 3 και 4 Ιανουαρίου 2024. θέατρο Ροές
Ώρα έναρξης: 21:00
Τιμές εισιτηρίων
15 ευρώ κανονικό, 12 ευρώ για ανέργους, ΑΜΕΑ, άνω των 65.
Αγοράστε εισιτήρια: Ticketservices.gr
