Η παιδική σκηνή του «Από Μηχανής»Θεάτρου παρουσιάζει την παράσταση «Ο αόρατος Τονίνο», που είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τζάνι Ροντάρι, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά.
Πρόκειται για μια διαδραστική παράσταση, η οποία μέσα από τον απλό και διασκεδαστικό λόγο του Ροντάρι προσφέρει μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Μια ιστορία για την παιδική ψυχή, για τον παραγκωνισμό των ηλικιωμένων και το συναίσθημα της μοναξιάς που μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία.
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς, που υπογράφει τη θεατρική διασκευή του πολυαγαπημένου βιβλίου του Ροντάρι καθώς και τους στίχους των τραγουδιών, μαζί με 5 ηθοποιούς και τη συνοδεία πρωτότυπης μουσικής, στήνουν μια παράσταση ευρηματική, ευφάνταστη, αστεία και συγκινητική, για τη φιλία, την ενσυναίσθηση, τη χαρά της συνύπαρξης.
Υπόθεση του έργου
Ο δάσκαλος θέλει να σηκώσει τον Τονίνο για μάθημα, αλλά ο Τονίνο φοβάται μήπως κάνει λάθος. Το μικρό αγόρι εύχεται να γίνει αόρατο και η επιθυμία του πραγματοποιείται! Τώρα όμως που κανείς δεν τον βλέπει, πώς μπορεί να γελάει και να παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους του και να χαίρεται τις αγκαλιές της μητέρας του; Ώσπου συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο, και τότε θα καταλάβει τι σημαίνει να μη σε βλέπει κανείς και να είσαι μόνος.
Η Νεφέλη Τζεβελέκη
Σήμερα η ηθοποιός Νεφέλη Τζεβελέκη, που πρωταγωνιστεί στην παράσταση μιλάει στα parapolitika.gr για τα υπέροχα νοήματα που έχει για τα παιδιά αυτό το έργο.
Η παράσταση στην οποία συμμετέχετε βασίζεται στο βιβλίο του Τζάνι Ροντάρι «Ο Αόρατος Τονίνο». Τι σας κέρδισε διαβάζοντάς το;
Πέρα από τη δραματουργία που έχει γίνει για τις ανάγκες της παράστασης, η ιστορία στο βιβλίο είναι αρκετά λιτή. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί δεν καταλήγει σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα, δε γίνεται διδακτικό και έτσι μαζί με την φοβερή εικονογράφηση αφήνει στον μικρό αναγνώστη το ελεύθερο να φανταστεί εκείνος τους πιθανούς λόγους για τους οποίους ο Τονίνο περνάει όλη αυτή τη περιπέτεια.
Και ποιος είναι ο ρόλος σας;
Είμαι η Γουσκάρντα! Είναι μία μαθήτρια στη πρώτη δημοτικού που δεν συμπαθεί πολύ τα μαθηματικά αλλά λατρεύει τη Γυμναστική και τα πατίνια. Με τους φίλους της είναι όλοι μια ομάδα και αγαπιούνται πολύ. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Τονίνο θέλει να ξαναγίνει ορατός. Συνειδητοποιεί πως χωρίς τους φίλους, η ζωή του δεν είναι ωραία!
Ο κεντρικός ήρωας, ο Τονίνο δεν έχει διαβάσει, γι’ αυτό και εύχεται να γίνει αόρατος. Γιατί από παιδιά τρέμουμε το λάθος;
Η φοβία μας για το λάθος ξεκινάει μαζί με την κοινωνική πίεση και τις προσδοκίες που μας φοριούνται ήδη από πολύ μικρή ηλικία. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που μας διδάσκεται ότι το λάθος είναι μη αποδεκτό και φοβόμαστε τις συνέπειές του. Ωστόσο θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Όπως προσπαθούμε να ΄πούμε και μέσω της παράστασης, τα λάθη μας πρέπει να τα αποδεχόμαστε γιατί από αυτά μαθαίνουμε και εξελισσόμαστε!
Την ίδια στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι ακούσια απομονωμένοι. Βιώνουμε σαν κοινωνία μια… επιδημία μοναξιάς;
Ναι, η μοναξιά είναι ένα πραγματικό πρόβλημα στην κοινωνία μας. Ιδίως με την ευκολία της επικοινωνίας μέσω της τεχνολογίας και σε συνδυασμό με τους πολύ γρήγορους ρυθμούς της ζωής μας, κλεινόμαστε πολύ στον εαυτό μας και είναι πιο εύκολο να επικοινωνούμε απρόσωπα και διεκπεραιωτικά παρά ουσιαστικά.
Τα παιδιά λειτουργούν αυθόρμητα και αφιλτράριστα, ό,τι δεν τους αρέσει θα το δείξουν. Σας αγχώνει αυτό;
Τα παιδιά έχουν μια αθωότητα ως θεατές. Όμως αυτή αυθόρμητη έκφραση συναισθημάτων είναι μια πολύτιμη δυνατότητα που μεγαλώνοντας, ποτισμένοι από όλα τα κοινωνικά «πρέπει», τη χάνουμε. Οπότε περισσότερο τη θαυμάζω και τη ζηλεύω ακόμη κι αν καμιά φορά αυτό με φέρνει αντιμέτωπη με ένα «βαρέθηκα»!
Υπήρξε κάτι που μάθατε η ίδια για τον εαυτό σας μέσα από αυτή την παράσταση;
Παρατηρώντας την αφιλτράριστη σκέψη των παιδιών, ναι, κέρδισα μέσα από τα μάτια τους έναν πιο απλό τρόπο σκέψης για τα πράγματα, χωρίς στερεότυπα και προδιάθεση κριτικής όπως συνήθως έχουμε ακόμη και ασυνείδητα, οι ενήλικες.
Και αν μπορούσατε να γυρίσετε τον χρόνο πίσω και να δώσετε μια συμβουλή στη μικρή Νεφέλη, τι θα της λέγατε;
Θα της έλεγα πως δυστυχώς θα μεγαλώσει σε έναν κόσμο που τον κατακλύζουν ο σεξισμός και οι κοινωνικές αδικίες. Αυτό, να γίνει κινητήριος δύναμη για διεκδικεί πάντα όσα δεν είναι αυτονόητα και να θυμάται πως το φως μπορεί να βρεθεί ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη.
