Κερασία Σαμαρά στα Παραπολιτικά: "Με ανατριχιάζει το βλέμμα σαράντα καρδιναλίων που συχνά διακρίνω στους συναδέλφους που παίζουν πρόσκαιρα σε κάποιο σίριαλ"

H Κερασία Σαµαρά είναι µια ηθοποιός µε πολλά χιλιόµετρα στο θεατρικό σανίδι και ορισµένοι ίσως να τη θυµούνται ως τη σοπράνο σύζυγο του δηµάρχου Περίανδρου Πώποτα στο Κολοκοτρωνίτσι, στο «Καφέ της Χαράς».

Η ηθοποιός, Κερασία Σαµαρά  µιλάει στο «Secret», και τον Γιάννη Ξυνόπουλο για την παράσταση όπου πρωταγωνιστεί, την τηλεόραση και τη σηµερινή εποχή.

Πού σας βρίσκουµε σήµερα;

Στο εµβληµατικό έργο του Χάινερ Μιούλερ «Κουαρτέτο», σε σκηνοθεσία Θανάση Σαράντου, στο «Από Μηχανής Θέατρο», ενσαρκώνω µια σαγηνευτική ηρωί δα, αληθινή ιέρεια του σκότους, ένα πλάσµα από την Κόλαση, τη µαρκησία Μερτέιγ. Αντιπροσωπεύει τη γοητεία της αντεστραµµένης ηθικής, την κατάλυση κάθε κοινωνικά αποδεκτού κανόνα, την ισοπέδωση του καλού, το ξύπνηµα του τέρατος µέσα στον άνθρωπο. Πρέπει να αναφέρω ότι τον κόµη Βαλµόν τον υποδύεται ο Χρήστος Βασιλόπουλος.

Πείτε µας λίγα λόγια για την υπόθεση

∆ύο πλάσµατα σαρκοβόρα προσπαθούν να αγαπηθούν, καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο. Είναι ζωντανοί; Εχουν ήδη πεθάνει; Πάντως, τα κορµιά τους είναι αδηφάγα και διψασµένα για πόνο και ηδονή. Παίζουν και γελούν µε τον Θάνατο, που είναι και η µοναδική τους λύτρωση. Η αποπλάνηση και ο διασυρµός των άλλων είναι τα οχήµατα της ψυχαγωγίας τους. Αλλωστε, όπως λέει η ηρωίδα µου κυνικά: «Τι είναι αυτό το πράγµα, η ψυχή µας; Ενας µυς ή ένας βλεννογόνος;».

Η υπόθεση της παράστασης «Κουαρτέτο» είναι σηµερινή;

Οσον αφορά την αντιστοιχία µε τη σηµερινή κοινωνική µας κατάσταση, το βάθος της ανθρώπινης απληστίας είναι δυσθεώρητο. ∆εν έχει τέλος η πλεονεξία των δυτικών κοινωνιών. Καµιά ευχαρίστηση δεν είναι πλέον αρκετή για τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι ανάγκες του διαρκώς αυξάνονται εις βάρος όλων των ανίσχυρων πληθυσµών. Πόλεµοι παντού, σαν να είµαστε πρωτόγονοι. Και διεθνής απραξία για την εκεχειρία και την ειρήνη. Η έκσταση έρχεται µέσα από ουσίες. Και ο έρωτας; Κατάντησε µια παγωµένη εικόνα στα κινητά τηλέφωνα, σαν διαφήµιση για ινστιτούτα αδυνατίσµατος και κλινικές αισθητικών επεµβάσεων, ένα σηµείωµα µε εικόνες από ανθρώπινα µέλη στο Messenger. Αισθαντικότητα, λεπταισθησία, ενσυναίσθηση, συστολή, αυταπάρνηση, λέξεις στο καλάθι των αχρήστων.

Όσο για τις δουλειές που έχει αγαπήσει η Κερασία Σαµαρά, δεν κρύβει τον ενθουσιασµό της.

Εχω υπάρξει πολύ τυχερή στις συνεργασίες µου. Οι οµορφότερες µνήµες της ζωής µου συνδέονται µε εκστατικές στιγµές πάνω στο θεατρικό σανίδι, που µε σφράγισαν ανεξίτηλα. Τι να πρωτοθυµηθώ; Την πενταετή συνεργασία µου µε τον Λευτέρη Βογιατζή και τη «Νέα Σκηνή», τη Νίνα στον «Γλάρο» µε τον Γιούρι Λιουµπίµοφ, το «Βίρα τις άγκυρες» στο Εθνικό Θέατρο, όπου κρατούσα έναν από τους τρεις βασικούς ρόλους του έργου, τη Roxy Heart από το «Σικάγο», την Εκά βη στην «Εκάβη» του Ευριπίδη µε το Stanford Repertory Theater, την «Ιφιγένεια εν Ταύροις», που την κατακλέψανε, το έξοχο τσεχικό έργο «Υπόθεση Μακρόπουλος», που το ανέβασα πρώτη εγώ στη θεατρική του µορφή, τη µοναδική µουσικοθεατρική «Μαρίκα Παπαγκίκα - Το ηλεκτρικό κορίτσι», που εύχοµαι να µπορέσω σύντοµα να το ταξιδέψω και αυτό στο εξωτερικό, όπως έκανα επανειληµµένως µε την ταπεινή «Αδεια ποδηλάτου», τον απόηχο από τις µνήµες των γονιών µου, που αποτελεί και την πιο αγαπηµένη, την πιο προσωπική µου παράσταση; Τυχερή και ευλογηµένη.

Τι σας δυσαρεστεί στη σηµερινή εποχή;

Στα χρόνια που πέρασαν, πολλά χρόνια τώρα, από το 1989, που πρωτοέπαιξα ως επαγγελµατίας ηθοποιός, πολλές φορές αγανάκτησα µε τη δυσκολία του ίδιου του επαγγέλµατος, που είναι ξέφραγο αµπέλι και που η Πολιτεία, κάτω από οποιαδήποτε κυβέρνηση, το αντιµετωπίζει µε υπόκωφο χλευασµό, συγκαταβατική απαξία και περιφρόνηση.

Η Τέχνη, γενικότερα, στη χώρα που γέννησε την ποίηση, το θέατρο και τη φιλοσοφία θεωρείται κάτι σαν ένα περαστικό κρυολόγηµα: είναι ενοχλητικό. Θα περάσει. ∆εν το γιατρεύουµε µόνο επειδή δεν το φοβόµαστε. Και, µεταξύ µας, οι συνάδελφοι… Μακάρι να µπορούσα να µεταφέρω µε λέξεις τη γελοιότητα των παρεών, που περιφρονούν η µία την άλλη, λες και είναι οπαδοί σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Με ανατριχιάζει το βλέµµα των σαράντα καρδιναλίων που συχνά διακρίνω στους συναδέλφους που παίζουν πρόσκαιρα σε κάποιο σίριαλ ή που βρίσκονται λόγω κάποιας συνεργασίας στο «επίκεντρο». Μα, πρέπει να είναι κανείς τροµερά ανόητος για να µη γνωρίζει τη διαβλητότητα και το εφήµερο της δήθεν, τάχα µου, «δόξας» και «αξίας» στο καλλιτεχνικό µας στερέωµα. Αυτό θα είναι και το αντικείµενο µελέτης του επόµενου έργου που ελπίζω να ανεβάσω: η σχέση της καλλιτεχνικής αξίας µε το προσωπικό συµφέρον, την εµπορευµατοποίηση της Τέχνης και µε τα µέσα προβολής. Οι ευνοούµενοι, ο ρόλος του χρήµατος, οι µαύρες λίστες, τα κοινά συµφέροντα. Η όποια αληθινή αξία, πάντως, επιζεί, καταξιώνεται µέσα από τον χρόνο και τη συλλογική µνήµη, που, µε κάποιον µαγικό τρόπο, είναι δίκαιη.

Γιατί δεν σας βλέπουµε στην τηλεόραση;

∆εν µπορώ να δώσω σαφή απάντηση σε αυτό. ∆εν έχει τύχει, ίσως. Αλλοτε δεν ήθελα εγώ να συµµετάσχω στις δουλειές που µου πρότειναν (πολύ λίγες, είναι αλήθεια), άλλοτε δεν µε επέλεξαν εκείνοι. Χαίροµαι πολύ, πάντως, που µε αυτή την έκρηξη µυθοπλασίας γίνονται κάποια πολύ αξιόλογα πράγµατα και υπάρχει δουλειά για τους συναδέλφους και για ένα σωρό ειδικότητες γύρω από το θέαµα.

*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά το Σάββατο 20/4